แฝดจอมจุ้น วุ่นหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ...เปลี่ยนตัว...

“โอ๊ย!เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิเรน เรย์ เจ็บ!!”เสียงร้องที่บ่งบอกอาการว่าเจ็บมากของสาวน้อยหน้าตาน่ารัก ผมยาวดัดเป็นลอน ทำให้ใบหน้าที่น่ารักดูมีเสน่ห์มากขึ้น

“ก็แล้วไปเดินยังไงถึงตกบันไดลงมาขาหักแบบนี้ล่ะ” ชั้นบ่นไปพลางพยุงเรย์ไปนั่งที่โซฟา สาวน้อยที่กำลังบ่นอยู่นี่มีหน้าตาเหมือนกันกับสาวน้อยน่าสงสารที่ขาหักอยู่ ต่างกันแค่เพียงเธอคนนี้มีผมยาวตรง อย่างเป็นธรรมชาติแค่นั้นเอง

“ไอ้บ้าแมคมันดันปาลูกบาสมาใส่หน้าเค้านะสิ เลยกลิ้งตกลงมาเป็น10ขั้นเยินไปหมดทั้งตัวเลยเนี่ย”

“ก็ใครใช้ให้เรย์ไปตีลังกากลับหลังตรงนั้นล่ะ ทำตัวเองนี่” เรนยังบ่นไม่หยุด

เรนก็…ว่าเค้าเหรอ ควับค้อนเข้าให้หนึ่งที

“เฮอะ แล้วนี่จะไปเรียนไหวไหมเนี่ย ใกล้จะสอบแล้วไม่ใช่เรอะ”

“เนี่ยแหละปัญหาใหญ่ จะทำยังไงดีนะ เฮ้อ อย่างน้อยก็โชคดีหนึ่งอย่างที่พ่อกะแม่เราทำงานอยู่ต่างประเทศนะ ไม่งั้นป่านนี้...” 

เรย์นึกถึงตอน6ขวบที่ทำเด็กผู้ชายข้างบ้านหกล้มหัวแตก แต่นั้นก็เพราะว่าเขามาผลักเรนก่อนแม่ลงโทษด้วยการตีเธอและสั่งอดข้าวเย็น เธอเจ็บปวดกับแผลที่แม่ตี แต่เธอไม่ยอมร้องไห้ออกมา เรนแอบย่องเข้ามาหาเธอที่ห้องเก็บของที่แม่สั่งให้เข้าไปสำนึกตัวทั้งคืน เรนแอบเอาขนมปังมาให้เธอแล้วกอดเธอร้องไห้ อ้อมกอดของเรนอบอุ่นเสียจนชั้นกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เราสองคนหลับไปพร้อมกันด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา  

“เรย์..เรย์!! เป็นอะไรไปนะ คิดอะไรอยู่เรอะ” เรนพูดพลางจ้องมองมาที่หน้าของชั้น

“เปล่า เค้าแค่คิดอะไรเพลินๆ” ปิ้ง!!พลันสมองอันฉับไวของเรย์เริ่มทำงานและคิดหาทางแก้ปัญหาโลกแตกนี้ออกมาได้

“เรนจ๋า...” เรย์ส่งเสียงอ่อนหวานที่ฟังดูเลี่ยนๆออกไปพลางทำสายตาเจ้าเล่ห์มองหน้าเรน

“อะ..อะไรอย่ามามองอย่างนั้นนะ” เรนเริ่มเขยิบถอยออกไปสองก้าว

“เค้าคิดวิธีออกแล้วแหละ แต่จะสำเร็จรึเปล่าต้องขึ้นอยู่กับตัวแล้วนะ”

          เรนเดินเข้าประตูร.รเอกชนอินเตอร์ชื่อดังแห่งหนึ่งเข้ามาด้วยท่าทางเงอะงะ ประหม่า ทั้งๆที่ถ้าเธอเดินแบบธรรมดาๆก็คงไม่มีใครสนใจ

“เรย์!” มีเสียงนึงทักขึ้นจากข้างหลัง ทั้งที่เสียงไม่ได้ดังสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้ผู้หญิงที่ถูกทักว่าเรย์สะดุ้งและล้มลงไปกองที่พื้นได้

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มที่มีใบหน้าสีขาว  แก้มสีชมพูดูเป็นธรรมชาติ ปากสีแดงที่ตัดกับผิวขาวๆนั้น ทำให้เรนจ้องมองอย่างไม่รู้ตัว ว่าเธอได้ลุกขึ้นมายืนตรงบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

“เรย์ ทำไมมองชั้นแบบนี้ล่ะ ทำอย่างกับไม่เคยเห็นกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ” เขาพูดพลางเอามือไปหยิบกระเป๋าของชั้นที่ตกอยู่ ปัดฝุ่นออกและยื่นมาให้

“คุณสวยจัง เอ้ย!เออ...ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยชั้น” นั่นเป็นคำแรกที่ชั้นพูดออกไป ก็ช่วยไม่ได้นี่ก็เขาสวยจริงๆ ใช่..มันไม่ผิดถ้าเขาเป็นผู้หญิง แต่คนที่ยืนตรงหน้าชั้นเนี่ยเป็นผู้ชายอะดิ หน้าแตกดังเพล้ง!!!!

