เธอและฉันจัตุรัสหัวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : ฉันไม่ใช่นางเอกมิวสิคน่ะเว้ย

เย้...วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด ก็วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ

17 ปีของฉันแล้วล่ะ

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงมาที่ห้องรับแขกก็เจอคุณพ่อคุณแม่แล้ว

ก็พี่พลอยนั่งรออยู่

“ว่าไงลูกสาวแม่ ไหนอายุครบ 17 ปีแล้วมาให้แม่กอดหน่อย”

เพทาย สมมุติกุล กอดลูกสาวคนเล็กจนแน่น

“แก่แล้วสิลูกพ่อ” คุณศิรศักดิ์ ประมุขของบ้านยิ้มกับอาการ

หายใจไม่ออกของลูกสาว

“ไม่แก่สักหน่อยค่ะแค่ 17 เอง แค่กๆๆๆนี้แม่กอดหนูแน่นเกินไป

แล้วค่ะ”

“โทษทีลูก เอ้า!นี้ของขวัญที่พ่อกับแม่ซื้อให้” ฉันเปิดกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญลายคิตตี้สีชมพู มันเป็นขวดน้ำหอมที่ดูจากยี่ห้อ หาไม่ได้แน่ๆจากเมืองไทย ตัวขวดเป็นสีสันแวววาว

“ว้าว! สวยจังเลยค่ะ เล่นเอาแพรไม่กล้าใช้เลย”ฉันรับมาอย่างตื่นเต้น

“ส่วนของพี่อ่ะ เปิดดู”ฉันเปิดของขวัญพี่พลอยมันเป็นรองเท้ายี่ห้อที่มีชื่อคล้ายๆกษัตริย์ฝรั่งเศส(แม่งไม่รู้เรื่องเลย) จากราคาก็คงพอๆกับโทรทัศน์สักเครื่องหนึ่งเลย

“ขอบคุณมากค่ะพี่พลอย”ฉันกอดคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่พลอยไปมาจนเวียนหัวไปหมด

“คุณพ่อคุณแม่ค่ะ วันนี้แพรขอไปฉลองวันเกิดกับเพื่อนน่ะค่ะ”

“ไปสิลูก” คุณพ่อยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“สุขสันต์วันเกิด”ของขวัญวันหลากหลายกล่องที่ได้จากเพื่อนสร้างความประหลาดใจอย่างมาก

“เราไม่เคยบอกให้พวกแกรู้เลยน่ะ” ฉันมองอย่างซึ้งใจ สำหรับนิวฉันไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ที่มันรู้ แต่สำหรับ ธัช หมวย และทิพย์ ฉันยังงงๆอยู่เลยว่ารู้กันได้ยังไง

“โธ่! ไอ้แพร นี้พวกเราน้อยใจจริงๆน่ะ แกไม่เคยเห็นฉันเป็นเพื่อนสนิทเลยใช่ม่ะ นี้ถ้าไอ้นิวไม่มาบอก ป่านนี้พวกเราก็คงยังไม่รู้อะไรเลยแกฉันโกรธแกแล้ว” หมวยเริ่มการประท้วงด้วยการมองฉันอย่างโมโห

“โอ๋ โอ๋... ที่ฉันไม่บอกพวกแกเพราะฉันไม่อยากให้เสียเงินเสียทองกันโดยใช้เหตุ ยังไงวันนี้ฉันก็ตั้งใจชวนเราทุกคนไปกินเลี้ยงอยู่แล้วแหละน่า หายโกรธยัง” ฉันแกล้งประจบหมวย

“ตกลง อย่างนี้ค่อยหายโกรธหน่อย”ทิพย์รีบพูดแทรก นิวได้โอกาสเขกหัวไอ้ทิพย์เต็มแรง

“เรื่องกินฟรีไม่ค่อยจะตื่นเต้นเลยน่ะไอ้ทิพย์”

“โธ่! ก็คนมันชอบนี้นา” ทิพย์บ่นกระปอดกระแปด

“แพรครับ สุขสันต์วันเกิด” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ปาล์มเดินมาพร้อมรอยยิ้ม พวกเพื่อนๆเหมือนจะรู้หน้าที่ ค่อยๆเดินหลบไปทีล่ะคนสองคน จนเหลือแค่ฉันกับปาล์ม

“ของขวัญครับ แพรเปิดดูสิ”ปาล์มยื่นกล่องรูปหัวใจสีชมพูมาให้ ฉันค่อยๆแง้มดูก็พบจี้รูปนางฟ้า

“ว้าว.... สวยจังเลย ปาล์มน่ารักจัง” ฉันหยิบจี้ขึ้นมาดู

“ผมน่ารักหรือจี้น่ารักครับ” ปาล์มยื่นหน้าเข้ามาจนชิด ชิ... หลงตัวเอง

“ชมจี้ต่างหาก ปาล์มอย่าหลงตัวเองหน่อยเลย”

