คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เก็บความห่วงใยไปใช้กะคนที่เธอรัก
“ข้าวผัดเจ้อร่อยไม่เปลี่ยน”ไอวิงพูดพร้อมกับจวกข้าวผัดเข้าปากอย่างกะหมูกินข้าว
“มันแน่อยู่แล้ว”
“บ้ายอ-*-“
“ชิ วันหลังไม่ทำให้กินแล้ว”
“โอ๋ๆ ผมขอโทษๆ แม่โทรมาบ้างป่ะ”
“ไม่เลย - -“
“แม่กะจะทิ้งเราไว้ที่นี่รึไง”
“ไม่หรอก กินไปเถอะ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
จะว่าไปแม่ก็ไม่ได้ติดต่อมา 2 เดือนแล้ว ฉันอยู่กะน้องชาย แล้วก็ป้า ป้าก็ไปเล่นไพ่ทุกวัน-*- ส่วนฉันกะไอวิงก็ เรียนคนละโรงเรียน เค้าม.5 ส่วนฉันม.6 เราห่างกัน2ปี แม่ของเราไปทำงานอยู่ต่างประเทศ เป็นเวลานานมาก แต่ส่งเงินมาไม่เคยขาด อยากให้แม่กลับมาเร็วๆจัง เห้อ...
ปี๊บๆ ปี๊บๆ
เบอร์ใครกันนะ = =??
“สวัสดีค่ะ เอนี่ค่ะ”
(เอนี่ ฉันคิดถึงเธอ)
“ฮิวจ์...”
(เอนี่...ฉัน)
“ขอร้องล่ะ ถ้าจะไปช่วยไปให้พ้นๆ”
(เอนี่ ฉันเป็นห่วงเธอนะ)
“ฮิวจ์มันจบแล้ว นายควรจะไป ถ้าเกิดแฟนนายรู้เค้าจะเสียใจนะ”
(เอนี่ ถานะเพื่อนไม่ได้หรอ ขอร้องล่ะให้ฉันได้คุยกะเธอบ้าง ฉันเป็นห่วงเธอ เจอเธอวันนั้นหน้าเธอก้ดูซีดๆเธอเป็นอะไรไหม)น้ำเสียงที่ให้เยื่อใย นายจะทำร้ายฉันไปถึงขนาดไหน
“ฮิวจ์ พอเถอะไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ห่วงคนนั้นของนายเถอะ อย่าโทรมาอีกนะ ฉันขอร้อง นายทำแบบนี้มันทำร้ายฉัน” แล้วฉันก้ตัดสายไปก่อนจะร้องไห้ฟูมฟาย จนผล๋อยหลับไป...
ตี2
ตาบวมเป็นลูกมะนาว โอ่ย.... อยากจะบ้าตาย ทำไมแค่การลืมคน คนเดียวมันยากเย็นขนาดนี้นะ ฉันลุกไปอาบน้ำตอนตี 2 หนาวชะมัด นอนไม่หลับแล้ว .... ว่าแล้วฉันก็ลงไปเล่นคอม
เค้าว่ากันว่าคนเล่นเฟสส่วนใหญ่มักมีไว้ส่องของแฟนเก่า แน่นอน ฉันก็ทำแบบนั้น อ่านที่เค้า2คนคุยกันก็จะร้อง เห้อ.....3ปีไร้ความหมาย ฉันนั่งเล่นต่อไป จนหลับไปอีกรอบ
“เจ้เอๆ”แรงเขย่าเบาๆ
“ (_ _) (- -) (o_o)หือ....”
“มานอนอะไรหน้าคอม-0-;”
“เล่นเพลินไปหน่อย แหะๆ^^;”
“แล้วเจ้ไม่ไปโรงเรียนไง 6โมงครึ่งแล้วนะครับผม”ไอวิงชี้ไปที่นาฬิกา
“สายแล้วตู!!!!!”แล้วฉันก็กระโดดจากเก้าอี้ รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากบ้านทันที
-0- ในที่สุดฉันก็มาทัน นับว่าเป็นโชคดีนะเอนี่ ฉันเอามือเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าเล็กน้อยก่อนจะวิ่งเข้า รร ไป
“เฮ!! ยัยบ้าตาบวมเชี่ยวนะ”ฉันหันควับไปตามเสียงทันที แน่นอน นายคิโบ วันนี้นายนั่นเตะบอล
“นี่ประทานโทษนะค่ะ ฉันไม่มีเวลามาพาทีอะไรมากมาย แล้วอีกอย่างฉันชื่อ เอนี่ๆๆๆๆๆๆ จำไว้!!”แล้วฉันก็เดินดุ่มๆเข้ามาใต้อาคาร ซวยชะมัดเจอแต่เช้า แล้วความซวยกว่าก็มาถึงหน้าบันไดขึ้นห้อง
“เอนี่...”ฮิวจ์นั่นเอง-*-
“อะไรอีก”
“เธอร้องไห้หรอ ตาบวมเชี่ยว”เข้าพูดจบก็เอามือมาลุบหน้าฉันเบา ฉันรีบปัดมันออกไปทันที
“อย่าทำแบบนี้!”ฉันตะคอก ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบันไดมาทันที เค้าก็ตามมา
หมับ!
