คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2
"พี่แสาวรับ เห็นรึยัรับ"
ผมเอ่ยถามวิาสาวสวย้านหลั เธอยิ้มึ้น
'่ะ ลุรัษ์เเละนอื่นๆยื่นอยู่หน้าทาเ้าหมู่บ้าน่ะ'
แสาว ามวามริ ้าหน้าือลุ่มวิาทั้หลายในหมู่บ้าน พวเามายืนรอเพื่อส่ผม เ้าสิโ่อยๆะลอวามเร็ว นหยุหน้า้นโพธิ์ประำหมู่บ้าน ผมเเละพี่เเสาวลารถ ลุหินอรออยู่้านหลั
" มาันเยอะเลยนะรับ"
ผมเอ่ย ทุนยิ้ม บ้าหัวเราะ บ้าเ็น้ำา ทุนที่นี่เป็นห่วเเละเอ็นูผมั้เเ่เ็ๆ ทุนเเละทุนในหมู่บ้านึเหมือนับรอบรัวผม พวเาสวมอเเละอวยพรผม พวเ็ๆร้อเพลในผมฟั เเสาวหัวเราะิั นเมื่อทุนเอ่ยล่ำลาผมเสร็ ลุรัษ์็เินเามาหาพลาวามือบนลุ่มผมสีเทาๆอผม
'หวัว่าโล้านนอ ะทำให้เธอยิ้มไ้นะ ไอหนูอลุ อย่าเอาแ่หน้านิ่วิ้วมวละ อย่าเอาแุ่อู้อยู่นเียว ้อมีเพื่อนให้ไ้นะ….. เอาล่ะไปไ้เเล้ว ะี4แล้ว ถึเวลาที่พวเราเอ็้อไปล่ะ'
ลุยีหัวผม ่อนที่ร่าายพวเาะเริ่มโปร่ไป้าๆ เหลือเวลาอี 3 นาที ่อนะี 4 ผมอลุรัษ์อีรั้
'ฝาูเเลเ้าเ็นี่้วยนะ เเสาว อย่าน้อย็ทำให้ยิ้มหน่อยไ้็ี ฮ่าๆ เินทาีๆนะ'
ลุเอ่ยับแสาวพลาหัวเราะ ที่ลุพูมันถูหมทุอย่ารับ ผมเป็นนที่ไม่แสอารม์ใทาสีหน้า ไม่ว่าะรู้สึยัไหน้าผมยัเป็นหน้าเียว รวมไปถึอุหภูมิร่าายที่เย็นว่านทั่วไปนผิปิ ผิวพรรทีู่าวีอย่าับนไม่มีเลือฝา ้ำหน้าาเเละรูปร่าเหมือนผู้หิ เเละทั้ยัมีผมเทาๆออาวเเล้วนั้น นี่ใ่เลย พวเ็ๆเรียผมว่า เ้าหิหิมะ (นี่ ผมเป็นผู้ายนะรับ)
ผมึ้นร่อมรถเเละโบมือให้่อนะับออไป โยยัมีรถระบะอลุหินับามไม่ใล้ไม่ห่า
"หวัว่าะไม่มีอะไรเิึ้นนะ"
อนนี้เป็นเวลาประมาี 5 รึ่ อนนี้ถึรึ่ทาเเล้ว ที่ริผมะเ้ามหาลัยภายในัวัหวัผมเอ็ไ้ เเ่ผมันถูโว้าให้เ้ามหาลัยในเมือให่ ผมึ้อนย้ายอบาส่วนมาอยู่ในเมือ้วย เเถมทามหาลัยยััหอไว้ให้ผมโยเพาะ โยยับอว่าเป็นหอเี่ยว ผมเอ็ไม่เ้าใ หรือว่าเาทำแบบนี้ับเ็ทุนันนะ
'---หรอ่ะ....'
