ตอนที่ 7 : Plan6 มีความซึนของอิพี่
มหาลัย JYPinter
“รู้ว่าพี่เค้าขอเบอร์มึง แต่ไม่ต้องยิ้มตลอดเวลาก็ได้ป้ะ ” ยองแจกระแซะเพื่อนตัวเล็กของตัวเองเพราะตั้งแต่เมื่อวานที่ยัยก้อนโทรมาบอกว่าพี่มาร์คเค้าขอเบอร์อ่ะ มันคงยิ้มตั้งแต่ตอนนั้นล่ะมั้ง ไม่สิไม่ได้โทรมาบอก มันแหกปากบอกมากกว่า ดีใจเวอร์สุดในสามโลก
“ต้องเข้าใจมันนะ คนนี้เล็งมานาน 555” จินยองก็อดแซวไม่ได้
“ง่า ก็มันปลื้มนี่ คือเมื่อวานอ่ะ พี่มาร์คของน้องละมุนมากเลยนะ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข งืออ ตายตาหลับแล้วว”
“แล้วเค้าโทรมายังจ้ะหนู” อิงค์รีบเบรกเพื่อน แบมแบมกรอกตาครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“55 ก้อนเอ้ยย นกแน่ นกชัวร์ ”
“ไอ่อิ้งง กูเพื่อนมึงนะ ฮึ่ยย” แบมแบมรัวขวดน้ำใส่เพื่อนอิงค์ไม่ยั้งมือ
“โอ้ยยๆ มันเจ็บนะ”
ไลน์!
MarkT. เพิ่มคุณเป็นเพื่อนทางหมายเลขโทรศัพท์
อะ… อย่าบอกนะว่าเป็น
ไลน์!
แบม พี่เองนะ เย็นนี้พี่มีซ้อมบาสอ่ะ กลับช้านิดนึง
รอได้ไหม
13:25
รอได้
13:26
งั้นมารอที่โรงยิมคณะพี่นะ
13:26
โอเคครับพี่มาร์ค
13:26
“งือออ แบมไม่นกแล้วเว้ยยย วู้ๆๆ”
“โอโหไม่เล่นตัวเรย เพื่อนกู รอได้ รอได้ตลอดชีวิต”
16.00 น
คนตัวเล็กสะพายเป้คู่ใจตรงดิ่งมายังโรงยิมของคณะศิลปกรรม หลังจากแยกจากเพื่อนทั้งสามแล้ว
“จะมองอะไรกันนักหนาเนี่ย”
“แบม ทางนี้” แจ็คสันตะโกนเรียกรุ่นน้องตัวจิ๋วที่ยืนเงอะงะอยู่หน้าโรงยิม
“มาหาใครครับน้อง น่ารักจังเรย”
“นั่งกับพวกพี่ได้นะ” แบมแบมรีบเดินกึ่งวิ่งไปหาแจ็คสันทันที ผู้ชายเต็มไปหมดเลยแถมยังแซวเจ้าตัวอีกต่างหาก ไม่ชอบเรย พลาดแล้ว น่าจะเปลี่ยนชุดก่อน แบมเอ้ย
“อย่าไปสนใจพวกมันเลย ปากหมาทั้งนั้น นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ไอ้มาร์คมันไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวก็มา” ตัวเล็กพยักหน้ารับ ก่อนนจะนั่งลงตามที่แจ็คสันบอก
“อ่าวแบม มาแล้วเหรอ”มาร์คที่เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแล้ว พอเห็นน้องตัวเล็กมาก็รีบเดินเข้ามาหา ก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจ ทำไมแต่งตัวแบบนี้
