สาวน้อยแดนสวรรค์

ลำดับตอนที่ #2 : แดนสวรรค์

  บทที่ ๒

แดนสวรรค์

            หล่อนฟื้นแล้วตอนนี้หล่อรับรู้ถึงความรู้สึกเบา นุ่ม นิ่ม และสบายของเตียงที่หล่อนนอน หล่อนคงอยู่ในโรงพยาบาลดีๆซักแห่ง โอเคฉันพร้อมจะลืมตาขึ้นฟังเสียงของคุณหญิงแล้วล่ะ ทันทีที่หล่อนลืมตาหล่อนก็แต่ความวางเปล่าเพราะพบเพียงปุยเมฆสีขาวขุ่นและดอกไม้ที่วนอยู่รอบๆเตียง พร้อมท้องฟ้าที่เป็นสีส้มอดชมพูที่บ่งบอกว่าใกล้เวลาค่ำแล้ว เอาอีกแล้วหรือ ห้องนอนของลูกสาวรัฐมนตรีการท่องเที่ยว เมื่อไหร่ฉันจะเลิกฝันถึงที่บ้า ๆ นี่ซักทีถึงอย่างนั้นก็เถอะ อย่างน้อยฉันอยู่ในฝันก็ไม่ต้องได้ยินเสียงคุณผู้หญิงบ่น เอาล่ะตอนนี้หล่อนเริ่มเดินตามหา ฟีโอไนท์ เพื่อจะทานอาหารเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันในครอบครัว (ในฝัน) ของหล่อน

            “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านอยู่แห่งใดหรือ ” หล่อนตะโกนเรียกพร้อมทั้งเดินไปห้องครัวอย่างคุ้นชินและก็ไม่ผิดคาดจริง ๆ หล่อนเจอฟีโอไนท์ กำลังทำกับข้าวกับ ใบเงินและใบทอง ซึ่งเป็นหนูสวรรค์ตัวเล็ก ๆ ที่เป็นแม่บ้านที่น่ายกย่องเชียวล่ะ หล่อนเดินเข้าไปทักทาย หนูทั้งสองอย่างเป็นมิตร

            “สวัสดีจ้ะ ใบเงินใบทอง ท่านแม่ข้าหิวเหลือเกินข้าขอชามใหญ่ๆเลยนะ” หญิงสาวเอ่ยหลังจากรับน้ำผลทับทิมปั่นจากใบทอง แต่ตอนนี้หล่อนเริ่มรู้สึกอยากออกจากห้องครัวแล้วล่ะ เมื่อสายตาทั้งสามจ้องมองหล่อนอย่าตกตะลึงและไม่เป็นมิตรเท่าที่ควร ทำให้หล่อนต้องวางน้ำทับทิมปั่นลงบนโต๊ะ แล้วเดินถอยหลังสามก้าว เพื่อเตรียมจะวิ่งกลับไปตั้งหลักในห้องที่หล่อนเพิ่งจากมาเมื่อครู่

            “เจ้าเป็นใครหรือ ข้ามิใช่แม่ของเจ้าหรอก หรือเจ้าจะเป็นพวก ปาเนส ที่ปลอมตัวมาจากนรกภูมิ”หญิงสาววัยกลางคนเริ่มหวาดระแวงและหยิบมีดเล่มที่หล่อนคิดว่าต้องตายคามือแน่ ๆ แต่ไม่ช้าหล่อนก็ต้องวางมีดลงเมื่อเห็นใบหน้าอันหวาดกลัวของหญิงสาวตัวน้อย

            “หนูขอโทษค่ะ ฮึก ฮือ ฮือ คือหนูกำลังนำเสนองานอยู่หน้าชั้นภายในคราสโลกศึกษา หนูไม่ได้ตั้งใจนะค่ะปล่อยหนูไปเถอะคะ ฮือฮือ” หญิงสาวกล่าวอย่างหวาดระแวงเมื่อใบเงินและใบทองหนูสวรรค์อันน่ารักของเธอเข้ามาจับเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้

            ตอนนี้หล่อนอยู่ในลานพักผ่อนที่สามในบ้านของรัฐมนตรีการท่องเที่ยว แน่นอนล่ะหล่อนรู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดีเพราะหล่อนอยู่มา(ในฝัน)ตลอดสองปี และตอนนี้สายตาที่ไม่เป็นมิตรเริ่มเปลี่ยนเป็นแววตาสงสารของหญิงสาววัยกลางคน ที่กำลังรอสามีของหล่อนมาร่วมการตัดสินหญิงสาวตัวน้อย

            “เอาล่ะเจ้าชื่ออะไร เจ้ามาจากไหนหรือ เหตุใดต้องเข้ามาที่บ้านของข้าด้วย แล้วเจ้าเข้ามาได้อย่างไร ”หนุ่มวัยทำงานยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอคำตอบจากหญิงสาวตัวน้อย

            “สวัสดีคะ หนูชื่อ ฟลอร่า หนูมาจากกรุงเทพคะ หนูกำลังนำเสนองานอยู่หน้าชั้นเรียนปรากฎว่าไฟไหม้อาคารเรียนแล้วหนูก็นิ่งไปไม่สามารถขยับตัวได้ พอหนูฟื้นขึ้นมาก็พบว่าหนูเข้ามาอยู่ในบ้านของท่านรัฐมนตรีแล้วคะ”หญิงสาวเล่าอย่างตะกุกตะกักและภาวนาให้คุณผู้หญิงมาปลุกหล่อนให้ตื่นจากฝันเสียที