เสียรถยน์ันหนึ่พลิว่ำ ลบเสียหวานใสออสาวผู้ล่อลอย ผมไม่ิวิอะไรถ้าหารถันนั้นไม่ไ้อยู่้านหน้าผม สิโหัหลบทำให้ผมรอาารเยี่ยมเยียนท่านยมไปไ้ ผมสั่ให้สิโอ้าทา และวิ่ไป่วยนับรถันนั้น
รถพลิว่ำเสียหายหนัมา อีทั้เเถวนี้ไม่่อยมีบ้าน เส้นทา่อน้าเป็นทาเปลี่ยว ผมใ้เเรอย่ามาในารเปิประูเเ่็ไม่ไ้ผล ผมเอ่ยเรียสิโทำให้มันเลื่อนัวมาใล้ ผมลุไปเปิล่อ้ารถหยิบที่ทุบระเเละัารทุบมัน ลุหินไปอรถเเละลมา่วยผม พลาโทรประสานานับโรพยาบาลใล้เีย ผมลานับออมาารถ ลุหินเอ็่วยเเบึ้นหลัสิโเเละพาออมาให้ไลารถเพราะเห็นว่าถัน้ำมันรั่ว เเละมีสะเ็ไฟปะทุึ้นมา สุท้ายมัน็ทันเวลา รถระเบิทันทีเมื่อผมอยู่ห่าามันเือบ 30 เมร
ลุหินรวูอาารเบื้อ้นเเละปมพยาบาลเเ่นเ็บ ้วยเรื่อมือที่พร้อมอยู่ลอะถูเ็บไว้ในรถทุันยามุเิน ผมหันไปที่อเพลิโหมระหน่ำ ่อนะเห็นผู้หินหนึ่ยืนอยู่ท่ามลาอไฟ อนนี้เธอมอหน้าผมไม่ผิแน่ วาแ่ำมือำแน่น เเละวับหายไปในอเพลินั้น ผ่านไปเสี้ยววิ ่อนะมาโผล่รหน้าผม มือียื่นมาะบีบอผม ่อนะรีร้อเเละถอยหลัไปเสียไลราวับถูผลัระเ็น ผมมอวิาสาวนนั้น้วยเเววาสสัย่อนะมอเเสอ่อนๆที่อ พลานึถึรุอผู้เป็นแม่ เหมัน์ำสร้อยรุเอาไว้แน่น
"อย่าทำร้ายเธอนะรับ เธออาะเป็นเ้าำนายเวรอเา ผมัวาเธอเ้าน่ะรับ"
เหมัน์เอ่ยเสียเบาับสร้อยอ มันเปล่เเสวาบ่อนะมีสายใยหนึ่ล้อมรอบพวเาไว้
'ไอหนู แัวาันทำไม!'
วิาสาวหวีร้อลั่น วาเเ่ำ้อมออย่าอาาทั้เหมัน์เเละนับรถนนั้น
' ันะเอามันไปอยู่้วย!! '
วิาสาวยัหวีร้อออมา ่อนะรีร้อเสียลั่นนผม้ออุหู ลุหินที่ไม่ยินเสียหรือเห็นวิาเห็นท่าทาไม่ีอผมึเ้ามา่วยพยุผมไว้
"ุะเป็นเ้ารรมนายเวรสินะรับ อย่าทำอย่านี้เลยรับ มันะเป็นบาป่อัวุ"
'รี๊.... พวมึไม่้อมายุ่เรื่ออู! ูะเอามันไป้วย! รี๊!! "
วิาสาวรีร้อหนัึ้น ใบหน้าอผมเริ่มเหยเึ้นเรื่อยๆเพราะเสียรีร้อที่เสียเเทเ้ามาในหู ่อนะสัมผัสไ้ถึอเหลวลิ่นาวไหลออมา ลุหินใหนัสุ เเสาวเ่นัน ใบหน้าามแปรเปลี่ยนเป็นวามโรธ เรียอาวุธที่ท่านเ้าที่มอบให้ไว้ปป้อเหมัน์ออมา พลาพุ่เ้าหาวิาลั่
'ล้าียัไมาทำุหนูัน!! หายไปะ'
เเสาวหวทวนเเสใส่วิาสาวลั่่อนะที่นาะรีร้อเเละหายไป เหมัน์หมเเรมือทีุ่มหูไว้พลันร่วหล่นลพื้น หายใเหนื่อยหอบ ลุหินเอ่ยเรียเหมัน์อยู่ลอเพื่อเรียสิไม่ให้หลับ เหมัน์ับเเนลุหินพลาเอ่ย้วยเสียหอบแห้
"รถพยาบาลำลัมา... แฮ่... ูนเ็บ้วย ผมไม่เป็นไร.."
