การรอคอยของเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #2 : ลักพาตัว...หอคอยไร้ทางออก

          



          เจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่กำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยงช่างอ่อนต่อโลกนัก...ใครคุยด้วยก็คุย...ใครให้อะไรมาก็ทานหมด...ไม่ทันนึกระวังตัวเลยสักนิด...ถึงแม้ผู้เป็นพ่อจะเฝ้าพร่ำบอกให้ระวังตัวจนหูชาแล้วก็ตามที...
          

          ในขณะที่เจ้าหญิงกำลังเดินตระเวณไปทั่วงานฉลองอย่างสบายใจ...สาวงามคนหนึ่งเดินมาหาเจ้าหญิงด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น...เธอมอบผลไม้ผลงามสีเขียวสุกให้เจ้าหญิง...แล้วบอกว่าเป็นของขวัญวันเกิดของพระองค์...


          เจ้าหญิงแสนสวยก็ไม่ได้คิดอะไร...รับผลไม้รูปร่างประหลาดมาทานทันทีอย่างว่าง่าย...การเคี้ยวครั้งที่หนึ่งทำให้เจ้าหญิงรู้สึกขมมากจนแทบจะคายทิ้ง...แต่หญิงสาวผู้นั้นก็ได้ห้ามไว้เสียก่อน..บอกกับเจ้าหญิงว่า  'ผลไม้นี่เป็นผลไม้วิเศษ การเคี้ยวครั้งที่หนึ่งอาจจะเป็นรสชาติอันแสนขม แต่หากเคี้ยวครั้งที่สองก็จะกลายเป็นรสชาติที่แสนหวานอร่อยทันที'
    

          เจ้าหญิงทำหน้านิ่วเล็กน้อยก่อนจะทำตามที่หญิงสาวแปลกหน้าบอก...และเป็นอย่างที่หญิงสาวบอกไม่มีผิดเพี้ยน...เจ้าหญิงยิ้มอย่างพึงพอใจในรสชาติชองผลไม้วิเศษ...ในขณะที่เจ้าหญิงกำลังเคี้ยวครั้งที่สาม...รอยยิ้มอันอบอุ่นของหญิงสาวแปลกหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นทันที...


          ทันใดนั้นร่างกายของเจ้าหญิงรู้สึกชาวาบขึ้นมาในบัดดล...ร่างกายที่เคยยืนเด่นตระหง่านอยู่ท่ามกลางฝูงชนนับร้อยกลับทรุดฮวบลงไปทันที...ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตื่นตระหนกกันเป็นอย่างมาก...


          สาวงามแปลกหน้ากลับกลายเป็นแม่มดชั่วร้าย...ที่มีหน้าตาเหี้ยมโหด...ริ้วรอยเหี่ยวย่นปรากฏบนใบหน้าของนางบอกถึงอายุขัย...แม่มดชั่วร้ายยิ้มอย่างเลือดเย็น...พระราชาและพระราชินีเบิกตาโพลงด้วยความรู้สึกตกใจสุดขีด...นางคือแม่มดคนนั้น...แม่มดเมื่อวันเกิดของเจ้าหญิงเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน....


          พระราชาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธแค้น...ตะโกนสั่งให้ทหารเข้าไปจับตัวนางแม่มดทันที...แม่มดได้แต่ยิ้มเย็นเยือกอย่างพึงพอใจ...นางใช้อำนาจวิเศษฆ่าเหล่าทหารตายจนหมด...แล้วหัวเราะลั่นอย่างสะใจ...


          พระราชาและพระราชินีได้แต่นิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้า  เหงื่อไหลออกมาเป็นสาย...แม่มดช้อนร่างของเจ้าหญิงขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วใช้อำนาจวิเศษหายตัวไปจากพระราชวังนำแข็งทันที...เหลือทิ้งไว้แค่เพียง...ความตื่นตระหนก...และความหวาดกลัวเท่านั้น....


          เจ้าหญิงตื่นขึ้นมาจากห้วงบรรทมอันแสนยาวนานของพระองค์...เมื่อรู้สึกตัวเจ้าหญิงลุกพรวดขึ้นมาทันที...ไม่พบใครทั้งสิ้น...พบแต่แม่มดชั่วร้ายเพียงเท่านั้น...


          แม่มดชั่วร้ายที่กำลังปรุงยาอยู่หันมามองเจ้าหญิงทันทีที่เจ้าหญิงฟื้น...นางแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ...แล้วเดินย่างสุมเข้ามาหาเจ้าหญิงอย่างน่าสะพรึงกลัว...


          เจ้าหญิงตัวสั่นสะเทิ้มด้วยความกลัว...พระองค์ถอยหนีแม่มดที่เดินมาจนหลังชิดติดกับหัวเตียง...แม่มดหัวเราะเบาๆด้วยความถูกอกถูกใจเป็นพิเศษ...นางเดินไปที่ระเบียงของห้องที่เจ้าหญิงอยู่...แล้วกระชากพระองค์มาด้วย...


          คำอธิบายสั้นๆของแม่มดทำเอาเจ้าหญิงแสนสวยถึงกับสลดลง...ประกายที่เคยฉายอยู่ในแววตาคู่งามนั้นดับหายไปหมดสิ้น...เจ้าหญิงทรุดลงไปกับพื้นทันทีด้วยความสิ้นหวัง...ดวงหน้างามหมองคล้ำลงไปและบัดนี้ก็มีนำใสๆอาบแก้มทั้งสองข้างเสียแล้ว....


           'ที่นี่คือหอคอยไร้ทางออก...เจ้าไม่มีวันออกไปได้เด็ดขาด...ถึงจะออกไปได้...ข้าที่กลายร่างเป็นอสุรกายก็ยังเฝ้าอยู่ข้างหน้านี้...เจ้าจะไม่มีวันออกไปได้...หรือไม่มีวันที่จะมีคนมาช่วยเจ้าได้เช่นกัน...'