คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
อนที่ 2
ปิ๊น...ปิ๊น...ปิ๊น
เสียแรรถมอเอร์ไ์ออยูที่มาอรอรับอูฮยอนออาบ้านเมื่ออูฮยอนไ้ยินเสียรถอ
อยูึรีบแ่ัวแล้วหยิบหนัสือสมุโน๊เพลลมาาห้อมาหาอยู อยูหยิบหมวันน็อ
มาสวมให้อูฮยอนอย่าเ่นทุวันที่เยสวมให้ และับรถไปส่อูฮยอนที่โรเรียนสอนเปียโน เมื่อถึโรเรียน
สอนเปียโนอยูถามว่าอูฮยอนเลิเรียนี่โมและะมารับามเวลาเลิเรียน อยูถอหมวให้อูฮยอน
แล้วโบมือลาอูฮยอน
ุหมายปลายทา่อไปอยูับรถลับไปที่โัอแ๊แล้วรายานัวับหัวหน้าแ๊และรับ
านิ้น่อไปมาทำ
“พี่ยู สวัสีพี่”เสียร้อทัอโฮยาลูน้อออยู
“พี่ยูเป็นไบ้าพี่?”อูลูน้ออีนออยูทัเมื่อเห็นเา
“หัวหน้าอยู่ไหนพวเอ็เห็นบ้าไหม?”อยูถามลูน้อทั้สอ
“อยู่รท่าเรือพี่ ูออยู่”โฮยาอบ
“เออ! อบใเว้ย”อยูพูพร้อมบไปที่บ่าโฮยา
อยูเินไปที่ท่าเรือามำบอเล่าอลูน้อทั้สออเาเพื่อไปหาหัวหน้าอเารายาน
เรื่อส่อแล้วนำเินมาให้
“ลูพี่รับ ผมมารายานัวรับ”อยูพูับหัวหน้าที่ยืนหันหลัให้เ้าอยู่
“อ้าว เป็นไบ้าหล่ะ? อที่ให้ไปส่น่ะ”
“เรียบร้อยีรับ นี่เิน่าอรับลูพี่”อยูพูพร้อมส่เินให้
“อืม...รบนิ อ้ะ! นี่ส่วนแบ่อเอ”ลูพี่ออยูรับเินมาแล้วนับอย่าถี่ถ้วนเสร็แล้วึแบ่เินรึ่
หนึ่ให้อยู
“ลูพี่รับ มันเยอะไปไหมรับ?”เมื่อเห็นเินส่วนแบ่ที่เยอะว่าที่เยไ้รับอยูึถามหัวหน้า
“เออ..เอาไปเถอะ เอ็ทำานเหนื่อยสมวรที่ะไ้รับ่าอบแทนที่สมราาเหนื่อยสิว่ะ”
“ลูพี่มีานให้ผมรับใ้อีหรือเปล่ารับ?”
