[TFBoys]All About us

ลำดับตอนที่ #1 : Miss you

Miss you


 

'TFBoys Fight'

'TFBoys TFBoys กรี๊ดดดดดดดดดดด'


เสียงกรี๊ดดังจากทั่วสารทิศในสนามกีฬาอันกว้างใหญ่ ซึ่งได้ถูกใช้เป็นสถานที่จัดงานเทศกาลแห่งความสุข ของชาวเมืองทุกคน เทศกาลปีใหม่
เสียงร้องเชียร์เรียกชื่อวงบอยแบนด์ที่มาแรงที่สุดในตอนนี้ยังคงดังกระหึ่ม แม้พวกเราจะเสร็จสิ้นการแสดงลงไปแล้ว  ผมและสมาชิกอีกสองคนมองหน้ากันก่อนจะโค้งให้ทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินกลับเข้าหลังเวที


"สวัสดีปีใหม่แล้วววววว"

"ร้องเพลงอะไรของนายน่ะหยวนหยวน แต่งเองหรอ ฮ่าฮ่า"

"ไม่ใช่ซะหน่อย อย่ามาว่าฉันนะ คนแก่อย่างนายจะไปรู้เรื่องอะไร"


ผมมองสมาชิกอีกสองคนที่กำลังแกล้งกันด้วยเรื่องไร้สาระเล็กๆน้อยๆแล้วยิ้มตาม หลังจากงานเลิกพวกเราก็มีปาร์ตี้ปีใหม่นิดหน่อยก่อนจะกลับโรงแรม เหนื่อยชะมัดยาด แต่หวังหยวนกลับทำเหมือนไม่เพลียหรือเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ  พอกลับถึงโรงแรมสองคนนั้นก็แย่งกันเข้าห้องน้ำ ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระตลอดแต่สุดท้ายพี่ใหญ่ก็ต้องง้อเจ้าหยวนหยวนอยู่ดี ส่วนผมน่ะมาถึงปุ๊บก็แผ่ตัวลงกับเตียง ไม่ไหวแฮะ เหนื่อยมาทั้งวันเลย

"นี่เสี่ยวไค ให้ฉันเข้าก่อนเถอะนะ เหนียวตัวจะแย่แล้ว"

"ไม่อ่ะ จู่ๆฉันก็ปวดฉี่ ให้ฉันเขาก่อนเถอะนะ"

"ปวดฉี่บ้านนายเอาผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนไปด้วยหรอ ปล่อยฉันเลยนะ"

"ไม่เอาน่าหยวนหยวน ให้ฉันเข้าก่อนฉันอาบเร็วกว่านายเยอะ นายเห็นเชียนซีมั้ย จะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่บนเตียงนั่นอ่ะ ถ้าเรามัวเถียงกันเชียนซีก็ไม่ได้อาบซะทีนะ เร็วเข้า"

"ไม่ต้องมาข้ออ้างเยอะ ไม่สน ฉันจะเข้า ฮึบ!ย๊าาาาา"

หวังหยวนชนะจุนไคไปด้วยพลังช้างสาร สะบัดมือเสี่ยวไคออกแล้ววิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไปเลย พี่ใหญ่ถึงจะทำท่าบ่นๆแต่สุดท้ายก็เดินหัวเราะออกมาอยู่ดี จริงๆเขาไม่ได้อยากอาบน้ำหรอก เขาแค่อยากแกล้งน่ะ

อ่า จริงสิวันนี้ยังไม่ได้โทรไปหาที่บ้านเลยนี่นา ปีใหม่แล้วที่บ้านของเขาคงจะสนุกกันน่าดู เจ้าตัวน้อยของเขาก็คงจะตื่นเต้นไม่น้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะนอนหลับก่อนเคาท์ดาวน์หรือเปล่าน่ะสิ คิดแล้วก็เด้งตัวเองขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินออกไประเบียง ส่วนจุนไคก็นั่งเล่นโทรศัพท์ พอผมลุกขึ้นมาเขาก็ทำท่าทางถามว่าไปไหน พอผมยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วชี้ไปทางระเบียงก็เป็นอันว่ารู้กัน จุนไคจึงหันไปสนใจโทรศัพท์ของเขาต่อ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับรูปที่มีตัวเองคู่กับหวังหยวน เหอะๆ พ่อคนออกตัวแรง