เค้าคว้าแขนฉันไว้ บ้าเอ๋ย!
“นี่คุยกันก่อน”
“ปล่อย!”ฉันตะคอกเสียงดัง นั่นทำให้เราเป็นจุดสนใจ
“ไม่! จนกว่าเธอจะคุยกะฉัน”
“ฮิวจ์ เรื่องของเรามันจบไปล้ว ฉันกะนายไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกเข้าใจไหม!”
“ขอทางหน่อยค่ะๆ”เสียงพิว
แล้วพิวก็แหวกฝูงคนที่มุงออกมา
“เอ่อ...ฉันว่าเราไปตรงอื่นเถอะ คนเยอะน่าอาย-..-“เธอกระซิบข้างหูฉัน ฉันมองไปรอบๆ มันก็จริง ฉันพยักหน้ารับพิวลากมือฉันออกมา ฮิวจ์ก็ไม่ยอมปล่อย เอาง่ายๆ ลากมาตามๆกัน ยังกะเด็กอนุบาลต่อแถวไปกินข้าว -3- พิวพาฉันมาหลังโรงเรียน ซึ่งไม่ค่อยมีผู้มีคนเท่าไหร่
“ถึงนี่จะไม่ใช่เรื่องของฉัน... ฮิวจ์ นาย เลิก ยุ่ง กะ เอนี่ ได้ แล้ว!”ชัดเจน ฮิวจ์หน้าเสียนิดๆ ที่มีคนอื่นมาพูดแบบนี้
“แต่”ฮิวจ์กำลังจะพูดแต่พิวก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ถ้านายไม่เลิกยุ่งกะเอนี่ ฉันจะไม่เห็นนายเป็นเพื่อนอีก ฉันจะเห็นแกเป็นตัวอันตรายที่ทำชีวิตเพื่อนฉันพัง แกรู้ไหมว่าเอนี่มันเสียใจแค่ไหนอ่ะ แล้วแกยังจะมาทำตัวงี่เง่า แกก็มีแฟนใหม่แล้วจบเหอะหว่ะ โตๆกันแล้ว”ฮิวจ์ก้มหน้าเหมือนจะรับความจริง
“ฉันแค่ต้องการดูแลเอนี่ แบบเพื่อน ไม่ได้หรอ”
“เอนี่ แกว่าไง ฉันไม่ใช่แก ฉันไม่รู้”พิวพูดแล้วก็ส่ายหัวนิดๆ ก่อนจะเดินออกไป
“เอนี่...ฉันยังห่วงเธออยู่นะ”สายตานั้น ทำให้ฉันน้ำตาคลอ
“ฮิวจ์....นายอย่ามายุ่งกะฉันเลย”น้ำอุ่นๆนั้นเริ่มไหลออกจากตา ฮิวจ์ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอามือของเค้ามาปาดน้ำตาให้ฉัน
“อย่าร้องสิ...”
ฟึ่บ...
เค้าดึงฉันเข้าไปกอด ฉันไม่อยากผลักเค้าออกไป คิดถึงออม้กอดของคนคนนี้เหลือเกิน แต่ฉันก็ผลักมันออก
“ฮิวจ์ ขอโทษนะฉันลืมนายไม่ได้ นายช่วยอยู่ห่างๆฉันเถอะนะ สักวันถ้าฉันลืมได้ฉันจะกลับไปเป็นเพื่อนนาย”
“วันไหน”
“ฉันไม่รู้หรอก ขอบใจนะสำหรับทุกอย่าง^^”มันเป็นรอยยิ้มทั้งน้ำตาของฉัน ฉันไม่ได้รักเค้ามากมายเท่าเดิม แต่แคร์เค้าอยู่
แต่ไม่สามารถเป็นเพื่อนกะเค้าได้ ไม่รู้ทำไม ใจมันยังไม่เข้าที่ดีล่ะมั้ง ฉันเดินออกมาจากตรงนั้น พิวไปไหนก็ไม่รู้ -0- ฉันเดินมาเรื่อยๆนี่มันเวลาเข้าเรียนแล้วนิหน่า โดดสักคาบคงไม่เป็นไร
“อ้าว ยัยบ้ามาทำอะไรตรงนี้ไม่เรียนไง รึเธอโดด”คิโบนั่นเอง-*-
“ฉันบอกฉันชื่อเอนี่ ไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกะนายหรอกนะ” ฉันรีบเดินผ่านนายนั่นมาแต่แล้ว
หมับ!
นายนั่นจับแขนฉันไว้
“เธอเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้หรอ”แล้วเค้าก็ดึงฉันไปใกล้ๆ ระยะนี้มัน เอ่อ...ใกล้ไปนะ-0- หน้าใสจัง-///- เอ้ย! นี่ไม่ใช่เวลามาเพ้อเจ้อ
“ปล่อยฉัน”ฉันพูดพร้อมสะบัดข้อมือออก
“ร้องไห้ทำไม”
“ใครร้อง ฉันไม่ได้ร้อง”
“บร๋ะ! ไปหลอกหมา หมามันยังไม่เชื่อเลย-3-“
“ช่างมันเถอะ....ฉันไปละ นายก็ไปเรียนคาบต่อไปได้และ”สีหน้าเค้าดู งงๆ หน้าฉันคงสภาพหน้าเวทนามากสินะ-..- ใจหนอใจ...
