การรอคอยของเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #3 : การรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุด

            


            เจ้าชายรูปงามเดินทางมาจนถึงพระราชวังน้ำแข็งพร้อมกับทหารคู่ใจด้วยความอ่อนล้าเต็มที...พระราชาที่ทราบถึงข่าวการมาถึงของเจ้าชายจึงจัดให้ข้ารับใช้ไปต้อนรับและเตรียมห้องให้ทั้งสอง...ด้วยความอ่อนล้าทั้งสองจึงหลับไหลไปอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกกล่าวเหตุผลของการมาเยือน....


            รุ่งเช้าเจ้าชายและทหารคู่ใจได้ทูลต่อพระราชาและพระราชินีแห่งดินแดนทางเหนือเรื่องที่ตนมาสู่ขอเจ้าหญิง...แต่พระราชากลับบอกว่าเจ้าหญิงถูกแม่มดชั่วร้ายจับตัวไปที่ใดก็ไม่สามารถทราบได้...เมื่อเจ้าชายได้ยินเช่นนั้นจึงตัดสินใจออกเดินทางตามหาเจ้าหญิงกลับคืน....


            ก่อนที่เจ้าชายจะออกเดินทางต่อนั้น...พระราชาได้มอบดาบศักดิ์สิทธิ์ให้แก่เจ้าชายและมอบนำยาศักดิ์สิทธิ์ให้แก่ทหารคู่ใจเจ้าชาย...ซึ่งสิ่งของทั้งสองนั้นเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนทางเหนือ...


            เจ้าหญิงนั่งสิ้นหวังอยู่ที่ระเบียงหอคอยไร้ทางออก...พระองค์เหม่อมองไปในหมู่ดาวที่พราวระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี...อสุรกายยังคงเดินงุ่นง่านไปมาที่หน้าหอคอย...ไม่ใช่ว่าเจ้าหญิงไม่ยอมหาทางออก...แต่หาไม่เจอต่างหาก...ถึงต้องมานั่งถอดใจอยู่ตรงนี้...ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลามันผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรแล้ว...ที่เจ้าหญิงต้องมานั่งอยู่ริมระเบียงหอคอย...รอให้มีใครสักคนมาพาพระองค์ออกไปจากสถานที่แห่งนี้...ด้วยความหวังอันเพียงน้อยนิด...


            เจ้าหญิงลุกพรวดขึ้นมาอย่างกระทันหัน...ทำเอาอสุรกายข้างล่างหันมามองพระองค์อย่างงุนงง...เจ้าหญิงเดินไปที่บันไดอันวกวนของหอคอยไร้ทางออกอีกครั้ง...หลังจากที่นั่งถอดใจมานาน...'ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก!!!'


            ไม่รู้ว่าผ่านมาเนิ่นนานเท่าไรแล้ว...ที่พระองค์และทหารคู่ใจเดินทางออกมาตามหาเจ้าหญิงแสนสวยองค์นั้น...ดาบศักดิ์สิทธิ์ถูกใช้ต่างไม้เท้าเพื่อพยุงตนเอง...ให้สามารถก้าวเท้าออกไปได้ด้วยแรงที่เหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น...


             ทหารมองเจ้าชายอย่างเป็นห่วงและเป็นกังวลอันเป็นที่สุด...เห็นเช่นนั้นจึงนำน้ำยาศักดิ์สิทธิ์มาชโลมร่างกายเจ้าชายให้หายจากความอ่อนล้าและความทรุดโทรมเป็นปลิดทิ้ง...


              เจ้าชายที่หายจากอาการเหนื่อยล้าแล้ว...เกิดความรู้สึกสำนึกผิดที่ต้องพาคนดีอย่างทหารคู่ใจเขามาร่วมการเดินทางที่แสนอันตรายครั้งนี้...เจ้าชายสั่งให้ทหารคู่ใจกลับไปเมืองทันที...ทหารคู่ใจได้แต่ปฏิเสธเจ้าชายด้วยความเป็นห่วงในนายของเขา...เมื่อเจ้าชายเห็นว่าไม่ได้การจึงทำให้ทหารผู้นั้นสลบไป...แล้วออกเดินทางต่อทันที.....


              ในที่สุดเจ้าชายก็เดินทางมาจนถึงหอคอยไร้ทางออก...เจ้าชายเผชิญหน้ากับอสุรกายยักษ์...เจ้าหญิงที่ได้ยินเสียงจึงวิ่งออกมาที่ระเบียงทันที....


               ดาบศักดิ์สิทธิ์ถูกชักออกมาจากฝักอย่างรวดเร็ว...แล้วเจ้าชายรูปงามก็เข้าไปประจัญหน้ากับอสุรกายยักษ์ทันที...


               เจ้าชายรูปงามไม่เกรงกลัวอสุรกาย...มีทั้งกายและใจที่เข้มแข็ง...พระองค์ตวัดดาบไปมาอย่างคล่องแคล่ว...ป้องกันการโจมตีของอสุรกายยักษ์ได้ทุกครั้งไป...


               ดาบศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงสว่างจ้า...อสุรกายปิดตาแล้วร้องโหยหวนราวกับโดนของร้อน...เจ้าชายอาศัยจังหวะนี้รี่ตรงเข้าไปแทงหัวใจอสุรกายทันที...อสุรกายร้องโหยหวนหนักยิ่งกว่าเดิมแล้วล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นทันที....


               เจ้าหญิงผู้ที่เฝ้ามองเหตุการณ์มาตลอดร้องเรียกเจ้าชายด้วยรอยยิ้ม...เจ้าชายที่แหงนขึ้นไปมองเจ้าหญิงถึงกับตกตะลึงในความงามของพระองค์...ถึงจะเคยเห็นภาพของเจ้าหญิงแล้วก็ตาม...แต่นี่กลับงามยิ่งกว่าเป็นเท่าตัว....


               ในระหว่างที่เจ้าชายกำลังตกตะลึงในความงามของเจ้าหญิงนั่นเอง...อสุรกายยักษ์ที่ยังไม่ทันสิ้นใจ...ลอบทำร้ายเจ้าชายในทันใด...


               เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาจากร่างของเจ้าชายไม่ขาดสาย...เจ้าชายทรุดลงตรงพื้นดิน...กุมบาดแผลด้วยสีหน้าเจ็บปวด...อสุรกายถูกเจ้าชายแทงซ้ำอีกครั้งหนึ่งจึงสิ้นใจตายไป...

            
               รอยยิ้มที่เคยมีของเจ้าหญิงเริ่มจางหายไป...เจ้าชายเงยหน้ามามองเจ้าหญิงด้วยแววตาเศร้าโศก...น้ำตาของเจ้าหญิงเริ่มไหลรินอีกครั้งหนึ่ง...


               'เจ้าหญิง...ข้า...ขอโทษ...' 


               คำพูดครั้งสุดท้ายของเจ้าชายดังขึ้นอย่างแผ่วเบา...แต่เจ้าหญิงกลับได้ยินอย่างชัดเจน...ร่างของเจ้าชายลงไปนอนอยู่กับพื้น...นอนอย่างที่จะไม่มีวันลุกขึ้นมาได้อีก...


                'โชคชะตา...ท่านคิดจะเล่นตลกอะไรกับข้ากันแน่...ข้าต้องรออีกนานเท่าไรกัน....'






-------------------------------------------------END-------------------------------------------------


                                             'การรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุด'