Until you're back (momoshiro x ryoma)

ข้อมูลเบื้องต้น

เอจิเซ็น...นายกลายเป็นคนที่ฉันเอื้อมไม่ถึงเเล้วสินะ...

แม้ว่าจะพยายามแค่ไหน แม้ว่าจะเก่งขึ้นสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำได้เเค่ยืนมองแผ่นหลังของนายที่ไกลออกไปเรื่อยๆโดยไม่อาจก้าวเข้าไปเทียบเคียงได้

งั้นสิ่งที่รุ่นพี่คนนี้ยังพอทำได้ คงเป็นเเค่การสนับสนุนนายอยู่ห่างๆเเละคอยเป็นกำลังใจให้เมื่อนายท้อแท้...

 แต่เเค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปอยู่ในโลกของนาย แต่ถ้าการมีอยู่ของฉันเป็นประโยชน์ต่อนายสักนิด...ฉันก็พอใจเเล้ว

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            เอจิเซ็นได้รับเชิญให้ไป US open...

            ตอนที่โมโมชิโระรู้เรื่องนี้ เขานอนไม่หลับไปอีกหลายวัน ในหัวคิดถึงเเต่หน้ารุ่นน้องคนสนิท จิตใจร้อนรุ่มกระวนกระวายว่าเจ้านั่นจะตัดสินใจไปอเมริกาหรือเปล่า รู้อยู่เต็มอก...ว่านั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเอจิเซ็น แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากให้รุ่นน้องคนเก่งจากเขาไปในที่ที่ไม่อาจเอื้อมถึง....

            "เอจิเซ็น นายจะไป US open งั้นเหรอ"

            ในวันถัดมา โมโมชิโระตัดสินใจถามออกไป แม้จะยังกลัว แต่เขาอยากได้ยินคำตอบจากปากเอจิเซ็นเอง จะได้ไม่ต้องทรมาณด้วยการคิดไปเองอีก

             รุ่นน้องคนเก่งของเขาดูอึ้งๆไปเพราะคำถามนั้น ก่อนดวงตาจะฉายเเววลังเล ริมฝีปากบางถูกขบอย่างเเรง บ่งบอกความตึงเครียดของเจ้าของ

            ....อย่าทำหน้าแบบนั้น...และได้โปรดบอกฉันทีว่านายจะอยู่ที่นี่ต่อ...

            "ไม่ครับ.." เสียงที่ตอบกลับมาฟังดูระโหยเเละฝืนเหลือเกิน แต่โมโมชิโระก็ยังเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็น เลือกที่จะปิดตาเชื่อคำพูดนั้น เเละเลือกที่จะหลอกตัวเองต่อไปว่าเอจิเซ็นไม่ได้อยากไปอเมริกา

            "ฮ่าๆๆๆ ฉันว่าเเล้วว่านายไม่มีทางทิ้งทีมไปอเมริกาหรอก" เเสร้งหัวเราะไปพลางเเละเน้นย้ำไปพลาง สีหน้าเอจิเซ็นปรากฎรอยเจ็บปวดจนเขาอยากเข้าไปดึงมากอดไว้ แต่ก็รู้ตัวว่าที่รุ่นน้องต้องทุกข์ทรมาณขนาดนี้ไม่ใช่เพราะใคร เเต่เป็นเพราะตัวเอง....

            ...อยากทำให้มีแต่รอยยิ้ม....ไม่ได้อยากทำร้ายความรู้สึก แต่ถ้าไม่พูดแบบนั้นก็คงไม่เหลือวิธีที่จะรั้งไว้ใกล้ตัวอีกแล้ว...

            "โธ่เว่ย!!!"