4โมงครึ่ง....
ฉันกำลังขับมอไซกลับบ้านแต่แล้วมันก็ดับไปซะงั้น -*- กากอีกและ กะแล้วน้ำมันหมด ต้องเข็นกลับสินะ ภาพวันวานกำลังคืบคลานมาในหัว
“หยุดนะ!”อยู่ๆฉันก็ตะโกนออกมาคนเดียว ดีนะมีแคฉันตรงนั้นไม่งั้นคนคงหาว่าฉันประสาท-*-
นี่ก็จะ 5 โมงแล้วยังเข็นไม่ถึงบ้านเลยอีกตั้งไกล TT
“เฮ้! เอนี่”ใครกัน ฉันหันหลังไปมอง คิโบตอนนี้เค้าก็วิ่งมาอยู่ข้างๆฉันแล้ว
“รถเป็นไรอ่ะ”
“น้ำมันหมด-0-“
“55+ ฉันช่วยนะ^^”ว่าแล้วเค้าดึงรถไปเข็นให้ฉัน เค้าก็เป็นคนดีนะ^^
“ขอบใจนะ”
“อือ ไม่นึกว่าหน้าอย่างเธอจะพูดคำแบบนี้ได้55+”คนดีที่กวนส้นตีน-3-
ฉันหันไปมองแบบจิก
“อุ้ย! ขอโทษๆ^^:”เค้ารีบขอโทษ หึ ดีและจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
เงียบ..........
“ทำไมถึงแลกเปลี่ยนมาที่ โรงเรียนฉันล่ะ?”ฉันพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“ป่าวหรอก จริงๆแล้วต้องไปอีกที่แต่ โดนย้ายมาที่นี่”
“อ่อ ใกล้ถึงแล้วล่ะ ส่งฉันแค่นี้ก็ได้ ขอบใจอีกที่นะ^^”
“อะ อืม งั้นฉันไปและ^^”แล้วเค้าก็เดินกลับไป
KIBO SAY…
“อ่อ ใกล้ถึงแล้วล่ะ ส่งฉันแค่นี้ก็ได้ ขอบใจอีกที่นะ^^”
“อะ อืม งั้นฉันไปและ^^”
เธอยิ้ม นั่นทำผมตกใจเล็กน้อย -*- แต่มันก็ดีแล้วล่ะ ผมก็พอรู้สาเหตุที่เธอร้องไห้มาบ้างจากปากเพื่อนหลายๆคน ที่มาเล่าให้ฟัง น่าสงสารเธอเหมือนกันนะ ถึงภายนอกเธอจะดูเข้มแข็ง แต่ลึกๆคงสาหัสเลยทีเดี่ยว
กริ๋งๆๆๆๆๆๆ
(ฮัลโหลเบบี๋ I miss you)เสียงดี๋ด๋าลั่ลล้าแบบนี้คงไม่มีใคร-0- ฟังแล้วขนลุก
“อือ”
(อย่าเย็นชาใช่ฉันนะ คิโบ ฉันไม่ชอบ)
“นั่นมันก้เรื่องของเธอ -3-“
(คิโบ!)
“โอ่ย! อาเลนเธออย่าตะโกนได้ไหม หนวกหู”
(ชิ! ฉันไปก้ได้ อย่ามาง้อละกัน) แล้วเธอก็ตัดสายไป-0- ขอบคุณพระเจ้า อาเมน
อาเลนคือคนคนนึ่งที่ไม่ยอมรับความจริง ผมกะเธอเลิกกันมาจะ 2 ปีแล้ว เพราะเธอไปหลงละเมอกะเด็กหนุ่ม แต่พอ2อาทิดหลังจากเราเลิกกันเธอก้ซ่มซ่านกลับมา บอกว่าไม่มีใครดีเท่าผม เธอจะไม่ไปไหนอีกแล้ว เธอสัญญา แต่แล้วเธอก็ผิดสัญญา เธอกลับไปหาไอ้เด็กบ้านั่น และผมซึ่ง ณ ตอนนั้น รักเธอมาก หลงมากเหมือนโดนของ ผมไปบู๊กะไอ้เด็กนั่น ชกมันไป2หมัด ในตอนนั้นเธอก็อยู่ เธอตบหน้าผม แล้วตะโกนใส่หน้าผม
“ออกไปจากชีวิตฉันซะ ฉันไม่ต้องการนายอีกแล้ว น่ารำคาญ!”
นั่นทำผมจุกกว่าเดิม แล้วพอจากนั้นมา2เดือนเธอก็กลับมาเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่กลับไปแล้ว ผมไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะ แต่ อย่างว่าผมเจ็บมา 2 รอบแล้วจะให้เจ็บซ้ำเจ็บซากคงไม่ใช่คน แล้วล่ะ....
ความคิดเห็น