“เธอพูดว่าไงนะ...ชั้นว่าได้ยินอะไรสวยนะ”

เอ่อ...ในช่วงเวลาที่ชั้นคิดหาคำตอบอยู่นั้นก็มีเสียงผู้ชายอีกคนนึงดังขึ้น เฮ้อ...ช่วยชีวิตชั้นไว้พอดีเชียว

“ไทม์ มาทำไรตรงนี้อะ ไมไม่เข้าห้องเรียน”

สายตาของชั้นมองไปยังเจ้าของเสียงนุ่มลึกนั้นแล้วก็ค้นพบว่า วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ ชั้นได้เจอผู้ชายหล่อๆตั้งสองคน …i(^O^)i…

“เรย์นั่นเธอไปคลุกฝุ่นที่ไหนมาอะ เปื้อนไปหมดเลย” พูดพลางมาหยิบฝุ่นที่ติดผมชั้นออกอย่างแผ่วเบา ชั้นได้กลิ่นหอมอ่อนๆออกมาจากผมสีทองที่พลิ้วไหวอยู่ข้างแก้มชั้น

“พี่เทสต์ เรย์เค้าหกล้มอ่ะ”

กริ้ง........กริ้ง เสียงออดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“ไทม์เข้าเรียนเร็วสายแล้ว เรย์ด้วย”

ผู้ชายที่ชื่อไทม์จับแขนชั้นแล้วออกวิ่งทันที “เดี๋ยวเจอกันนะพี่เทสต์”

“เออ” เทสต์ตอบสั้นๆแล้ววิ่งไปอีกทางนึง

“นาย เออ...ไทม์ปล่อยมือเรนน...เรย์ได้แล้ว” ชั้นพูดเมื่อเข้ามายังห้องเรียนที่มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด พลางหอบแฮ่กๆ เพราะวิ่งตามไทม์เกือบไม่ทัน ก็เขาขายาวขนาดนั้นนี่ ขาชั้นสั้นกว่าตั้งเยอะ

 “จริงสิ ลืมไปเลย มัวแต่กลัวว่าจะวิ่งมาไม่ทันอาจารย์เข้าห้องซะอีก” พูดแล้วปล่อยมือชั้นออก แล้วเดินเข้าไปนั่งที่ตรงริมหน้าต่าง

ส่วนชั้นยังยืนลังเล ไม่รู้จะนั่งตรงไหนดี ที่ฟังเรย์บอกข้อมูลมานั่งถัดจากริมหน้าต่าง กลางๆห้อง แต่มันตรงไหนล่ะ ก็มันมีที่ว่างอยู่สองที่พอดีเลยอะ แค่คนละแถว ชั้นเห็นไทม์เริ่มเหล่มองมาที่ชั้น วินาทีนั้นชั้นตัดสินใจนั่งที่ตัวแรก

“นั่นเธอนั่งที่จอนห์นี่ทำไมอะ โต๊ะเธออยู่ข้างชั้นต่างหาก อย่าบอกนะว่าหยุดเรียนไป2-3วันจำที่นั่งตัวเองไม่ได้เนี่ย” ไทม์พูดพลางยิ้มขำๆ

“เอ่อ..อ๋อ ชั้นรีบไปหน่อยนะ ฮะฮะ” ชั้นหัวเราะกลบเกลื่อน แต่นั้นไม่ได้ทำให้ไทม์ละสายตาไปจากชั้นได้เลย

“วันนี้เธอดูแปลกๆนะเรย์ เป็นไรมากเปล่า หัวไปกระแทกพื้นมาเรอะ ที่หกล้มเมื่อกี้อะ เอ...แต่ชั้นก็ว่าไม่นะ เธอล้มก้นกระแทกต่างหากล่ะ ฮ่าๆ”

หน้าชั้นแดงด้วยความอาย พลางคิดไปถึงสัมผัสที่ไทม์ช่วยพยุงชั้นขึ้นมา แหม!!ก็ชั้นอยู่ ร.ร สตรีล้วนมาตลอดนะ ไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายนี่ ตั้งแต่ขึ้นประถมหนึ่ง ชั้นกับเรย์ก็แยกร.รกันมาโดยตลอดเรา เพราะถึงเราสองคนจะเป็นฝาแฝดกันแต่ก็เก่งกันคนละด้าน ชั้นเก่งด้านการเรียนสอบทีไรได้ที่หนึ่งทุกที ผิดกะเรย์ เรย์จะเก่งด้านกีฬา และถนัดด้านการแสดงออก ชอบร้องเพลง เต้น อะไรแบบนี้ในขณะที่ชั้นชอบอ่านหนังสือ ชั้นเคยไม่ออกจากห้องมากินข้าวเพียงเพราะติดลมในการอ่านอยู่สองวัน นั้นทำให้ชั้นกับเรย์เลือกที่จะเรียนในด้านที่เราถนัด ชั้นอยู่ร.รสตรีที่เน้นเรื่องการเรียน ร.รของชั้นขึ้นชื่อในการที่มีเด็กเอนท์ติดมากที่สุด ส่วนเรย์เลือกที่จะเรียนในร.รที่ให้อิสระกับนักเรียน มีกิจกรรมให้ทำมากมาย สามารถแต่งชุดไปรเวทมาเรียนได้ซึ่งเหมาะกับคนที่กล้าแสดงออกอย่างเรย์ แต่เพราะความกล้าแสดงออกในทุกด้านของเรย์รึเปล่านะ ทำให้ชั้นต้องมานั่งอยู่ที่นี่ ตอนนี้!!