“คับ” ร่างสูงไล่สายตามองคนตัวเล็กกว่า ที่วันนี้ไม่ใส่ชุดนักศึกษา แต่เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น สั้นอ่ะ สั้นไป เลยเข่าไปเยอะแบบนั้นโชว์ขาเนียนของเจ้าตัวแบบไม่ตั้งใจ
“ทำไมแต่งชุดนี้อ่ะ” ถามเสียงเรียบ
“คือ แบมมีเรียนกีฬาช่วงบ่าย เสร็จแล้วก็ไม่ได้เปลี่ยน มาหาพี่ที่นี่เลย” ตัวเล็กตอบอึกอัก รู้สึกไม่ค่อยดีกับสายตากดดันของคนพี่ซักเท่าไหร่
“ยืนขึ้น ” มาร์คสั่ง ก่อนจะหยิบเสื้อแขนยาวของตัวเองมาพันรอบเอวน้องไว้ อย่างน้อยก็ปิดๆได้มั่งแหละ ผู้ชายจ้องเยอะขนาดนี้ หงุดหงิดชะมัด
“ห้ามแกะออก” แบมแบมพยักหน้ารับ แอบเกร็งนิดหน่อยตอนพี่มาร์คผูกเสื้อรอบเอวให้ มันใกล้ไป หน้าน้องเลยแดงๆ คนตัวสูงยีหัวน้องเบาๆ ก่อนจะวิ่งออกไปสมทบกับเพื่อนในสนาม
“หรือมันน่าเกลียด”ตัวเล็กทิ้งตัวลงนั่ง ตาก็มองรุ่นพี่ที่ตัวเองปลื้มนักปลื้มหนา อ่า เพอร์เฟ็กไปหมด หล่อแบบสุดๆไปเลยพี่มาร์คเนี่ย
Mark Part
ได้เสียเหงื่อบ้างรู้สึกเลือดลมสูบฉีดดี ผมแยกย้ายกับเพื่อนนี่ก็เย็นมากแล้วจะทุ่มแล้วมั้งเนี่ย แบมแบมคงรอเบื่อแย่
“เดี๋ยวมึงกลับเลยนะมาร์ค กูไปต่อกับไอ่เจบีก่อน บายเว้ย ”ไอ่แจ็คโบกมือลาและยิ้มทะเล้นๆใส่
“เออ”
“บายน้องแบม”
“ครับ” ตัวเล็กนี่ก็ไปยิ้มหวานให้มัน หงุดหงิดนะวันนี้ มีอย่างที่ไหนใส่กางเกงขาสั้นขนาดนั้น ไม่ระวังตัวเองเลย
“หิวไหม”
“นิดหน่อยครับ”
“งั้นเดี๋ยวกลับไปกินที่หอดีกว่า ที่ห้องพี่มีของสดอยู่ เดี๋ยวทำสปาเกตตี้ให้กิน โอเคไหม”
“อื้ม โอเค” แบมแบมพยักหน้ารับ ผมนี่คงเป็นโรคจิต ชอบน้องแก้มกลมเวลาหน้าขึ้นสีเรื่อแบบนี้จริงๆ ให้ตายสิ
หอพัก
หลังจากแยกย้ายกันไปอาบน้ำแล้ว ผมก็รีบลงมือทำสปาเกตตี้ให้น้องกิน ตอบแทนที่วันนี้ไปนั่งรอพี่เล่นบาสนะ โชว์ฝีมือกันหน่อย
ก๊อกก๊อก อ่าสงสัยจะมาและ
“หืมหอมมากเรยพี่มาร์ค” ร่างบางที่แสนคุ้นตา ก้าวเข้ามาในห้องทำจมูกฟุดฟิด วันนี้แบมๆใส่เสื้อยืดสีดำตัวโคร่งส่วนกางเกง กางเกงนี่ใส่รึเปล่านะ เห้ยย!!ขาสั้นอิกแล้วเหรอ นี่สั้นจนมองไม่เห็นกางเกงเรยอ่ะ เพราะเสื้อมันตัวใหญ่มาก เห็นแต่ขาขาวๆเนียนๆอย่ากับขาผู้หญิง พ่อแม่เลี้ยงมายังไงเนี่ย โอยยแล้วพี่จะไหวไหมครับน้อง ><
“โห น่ากินจัง” ตัวเล็กทิ้งดิ่งไปที่โต๊ะอาหารที่มีจานสปาเกตตี้ตั้งอยู่ เรื่องกินนี่อย่างไวเลยครับน้องก้อน
