คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [The End]: ตอนสุดท้าย
สวัสดีครับ ผมไม่ทราบว่ายังมีเข้ามาอ่านบทความนี่อยู่หรือเปล่า แต่ผมก็อยากเขียนบทสุดท้ายนี่ ในวาระที่ผมได้จบการศึกษาจากคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ใช่ครับ ผมเรียนจบแล้ว เวลาผ่านไปเร็วเหลือเชื่อ ย้อนกลับไปวันแรกที่ผมเขียนบทความนี้ ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม รอคะแนนแกทแพทและโอเน็ต จู่ๆ ผมก็คิดว่าอยากเขียนบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเอง การเดินทางบนถนนสายอักษรศาสตร์ที่ผมใฝ่ฝันอยากเรียนมาตั้งแต่ม. 4 และเพราะบทความนี้เอง ผมได้เจอเพื่อนๆ หลายคนที่มีความฝันเหมือนกับผม และหลายคนที่ผมได้มีโอกาสเจอในชีวิตจริง ผมได้รู้จักน้องๆ มากมายที่ใฝ่ฝันอยากเรียนคณะนี้ ผมดีใจทุกครั้งเวลามีน้องมาบอกผมว่า ผมเป็นแรงบันดาลใจให้เขาพยายามทำตามความฝันให้เป็นจริง บทความนี้คือชีวิต และตัวตนของผม แม้หลังจากที่ผมได้เข้ามาเรียนที่นี่แล้ว ผมจะแทบไม่ได้เขียนบทความใหม่เลย แต่เมื่อถึงวันนี้ เวลานี้ ผมได้สำเร็จการศึกษาแล้ว และได้ย้อนกลับมาอ่านสิ่งที่ผมเคยเขียน ผมกลับรู้สึกดีใจ ภูมิใจ และเสียใจในเวลาเดียวกัน
การเรียนคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นประสบการณ์ชีวิตอันมีค่าซึ่งหาที่ไหนไม่ได้ ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนก็เพราะคณะนี้ ผมได้รู้จักความเป็นจริงของโลกใบนี้ ซึ่งมีทั้งด้านดี และไม่ดี วิชาทุกวิชาได้มอบความรู้อันล้ำค่าติดตัวผม แม้บางสิ่งอาจนำไปประกอบอาชีพไม่ได้ แต่ก็ทำให้ผม “ฉลาด” ขึ้น แน่นอนครับ ผมไม่ได้มีความสุขตลอดเวลาที่เรียนหรอก และผมว่า ไม่ว่าคุณจะเรียนคณะที่คุณคิดว่าชอบแค่ไหน คุณก็ต้องเจอความทุกข์บ้าง ใช่ครับ ตลอดสี่ปี ผมเจอทั้งความสุขและความทุกข์ผสมปนเปกันไป แต่น่าแปลกที่ผมไม่เสียใจเลยที่เลือกคณะนี้ ผมกลับภูมิใจ และบอกว่าตัวเองได้ว่า ผมเลือกเรียนคณะไม่ผิดเลย ความทุกข์ สำหรับผมแล้ว เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องเผชิญ และก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป เพราะเมื่อเราทุกข์ เราจะรู้ว่าความสุขเป็นอย่างไร แล้วเราจะรู้สึกสุขยิ่งกว่าเดิม
อย่างที่ผมเขียนตั้งแต่ต้นว่า ผมไม่รู้ว่าจะยังมีใครเข้ามาอ่านบทความนี้อยู่หรือเปล่า และถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็ถือว่าผมเขียนตอนนี้เพื่อพูดกับตัวเองแล้วกัน
ผมขอบอกลาทุกคนที่เคยอ่านบทความนี้ ผมตั้งใจมานานแล้วว่า ถ้าผมเรียนจบเมื่อไหร่ “การตามฝัน...อักษรฯ จุฬาฯ” ก็ถึงจุดสิ้นสุดเมื่อนั้น ผมขอบคุณทุกคนที่เคยแสดงความคิดเห็น ทุกคนที่รู้จักผมเพราะบทความนี้ ผมดีใจมากที่ตัวเองตัดสินใจเขียนบทความนี้ขึ้น เพราะผมได้อะไรเยอะมากจริงๆ และผมขอฝากบอกว่าน้องๆ ที่กำลังอ่านอยู่ และมีความฝันอยากเรียนคณะอักษรศาสตร์ ว่า อย่าท้อถอย จงสู้ต่อไป การเรียนในมหาวิทยาลัยเป็นช่วงเวลาอันล้ำค่าที่สุด ขอให้เลือกสิ่งที่เรารัก เราชอบ แล้วน้องไม่รู้สึกเสียดายอะไรในชีวิตอีกเลย
ปกรณ์
26/5/2557
ความคิดเห็น