Game Ranger! ท้าชน คนบ้าเกม

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัว ปีโป้ ดีเปรสชัน

เปิดตัว

-ปีโป้ ดีเปรสชัน-

รางวัลที่อยากได้ : ฉันอยากได้เงินรางวัลยี่สิบล้านอะ ส่วนจะเอาไปทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน

                “พลังชีวิตทีมพายุหกคนรวมกันได้คะแนนสูงสุด”

                “อ่าฮะ”

                “สมาชิกหกคนของทีมพายุทุกคนมีสกิลเฉพาะตัว”

                “อือฮึ”

                “แถมสกิลทุกอันที่ว่ายังอยู่ในระดับสูงสุดด้วย”

                “อื้ออออออออออ” คราวนี้สมาชิกลูกทีมห้าคนครางออกมาพร้อมกัน

                “แล้วมีใครตอบฉันได้บ้างว่าทำไมเราถึงแพ้?”

 ปั๊ดติโธ่!! ใครมันจะไปรู้เล่า ฉันก็ทำหน้าที่กองกลางของฉันอย่างดีที่สุดแล้วนะ ฉันกลอกตาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆเมื่อนึกถึงเกมที่เราเล่นไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ฉันลอบถอนหายใจพลางหลบสายตาที่มองมาอย่างกดดันของหัวหน้าทีม ทว่าฉันไม่รู้หรอกว่าเขาทำสีหน้ายังไงอยู่ เพราะฉันมองไม่เห็น เราทุกคนในที่นี้ล้วนสวมหน้ากากอยู่ตามบทบาทที่ได้รับในเนื้อเรื่องเกมในการเล่นแต่ละครั้ง แต่จะว่าไปแล้ว ไม่ว่าผู้เล่นเกมคนไหนก็ตาม ก็ไม่มีสิทธิ์เห็นใบหน้าของผู้เล่นอื่นอยู่แล้วนี่ มันเป็นกฎน่ะ

เกมเมื่อกี้นี้มีชื่อว่า เกมนักรบ และมันก็รบราฆ่าฟันกันสมชื่อ ทว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันไม่แม้แต่จะทันได้คิดอะไรเพื่อตอบสนองเกม… รู้สึกตัวอีกทีฉันก็แพ้ และทั้งทีมของเราก็แพ้ภายในชั่วพริบตา

กระจอกชะมัด! ฉันหมายถึงทีมนี้ และเฉพาะเจาะจงมาถึงตัวฉันเองด้วย แย่สุดๆ

“ระบบงี่เง่าของไอ้เกมนี่เด้งทีมที่แพ้ออกจากระบบไวมาก”

“เงียบไปซะ ทอร์นาโด เพราะเราโดนเด้งเป็นทีมแรก” หัวหน้าทีมไม่วายดุต่อ “หึ…ล็อคเอาต์อัตโนมัติ”

 “แหม่ นายก็จริงจังมากไปได้นะไอ้ไต้ฝุ่น ยังมีโอกาสให้เราแก้มืออีกเยอะน่า” คนที่มีโค้ดเนมว่าไซโคลนพูดขึ้นหวังเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศทะมึนๆนี่ลง

“แค่เริ่มต้นก็ไม่สวยซะแล้ว  เซ็งชะมัด” เสียงสวยๆของคนที่มีโค้ดเนมว่าวิลลีเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ดี“นึกไม่ถึงว่าทีมนี้จะมีคนเล่นเกมไม่แข็งติดมาด้วยอะ อย่างงี้ก็เท่ากับได้ตัวถ่วงมาน่ะสิ” ทว่าเสียงสวยๆนั่นกลับเอาแต่พ่นคำพูดร้ายกาจออกมาไม่มีหยุด

“ให้มันน้อยๆน่า ฉันก็แค่ไม่ถนัดเกมแนวนี้เท่านั้นแหละ” ฉันเถียงขึ้นมาเสียงอ่อย

“ถ้าอย่างนั้นดีเปรสชัน… ก็อย่าชิงตายคนแรกซะทุกเกมล่ะ”

“ไม่ต้องโทษกันเองหรอกน่า จู่ๆก็โดนวาร์ปไปบนหลังม้ากันหมดแถมสมจริงซะขนาดนั้น ทรงตัวไม่ได้เพราะตกใจก็ไม่แปลกหรอก แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นะที่ดีเปรสชันไม่ได้ตายเพราะต่อสู้ แต่ตายเพราะตกม้า…” คำพูดของเฮอร์ริเคนที่น่าจะเป็นผู้หญิงอีกคนในทีมเหมือนจะแก้ต่างให้ฉัน แต่ประโยคหลังๆไม่ค่อยมั่นใจ ชิ

“ที่มาของคำว่าตกม้าตายนี่เองสินะ” ทอร์นาโดพูดกลั้วหัวเราะ

“งั้นวันนี้เราแยกย้ายกันก่อนเถอะ” หัวหน้าทีมหรือไต้ฝุ่นเอ่ยหลังจากฟังมานาน

กลับมาสู่โหมดชีวิตจริง…ฉันชื่อว่าปีโป้ เป็นนักศึกษาปีหนึ่งห้องสาม แห่งเกมเมอร์ ยูนิเวอร์ซิตี้ ไม่ใช่ดีเปรสชัน พลังการทำลายล้างสูง หรือยัยสตอล์กเกอร์โรคจิตอะไรนั่น และตอนนี้ฉันกำลังเอาบัตรเกมเรนเจอร์ (สถานะของทุกคนที่เข้าแข่งขัน)ของตัวเอง รูดกับเครื่องบันทึกเวลาที่ในตัวเครื่องสำหรับเล่นเกมที่ฉันใช้ระหว่างทำการแข่งขัน เพื่อออกไปจากห้องแห่งเกมนี้ของมหาวิทยาลัยและมุ่งหน้ากลับบ้าน

ฉันมันก็แค่ยัยผู้หญิงหน้าญี่ปุ่นฉบับเจี๋ยมเจี้ยม ตัดผมทรงกะลาครอบหัว แถมยังย้อมเป็นสีดำสนิทแต่แอบไฮไลท์สีน้ำเงินอยู่สองสามปอย และ… เป็นคนที่เข้าใจอะไรยากสุดๆ ก็นะ เพื่อนสนิทฉันทุกคนก็พูดแบบนี้ ทันทีที่ฉันกำลังเปิดประตูออกมาสู่โลกภายนอกอย่างที่ตั้งใจ ฉันก็เห็นนักศึกษาปีหนึ่งเดินผ่านหน้ากันขวักไขว่ และส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่ฉันรู้จักซะด้วย ทุกคนในที่นี้ ล้วนแต่เป็นเกมเรนเจอร์ทั้งสิ้น ใช่แล้ว เพราะเราแข่งเล่นเกมกันเป็นทีม และทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายสูงสุดเหมือนกันนั่นคือ รางวัล อันซึ่งจะขออะไรก็ได้จากอธิการบดีของเรา เขาย้ำไว้ในใบสมัครเข้าแข่งขันเองนะว่า จะขออะไรก็ได้