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"คร้าบผม คร้าบ เข้าใจครับ สวัสดีปีใหม่ครับแม่ ครับ บายครับ"

ผมวางสายคุณนายของบ้านหลังจากโทรไปอวยพรปีใหม่ แรกๆก็อวยพรอยู่หรอก คุยไปคุยมากลายเป็นว่าคุณนายบ่นผมซะงั้นเรื่องการดูแลตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ว่าแม่เป็นห่วงผมมากขนาดไหน  เจ้าตัวเล็กหนานหนานของผมหลับไปได้ซักพักแล้วก็เลยอดคุยกัน เสียดายนิดๆแฮะ

"จ๊ะเอ๋ อยู่นี่เองเชียนซี มาทำอะไรข้างนอกอ่ะ นายไม่หนาวรึไง"

"มาโทรหาที่บ้านอ่ะ สนุกกันใหญ่เลย นายอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ"

"อื้อ แย่งกันตั้งนาน โอ๊ะจริงด้วย เสียวข่ายพาฉันเล่นไร้สาระจนลืมเลยดูสิ งั้นฉันไปโทรหาที่บ้านมั่งดีกว่า ต้องโทรหาเพื่อนๆน้องๆที่บริษัทด้วย ไปนะ รีบเข้ามาล่ะ เดี๋ยวไม่สบาย"

หวังหยวนกระโดดเข้ามาทำให้ผมตกใจแวบเดียวแล้วก็หายไป เขาพูดรัวเร็วจนแทบจะจับใจความไม่ได้ ไหนจะท่าทางเหมือนลิงไม่รู้เหนื่อยนั่นอีก มีแต่ต้าเกอเท่านั้นล่ะที่เอาเขาอยู่ จริงสิ พูดถึงคนในบริษัท....ผมยิ้มกับตัวเองแล้วกดหมายเลขโทรออกทันที ไม่นานนักปลายทางก็รับสาย


"นึกว่าจะไม่โท......แฮ่ม โทรมามีอะไร ฉันจะนอน"

"อะไร นายไม่รู้รึไงว่าวันนี้วันนี้เขาไม่นอนเร็วกันน่ะ ฉันจะโทรมาอวยพรปีใหม่ไง"


ผมหัวเราะออกมาตอนที่คนบางคนกำลังพยายามทำตัวเหมือนว่าไม่สนใจผมอยู่ รอฉันโทรมาอยู่ล่ะสิ ผมไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะ แต่ฟังจากเสียงของเขาก็รู้แล้วว่าดีใจตอนที่ผมโทรไปหา


"จะอวยพรหรอ เร็วนิดนึงนะพอดีฉันเป็นคนดังน่ะ มีคนรออวยพรเต็มไปหมด"

"นายทำให้ฉันเริ่มไม่อยากอวยพรละ"

"อะไร อิจฉาที่ฉันดูดีกว่ารึไง โถ เชียนเชียนที่น่าสงสาร ความหน้าตาดีเรามันห่างกันหลายขุมน่า"

"เอาที่นายสบายใจเลยแล้วกัน ฮ่าฮ่า"

"อย่ามากลบเกลื่อนเลยน่า ฉันรู้ว่าลับหลังฉันนายแอบไปร้องไห้เงียบๆคนเดียวใช่มั้ยล่ะฮ่าฮ่า"

"ใช่ แล้วฉันก็คิดเสมอว่าฉันจะทำยังไงดีนะให้ร้องเพลงโอ้มายก๊อดให้เพราะเหมือนนาย"

