[TFBoys]All About us

ลำดับตอนที่ #2 : Jealous

Jealous

 

"เดินทางปลอดภัยน้า>[]<"

"ฉันจะรอคุณที่ฉงชิ่งค่ะ"

"รีบมาเร็วๆนะ"




ร่างสูงสมส่วนของใครบางคนกำลังนั่งเอนหลังบนที่นั่งพักในสนามบินอย่างใจเย็น นิ้วยาวสวยสไลด์  สมาร์ทโฟนคู่ใจดูความเคลื่อนไหวต่างๆในแอพพลิเคชั่นยอดฮิต มุมปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี หลังจากเห็นข้อความต่างๆที่แฟนคลับโพสต์หาตัวเอง วันนี้เขาจะได้ไปหาเพื่อนๆแล้วล่ะ ได้ไปเต้น ไปร้องเพลงแบบที่เขาชอบ อดใจรอแทบไม่ไหว ที่สำคัญ..กำลังจะได้ไปเจอเขาด้วยไงล่ะ


"เชียนซี ใกล้ได้เวลาแล้ว ไปเถอะ"


พี่ผู้จัดการมาเรียกเขาเพื่อให้เตรียมตัวขึ้นเครื่องได้แล้ว ช้าจังนะ ใจเขาน่ะ มันลอยไปถึงฉงชิ่งตั้งนานแล้ว จะว่าไปแล้วก็เช็คข้อความก่อนขึ้นเครื่องหน่อยแล้วกัน

ไม่มีการตอบกลับ...

รอยยิ้มที่มีตอนแรกหุบฉับลงแทบจะทันที  เขาส่งข้อความไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนี่นา อย่างน้อยก็ต้องเห็นบ้างสิ  ใบหน้าได้รูปเริ่มขมวดคิ้วแต่สุดท้ายก็คลายลง    'ติดถ่ายละครล่ะมั้ง'

คิดเองเออเองไปคนเดียวแล้วก็กลับมายิ้มเดินขึ้นเครื่่องไปอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง โดยมีสายตาที่ไม่เข้าใจมองตามมาจากผู้จัดการเขาเอง "อะไรของเขา เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้าบึ้ง"













Chongqing Airport




นั่งเครื่องบินใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึงจุดหมาย  แฟนคลับมารอรับเขามากมายอย่างที่บอกไว้จริงๆ ทุกคนน่ารักมาก ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ แฟนคลับเดินมาส่งเขาจนกระทั่งขึ้นรถเรียบร้อย  บริษัทมีรถมารับถึงสนามบิน ทำให้เขาไม่ต้องหารถไปบริษัทให้ยุ่งยาก ระหว่างเดินทางไปบริษัท เชียนซีฆ่าเวลาด้วยการหยิบโทรศัพท์คู่ใจมาเช็คความเคลื่อนไหวอีกครั้งอีกครั้ง  และทุกอย่างยังนิ่งสนิท.....อ่า คงยุ่งมากสินะ เดี๋ยวไปถึงแล้วก็คงเจอกันอยู่ดีละมั้ง

เดี๋ยวนะ ที่แฟนทำภาพเคลื่อนไหวมานั่นมันอะไรกัน  คิ้วสวยขมวดอีกรอบที่สองของวัน เขาเกือบจะเก็บโทรศัพท์ลงไปแล้ว ถ้าไม่บังเอิญเห็นภาพอะไรบางอย่างอย่างซะก่อน

ก็ในภาพน่ะ มันเป็นรูปของ'คนของเขา'กำลังโดนแกล้งเล่นจากรุ่นพี่คนหนึ่ง คงจะเป็นคนในกองถ่ายล่ะมั้ง......แต่ที่น่าโมโหคือใครใช้ให้ไปทำหน้าแบบนั้นกันเล่า!ไอ้การทำหน้าตา..ฮึ่ย! หน้าตาน่าแกล้งแบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหน!!!


ผู้จัดการคนดีของวงหันกลับไปมองคนที่เขากำลังดูแลอีกครั้ง เมื่อบรรยากาศอึมครึมแผ่ขึ้นมาบนรถ อย่างกะทันหัน นายเป็นอะไรของนายอีกเนี่ยห๊ะ วันนั้นมาหรือยังไงกัน เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวโกรธ ตามอารมณ์เด็กวัยรุ่นไม่ทันเลยจริงจริ๊งงงงงงงงงง 













ในที่สุดรถก็เข้ามาจอดในชั้นจอดรถของบริษัทจนได้  ต้นเหตุรังสีความอำมหิตไม่พูดกับใครทั้งนั้น เขาเพียงแต่โค้งขอบคุณคุณลุงของบริษัทที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง แล้วก็เดินนำผู้จัดการตัวเองลิ่วๆเข้าไปทางบริษัททันที  แต่ยังไม่ทันพ้นชั้นจอดรถดีสองเท้าก็ต้องหยุดชะงัก


รถยนตร์คันสวยดับเครื่องลง ผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ นั่นมันคนที่แกล้งคนของเขานี่!   และมันจะไม่ทำให้เขาชะงักเลยถ้าฝั่งที่นั่งข้างคนขับไม่ได้มีคนที่เขาคุ้นเคยตามลงมา  คิ้วขมวดเข้าหากันไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวัน  จู่ๆมือก็กำหมัดแน่นขึ้นเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังลูบหัวคนของเขาอยู่   นี่สนิทกันถึงขนาดนั้นเชียวหรอ! หงุดหงิดโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!




กว่าจะรู้ตัวสองขาก็ก้าวเข้ามาใกล้จนถึงรัศมีที่ทั้งสองคนนั้นจะเห็นเขาได้ชัดเจน และพวกเขาก็เห็นจนได้ คนตัวเล็กกว่านั้นออกจะตกใจระคนตื่นเต้นที่เห็นเขา ส่วนอีกคน ช่างเถอะไม่อยากเอ่ยถึง!


"นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ โอ๊ะ รุ่นพี่ขอบคุณมากครับ เดินทางกลับดีๆนะครับ"


"โอเค นายก็ดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเจอกันที่กองถ่าย"


"ได้อยู่แล้วววว เจอกันครับ สวัสดีครับ"


รถยนตร์ออกไปแล้ว ทิ้งไว้แค่คนที่กำลังจะซวยแบบไม่รู้ตัวไว้กับบรรยากาศคุกรุ่น  หลิงจื้อหงหันกลับมาพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันตามสไตล์เจ้าตัวให้กับเจ้าของบรรยากาศแบบนั้น  พอเห็นอีกคนไม่ได้ยิ้มตอบ รอยยิ้มที่มีก็เริ่มหดเล็กลงไป เป็นอะไรของเขาหว่า??



"เมื่อกี้ใคร?"

"อ๋อ รุ่นพี่ที่กองถ่ายไง พี่เขาน่ารักมากเลย ขับรถมาส่งฉันที่บริษัทด้วย เออพี่เขาชื่อ..."

"ทำไมต้องมาส่ง"

"ก็พี่เขาจะไปธุระ มันเป็นทางผ่านไง ว่าแต่นายมาซักไซ้อะไรเนี่ย เพิ่งมาถึงหรอหรือมานานแล้ว ปิดเทอมแล้วหรอ"

"โทรศัพท์ไปไหน?"

เชียนซีไม่ตอบแต่เขากลับถามอีกฝ่ายกลับแทน คนมันอารมณ์เสียอยู่นะ ทำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่นั่นแหละเจ้าบ้าเอ๊ย

"อ๋อ ลืมไว้บริษัทนี่แหละ แหะๆ นายโทรมาหรอ?"

