เวหาสภิรมย์

(เครดิตรูปตำหนักจิตรลดา)

                    

     ๐ดังสายกาลพรากชีพชีวีสุข

ราตรีทุกข์จวบจนยามอุสา

จำว้าเหว่ติดบ่วงในอัตตา

ขวัญชีวาสุดระทมตรอมตรมใจ๐  -ฉัตรกวี-

     เวหาสภิรมย์...พันธนาการดวงจิตใครคนหนึ่งมิให้ไปไหนดั่งบ่วงขังวิญญาณอ้างว้างเดียวดายมาแสนนาน...แต่เมื่อเขาได้พบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง  ทุกอย่างก็พลันเปลี่ยนไป  ก่อเกิดเป็นสายใยสัมพันธ์ระหว่างใจสองดวง...

     "ไหม  แกจะพาฉันไปเจอคนพิเศษของแกจริงๆเหรอ"  เพื่อนชายคนสนิทแอบอยู่หลังร่างบางพลางหันซ้ายแลขวาด้วยความหวาดกลัว

     "ก็ใช่น่ะสิ  แกอยากรู้จักเขามานานแล้วไม่ใช่เหรอ"  ไหมบุรีกวาดตามองหา  จนกระทั่งเห็นใบหน้าคุ้นเคย  เธอยิ้มกว้างดีใจเมื่อเห็นเขาคนนั้น

     "ไอ้ไหม...คนพิเศษของแก...เขาจำเป็นต้องเดินออกมาจากผนังห้องมั้ย..."  น้ำเสียงคนพูดสั่นระริก  ตาเบิกกว้างถลนค้าง  ขาสองข้างก้าวไม่ออก  ฉี่ที่อั้นมานานก็เล็ดออกมาชุ่มกางเกงใน  เพื่อนเกย์ของไหมบุรีหงายหลังล้มตึงไปทันที...