"ย๊า เชียนซีบ้า นายอย่ามาล้อฉันเรื่องนี้นะ อย่าให้ฉันต้องพูดถึงเรื่องเด็กติ๊งต๊องในคลิปเทลมีวายฮ่าฮ๋า"

"นี่ พอเลยๆทำไมนายอารมณ์ดีจังฮะ ดีใจที่ฉันโทรไปล่ะสิ"

"ใคร ไม่มี๊ ฉันจะดีใจทำไม มีคนโทรมาอวยพรฉันเยอะแยะ ก็เลยอารมณ์ดีเป็นธรรมด๊าาาา อะๆไหนนายบอกจะอวยพรไง"


ผมยิ้มออกมาคนเดียว เสียงปฏิเสธเนียนกว่านี้หน่อยก็ได้ พอโดนจับได้ก็ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเลยเชียว ตลกดี



"อ่า จริงสิ ปีใหม่นี้ฉันก็ขอให้นายมีความสุข แข็งแรง เรียนให้ได้เกรดดีเหมือนฉัน ดูดีให้ได้เท่าฉัน แล้วก็.."

"เดี๋ยวๆ ฉันว่าหลังๆเริ่มไม่ใ..."

"...น่ารักแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ.."

"........................................"


เงียบเลยครับเจอดอกนี้เข้าไป นิ่งสนิทไปหลายวินาทีจนผมนึกว่าเขาหลับ เขาเขินงั้นหรอ


".............นายตายยังอ่ะ...................."

"......นายจะฆ่าฉันรึไงเชียนซี....บ้าเอ๊ย"

"นายเขิน?"

"ใคร๊ ไม่มีมั่งเหอะ หลงตัวเองเกินไปละ ช่างๆฉันจะอวยพรนายมั่งฟังให้ดี ฉันขอให้นายดังเป็นพลุแตก แข็งแรง ดูแลตัวเองด้วย เรียนดี เอ๊ะ แต่นายก็เรียนดีอยู่แล้วนิ่ ช่างๆ ขอให้นายหล่อเท่าฉันให้ได้ ดูดีเท่าฉันให้ได้ จบละ"

"ถ้าดูดีเท่านายฉันเป็นแบบนี้ดีกว่า นี่นายไม่ฉลองปีใหม่กับที่บ้านหรือไง"

"ฉลองสิ ฉันนะอัดรายการเสร็จก็บึ่งกลับบ้านเลย ฮ้าววว ทันฉลองพอดีเลย แล้วนายอ่ะ"

"ก็หลังงานจบก็มีงานเลี้ยงนิดหน่อยแล้วก็กลับ ฉันก็โทรไปหาที่บ้านแล้วก่อนโทรหานาย"


หลังจากนั้นเราก็คุยกันยาวเกือบถึงชั่วโมง ปกติผมเป็นคนพูดน้อย ขี้อาย แต่มาอยู่กับคนๆนี้ผมกลับสรรหาเรื่องมาเล่า มาคุยกับเขาได้เรื่อยๆมีบ้างที่พูดไม่ทันเขา ก็จะเงียบแล้วฟังเขาพูด ผมชอบเวลาที่เขาพูด เขาดูมีเสน่น่าสนใจ ยิ่งกับนิสัยแก่นๆของเขายิ่งทำให้เขาน่าสนใจมากขึ้นสำหรับผม



"ใช่แล้วล่ะ นี่!แล้วทำไมมีเสียงลมล่ะ นายอยู่ริมระเบียงหรอ"

"ก็ออกมาคุยโทรศัพท์ ไม่อยากกวนสองคนนั้น"

"เข้าไปข้างในเลยนะ!เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

"เป็นห่วงหรอ?"