"ช่างมันเถอะ เข้าข้างในกัน"

ถึงจะออกปากชวนแต่กลายเป็นว่าเขาเดินนำหน้าไปก่อนซะอย่างนั้น ทิ้งให้คนที่ไม่รู้เรื่องยืนเกาหัวงงๆคนเดียว ก่อนจะรีบวิ่งตามไปเมื่อเห็นประตูลิฟท์เปิดและกำลังจะปิดลง















"นี่ๆนายเป็นไรอ่ะ อารมณ์เสียเรื่องไรหรอ"

"เปล่า"

"ไม่จริงอ่ะ อย่ามาเก๊กขรึมน่า ปกตินายพูดเยอะกว่านี้"

"น้อยกว่านายแล้วกันน่า"


จะให้บอกได้ไงว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้ หงุดหงิดเพราะเห็นคนมาส่งน่ะหรอ หรือรูปนั้น ไม่อ่ะ เขาไม่ได้หงุดหงิดเพราะเรื่องนั้น เขาหงุดหงิดเพราะตอนมารถมันติดต่างหากเล่า!เขาไม่ได้หวงอะไรหรอกนะ ก็แค่ไม่ชอบที่ไปทำหน้าตาแบบนั้นใส่คนอื่นต่างหาก!


"นี่ๆวันก่อนอ่ะตอนอยู่กองนะ ฉันได้ของนำโชคมาด้วยแหละ ทุกคนน่ารักมากเลยแหละ โดยเฉพาะพี่เขานะ ซื้อขนมมาฝากบ่อยๆด้วย"

"................"

"บางทีก็พาไปเที่ยวด้วยแหละ บางทีก็ไปส่งด้วยถ้ามันดึกอ่ะ โฮะๆ คนมันน่ารักอ่ะเนอะ เป็นที่เอ็นดูสุดๆ"

"นายเลิกพูดได้ยัง"

"อะ......อะไรของนายห๊ะ เป็นบ้าอะไร มีอะไรพูดกันมาตรงๆเลยดีกว่าเชียนซี อย่ามาทำเป็นเงียบแล้วพูดแบบนี้ดิ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว คิดว่าฉันไม่รู้สึกอะไรรึไง ฉันก็เริ่มโมโหแล้วนะ!"



เชียนซีมองปฏิกิริยาคนตรงหน้าแล้วก็จริงอย่างที่พูด จื้อหงโมโหซะแล้ว ทำหน้าอย่างกับจะฆ่าเขาเลยล่ะตอนนี้  นานหลายนาทีที่ความเงียบปกคลุม จื้อหงกำหมัดแน่นรอคำตอบ ขอบตาเริ่มแดงแล้วด้วย พอเห็นอาการแบบนั้น คนอารมณ์ร้อนในตอนแรกจึงอ่อนลงทันที ในที่สุดเชียนซีก็ถอนหายใจแล้วเริ่มพูดขึ้นก่อน



"นายชอบรึเปล่า?"

"ห๊ะ...ชอบอะไร นายพูดเรื่องอะไร อย่ามานอกเรื่องนะ!"

"ฉันถามว่านายชอบพี่คนนั้นมากรึเปล่า เขาดีมากแล้วนายชอบแบบนั้นมั้ย"

"ชอบดิ พี่เขาดีจะตาย หล่อก็หล่อ แฟนก็สวยด้วย พูดบ้าไรของนายอ่ะ มานอยด์ใส่แล้วมาถามบ้าไรอีก จะเอายังไง!"

"ก็ฉันไม่ชอบที่นายอยู่กับเขาไง!แต่เดี๋ยวนะ นายบอกว่าพี่เขามีแฟนแล้วหรอ?"

"ก็ใช่ไง! แล้วนายจะมาไม่ชอบพี่เขาทำไมเล่า บ้ารึเปล่าเนี่ย ทำท่าเหมือนคนหวงของไปได้!"

"ก็หวงไงเล่าถึงได้เป็นแบบนี้!"

".................................."

".................................."