“ว้า... นึกว่าชมผม” ปาล์มบ่นเสียงเล็กเสียงน้อย ฉันค่อยๆถอดนาฬิการูปดวงดาวสีฟ้าออกจากข้อมือตนเอง ก่อนยัดมันใส่มือปาล์ม

“อ่ะ แพรให้ปาล์ม นาฬิกานี้สำคัญกับแพรมากๆเลยน่ะ เพราะเป็นสิ่งของสิ่งแรกที่แพรเก็บเงินซื้อเอง โดยไม่รบกวนเงินจากพ่อแม่เลยแม้แต่น้อย ปาล์มเก็บไว้น่ะเพราะแพรถือว่าปาล์ม เป็นดาวดวงหนึ่งของแพร”

ฉันหยิบนาฬิกาใส่ข้อมือปาล์มอย่างเบามือ ก่อนที่จะหยิบจี้ที่เขาให้ขึ้นใส่

“อย่าเลยแพร เดี๋ยวปาล์มใส่ให้” ปาล์มเองก็สวมจี้ให้ฉัน

“ปาล์มรักแพรน่ะ แพรก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับปาล์มมากเหมือนกัน”

“จริงสิปาล์ม เย็นนี้ไปกินเลี้ยงวันเกิดแพรน่ะ เพื่อนๆไปครบทั้งกลุ่มเลย”ฉันรีบชวน

“เอ่อ... แพร คือวันนี้ตอนเย็น พ่อปาล์มจะพาปาล์มไปทำธุระ”ปาล์มเอ่ยด้วยเสียงลำบากใจ

“ไม่เป็นไรปาล์ม วันหลังยังมีอีกเยอะปาล์มไปธุระกับพ่อเถอะน่ะ” ฉันพูดถึงใจจะรู้สึกเสียดายบ้างก็ตาม พอปาล์มยิ้มออกฉันจึงชวนปาล์มไปเข้าห้องเรียน เพราะหมดเวลาพักเที่ยงพอดี

“พิซซ่าฮาวาเอี้ยนถาดใหญ่2ถาดน่ะค่ะ เอ่อ....เอาขอบชีส แล้วก็หอมทอด อืม...โค้กอีก5แก้ว”ทิพย์สั่งทันที ตอนนี้พวกเรา5คนมากินร้านพิซซ่า ไอ้ทิพย์ดูจะผูกขาดการสั่งพิซซ่าไปเลย

“นี้ทิพย์เบาๆหน่อยก็ได้ เธอจะกินยังไงคนเดียวหมด” ธัชชัยพูดประชด

“ฮะ..... ทำไมไอ้ธัช แพรเป็นเจ้ามือยังไม่บ่นสักกะคำ”ทิพย์แหวใส่

“รู้ย่ะ ว่าแพรเลี้ยงวันเกิด แต่เดี๋ยวพวกเราจะได้กลิ้งหลุนๆออกจากร้านกันพอดี”นิวแขวะ

“กินกันตามสบายเลยไม่ต้องเกรงใจวันนี้แพรเลี้ยง” ฉันรีบพูดสงบสงครามน้ำลายที่ดูท่าทางจะยืดเยื้อไปได้เรื่อยๆ

“เอ่อ... แพร วันนี้ปาล์มบอกว่าจะไปธุระกับพ่อใช่ป่ะ”หมวยซึ่งนั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

“อ๋อ.... ใช่ เห็นว่าธุระยุ่งมากเลย” ฉันตอบ หมวยทำท่าพิกลพิกล เมื่อชี้ไปที่ชายหนุ่ม หญิงสาวที่ควงแขนกันเข้ามาในร้านท่าทางสนิทสนม

+เพล้ง+ แก้วน้ำของฉันตกแตก ปาล์มใช่ปาล์มจริงๆนั่นแหละปาล์มกับน้องมิ้น

“แพร... อย่าคิดมากน่ะ ฮืม.... ไอ้ปาล์มมันทำอย่างนี้ได้ไงว่ะขอไปชกสักหมัดเถอะว่ะ”ธัชโกรธรีบลุกขึ้น ฉันต้องรีบฉุดเขาให้นั่งลง ตอนนี้ใจของฉันมันชาด้านไปหมดแล้ว

“ฉะ...ฉันขอโทษน่ะ ที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงหมดสนุกกัน”

“ไม่เป็นไรแพร พวกเราเข้าใจ”ทิพย์พูดจากสายตาของเพื่อนๆ ฉันรู้ดีว่าทุกคนสงสาร

“ขะ...ขอตัวไปล้างหน้า ล้างตาหน่อยน่ะ” ฉันลุกขึ้น นิวทำท่าจะลุกขึ้นตาม

“นิว....ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันขออยู่คนเดียวสักครู่”