“มีสิ เอ็มา่วย้าเ็อที่ส่มาหน่อยสิ”
“ไ้รับ”อยูอบรับำสั่อลูพี่
“ลูอ 5 ระบอ ลูโม 7 ระบอ 9 มม. 2 ระบอรบไหมรับ?”อยูทวนรายารสิน้าให้ับ
หัวหน้า
“รบ ๆ”
“วันนี้เอาลูโมไปส่ให้หน่อยสั 3 ระบอ”
“ไ้รับ”
“ลู้าเา่ายเินแล้ว ส่วนอพวนี้เี๊ยว้าะให้นอื่นไปส่แทน”
“รับ ผมะัารให้นะรับ”อยูอบรับำสั่
อยูนำสิน้าใส่ในระเป๋าเป้และออเินทาไปส่อามุนัรับามที่่า ๆ อย่าเร่รีบ
เพื่อที่ะไ้ระไปรับอูฮยอนทันเวลาที่เาเลิเรียน อยูับรถออไปส่อามุ่า ๆ พร้อมับ
พูรหัสลับ่อนรับสิน้าทุรั้ และทำานอย่าหลบ ๆ ่อน ๆ ระมัระวััวเออยู่ลอเวลา พอส่อ
นเสร็อยู็รีบับรถลับไปรับอูฮยอนที่โรเรียน อยูับรถมาถึโรเรียนเาไ้อรออูฮยอนอยู่
สัพัอูฮยอน็ออมาพร้อมเพื่อนนัเรียนอเา เมื่ออูฮยอนเห็นอยูมาอรถรอรับนที่หน้าโรเรียน
็ีใให่วิ่มาอยูที่รถ
“ุมารับันริ ๆ หรอะ?”อูฮยอนถาม้วยวามื่นเ้น
“ถ้าผมไม่มารับุไม่เห็นผมอยู่รนี้หรอ”
“เราไปันเถอะ”พูบอยู็ใส่หมวให้อูฮยอน
“เราะไปไหนันะ?”อูฮยอนถาม้วยวามสสัย
“ไว้ถึเมื่อไหรุ่็รู้เอแหละรับ”
อยูับรถออไปโยมีอูฮยอน้อนท้ายเาออไป อยูับรถพาอูฮยอนมาที่ถนนที่สอ้า
ทาายแ่เรื่อนรี มีเรื่อนรีนานานิให้เลือื้อหรือายแลเปลี่ยนรับ้อมแ่มเรื่อนรี
บ้า อยูับรถมาอที่ร้านายเปียโนร้านหนึ่ที่ภายในร้านประับแ่ไป้วยเปียโนสวย ๆ หลาย
หลััว่าอย่าเป็นระเบียบอยู่ในร้าน อยูฮยาทำเอร์ไพส์ให้อูฮยอนโยที่ปิาอูฮยอนและ่อย ๆ
พาอูฮยอนเาไปในร้าน พอเปิาอูฮยอนื่นเ้นับภาพที่เห็นอยู่รหน้ามา เินับูเปียโนทุหลัอย่า
สนใ
“ว้าว!”อูฮยอนอุทานออมาเมื่อเห็นภาพที่อยู่รหน้า
“เป็นไ? ุอบไหม?”
“ันอบที่นี่ั”อูฮยอนพู้วยวาที่เปล่ประายเมื่อเอสิ่ที่นเอรั
“มาูเปียโนหลันี่สิ”อูฮยอนูมืออยูให้มาูเปียโนที่นสนใ
“ุูสิสี็สวย เป็นเาาม ุฟัสิเสีย็เพราะ”อูฮยอนพยายามอธิบายสรรพุเปียโนหลัที่นสนใ
“ั้นุลอเล่นให้ผมฟัสัเพลสิ”
“เราเล่นมันไ้้วยหรอ่ะ?”
“ุรับ พวผมลอเล่นมันไ้ไหมรับ?”อยูถามพนัานายอร้าน
“ไ้่ะ”พนัานายอบรับ
“อ้ะ! ุลุยเลย!”อยูพูับอูฮยอน
“ะเล่นแล้วนะ”
เมื่อสิ้นเสียอูฮยอน็ว่านิ้วมือลบนอร์อเปียโนแล้วเริ่มบรรเลเพลที่นื่นอบมันเป็น
พิเศษให้ับอยูไ้รับฟั อูฮยอนบรรเลเพลพร้อมับร้อามไป้วย อยูที่ยืนมออูฮยอนเล่น
เปียโน็อบและหลเสน่ห์ออูฮยอน เวลาที่อูฮยอนไ้พูหรือไ้ทำสิ่ที่นเอรัะทำให้เามีวามสุ
