Markbam มากกว่าคำว่าใช่

ตอนที่ 2 : มาร์คเป็นเด็กสมาธิสั้น

2
มาร์คเป็นเด็กสมาธิสั้น

"แบมแบมอ่า...คิดถึงแย่เลย" ยองแจ หนึ่งในสมาชิกวงstar กำลังนั่งจ้องผมตาแป๋วหลังจากที่มีคำสั่งจากค่าย ให้ผมไปดูแลน้องๆวง Got3แทน พวกstarเลยงอแงกันใหญ่ ก็นะ อยู่ด้วยกันมาหลายปี

"ไม่ได้จะออกไปไหนสักหน่อย เดี๋ยวก็ได้เจอ ฉันไม่อยู่เนี่ย ดูแลตัวเองกันด้วยนะ"

     ผมชื่อแบมแบม เป็นคนไทยคนเดียวที่ทำงานให้ค่ายJPPที่เกาหลีนี้ ผมเป็นโคออร์ดิเนเตอร์ หรือโคดี้นูน่าให้กับวงstar พ่วงตำแหน่งสไตลิสต์อีก วันๆก้อหัวปั่นอยู่กับการคิดคอนเซป ดีลงานบ้าง วิ่งวุ่นดูแลกันมาห้าปีแล้ว ผมรักในอาชีพนี้นะ ถึงจะไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยก็เถอะ ผมไม่มีพ่อแม่แล้วล่ะ ย้ายมาอยู่กับป้าที่เกาหลีตั้งแต่ยังไม่สิบขวบ เรียนสไตลิสต์มาโดยตรง เลยเข้าทำงานที่นี่ได้ตอนอายุ21 ตอนนี้ก็27แล้ว ผมไม่มีแฟนไม่มีใครทั้งนั้น เพราะไม่มีเวลาส่วนตัวสักนิดเลย

"อืม...รุ่นน้องgot3นี่ใช้ได้เลยนะ กำลังเป็นที่นิยมเลย ยิ่งได้แบมแบมไป ดังแซงเราชัวร์ๆ" ปาร์ค จินยอง หนุ่มหน้าหวานในวงสตาร์เอ่ยขึ้น มันก็คงจะจริงแฮะ ยืดด...

"ให้ไปแต่ตัว แต่หัวใจห้ามไปนะ" นิชคุณ หรือพี่คุณ ลีดเดอร์ของวง เขาเป็นคนไทยเหมือนผม แก่กว่าผมสองปี

"อิ้ววว"

"แบมแบมอ่า..." แล้วผมก็โดนแซวอีกจนได้ ด้วยความที่เราเป็นคนไทยเหมือนกัน เลยสนิทกันมากกว่าคนอื่น แต่ไม่มีอะไรจิงๆนะ

"ดูแลตัวเองด้วย " คนสุดท้าย อี จุนโฮ เขาโตกว่าผมปีเดียว เดินมาตบบ่าให้กำลังใจผมเบาๆ

"ขอบคุณมากๆนะ "

Star เป็นบอยแบนด์ที่ดังมากๆ ในค่ายนี้เค้าเป็นเบอร์1 ทั้ง4คนน่ารักเป็นกันเอง และสนิทกับผมมาก ใจหายเหมือนกัน แต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไปสินะ...

-เจบี-

"ฮัลโหล"

"โอเค ฉันจะรีบไป" เจบีก็เป็นอีกคนที่ต้องติดต่อประสานงานกับผมบ่อยๆ เราอายุเท่ากัน แต่ปัญหาตอนนี้ของผมหลักๆก็คือ Got3 อายุน้อยกว่าผมตั้ง4ปี ผมไม่เคยดูแลเด็ก วงสตาร์ก็อายุไล่ๆกับผม นี่แหละงานหิน..

"ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน" ผมเอ่ยลาเพื่อนๆวงstar พวกเขาเข้ามากอดผมไว้ อือ น้ำตาจะไหล

ห้องพักgot3

"ยิ้มอะไรมาร์ค" ผมสะดุ้งตอนที่แจ็คสันหันมากระทุ้งแขน ผมกำลังดีใจน่ะสิ สงสัยเราจะเป็นเนื้อคู่กัน ผมกับพี่แบมแบมน่ะ

"ก็เปล่า.."