“แน่ใจน่ะแพร งั้นตามใจ” ฉันรีบจ้ำเข้าห้องน้ำ แล้วเหตุการณ์วันที่ฉันไปร้องคาราโอเกะก็ผ่านเข้ามา ฉันยังจำได้น่ะคำที่ปาล์มบอกว่า

“แพร... ต้องเชื่อใจปาล์มน่ะ”วันนั้นฉันตอบไปอย่างมั่นใจว่า

“แพรเชื่อใจปาล์มคนเดียว” ทำไมวันนี้ความมั่นใจในวันนั้นถึงหายไปแล้วล่ะ

“ปาล์มมากับมิ้นน่ะ แต่ใจปาล์มลอยไปไหน” เสียงแว่วๆดังขึ้น

“มิ้น มิ้นก็รูว่าวันนี้วันเกิดแพร”ปาล์มพูด

“มิ้นรู้ ว่าวันนี้สำคัญกับปาล์มมากแค่ไหน แล้วมิ้นล่ะมิ้นสำคัญกับปาล์มบ้างหรือเปล่าตอนนี้มิ้นชักไม่แน่ใจแล้วน่ะว่าปาล์มรักมิ้นหรือเปล่า นี้....แค่มิ้นชวนปาล์มมากินพิซซ่า”

“ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะมิ้น มิ้นก็รู้ว่าผมไม่เคยลืมมิ้นเลย 2 ปีที่ผ่านมาเคยรักมิ้นเทาไหร่จนวันนี้ผมก็ยังไม่เคยเปลี่ยน แต่แพรก็ไม่ผิด มิ้นทิ้งผมไปอเมริกา ในขณะที่แพร แพรก็เข้ามาอยู่ในหัวใจผม ทุกวันที่ผมไม่มีมิ้นแพรเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมไม่เหงามิ้นจะให้ปาล์มทำยังไง” ฉันคงทนฟังมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างอ่อนล้า

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นปาล์ม แพรแค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมาในหัวใจปาล์ม แพรคือตัวอะไร แพรคือใคร แล้วปาล์มเคยรักแพรบ้างไหม”ปาล์มกับมิ้นมองฉันอย่างตกใจพอกัน

“แพร”

“พี่แพร”

“ฟังปาล์มก่อนเถอะน่ะแพร ปาล์มอธิบายได้ คือว่า... เอ่อ...มิ้นกับปาล์มเคย”

“พอเถอะปาล์ม ปาล์มไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แพรไม่อยากฟัง แพรกลัวเหลือเกินว่าตลอดเวลา แพรไม่เคยไปอยู่ในหัวใจปาล์มเลย”

“ไม่ใช่นะแพร ปาล์มรักแพรน่ะ”

“ปาล์ม หลอกใครก็หลอกได้ แต่ปาล์มหลอกตัวเองไม่ได้ แพรมันโง่เองที่ไม่ฉุกคิดสักนิดว่า ปาล์มรักน้องมิ้น แพรมันโง่เองที่คิดว่าปาล์มแค่ปลื้มดาราธรรมดา แล้วแพรก็โง่เอง ที่ไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่าที่ผ่านมา แพรเป็นได้เพียงเงาของคนอื่น และไม่มีวันเลยที่แพรจะได้เป็นตัวจริงของปาล์ม” ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะ ที่เพื่อนๆรออยู่อย่างเป็นห่วง

“นิว...ธัช...หมวย...ทิพย์..แพร ขอกลับก่อนน่ะ” ฉันพูดตะกุกตะกักก่อนเดินออกมาจากร้าน ไม่สนใจเสียงเพื่อนๆ ตะโกนโหวกเหวกไล่หลังมา

มืดแล้วก็เย็นแล้ว ทำไมน่ะฉันถึงปวดใจอย่างนี้ ฝนฟ้าก็ไม่เป็นใจเลยสักนิด พระเจ้าทำไมต้องแกล้งฉันด้วยการให้ฝนตกมาอย่างนี้ด้วย คิดว่าฉันเป็นางเอกมิวสิคหรือไง ที่ต้องมาอกหักเสียใจท่ามกลางสายฝน นี้สงสัยฉันจะเป็นน้องพั้น2ผู้หญิงกลางสายฝนด้วย ก็ดี...ดี ตกมาเลยน่ะ ฝนช่วยตกลงมาทำให้น้ำตาของฉันมันหายไปช่วยมาแทนที่น้ำตาฉันด้วย

“แพร...ทำไมวิ่งออกมาทั้งๆที่ฝนตกอย่างนี้ด้วยล่ะ” ธัชชัยนั่นเอง ฉันอยากหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเอง นี้ฉันหวังอะไรงั้นเหรอ หวังให้ปาล์มวิ่งออกมาอย่างนั้นหรือไง