ลุหินูลัเลอย่าหนั เเ่็ยอมทำามเเ่โยี สิโเลื่อนัวมาใล้มาเพื่อให้ผมไ้พิมัน หลัานั้น ทั้รถำรวเเละรถพยาบาล็มาถึ หน่วยพยาบาลรีบเ้ามาหานเ็บพลาูอาาร เมื่อเห็นว่ามีารปมพยาบาลเบื้อ้นเเล้วึนำึ้นเปลหาม ส่ึ้นรถเเละับไปโรพยาบาลทันที ส่วนเหมัน์ำลันั่พัอยู่ท้ายรถพยาบาลอีันโยมีหน่วยพยาบาล่วยูอาารเพราะมีเลือออที่หู เมื่อเห็นว่าปลอภัยึให้ำรวเ้ามาไ้
ำรวอให้เ้า่วยเล่าเหุาร์ เหมัน์เล่าทุอย่ายเว้นเรื่อวิาสาวเเ้นนนั้น ำรวอบุเหมัน์เเละอาสาไปส่ เเ่เาปิเสธพร้อมี้ไปที่รถนินาสีำันโห่ ำรวึปล่อยให้ลับไ้
"ุหนู ไม่เป็นอะไรนะรับ"
ลุหินเ้ามาูอาารอีรั้ ผมส่ายหัว ลุหินึถอนหายใอย่าหมห่ว เเสาวน้ำาลอผมึลูบหัวปลอบ
ะนี้เวลา 7 โมว่าๆเเล้ว รถนินาสีำอบาว เ้ามาอหน้าทาเ้ามหาวิทยาลัย ผมเยหน้ามอป้ายเพื่อเ็สถานที่ เมื่อเห็นว่ามาถูที่ึับเ้าไปโยถามทาาลุยามหน้าทาเ้ามหาลัย ผมหันมอรอบมหาวิทยาลัยโยที่สิโยัเลื่อนที่่อไป ่อนะมาหยุหน้าหอ..... หรือหมู่บ้านัสรรผม็อธิบายไม่ถู ในวามิผมมันเป็นึนาลา มี5 - 6 ห้ออยู่เรียราย เเ่นี่... บ้านเี่ยวสอั้น ห่าันหลัละเือบ 10 เมร ผมสับสนอย่าหนันเมื่อลุหินวิ่มาบอผม
"นี่เเหละรับ หออมหาลัย"
"ห้ะ?.."
"ผมเอ็สับสนไม่เเพ้ันรับ เเ่ผมไปถามรปภ.รป้อมยามเเล้ว เาบอว่านี่ือที่พันัศึษาอที่นี่น่ะรับ ั้นพวเราเอาอไปเ็บันเถอะรับ"
ลุหินหัวเราะเเห้ พลาวิ่ึ้นรถไป ผมถอนหายใ แสาวหัวเราะิัับท่าทาอผม
"ไปันเถอะสิโ ไปหลัที่.... 13.."
เลีะไม่มีรับ ผมเอาอหมายพร้อมุเเไปยืนยันที่ป้อมยาม พี่รปภ.รับไปรวเเละสะุ้เล็น้อยเมื่อเห็นเลบ้านพั เาืนมาให้พร้อมระิบ
"เธอนี่โร้ายริๆ ห้อนั้นน่ะเยมีนัศึษาสาวผูอายับนัศึษาายินยาายอยู่ ระวั้วยนะ อให้โี หาทนไม่ไหวบอันไ้"
แหม หวัีนานี้ อบุรับ ผมผหัวให้ ผมทำท่าะับเ้าไปเเ่ถูึไว้่อน
"ถอหมวๆ เพื่อยืนยันัวนน่ะ "
พี่รปภ.ยิ้มเเ่่อนะหหัวเ้าไปในป้อมเพื่อรวารยืนยันสิทธิ์ให้ ผมถอนหายใ่อนะถอหมวันน็อออ เเละหันมอล้อ สัพั ู่ๆพี่รปภ.็พุ่พรวออมา
"น.. นี่นาย ผู้ายเเน่เรอะ"
สีหน้าูใสุ พลามอสำรวผมอย่าละเอีย ่อนะอ้าปา้าอีรั้ ผมมอ้วยสายาเบื่อหน่าย พลายื่นบัรประานประานใหู้ พี่รปภ.รีบเอาไปูทันที
"นาย เหมรัน์ วิสุวรรวศ์ เเ่นายหน้าสวยมาเลยนะ!"