เรานั่งพักกันอยู่ในห้อง หลังจากพี่เจบีแจ้งข่าวมาเมื่อเช้าเรื่องโคดี้นูน่า ผมก็ยิ้มไม่หุบเลยล่ะ

"แกว่าพี่แบมเค้าจะดุไหม" ยูคยอมถาม

"น่ารักขนาดนั้น...ไม่หรอก" แจ็คสันตอบ ซึ่งผมก็เห็นด้วย น่ารักขนาดนั้น นึกภาพตอนกำลังดุพวกผมไม่ออก

"ไง" เจบีฮยองเข้ามาในห้อง วันนี้คงว่าง เพราะปกติแทบจะไม่ได้เจอ

"เหนื่อยครับ ซ้อมเต้นทั้งวันเลย ปวดขาๆๆ"

"น้อยๆหน่อย เดี๋ยวพอทัวร์จะเหนื่อยกว่านี้อีก อืม เดี๋ยวแบมแบมจะเข้ามานะ ต้อนรับเขาดีๆ อย่าดื้อ เขารุ่นเดียวกับฉัน"

"คร้าบบบ" วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในโลก

ก๊อกก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากพวกผม พร้อมกับร่างบางที่ดันประตูเข้า

"เจอกันอีกแล้ว เด็กๆ" เขาเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆประจำตัว แต่ทำไมชอบเรียกพวกผมว่าเด็กๆล่ะ ห่างกันแค่4ปีเองนะ///

"ยินดีที่ได้ร่วมงานครับพี่ ทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย"แจ็คสันเข้าไปทักทายแบมแบมเป็นคนแรก นี่ก็คิดเหมือนผมใช่ไหม...ไม่ได้นะ

"ฝากตัวด้วยครับ"ยูคยอม

"ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ ผมรอพี่อยู่ตั้งนาน" เรายื่นมือมาจับทักทายกันเบาๆ แต่ตอนจะปล่อย ผมกับยื้อมือพี่เขาไว้

"หืม...มีิอะไรเหรอมาร์ค"

"อย่าไปแกล้งแบมแบมสิมาร์ค ฉันบอกว่ายังไง เอาล่ะ หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้อย่างดี สู้ๆนะ"เจบีฮยองดึงมือผมออกและพูดตัดบท พี่แบมงงนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ

"นายเป็นศิลปินนะมาร์ค ต้วน" นี่คือคำพูดสุดท้ายของเจบีฮยอง ก่อนที่เขาจะพาพี่แบมออกไป...หรือเขาจะรู้


หอนอนเราอยู่ชั้น13ของตึกJPP

"มือนิ่มมากกก" เราสามคนกำลังพูดถึงโคดี้นูน่าหมาดๆของวงเราอยู่ จะมีอะไรล่ะ เจ้าสองคนก็คิดเหมือนกันกับผม มีใครเห็นพี่แบมแล้วไม่รู้สึกอะไรบ้าง ไม่มีหรอก น่ารักขนาดนั้น

"พี่เจบีน่ารักสุดๆไปเลย พวกเราจะตั้งใจทำงาน" หน้าตาดี๊ด๊ากันมาก

"นายว่าพี่เขามีแฟนหรือยัง"ผมถามขึ้น สองคนทำหน้าคิดตาม

"อืม...ไม่หรอกมั้ง ไม่น่าจะมีเวลานะ วิ่งวุ่นดูแลพี่ๆวงสตาร์ก็เหนื่อยตายแล้ว"แจ็คสันตอบ

"ไม่แน่หรอก...น่ารักขนาดนั้น  บางทีอาจจะเป็นหนึ่งในสี่ ของพี่ๆวงสตาร์นั่นแหละ ใครจะไปรู้"

"คิดงั้นเหรอ..."ผมถามย้ำ ซึ่งมันก็มีแนวโน้มนะ

"พี่คุณไง ลีดเดอร์อ่ะ เห็นว่าเป็นคนไทยเหมือนกันด้วย ใช่แน่ๆ"ยูคยอมบอก ผมยิ่งใจไม่ดี
 
"ถ้ายังไม่เปิดตัว ก็ไม่ยอมแพ้หรอก"ยังไงผมก็จะจีบพี่แบม

"ว่าอะไรนะมาร์ค"

"หืม.."

"เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ"แจ็คสันถามย้ำ เรื่องอะไรจะบอก

"บอกว่าง่วง ไปนอนก่อนนะ"



"หลับตาลง" เสียงนุ่มกับมือนิ่มๆสัมผัสลงที่ปลายคางผมเบาๆ วันนี้เรามีงานไซน์ใกล้ๆ เลยแต่งหน้าจากบริษัทไปเลย และพี่แบมก็กำลังแต่งหน้าให้ผมอยู่

"มาร์ค อยู่เฉยๆ"

"มาร์ค" ผมโดนดุที่ขยับตัวไปมา ทำให้เขาแต่งหน้าไม่ถนัด

"ก็ผมสมาธิสั้น หลับตาแล้วมันอยู่นิ่งๆ ไม่ได้" ผมลืมตาบอก คิ้วน้อยๆของพี่แบมขมวดเป็นปม

"อ้าวเหรอ แล้วทำยังไงอ่ะ ถ้าขยับอยุ่แบบนี้ไม่เสร็จแน่ "

"ขอมือหน่อยครับ.."

"........." พี่แบมยื่นมือมาให้แบบงงๆ ผมเลยรวบจับมือพี่เขามาไว้ที่ตัก

"แค่นี้ก็หลับตาได้โดยไม่ขยับแล้วครับ"

"อ้อเหรอ...แปลกดี" เขาพึมพัม ก่อนจะใช้มือข้างที่ผมไม่ได้จับแต้มเครื่องสำอางค์ลงบนเปลือกตาผมอีกครั้ง เรานั่งในระดับเดียวกันและใกล้กันมาก ผมเกร็งตัวเล็กน้อย แต่สัมผัสนุ่มนิ่มนี่มันรัญจวนใจเหลือเกิน ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวพี่แบมอีก เผลอบีบมือเล็กที่จับอยู่อย่างลืมตัว

"อย่าเกร็ง...อ่า มือเดียวไม่ถนัดเลย จับตรงอื่นได้ไหม" คำพูดชวนคิดลึกของร่างเล็กตรงหน้า ทำผมใจบาป ถ้าพี่เขาพูดแบบนี้กับผมตอนอยู่บนเตียง จะเป็นยังไงนะ...

"ว่าไงมาร์ค..."

"ได้...ได้ครับได้" ถ้าพี่เขารู้ว่าผมคิดอะไร คงโดนหยิกเนื้อเขียวแน่ๆ

"งั้นจับนี่แล้วกัน หลับตาเฉยๆนะ เดี่ยวสายพอดี"

หืม...นี่ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ทำไมมือผมไปจับเอวบางๆของพี่เขาได้ ทั้งๆที่ฝันอยากสัมผัสมาตลอด นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ตบผมที///

"นี่อย่าลูบ...เดี๋ยวจะแต่งให้หมดหล่อเลย มาร์ค ต้วน" ผมโดนดุอีกแล้ว แต่มันคุ้มสุดๆไปเลยวันนี้ จะตั้งใจทำงานครับ พี่แบม...

/////////////////////////////////////////////////////////
มาร์คใสๆ มาร์คเด็กน้อยสมาธิสั้น กับพี่แบมผุ้ไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าโดนเด็กหลอกแต๊ะอั๋ง ฟิคเรื่องนี้เรื่อยๆนะคะ ไม่หวือหวาจนเกินไป แต่ก้ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีม่า กดติดตามเลยจ้า 1เม้นเท่ากับ1กำลังใจ  กำลังใจดีก็มาไว  แต่งฟิคนี่เม้นจากรี้ดสำคัญมากนะ คือมันทำให้เราฮึดแบบ เออมีคนรออยู่นะ เค้าสนุกไปกับเรานะอะไรแบบนี้ ฝากด้วยจ้า
///////////////////////////////////////////////////////