คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1
“ย่าห์ ไอ้มังกรบ้า นี่มันกี่โมงแล้วห๊ะ ไม่ไปเรียนรึไงกัน??”ร่างบางพยายามดึงผ้าห่มออก
“อะไรของเธอกันห๊ะ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ แล้วเอ่อ...ซีน่า”
“อ่อ! ซีน่าของนายหายไปตอนฉันเดินเข้ามาแหล่ะ รีบไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวซะ!!” ร่างบางยังใช้อุปกรณ์ที่อยู่ข้างกายแสนจะหยิบง่ายอย่างหมอนข้าง
“ป๊าป..ป๊าป จะลุกขึ้นมาดีดีไหมห๊ะตาบ้า !!”
“โอ้ย ยัยบ้าฉันเจ็บนะ ลุกแล้ว ลุกแล้ว” สุดท้ายฉันก็ต้องยอมเธอซินะยัยกระต่ายป่า
“ไปเลย ชิวชิว...” ทำไมฉันถึงชอบแกล้งตานี่บ่อยๆน๊า - -“
ร่างบางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้ามองผ่านก็เดินสิ่งที่สะดุดตามากมาย งั้นวันนี้นายก็ใส่เชิ้ตสีขาวแล้วก็เดพขายาวสีดำก็แล้วกันส่วนรองเท้าก็คู่นี้เลย....นี่ Nike สีดำแดงคู่นี้ละกัน
------------20 ผ่านไป ก๊าก๊าก๊า----------------
“ย่าห์ นี่รีบๆหน่อยนะ จี” ร่างบางพูดพลางหยิบโทรศัพท์มานั่งเล่น
“เสร็จแล้ว ไปได้แล้วววว ไปเร็วๆ ว่าคนอื่นให้เร็ว ตัวเองนั่งเล่นโทรศัพท์นะยัยกระต่ายป่า ” ร่างหนาหนาเดินมากระชากโทรศัพท์ แล้ววิ่งหนีร่างบาง
“ไอ้บ้า แล้วทำไมไม่พูดดีห๊ะ มากระชากโทรศัพท์ฉันทำไมห๊ะ ตาบ้า - - ” ร่างบางวิ่งตามลงมาที่ลิฟต์เพื่อไปที่ห้องอาหาร
“แบร่! ทำไม มีปัญหาหรอ ทีเธอยังมากระชากผ้าห่มฉันได้เลย ” ร่างหนาทำหน้าตาไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว พร้อมที่จะกวนประสาทร่างบางตลอดเวลา
“ก็ได้นายเล่นก่อนนะ” ร่างบางพูดพลางกวนๆด้วยการหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาจากกระเป๋า ก่อนที่ร่งบางจะกดปุ่มโทรออก ซึ่งชื่อที่คุ้นๆคือ พี่ยูริ
“นี่ยัยบ๊อง เธอจะทำอะไร”
“ไม่ต้องห่วงนายทำไรไว้ฉันก็แค่ต้องโทรรายงานไง”
“อะไรของเธอ อย่ากดเด็ดขาดนะ” มือดาร่าเร็วกว่ามือของจียง
“ว๊า โทษทีฉันโทรออกแล้วอ่ะ”
“นี่เธอ ยัยตัวแสบเอามานี่” ตอนนี้จียงแถบจะกินดาร่าแทนอาหารเช้าได้แล้ว
“ฮัลโหล พี่ยูริ” ดาร่าแกล้งจียงทำให้จียงหน้าซีดลงทุกทีด้วยการเป็นสปีคเกอร์คอร์
(ว่าไงดาร่า โอเคไหมวันนี้ น้องชายตัวแสบพี่แผลงฤทธิ์ ใส่รึเปล่า?)