พี่รปภ.ยัเเสสีหน้าอึ้ไม่หาย ผมถอนหายใเียบพลาอบหาเสียอย่าสุภาพไป พี่รปภ.ยิ้มเเห้ๆ่อนะี้เเละบอทาให้ เหมัน์ับรถผ่านบ้าน่าๆนถึบ้านอเาทีู่เหมือนบ้านร้าเสียมาว่า ไร้วี่เเววสิ่มีีวิใๆ ่อนะับสิโไปอในโรรถที่มีประำแ่ละัวบ้าน
"สาบานเถอะรับว่านี่หอ"
"เอาเถอะรับ อย่าน้อยุหนูะไ้มีอิสระมาึ้นนะรับ"
ลุหินเอ่ยให้ำลัใ ผมานรับอย่าเนือยๆ่อนะ่วยยสัมภาระลารถเเละเ้าบ้าน เพียผมไประูเเละเปิออ ลมเเรพัผ่านผมไป ผมมอ้อเ้าไปในบ้าน่อาะบอให้ลุหินวาอไว้หน้าบ้าน
"ลุหินรับ ผมวานให้ลุ่วยไปื้ออุปร์ทำวามสะอาเเละ่อมเเมหน่อยนะรับ ูเหมือน้อปรับปรุนิหน่อย"
ลุหินหัวเราะ พลาึ้นรถเเละำลัับออไปื้ออ ่อนะมีรถู้ันหนึ่ับมาอ นับลมาพร้อมมอหน้าผม
"ุเหมรัน์รึเปล่ารับ"
เาถาม ผมพยัหน้า
" ท่านผู้บริหารอมหาลัยในผมมาส่อรับ"
เาบอพร้อมให้ลูน้ออี 2-3นยอลมาให้ เหล่าลูน้อยอมาวาไว้หน้าริมระเบียหน้าบ้านเพราะไม่ล้าเ้าไป เหมัน์็ไม่ว่าอะไร
"ผมออภัยที่ไม่สามารถ่วยท่านไ้มาว่านี้รับ"
นับับลูน้อ้มหัวอโทษผมพร้อมัน ผมให้พวเาเยหน้าึ้นพลาสัเสีหน้า สายาวูบไหว หวาลัว ผมสรุปสถานาร์ในอนนั้นไ้ทันที
เฮี้ยนสินะพวนาย ใ้ไ้เลยนะรับ
"ไม่เป็นไรรับ พวุลับไปพัผ่อนเถอะ... ถ้ามีอะไรที่ผมอยาให้่วยผมะเรียหานะรับ"
ผมให้พวเาลับ พวเาลัเลผมึพูเสริมนพวเาลับไปในที่สุ ผมสำรวอ่าๆ่อนะพ่นลมออมาอย่าพึพอใ ทุอย่าพร้อมรวมทั้อุปร์่อมเเมเ่นัน ูเหมือนผู้บริหาระรู้เรื่อนี้ีเสีย้วย
ลุหินยัอยู่่อเเม้ผมะให้ลับโยให้เหุผลว่า
" ผมไม่อยาใหุ้หนูเหนื่อยมาน่ะรับ ุหนูเพิ่หายี ผมะ่วยเอรับ"
ผมเเละลุหิน เเละเหล่าวิา่วยันปัวาเ็ถู ่อมแอร์ ู้เย็น เรื่อมือไฟฟ้า เฟอร์นิเอร์่าๆ เรียไ้ว่าพว่ายัอาย แม้บารั้ระหว่าทำวามสะอาะมีลมเเรพัป่วน หรือเสียหัวเราะอายหิู่หนึ่อยู่เป็นระยะ็าม เเ่พวเา็ทำอะไรว่านี้ไม่ไ้มาเพราะยัเรในอำนาอรุ นเมื่อเสร็็ปาเ้าไปบ่าย 3 โมว่าๆ ึ่ถือว่าทำานันเร็วมา (สิโ็มา่วยนะ ถอวิาส่วนหนึ่มา) ผมให้ลุหินพั่อนที่ลุแะอลับ ผมับสิโออมาส่หน้ามหาวิทยาลัย เเละ่อนะลับเ้ามา ผมื้ออาหารอัวเอเเหละเผื่ออไว้ให้พววิามาุนไว้ เมื่อผมับลับมาพี่รปภ.ยัยื่นหน้าออมายิ้มให้ ผมึัารส่นมปัไส้ถั่วเเไป
"โห อบุนะ ันอบไส้นี้พอี"
พี่รปภ.โบมือส่อย่าพึพอใ ผมับเ้ามาอในโรอิับัวบ้าน พลาลูบสิโน้อยๆ ่อนะเินพร้อมว้าุแบ้านไประู แู่เหมือนเ้าบ้านะไม่ยอมให้เ้า่ายๆ ผมับที่ใบหู้าย เอียร์ฮุสีำรูปาเนส่เเสเเวววาว ้ามาเนถูึออ เ็มสีเินถู้อนไว้ รลบานประูมือพลาบิุเเ
แร๊ แอ~
ุเเไสำเร็ ประูเปิออ แสาวยืนเท้าสะเอวอยู่หลัพลาเอ่ยอย่าหัวเสีย
'แบบนี้มันะมาเินไปแล้วนะะ'
ความคิดเห็น