มาใบหน้าอเาสามารถแสอารม์่า ๆ ออมาโยที่ไม่ปิบัหรือ้อนเร้น เมื่อบรรเลเพลบล
ทุนในร้านไม่ว่าะเป็นพนัานายหรือลู้าที่เ้ามาในร้าน็่าปรบมือให้ับวามสามารถออู
ฮยอน
“นีุ่ ันเล่นบแล้วนะ”อูฮยอนเรียอยูที่ำลัเหมอลอย้อหน้าอนอยู่
“หรอ? ั้นเราไปที่อื่นันเถอะ”เมื่ออยูรู้สึัว้วนอูฮยอนไปที่อื่น
“อบุนะรับ/่ะ”ทั้สอล่าวอบุพนัานายในร้านเปียโน
อยูไม่บอุหมายปลายทาที่นับอูฮยอนะไปแ่็พอะเาไ้ว่าเาะพาอูฮยอนไปที่
ไหน? นั่น็ือริมแม่น้ำฮันนั่นเอ อยูเลือใ้แม่น้ำฮันแห่นี้เพื่อใ้เป็นสถานที่ที่เาะใ้บอวาม
รู้สึภายในใับอูฮยอน ับมาถึแม่น้ำฮันอยูอรถและอูฮยอนเป็นนแรที่วิ่ไปรับลมริมแม่น้ำฮัน
“เฮ้อ!! ริมแม่น้ำฮันยาม่ำืนนี้สวยริ ๆ อาาศ็สื่น”อูฮยอนพูพร้อมยืเส้นยืสายไป้วย
“ุอบมันหรือเปล่าหล่ะ?”อยูถาม
“อบสิ อบมา ๆ ”
“ุผมมีอะไระบอุน่ะ ั้ใฟัี ๆ นะ”อยูพูพร้อมนำมือทั้สอับไหล่อน้าหน้าน
แน่น
“ผมอบุ ไ้โปรมาเป็นแฟนผมเถอะรับ”อยูพูเสียัฟััและเป็นารที่เาพูมันออมาร
ๆ
“ห๊ะ? ุว่าไนะ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ุะอันเป็นแฟนแล้วไหนหล่ะ อไม้็อโแล?”อูฮยอนถามถึอั
“ผมไม่รู้ว่า้อเรียมพวนั้นมา้วยน่ะ ไว้ราวหน้าผมะื้อพวมันมาแล้วมาอุใหม่นะ”
“เอาหล่ะ ไหน ๆ เรา็ะเป็นแฟนันแล้ว มาแล้อมูลันีว่า”
“บ้านอุอยู่ที่ไหน?”อูฮยอนเริ่มถามเป็นนแร
“ผมไม่มีบ้านหรอ”
“อ้าว แล้วรอบรัวอุหล่ะ?”อูฮยอนถาม้วยวามแปลใ
“ผมไม่มีทั้บ้านแล้ว็รอบรัวน่ะรับ”อยูอบแบบร ๆ
“พ่อแม่อผมแยทาัน ผมเป็นเ็มีปัหาหนีออาบ้าน ไม่เรียนหนัสือบเพื่อนไม่ีทำานไม่ี
ุยัะรับรัผมไหม?”
“ันเาใุนะ ัน็ไม่ไ้่าอะไรับุหรอ”อูฮยอนเ้าในที่เอปัยหาแบบเียวับเา
“พ่อแม่ันน่ะบ้าานมาเลย วัน ๆ ็ทำแ่านไม่สนใันหรอพวเาเลี้ยัน้วยเินไม่ใ่หัวใ”
“ุสัาับันไ้ไหม? ว่าะไม่ทำานไม่ีพวนั้นอีน่ะ”
“รับ ผมสัา”อยูอบรับำสัาับอูฮยอนพร้อมับเี่ยว้อยทำสัาัน
“ึแล้วลับบ้านเถอะเี๊ยวผมไปส่”อยูพูพร้อมับูมืออูฮยอนลับบ้าน
้วยวามที่ึและอ่อนเพลียอูฮยอนึ้นรถมืออเาอเอวอยูแล้วนำหน้าไปบที่หลัและ
หลับไป อยูยัิทบทวนำที่นสัาับอูฮยอนไปว่านะทำไ้หรอ? เพราะว่านเินมาในเส้น
ทาที่อันรายมาไลมาไลว่าที่ะเินลับไปเลือทาเินใหม่ ทำสิ่ไม่ีมามาย ๆ เป็นนไม่ีถึ
แม้ว่าะไม่มีหมายับาทาาร็ามแ่น็ไม่อยาใ้ีวิแบบหลบ ๆ ้อน ๆ ่อไปอีแล้ว...
ความคิดเห็น