“เอ่อ พี่ยูริคะ ดาร่าไม่อยู่บ้านแล้วนะคะ พอดีน้องชายพี่หาเรื่องนิดหน่อย ดาร่าว่าคงต้องมาอยู่ด้วยแล้วหล่ะ” ร่างบางหันไปมองหน้าจียงที่อึ้งมากกับคำพูดของซานดาร่าก่อนจะว๊ากใส่ <ยัยตัวแสบ ฉันไม่ให้เธออยู่หรอก ไม่มีทาง!!> ตอนนี้จียงแถบจะถลาเข้าหาร่างบางเต็มที่แล้ว
(โอเค ดาร่า วิลล่าเจ้าตัวแสบ มี 2 ห้องที่ชั้นของจียงน๊า เดี๋ยวเย็นนี้เข้าอยู่ได้เลย เดี๋ยวฟอร์นิเจอร์พี่จัดหารให้) <ม่ายยยยยยยยยยยยย ไหนบอก 1 ปี อิระของผมพี่ยูริ ไม่มีทางที่จะให้ยัยนี้เข้ามาป้วนเปี้ยนเด็ดขาด> ตอนนี้ฉันไม่ยอมเธอแล้วววนะ
“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ยูริ เรื่องคอนโด ให้ช่างมาดีไซน์ได้เลยนะคะ! ขอบคุณมากนะคะ บ๊ายบาย” ดาร่าอีกแล้วที่ไวกว่าจียงที่ชิงกดว่างสายพี่สาวสุดที่รักก่อนที่จียงจะยึดโทรศัพท์ได้
(พี่ยูริ พี่จะทำอย่างงี้กับผมไม่ได้นะ ไหนนน ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด)
“นี่เธอคิดจะทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ! ฉันไม่สนุกนะ” จียงเข้าไปคว้าข้อมือของดาร่าแม้จะอยู่ใกล้กันก็ตาม
“ก็นายคิดจะมีข่าวกับคนอื่นมากเกินไป ฉันก็เลยจะต้องทำอย่างงี้ไง” ดาร่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่กวนจียงไม่น้อย แต่มืออีกข้างก็ไม่วายที่จะแกมือของร่างหนาออก
“อิสระฉัน 1 ปี นะ”
“ได้ อิสระ 1ปี ไง แล้วนายจะอะไรอีก ที่ฉันเข้ามาอยู่นี่คิดว่าฉันพิศวาทนายมากรึไงห๊ะ”
“ใช่ เพราะฉันหน้าตาดี หล่อและเซ็นแฟร์ชั่นกับการถ่ายรูปก็ดีมากด้วย”
ไม่มีใครหลงตัวเองหนักเท่านายจริงๆ นายนี่หลงตัวเองจริงจังมากอะ -^- “ค่ะ พ่อเฟอร์เฟค”
“แน่นอน ฉันรู้ตัวอยู่แล้ว ”
“เออ อาทตย์หน้าก็วันเกิดนายหนิ อยากได้อะไรจากฉันหล่ะ ”
“เก่งหนิจำได้ด้วย”
“แน่นอน ว่าแต่นายอยากได้อะไรจากคู่หมั่นแสนสวยหล่ะ?”
“สวย!??” จียงย้ำอีกครั้งเพื่อให้มันใจว่าฟังหูไม่ฟาด
“แน่นอน เร็วอยากได้อะไร”
“การที่เธอไม่มาพรากอิสระฉัน 1 ปีไง”
“แน่นอน ว่าฉันให้ได้ แต่ไม่น่าจะครบ 1 ปีนะคะที่รัก”
“นี่เธอ! อย่าเรียกฉันแบบเมื่อกี้อีกนะ -_- ขนลุคมากอ่ะ”
“ทำไมหล่ะ ก็ฉันลองเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกดูเผื่อนายจะชอบไง”
“ชอบบ้าไรขนลุดจะตาย ยัยเพี้ยน -_-^” ก่อนที่จียงจะเดินไปที่จอดรถพร้อมกับดาร่าที่วันนี้เหมือนจะเป็นตุ๊กตาหน้ารถของ จีดรากอร์นช่างภาพชื่อดังพ่วงตำแหน่งแฟร์ชั่นคิง
PK University
ทุกคนที่ได้ยินเสียงรถแลมโบกินี่ก็รู้แล้วว่าใครมา นั้นคือ จีดรากอร์น นั้นเอง ดูเหมือนที่นี่จะต่างจาก LA โดยสิ้นเชิงคือ เดเรียนก็ก้วนเด็กเรียนเลย แต่ส่วนที่นี่คงจะปากหอยปากปูเยอะแหะ
“นาย เรียนตึกแฟร์ชั่นใช่ไหมวันนี้??” ร่างบางหันไปถามคู่หมั่นที่นั่งอยู่ทางด้านคนขับ
“ไม่” จียงตอบพร้อมปลดสายเบลล์ที่ขาดกับตัวเองออก
“อ่อ โอเค” ร่างบางตอบก่อนที่จะใช้มือเรียบกดไปที่ตัวล็อคเบลล์ที่ขัดตัวออกเล่นกัน ก่อนจะหยิบกระเป๋าและแว่นกันแดด ก่อนจะเปิดประตูรถ แล้วเดินนำจียงหลิ่วๆออกมา
“เห้ย! นั้นใครว่ะ ทำไมนั่งรถพี่จีได้?? ปกติถ้าไม่สวย ไม่เอ็กซ์ จะไม่”
“แกนี่ไม่รู้จักซานดาร่าหรอ ที่เป็นนางแบบเบอร์หนุ่มที่ทั้งโลกต้องการไง”
“เห้ยจริง??”