“มีแฮมด้วย ง่า พี่มาร์คนี่สุดยอดไปเลย” อย่า อย่ามาทำสายตากับคำพูดแบบนั้นใส่พี่นะ น้องนี่ไม่รู้อะไรเรย แล้วท่าทางไม่ระวังตัวเองแบบนั้น นั้งเก้าอี้แล้วยกขาอีก คือมันสั้นอยู่แล้วแต่นี่ยกขา มันก็ไปกันใหญ่สิครับน้อง
“แบม เอาขาลง” ทำหน้านิ่งใส่น้องหน่อย
“โอ๊ะ ขอโทดครับ ชินอ่ะ” เอาขาลงเรียบร้อยโอเค หายใจได้ปกติ
“อ้ำ อืมม อร่อย” ผมอมยิ้มกับท่าทางของคนตรงหน้าที่ไม่ห่วงบุคลิกตัวเองสุดๆ แก้มกลมเคี้ยวตุ้ยๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย ทำไมน่ารัก
Rrrrr Rrrrrrrrrrr โทรศัพท์แบมแบมมีสายเข้า ตัวเล็กกระดกนำเข้าปาก กดรับ
“โหล ” ถกแขนเสื้อข้างขวาขึ้น ส่วนข้างซ้ายก็ ก็… ไหล่ตก
“กินข้าวอยู่ เออ รู้แระน่า ” ไหล่ตกไง ตกจนเห็นบ่าเนียนๆ กับไหปลาร้าสวยๆ คือมันก็ไม่มีอะไร แต่มันมี เพราะใจพี่ไม่ดีอยู่แล้ว เลยกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ๆ ฝ่ายน้องนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุยกับเพื่อนอย่างเมามันส์ ส่วนพี่ก็ทำได้แค่กลืนน้ำลายต่อไป
“โอเค เจอกันพรุ่งนี้ บาย” อย่าก้มแบม พี่กลัวจะไม่ไหว เสื้อมันใหญ่เห็นแค่ไหล่ก้อใจไม่ดีแล้ว โอเคนะ
“พี่มาร์ค” ขาวมากนะ รู้ตัวไหม
“พี่มาร์ค!!”
“ฮะ!”
“เป็นไรอ่ะ แบมเรียกตั้งนานแระ เหม่อไร”
“ปะ เปล่า อร่อยไหม” เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าน้องมันรู้ว่าผมคิดอะไร น้องจะกลัวผมไหม
“อร่อยมาก ไว้แบมมากินฝีมือพี่อีกนะ ” ยิ้มมมอ่อน คีพลุคครับมาร์ค ><
END
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอโต๊ดดดที่หายไปนานเป็นเดือน หรือมากกว่านั้น คือ มันเป็นช่วงที่ถ่อสังขารไปรับกัซที่สุวรรณภูมิครั้งแรกแระนกมาก มองเห็นแต่ปลายเส้นผมของคยอม เพราะอากาเซ่ไปรับเยอะสุดๆ ดีนะที่ได้เจองานอิทสกิน แม้จะนั่งไม่ติดเวทีแต่ก็ปริ่มมาก โมเม้นมาร์คแบมเยอะสุดๆ คือดีอ่ะ สมใจแม่ 555 แล้วติดเข้าค่ายอีก เลยไม่ได้มาอัพนิยายเรย ก้อว่าจะเทนะ แต่มีคนรอก็ฮึดมาต่อจ้า พิมผิดมั่งก็ไม่ว่ากันนะ ติชมได้เหมือนเดิม ไรท์ไม่รู้ว่าจะมาอีกเมื่อไหร่ ตอนนี้น้องแบมอยู่ไทย ก้อว่าจะถ่อสังขารไปส่งน้องกลับเกา ไรท์ก็เป็นคนนิึงที่โคตชิปมาร์คแบมอย่างไม่ลืมหูลืมตา โอเคนะคะ
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่มาร์คใจเย็น
พี่มาร์คไหนว่าชอบ ผญ ???
น้องขาว เอ้ย ๆ น่ารักใช่ไหมล่ะ
มาต่อเร็วๆน้า~~~