[AD'54] ตามฝัน...อักษร จุฬาฯ

ลำดับตอนที่ #7 : [Genius] อัจฉริยะหรือจะสู้ความพยายาม

     ผมว่าในห้องเพื่อนๆ ต้องมีสักคนแหล่ะที่เป็นพวก "อัจฉริยะ" หรือเรียกกันติดปากว่า "เทพ"

     ห้องผมเองก็มีเหมือนกันครับ ไม่ได้มีคนเดียวด้วย มีหลายคนเลยล่ะ พวกเทพๆนั้นจะเป็นพวกที่เรียนได้เกรด 4 ตลอด เวลาครูถามก็จะตอบได้หมด อ่านหนังสือเรียนน้อยแต่ดันได้คะแนนเท่าเราหรือมากกว่าเรา ฯลฯ คุณสมบัติทั้งหลายแหล่ของเด็กเทพเหล่านี้ แน่นอนว่าคนธรรมดาอย่างเราๆรู้สึกอยากจะมีบ้าง 

     ผมเองก็เป็นคนนึงที่เป็นแค่เด็กธรรมดา ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้โง่ กลางๆ บางครั้งเห็นพวกเด็กเทพๆได้คะแนนดีๆ เราก็รู้สึกอิจฉาว่า "เอ๊ะ ทำไมเราถึงไม่เก่งอย่างเค้านะ" แต่เราก็ได้แต่ทำใจว่า ก็เราไม่ได้เกิดมาเป็นเด็กอัจฉริยะนี่นา ฟ้าให้เรามาแค่นี้ เราก็ต้องพอใจแค่นั้น แต่เราจะทำอย่างไรล่ะ ให้เราเก่งได้เท่าพวกเค้า เพื่อนๆลองคิดกันดูนะครับ สิ่งที่เรามีเท่ากับพวกอัจริยะก็คือ สมองและสองมือ วันๆหนึ่งเรามี 24 ชั่วโมงเท่ากัน แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะครับ 

     ผมเกิดมาในสิ่งแวดล้อมที่มีแต่เด็กอัจฉริยะ ไม่ต้องไกลตัวเลย พี่ๆของผมนั่นเอง พี่คนนึงของผมเป็นอัจฉริยะทางคณิตศาสตร์ อีกคนนึงด้านภาษาอังกฤษ ผมว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นตัวกระตุ้นให้ผมรู้สึกขยันขึ้นมา เพื่อผลักดันตัวเองให้เก่งให้ได้ ผมว่าสิ่งหนึ่งที่ผมมีมากกว่าใครบางคนก็คือ ความพยายาม ผมพยายามมากๆในการเรียน อ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อให้ทันเพื่อนๆเค้า ขยันตอบคำถามครูถึงแม้ว่ามันจะผิดบ้างถูกบ้าง เพื่อนๆอ่านหนังสือสองชั่วโมง เราต้องอ่านให้มากกว่า เรียกได้ว่าทุ่มเทแทบตากระเด็นเลยล่ะครับ จากสิ่งที่ผมหวังตั้งแต่ขึ้น ม.4 ว่า  ผมจะคว้าเกรด 4.00 ให้ได้ และในที่สุด ในเทอมสุดท้ายของการเรียนม.ปลาย ผมก็ทำสำเร็จ ใช่แล้วครับ
ตอน ม.6 เทอม 2 ผมได้เกรดเฉลี่ย 4.00 ชนะพวกเด็กเทพๆในห้อง เทอมนี้มีแต่ 2 คนครับที่ได้ จากเด็กทั้งสายชั้นกว่า 400 คน 

TIP : การที่ผมเขียนบทความนี้ขึ้นมา ไม่ใช่เพื่ออวดตัวเอง แต่อยากจะให้น้องๆที่ท้อใจว่า "ทำไมเราไม่เก่งอย่างเขานะ" พี่ขอให้เลิกความคิดนั้นซะ ขอให้น้องจงพยายาม ขยันอ่านหนังสือเข้า สิ่งที่เราวาดหวังไว้มันต้องเป็นจริงเข้าสักวันแน่นอน สู้ๆ นะครับ