“อืม แกแต่ทำไมพี่ดาร่ากับพี่จียงได้ว่ะ ต้องมีไรกันแน่ๆ”
“ใช่ๆ แต่ขนาดพี่ดาร่าใครๆก็ต้องการแต่ไม่รู้จะเสร็จพี่จียงไปรึเปล่า ยิ่งสวยๆอย่างงั้นเหมาะกับพี่จีจะตาย”
ฉันเดินผ่านตึกๆหนึ่งที่มีนักศึกษาอยู่ค่อนข้างเยอะ แต่ดูเหมือนที่คนพวกนี้พูดเหมือนคู่หมั่นฉันจะมีผู้หญิงในสต๊อกมากนะเนี่ย แต่ทำไมฉันรู้สึกหน่วงๆที่หน้าอกข้างซ้ายหล่ะ?? เธอจะอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้ซานดาร่าไม่ได้...
Rrrrrrrrrrr.
“Hello ข้าวโพดยักษ์”
(อยู่ไหนคะ อีก 5 นาที อาจารย์จะเข้าแล้วนะ เออมาหา อาจารย์ที่ห้องพักอาจารย์วิยาแฟร์ชั่นดีไซน์ด้วยนะดารง)
“อืมๆ ฉันอยู่ตึก DK อ่ะตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่า FSไปทางไหนวันนี้พึ่งมาครั้งแรกอ่ะบอม ”
(เอ่อ เดินตรงมาเรื่อยๆนะ แล้วตึก FS จะออกแนวประหลาดๆหน่อยอ่ะ หน้าตึกจะเป็นสัญลักษณ์ FS เลย )
ร่างบางฟังบอมมี่เพื่อนรักพูดก่อนจะทำตามที่ปาร์คบอมบอก
“อ่อ เห็นแล้วให้ไปชั้นไหนอ่ะ”
(ชั้น 5 จร้า เอ่อนี่ไม่ได้มากับจีจี้หรอ ??)
“อืม ไม่ได้มา แต่แค่มาหมาลัยพร้อมกันน่ะ”
“เห้ยไมทำเสียงงี้อ่ะ ดาร่าเป็นไรรึเปล่า”
“ไมอ่ะ เดี๋ยวเจอกันบนห้องนะ”
IN CLASSROOM
อาจารย์ที่สอนวิชานี้ออกแนวล้ำมากแหะ ฉันเห็นแล้วรู้เลยแฟร์ชั่นของจียงนี่น่าจะพอๆกับอาจารย์สอนนี้มากกว่า
“ตอนนี้มีนักเรียน 2 คนที่พึ่งย้ายมาจากLA จะมาเรียนสาขาเดียวกับพวกเธอ ขอให้พวกเธอต้อนรับ ให้ใจพวกเค้าเต็มที่ด้วยนะ อ่อ! แชรินเธอช่วยดูแล 2 คนนี้ด้วยนะ อ่ะ 2 คนนี้แนะนำตัวหน่อย”
‘สวัสดีค่ะ ฉันปาร์คบอม ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ’
“อ่ะจร้า แล้ว อีกคนหนึ่งแนะนำตัวด้วยจ๊ะ”
‘สวัสดีค่ะ ฉันซานดาร่าปาร์ค เรียกว่า ดาร่าก็ได้ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ’ ร่างบางพูดหน้าห้องสายตาก็มองไปทั่วห้องจนมาสดุดกับผู้ชายคนนึ่งซึ่งเธอคุ้นๆหน้า
“โอเค ดาร่าแล้วก็ปาร์คบอมนะ โอเค 2 คนไปนั่งได้จ๊ะ”
ร่างบาง2คนต่างพากันหาที่นั่งให้ตัวเองก่อนที่จะไปได้ที่นั่งข้างเจ้าพวกบิ๊กแบงและคนที่ดาร่าคุ้นๆหน้า คนที่นั่งข้างบิ๊กแบงคือ บอมส่วนดาร่าก็นั่งข้างๆผู้ชายคุ้นหน้า