“พอเถอะธัช ธัชกลับไปเถอะ ธัชจะให้แพรอยู่ดูปาล์มกับมิ้นหรือไง”ฉันพยายามจะเดินกลับ แต่ธัชรีบคว้ามือไว้อย่างเร่งรีบ

“แพร อย่าเลยน่ะ อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย”เสียงนั้นแผ่วเบา

“ธัช แพรขอกลับบ้านเถอะ”ฉันมองอย่างอ้อนวอน ไอ้บ้าเอย...ฉันไม่ได้จะอยากยืนตากฝนอยู่อย่างนี้หรอกน่ะ

“ตามใจแพร ธัชไปส่งเอง” ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างเดินกลับ ฉันพูดขึ้นเบาๆ

“แปลกน่ะธัช ไม่กี่วันก่อนฉันยังมีความสุขอยู่เลย ถนนสายนี้ที่ฉันกลับบ้านทุกวันมันคือความสุขคือความอิ่มใจ ฉันดีใจที่ปาล์มมาเติมเต็มหัวใจ ทำให้ทางกลับบ้านของฉันมันไม่ว่างเปล่า แต่วันนี้ที่ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันคิดไปเอง จริงๆแล้วเส้นทางนี้มันเงียบเหงาวังเวง มีแพร....แพรเดินอยู่คนเดียวมาตลอด” ฉันพูดก่อนหันไปมองธัชที่เงียบไป

“แพรไม่เคยเดินคนเดียวหรอก แพรอย่าลืมเส้นทางนี้ยังมีธัช หมวย ทิพย์ นิว ร่วมกันเดินกับแพร ยังไงทุกคนก็เป็นเพื่อนแพรน่ะ”ฉันมองธัชอย่างซึ้งใจ

“ขอบคุณธัช ฉันดีใจน่ะที่มีเพื่อนอย่างเธอ”ฉันกับธัชเดินมาจนถึงป้ายรถเมล์

“ธัชส่งแพรแค่ป้ายรถเมล์นี้แหละ เดี๋ยวแพรให้พี่พลอยมารับ ขอบคุณน่ะสำหรับกำลังใจ”ฉันจับมือธัชเบาๆอย่างขอบใจ

“ได้ แต่ก่อนไปธัชมีเรื่องจะบอกแพร ธัชรู้ว่าสิ่งที่ธัชจะพูดมันไม่สำคัญกับแพร แต่วันนี้ขอให้ธัชได้บอกกับแพร ธัชไม่รู้หรอกว่าวันพรุ่งนี้มันจะเป็นยังไง แพร...”ธัชชัยบีบมือฉันเบาๆ ใบหน้าของธัชก้มลงมาจนฉันรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

“ธัชรักแพร รักมาตลอด และจะรักตลอดไป”ธัชพูดทุกคำ ชัดเจน ฉันรู้สึกถึงสิ่งที่แปลกไประหว่างเรา

“ธัช...”ฉันพูดชื่อเขาอย่างประหลาดใจ

“แพรไปก่อนน่ะ”ฉันโบกมือให้ธัช ตอนนี้หัวใจของฉันมันเจ็บเกินกว่าจะรับใครสักคนเข้ามาอีกได้ ขณะที่ฉันหันหลังเดินมา ถ้าฉันมองกลับไปฉันจะรู้ได้เลยว่าธัชมองฉันไปตลอดทางอย่างคนที่สิ้นหวัง

ฉันคงไม่มี ไม่กล้ารู้สึก ไม่กล้าจะนึกอะไรไปมากกว่านี้
ให้เธอทุกอย่างด้วยความหวังดี ตอบมาแค่นี้ก็ดีก็ขอบใจ

*แค่เพียงเธอบอกว่าเป็นเพื่อนดีที่สุดเท่านั้น แค่นี้ก็ฝันตื้นตันสุดหัวใจ
เมื่อเธอต้องเจ็บกับความรัก หรือวันไหนอยากประชดใคร
อยากให้รู้เอาไว้ว่าฉันยังรอเสมอ

**มีไหล่เอาไว้ให้ซบ มีมุมให้เธอได้พัก
มีตักให้เธอหนุนนอนเมื่อเธอเหน็ดเหนื่อยใจ
ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ

เรื่องราวในใจ พูดไปก็เปล่า ถ้าไม่ใช่เขายังไงเธอก็ไม่รัก
หัวใจของคนฝืนกันลำบาก เก็บคำว่ารักไว้ฟังเพียงผู้เดียว

**มีไหล่เอาไว้ให้ซบ มีมุมให้เธอได้พัก
มีตักให้เธอหนุนนอนเมื่อเธอเหน็ดเหนื่อยใจ
ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ

ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอ..เสมอ