พอเริ่มเข้าใจอะไรลางๆแล้วหน้ามันก็อดแดงไม่ได้ จื้อหงก้มหน้าลงต่ำเมื่อรู้ว่าอีกคนพูดถึงอะไร อ่า อย่าให้เขาเงยหน้าตอนนี้เลยนะ อารมณ์โกรธโมโหอะไรนั่นหายวับไปกับตาเลยทีเดียว ถึงจะเคืองๆกับท่าทีนั่นแต่ตอนนี้มัน ฮึ่ย! เชียนซีคนบ้า

หวังว่าเรื่องที่เขาคิดจะเป็นการคิดไปเองฝ่ายเดียวนะ คนอย่างเชียนซีเนี่ยนะไม่ได้หวงหรอกมั้ง ไม่หรอกๆๆเขาต้องคิดไปเองแน่ๆ อย่าหลงตัวเองสิหลิว จื้อหง นายจะเขินทำไมเนี่ย เขายังไม่บอกซะหน่อยว่าหวงอะไร หวงใคร นายอย่าเพิ่งสิ หยุดนะ หยุดคิด>.<

อีกฝ่ายพอรู้ความจริงแล้วก็อดรู้สึกสบายใจไม่ได้ อย่างนี้นี่เอง มีแฟนแล้วสินะ สวยด้วย ฮ่าฮ่า เขาเลิกหงุดหงิดแล้วล่ะ เมื่อกี้หงุดหงิดทำไมน้า ก็เขามันคนขี้หวงนี่นา เผลอพูดออกไปจนได้ว่ารู้สึกยังไง แต่ว่าที่หลุดปากพูดไปเมื่อกี้ก็ทำเอาอีกคนถึงกับก้มหน้าจนคงชิดกับอกเลยทีเดียวล่ะ



"จะ...จะหวงทำไมเล่า นายบ้ารึเปล่าเนี่ย ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย อย่าตลกน่า"


พูดไปก็ก้มหน้าไปชิดแล้วชิดอีก จนเสียงเริ่มอู้อี้ไม่รู้เรื่อง อาการแบบนั้นเรียกรอยยิ้มของคนที่ก่อความ  อึมครึมมาครึ่งวันได้ไม่ยาก เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วแกล้งก้มหน้าลงไปหา อีกฝ่ายก็แทบจะถอยหนีทันที แต่ไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ติดมุมลิฟท์พอดี 


"แล้ว........อยากเป็นมั้ยล่ะ?"


ยิ่งพอถามคำถามไป จื้อหงก็แทบจะเอาคางฝังเข้าไปข้างในร่างกายตัวเองอยู่แล้ว ความคิดตีกันให้วุ่น ถามบ้าอะไรเนี่ย แบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ย๊ากกก เขาไม่รู้เรื่อง เขาตายแล้ว ไม่สิ เขาหลับในอยู่  เขาเพิ่งตื่นไม่ทันได้ยินอะไรทั้งนั้น


"ว่าไงล่ะหลิว จื้อหง?"

"อะไร ฉันไม่รู้ ฉันเพิ่งหลับในน่ะ ไม่ทันฟัง ฉันไม่รู้ว่านายถามอะไร เอาหน้าออกไปไกลๆหน่อยซี่!"

"หลับง่ายจังนะ ไม่ได้ยินงั้นหรอ งั้นฉันจะถามอีกทีละกัน"



ใบหน้าคมก้มลงไปจะแกล้งอีกคนอีกครั้ง  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏทันทีตั้งแต่รู้ความจริงเมื่อกี้  ยิ่งเขาก้มลงไปจื้อหงก็ยิ่งหดคอหนีจนจะไม่มีว่าง แก้มนวลนั่นก็ยิ่งแดงปลั่งขึ้นเรื่อยๆ หลับตาขมวดคิ้วใหญ่เลย ไหนจะปากสวยๆที่เม้มสนิท หน้าแบบนี้ฉันต้องได้เห็นคนเดียวนะนายรู้มั้ยเนี่ย หน้าตาน่าแกล้งแบบนี้น่ะ ยิ่งตอนนี้ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่..


ติ๊ง!