            โมโมชิโระทุบกำแพงและสบถออกมาอย่างเจ็บปวดเพราะทำให้เด็กคนนั้นต้องเสียใจ ยิ่งนานวันเข้าอาการของเอจิเซ็นยิ่งเเย่ลง ไม่เหลือเค้าเจ้าเด็กเปี๊ยกจอมอวดดีเช่นเดิม เอจิเซ็นซึมไปจนคนในชมรมสังเกตได้ เเละเหมือนบุโจวจะไม่สามารถทนไหวที่รุ่นน้องสภาพเหมือนซอมบี้แบบนี้เช่นกัน

            "โมโมะ...เอจิเซ็นถูกบุโจวเรียกไปคุยแหละเนี้ยว" ระหว่างทางที่เดินออกมาหลังคุยกับริวซากิเซนเซ โมโมชิโระก็ถูกคิคุมารุดักไว้ เมื่อได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากรุ่นพี่ สองขาก็รีบวิ่งไปหาเจ้าเด็กเปี๊ยกทันที ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อร้อนรนเเละเป็นห่วงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

            ...เจ้านั่นจะโดนบุโจวว่าอะไรหรือเปล่า....จะกำลังทำหน้าเจ็บปวดอยู่มั้ย...

            โมโมชิโระวิ่งตามหารุ่นน้องอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ว่าจะเป็นบทอาคารเรียน ในล็อคเกอร์เก็บของ ในโรงอาหาร ก็ไม่พบเเม้เเต่เงาของเจ้าเด็กปีหนึ่ง จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่อ่างล้างหน้า โดยไม่คาดคิด ร่างเล็กของเอจิเซ็นกลับกำลังยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าโล่งอกเเละผ่อนคลายเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกนั่นทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน

             ...ทำไมเป็นบุโจวที่ทำให้เจ้านั่นทำสีหน้าแบบนั้นออกมาได้...ทำไมไม่เป็นฉัน...

             ร่างใหญ่ย่างสามขุมเข้าไปหาร่างเล็กหวังจะคุยกันให้รู้เรื่อง แต่คำเตือนของริวซากิเซนเซก็ดังขึ้นในหัวเสียก่อน 

     "เพราะนายสนิทกับเรียวมะที่สุดเลยอาจทำให้มองข้ามความต้องการจริงๆของเจ้านั่นไป ลองคิดดูดีๆนะว่าตอนนี้เจ้านั่นต้องการอะไรที่สุด และกำลังเป็นทุกข์ขนาดนี้เพราะอะไร"

            ...นั่นสินะ ที่้เอจิเซ็นเจ็บปวดขนาดนี้ ก็เพราะความเห็นแก่ตัวของเขา...

             "รุ่นพี่โมโมะ?" รุ่นน้องคนสนิทหันมาทางเขาพอดีเเละทักขึ้นอย่างเเปลกใจ โมโมชิโระเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

            " ไปอเมริกาซะเอจิเซ็น!”

            เพียงแค่เอ่ยประโยคนั้นออกไป โมโมชิโระรู้สึกเหมือนใจจะสลายเอาให้ได้ หยดน้ำเย็นๆค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาอย่างควบคุมไม่อยู่ เอจิเซ็นทำหน้าตกใจจนเขาต้องปาดน้ำตาทิ้งลวกๆเมื่อรู้ว่าตัวเองได้เผลอเผยความอ่อนเเอให้รุ่นน้องเห็น

            "รุ่นพี่...."

            "บ้าจริง!! ทำไมเหงื่อต้องปลิวมาเข้าตาตอนนี้ด้วยวะเนี่ย หลบ!! ฉันจะไปล้างหน้า" โมโมชิโระรีบเดินไปที่อ่างเเล้วเปิดน้ำราดหัวเพื่อกลบรอยน้ำตาของตน เอจิเซ็นที่ยืนอยู่ข้างๆมองรุ่นพี่ด้วยความขอบคุณอย่างสุดหัวใจ

          ขอบคุณจริงๆครับรุ่นพี่โมโมะ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟิ้ว...

            เครื่องบินออกไปแล้ว แต่โมโมชิโระยังคงเกาะหน้าต่างมองท้องฟ้าอยู่อย่างเหม่อลอย

            ...นายไปในที่ที่ฉันเอื้อมไม่ถึงเเล้วสินะ เอจิเซ็น แต่ไม่เป็นไร ไม่ว่ามันจะนานเเค่ไหน ฉันก็จะรอนายกลับมา และเมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะได้บอกคำคำนั้นกับนายสักที

            ...รัก...

write talk :

สวัสดีค่าาาา เป็นมือใหม่หัดแต่งค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ มีใครชอบคู่นี้แบบไรท์มั่งงง พอดูตอนจบเเล้วมีความอยากเเต่งฟิคมากๆเลยค่ะ 55555