            “แปลว่าเจ้าไม่รู้เหตุผลที่เข้ามาในบ้านหลังนี้รึ”ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย สาวน้อยพยักหน้าตอบแล้วสบตาอย่างกล้าๆกลัว โอ้ยย!เมื่อไหร่คุณผู้หญิงจะมาปลุกหนูละเนี่ย วันนี้ฝันไม่สนุกเลยมาปลุกหนูเถิดค่ะ

            “แล้วเจ้าเหตุใดเจ้าจึงเรียกข้าว่าแม่ แถมเจ้ายังรู้จักใบเงินและใบทองด้วย” หญิงสาวถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของสาวน้อย

            “คือ หนูเคยฝันถึงพวกท่านมาติดต่อกันแล้วถึงสองปี ทำให้หนูคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ หนูไม่รู้ว่าพวกท่านจะเชื่อหนูหรือไม่ แต่ตอนนี้หนูอยากจะกลับและตื่นจากฝันเสียที”

            “เจ้าช่างพร่ำเพ้อเสียจริง นี่มันแดนสวรรค์นะ เรื่องฝันหน่ะ เป็นเรื่องไร้สาระของพวกมนุษย์ที่ยังแยกแยะความฝันกับความเป็นจริงไม่ได้แล้วเจ้าพวกนั้น ไม่มีวันจะขึ้นมาถึงแดนทรวงสวรรค์ได้หรอก” รัฐมนตรีหนุ่มพูดอย่างติดตลก

            “แต่หนูเป็นมนุษย์จริง ๆ นะค่ะ หนูขอถามสักคำถามได้ไหมค่ะ”

            “เอาสิ” หญิงสาวพยักหน้าและยิ้มให้

            “หมายความว่าไงหรือค่ะที่ว่ามนุษย์ไม่สามารถขึ้นมาบนสวรรค์ได้ ทั้งๆที่หนูเองก็เป็นมนุษย์ แล้วบนแดนนสวรรค์นี่ไม่มีการฝันกันหรือค่ะ” หญิงสาวถามอย่างวิตก

            “ข้าก็อธิบายเจ้าไม่ถูก เอาเป็นว่ามันคนละชนชั้นกัน มีแต่เพียงพวกเราเท่านั้นที่คอยช่วยเหลือพวกมนุษย์แล้วที่เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นมนุษย์น่ะจริงหรือ” ชายหนุ่มพูดพร้อมถามข้อสงสัยที่เป็นกังวล และยังมีเสียงซุบซิบนินทาของใบเงินกับใบทองที่ว่าเจ้าหล่อนน่ะโกหกตัวแม่เลยล่ะ

            “จริงคะ ท่านรัฐมนตรีจะไม่ทำร้ายหนูใช่ไหมค่ะ”

            “ไม่หรอก ว่าแต่เจ้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครละ อ่อ แล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้าเป็นรัฐมนตรี”

            “อย่างที่บอก หนูเคยฝันค่ะ ทำให้หนูรู้และคุ้นชินทุกอย่างในบ้านหลังนี้ พ่อของหนูชื่อ ฟามัต และแม่ของหนูชื่อ ปาลอร่า พวกท่านเสียชีวิตตั้งแต่หนูอายุได้สองขวบคะ”

            “ฟลอร่า นี่แกตื่นแล้วหรอ ! ตายละนี่ฉันเสียต้องเสียคารักษาตัวแกรึป่าวเนี่ย เอาเป็นว่าฉันจ่ายค่ายาให้แก แต่ค่าหมอแกจ่ายเองละกัน แล้วหลังจากนี้ก็ออกจากบ้านฉันไปเลย ให้ตายแกโง่รึป่าวยืนให้ไฟครอก นี่ดีนะ ที่เพลิงมันไม่ได้ลามมากและระบบดับเพลิงในโรงเรียนของแกก็ดีแกเลยมีชีวิตรอดเนี่ย เพื่อนแกบอกฉันว่าแกยืนนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนเอาแต่กรีดร้องหายอดมนุษย์อะไรของแก นี่แกได้กินยาที่หมอเค้าให้หรือเปล่าเนี่ย ให้ตาย! ” ฟลอร่ามองหญิงสาวผู้เป็นนายบ่นอย่างดีใจเธอกระโดดกอดหล่อนพร้อมบอกขอบคุณ

            “ขอบคุณคุณผู้หญิงที่อุปการะค่ายาของหนูคะ หนูกลับมาโลกมนุษย์แล้ว ดีใจจัง เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว”

            “นี่แกจะบ้าหรอ พร่ำเพ้ออะไรของแก ฉันแนะนำให้แกไปหาหมอบ้าซะนะจะได้หายๆฉันไม่อยากรับผิดชอบชีวิตแกแล้ว ขอโทษด้วยนะ ปาลอร่า!” หญิงสาวพูดพร้อมเดินจากห้องด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 

ติดตามกันต่อด้วยน้าา นะ ^^