เสียงลิฟท์ดังขึ้นทำให้สองคนสะดุ้งผละออกจากกัน ประตูลิฟท์เปิดขึ้นทำให้เห็นเพื่อนๆของเขาที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่ด้านหน้า เชียนซีถอนหายใจอย่างเสียดายนิดๆ อีกนิดเดียวแฮะ มาถึงจุดหมายอะไรตอนนี้นะ  แต่ฝ่ายจื้อหงกลับโล่งใจมาก ถ้าขืนลิฟ์ยังไม่เปิดแล้วอยู่กันนานกว่านี้ เขาคงได้ระเบิดตัวเองกลายเป็นโกโก้ครันช์แน่ๆ ใจก็เต้นรัวแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว รู้เลยว่าตอนนี้หน้ายังแดงอยู่แน่ๆล่ะ ว้ากกกเขากำลังจะตาย ใจเขาเต้นแรงเกินไปแล้ว ฮืออออออออ




"เย้ เชียนเชียนของเรามาแล้ว เอ๊ มาพร้อมใครน่ะ เย้ จื้อหงด้วย อ๊ะทำไมจื้อหงหน้าแดงๆอ่ะไม่สบายหรอ"

หวังหยวนถามขึ้นทันทีที่เห็นประตูลิฟท์เปิด เขารอเชียนเชียนมาทั้งวันแหนะ พอรู้ว่าปิดเทอมแล้วจะมาฉงชิ่งก็รอแทบไม่ไหว จะได้มีเพื่อนเล่นสนุกซักที เล่นกับเสียวข่ายไม่เห็นสนุกเลย มีแต่ดุเขาแล้วก็เล่นแรงๆด้วย เดี๋ยวก็ดึงแก้มอยู่นั่นแหละ เจ็บจะตาย


"เอ่อ ไม่ค่อยสบายน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก แหะๆ"

"เอาล่ะ  เชียนซีมาเหนื่อยๆ ให้เขาเอาของไปเก็บก่อนเถอะ"

"เอ่อ ใช่ๆ ฉันกำลังไปหาทิงซิน ไปล่ะนะ"

ต้าเกอของทุกคนออกคำสั่งให้แยกย้าย จื้อหงเดินลิ่วไปหาทิงซินแล้วรับโทรศัพท์ที่เขาลืมไว้คืนมาจากนั้นก็รีบเดินหน้าแดงหายออกไปเลย  เขารู้ว่าจื้อหงไม่ได้ไม่สบายหรอกจริงๆแล้ว หึหึ ดูจากหน้าเชียนซีแล้ว ถ้าป่วยก็คงจะเป็นไข้ใจมากกว่าละมั้งแบบนี้ เขายิ้มให้เชียนซีอย่างคนรู้ทันแล้วเข้าไปช่วยถือของ คนเจ้าเล่ห์พอกันก็ยักคิ้วกวนกลับ  พอจุนไคเอาของเข้าไปแล้วเชียนซีก็กดส่งข้อความบางอย่างถึงอีกคนที่เพิ่งเดินหายไป ก่อนจะเดินฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดีไปตามทางเข้าห้องพัก











'นายอยากฟังคำถามอีกรอบมั้ย?'


อารมณ์ดีจังเลย~~~~~~~~~~~~


















--------------------------------------------------------------------------End--------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกันเถอะนะ

ทำช๊อตสตอรี่มาสองเรื่องแล้ว จริงๆแล้วชอบไคหยวนมากเลยนะ
แต่ทำไมชอบแต่งเชียนหงมากกว่าก็ไม่รู้5555555ดูห่างกันแล้วมันผูกพันธ์ไรงี้ล่ะมั้ง แฮร่
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ หลังจัดการธุระมหาลัยเสร็จจะมีไคหยวน เย้ เป็นเรื่องยาวเลยแหละ
ใครอ่านแล้วเม้น ขอให้น้องรักน้องหลง จุ้บๆ5555555

อัพเดท::เค้าแก้คำผิดแล้วก็มีเพิ่มเติมเรื่องด้วยน้า ขอบคุณที่อ่านนะคะ:)