"เปล่า ฟังเสียงไม่ค่อยรู้เรื่อง ลมมันเย๊นนนนนน มันเข้าโทรศัพท์หมดละ เดี๋ยวโทรศัพท์แข็งต่างหาก ฮ้าววววววว"

"ปากนายก็แข็งเหมือนกันแหละ แต่ตอนนี้ฉันว่านายไปนอนได้แล้วล่ะมั้ง หาวเสียงดังขนาดนี้"

"ใครบอกฉันง่วงล่ะ ยังคุยดะ ฮ้าววว "


คนอะไร ง่วงจนหาวออกมาขนาดนี้แล้วยังจะฝืนอยู่นั่นแหละ เด็กปากแข็งเอ๊ย


"ฉันว่านายไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะไปอาบน้ำเหมือนกัน ห่มผ้าหนาๆด้วยะ"

"....อื้ม เอางั้นก็ได้  ฮ้าววววววว"

"....................................."

"....................................."


  แล้วเราก็ต่างคนต่างเงียบ มันไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัดเลย แต่มากกว่านั้นมันยังรู้สึกถึงบางอย่างที่ก่อขึ้นในใจเราสองคนเงียบๆ ความรู้สึกบางอย่างที่เรากลบเกลื่อนมันด้วยการคุยโทรศัพท์กันตั้งนานสองนาน ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรคุย แต่จริงๆแล้วผมยังไม่อยากวางต่างหากล่ะ
  อีกอย่าง คำๆนั้นน่ะผมยังไม่ได้บอกเขาเลย ความรู้สึกที่ว่านั่นผมยังไม่ได้บอกให้เขารู้เลย เอาล่ะ ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน ตั้งใจฟังด้วยนะเอ๋อเหวินคนโง่



"...........นี่......................."

"...................................."

"...................................."

"...................................."

"..ฉันคิดถึงนายนะ หลิวจื้อหง.."

"....นายจะฆ่าฉันอีกแล้วเชียนซี..."

".........แล้วนายล่ะ?....."

"....อะ..อะไร?..."


ก็แค่อยากรู้ ห่างกันขนาดนี้ เขาจะคิดยังไงบ้าง ผมหลับตาแล้วยืนยิ้มรอฟังคำตอบจากอีกคนที่ยังคงนิ่งเงียบอยู่


"แล้วนายล่ะ จื่อหง?.................."

"....ถ้าไม่คิดถึงก็ไม่คุยด้วยนานขนาดนี้หรอก ไม่รู้รึไงบ้าเอ๊ย!"

"ฮ่าฮ่า โอเคๆฉันรู้แล้ว นายรีบนอนเถอะ"

"อือ   นี่เชียนซี...."

"หือ?ว่าไง"

"คือฉันจะบอกว่า..."

"ว่าไงหรอ?"

"นายเองก็...รีบกลับมานะ ดูแลตัวเองด้วย ที่หนานจิงอากาศหนาวห่มผ้าหนาๆเหมือนกัน ฝันดี"

"ฝันดีเหมือนกัน จื่อหง"


อีกฝ่ายรัวคำพูดออกมาแล้วก็เราก็วางสายกันไป  สายตัดไปซักพักแล้ว แต่ผมก็ยังยืนท้าลมหนาวแล้วยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่อีกซักพักใหญ่ จนคิดได้ว่าถ้ายืนต่ออีกซัดนิดหน้าผมคงจะตึงแล้วแตกออกมาแน่ๆถึงได้เข้าห้องไป คนอะไรกัน แค่จะบอกว่าคิดถึงกันนิดหน่อยก็ทำเป็นวางท่า พูดอ้อมค้อมไปได้ แต่ก็นั่นแหละนะ นั่นแหละคือเสน่ของคนๆนี้ล่ะ อ่า ผมล่ะอยากกลับบริษัทซะตั้งแต่ตอนนี้

ปีใหม่นี่ดีจริงๆเลยนะ คุณว่ามั้ยครับ?






-------------------------------------------End---------------------------------------------------