“สวัสดีดาร่า” ร่างหนาที่นั่งข้างๆทักทายการ่าอย่างเป็นหันเอง เหมือนที่เธอคิดว่าทำไมเสียงคุ้นๆ
“หวัดดี” ร่างบางทักทายตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ
“เป็นไงบ้าง ทำไมไม่เรียนที่แอลเอต่อหล่ะ” ร่างหนาที่นั่งข้างดาร่าถามพร้อมมือข้างขวาที่เลคเชอร์ตามอ.ไปด้วย
“อ๋อ พอดีว่าคุณแม่ให้มาเรียนที่นี่หน่ะไม่อยากให้เรียนต่อที่แอลเอ เอ่อ..แต่ขอโทษนะเราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า”
“เธอจำฉันไม่ได้เลยหรอ แค่ไม่เจอกันไม่กี่ปี??”
“เอ่อ??... *-* ขอโทษอ่ะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ”
“ใครกันน๊าที่ช่วย ให้เธอรอดจากการส่งแบบมิสซี่เดรส *0*”
“ทงเฮ อ่า :)”
“จำได้แล้วคร่า”
GD PART
ทำไมยัยกระต่ายป่าต้องมาเรียน ภาควิชาเดียวกับผมด้วย!! ทำไมตอนเธอเข้ามาไอ้ทงเฮนี่ต้องมองยังกระต่ายป่าด้วย แหม่สายตาเป็นประกายเลย หึ่ย! นายจะมายุ่งกับผู้หญิงฉันไม่ได้เด็ดขาด เห้ยไม่ได้ละ ทำไมยัยนั้นต้องทำท่าทำทางดีใจที่ได้คุยกับไอ้บ้านั้นด้วยนะ โว้ยไม่ไหวแล้วโว้ย
“ไอ้จี เป็นไร” ทงเบเพื่อนซี้ทักขึ้นเพราะเห็นเพื่อนรักอย่างจียงนั่งมองไปทางดาร่าด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“ไอ้จี!!” และแล้วผมก็ต้องตะโกนเบาๆใส่หูมัน
“อะ..อะไรของแก ไอ้เบ้”
“หึงหรอ ?”
“ปล๊าว พูดบ้าไร”
“จียง เห้ยทงเฮหอมดา-----” จียงลุกจากเก้าอี้ก่อนจะหันไปถลึกตาใส่ดาร่าและทงเฮ
“5555555555555555” ให้ตายเหอะ หึงก็บอก
<นี่จียง มีมารยาทหน่อย> อาจารย์
‘ขอโทษ ครับ อาจารย์’ พร้อมโค้งตัว ขอโทษ
“ไอ้เบ้ ไอ้เพื่อนเลว”
“ว๊าท็อปฮยอง เรื่องที่เราคิดไว้ท่าจะจริงแล้วหล่ะ” หาเพื่อนร่วมขบวนการอย่างท็อป
“อะไร ฮู้ ตั้งใจเรียนไป พวกแกนี่น่ารำคาญจริงๆ”
“เขินอ่ะเด่ๆ 55555555” TOP
<ทุกคน ครูให้ส่งแบบชุดงาน อีก 2 วันนะ งานนี้จำเป็นจริงๆ เพราะงานนี้คณะเราเป็นแม่งาน เพราะงั้นขอให้ทุกคนเต็มที่กับงานนะ แล้วอาจารย์อยากได้ ตรีมชุดงานนี้เป็น ทอง ดำ ขาว แดง นะ โอเค วันนี้พอแค่นี้>
“คร่า/ครับ!”
ช่วยคอมเม้น และให้กำลังใจด้วยน๊าาาาาาาา พรุ่งนี้จะมาลงตอนต่อไปให้นะคะ มีสิ่งใดที่ผิดพลาดก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น