ราเซียส โรงเรียนมนตรา

ลำดับตอนที่ #6 : ราเซียน่า 1 ใน 5 ผู้ก่อตั้ง

“อืม เอ่อ แล้วพวกเราจะลงไปยังไงกันหรือ” เซนต์ถามทาเซีย

“ม่ายยยยากกกเลยจ้า แค่พวกเธอสวมแหวนนี่แล้ว พวกเธอก็จะไปสอบได้จ้าาา” หญิงสาวอีกคนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาพูดขึ้นมา โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอขึ้นมาได้ไง ว่าแล้วเธอก็ให้แหวนกับพวกเขา

แหวนเป็นลักษณะกลมเกลี้ยงสีทอง ข้างในมีอักขระเวทซึ่งเป็นตัวอักษรที่พวกเขาไม่รู้จัก

 “เอาหละ พวกเธอ ไปได้แล้วหละ” ชายแก่คนเดิมพูดขึ้นหลังจากที่หญิงสาวคนนั้นมอบแหวนให้แก่พวกฟารีส

“ครับ/ค่ะ” ทั้งหมดพร้อมใจกันกล่าวคำขอบคุณแก่บุคคลแปลกประหลาดทั้งสองก่อนใส่แหวนแล้วหายตัวไปจากจุดเดิมที่เคยอยู่

“อาจารย์ใหญ่คะ ดิฉันบอกแล้วไงคะ ว่าให้อยู่แต่ในหอคอย เดี๋ยวบาดเจ็บขึ้นมา” หญิงสาวคนเดิมพูดขึ้นด้วยอารมณ์กึ่งโมโหด้วยที่ชายแก่ตรงหน้าเป็นถึงอาจารย์ใหญ่แห่งราเซียส แต่กลับไม่ระวังตัวเสียเลย

“รู้แล้วน่า ราวีน่า แต่เด็กพวกนั้นไม่เลวเลยนะ รู้แม้กระทั่งอัญมณีต้องคำสาปเสียด้วย ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นครูสอนเกี่ยวกับคำสาปและมนตรา แต่ยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วยหละ” อาจารย์ใหญ่กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงห่วงใยก่อนที่ทั้งสองจะหายตัวไป

“โอย ทำไมที่นี่มีแต่เรื่องเจ็บตัวนะ” ฟารีสบ่นพึมพำก่อนจะลุกขึ้นแล้วพบว่าคนอื่นหายไปไหนกันหมด

“นี่ เซนต์ ซายด์ ทาเซีย พวกเจ้าอยู่ไหนกัน”ฟารีสตะโกนออกมา แต่คำตอบที่ได้รับคือความเงียบ

 ฟารีสจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง

ครึก ครึก

“หืม เสียงอะไรหนะ” ฟารีสถามตัวเองก่อนจะค่อยๆหันไป

10 นาทีต่อมา

ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงวิ่งของตัวแสบประจำกลุ่มกำลังวิ่งหนีเจ้าก้อนหินมหึมาที่ไล่ล่าเขามาตั้งแต่ 10 นาทีที่แล้ว

พลัก

“โอย ล้มอีกแล้ว บอกแล้วไงว่าที่นี่มีแต่เรื่องเจ็บตัว”เจ้าตัวบ่นพึมพำโดยลืมไปว่ามีก้อนกินมหึมาไล่ล่าอยู่

“หืม ก้อนหินไปไหนซะแล้วหละ”ฟารีสหันกลับไปดูข้างหลังเมื่อไม่ได้ยินเสียงก้อนหิน

“เจ้าเป็นใครกัน เข้ามาในเขตศักดิ์สิทธิ์ของข้าได้อย่างไร” เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลังของเด็กหนุ่ม

ฟารีสพึ่งจะรู้สึกตัวว่าตน กำลังยืนอยู่บนห้องสีฟ้าขนาดมหึมา ซึ่งประกอบไปด้วยเครื่องประดับต่างๆ

“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”เสียงเดิมยังคงถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน

“อา... ข้าไม่รู้ ข้าวิ่งหนีเจ้าหินบ้าอยู่ แล้วข้าก็ล้มพอลุกขึ้นมา ข้าก็มาที่นี่แล้ว”

“หินงั้นหรือ! เดี๋ยวก่อนเจ้ามาจากไหน แล้วมาได้อย่างไร”เสียงเดิมยังถามต่อ

“อืม... ข้ามาจากเอดา แล้วที่ถามว่าข้ามาได้อย่างไรนั้น ข้ามาโดย แหวนที่หญิงสาวคนหนึ่งให้มา”

“งั้นหรือ” ว่าแล้วหญิงสาวคนนั้นก็เดินออกมาจากที่ๆตนเคยยืนอยู่

“หญิงสาวคนนั้น ชื่อ ราวีน่า ใช่รึเปล่า”หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้น

“อืม... ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ที่รู้คือเธออยู่กับชายแก่คนหนึ่ง มีแค่นี้แหละที่ข้ารู้”

 “หืม ชายแก่งั้นหรือ งั้นไม่ผิดแน่ คนที่เจ้าเจอคือราวีน่าไม่ผิดแน่ แล้วเจ้าชื่ออะไรหละ”

“ข้าว่าก่อนที่ท่านจะถามชื่อคนอื่นท่านควรจะบอกชื่อท่านเองก่อนนะ” ฟารีสตอบกลับไปก่อนที่ฝ่ายนั้นจะปฏิเสธ

“เจ้านี่ ไม่รู้จักสัมมาคารวะเสียเลย เอาเถอะ ข้าชื่อ ราเซียน่า เป็น 1 ใน 5 ของผู้ก่อตั้งที่นี่” ราเซียน่าตอบโดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอพูดทำให้เจ้าตัวแสบงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ในขณะนี้

“หา! เป็นไปไม่ได้ ถ้าท่านบอกว่าท่านคือ 1 ใน 5 ของผู้ก่อตั้งหละก็ ท่านก็ต้องอายุเป็นพันๆปีแล้วหนะสิ”

“อ้าว แล้วข้ายังไม่แก่ตรงไหนหละ” ราเซียน่าตอบกลับไป

“ท่านเนี่ยนะแก่ ดูท่านสิมีผมสีแดง ไม่เห็นขาวเหมือนคนแก่ทั่วๆไป หนำซ้ำผิวพรรณก็เต่งตึงไม่เห็นเหี่ยวเลย”

“จะบอกให้ข้าเป็น เทพ มีอายุเป็นหมื่นๆปี แค่นี้ยังสาวๆอยู่”

“ท่านเป็นเทพหรือเนี่ยข้าพึ่งรู้ หา! เทพนี่เทพมีจริงรึเนี่ย ข้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย”ว่าแล้วนั่นก็หยิกตัวเองเข้าให้

“โอ๊ย เจ็บๆ ข้าไม่ได้ฝันไป”

..........................................
เม้นท์ให้ด้วยน้า