เธอและฉันจัตุรัสหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : ความรักและนาฬิกาทราย

“นี้แพรถามจริงเฮอะ เห็นมีข่าวลือกันให้แซ่ด ว่าเธอกลับบ้านกับคุณปาล์มรูปหล่อนั้นจริงๆเหรอ”

ยิ่งนานวันความป็อบสุดๆของหมอนั่นจะเพิ่มมากขึ้น หลังจากการเข้ามา

เรียนยังไม่ครบเทอม นายนั่นได้รับการโหวตจากเว็บโรงเรียนให้ได้รับ

ตำแหน่งหนุ่มป็อบที่น่าสนใจที่สุดของระดับม.4 เบียดหนุ่มป็อบคน

สำคัญของโรงเรียนจนหล่นจากตำแหน่งไปหลายคน ทั้งพี่เบส พี่ปาว พี่

เอ สามหนุ่มหล่อของโรงเรียนซึ่งเคยได้รับการโหวตสูงสุดของเว็บ

 คะแนนลดลงอย่างน่าใจหาย ยิ่งตอนนี้กลุ่มหนุ่มป็อบทั้งสามอยู่ในช่วง

ระหว่างการสอบเข้าแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัย สาวๆจึงเปลี่ยนไปกรี๊ด

นายปาล์มแทนกันหมด ฉันทำหน้าเซ็งใส่นิว นี้ฉันจะต้องตอบคำถามวัน

หนึ่งเป็นร้อยคำถามเลยหรือเปล่า ให้ตายดิ่

“แค่เผอิญเจอกัน แกอย่าไปซีเรียสตามกระแสให้มาก” ฉันบ่นพร้อมทำ

หน้าเฉยๆ ไม่สนใจปฏิกิริยาตื่นเต้นเกินขนาดของนิว

“โห...แพรแกโชคดีจริงๆเลย นี้รู้ไหมว่ามีสาวๆหลายคนพยายามจะ

บังเอิญเจอปาล์มวันล่ะหลายร้อยครั้ง ถามจริงแกไม่เขวไปบ้างเหรอ นี้รู้

ไหมว่าทุกครั้งที่ปาล์มยิ้มหัวใจฉันเหมือนถูกกระชากออกมาจากอกเลย”

สาบานได้ว่ามันเป็นเพื่อนฉัน ไม่นึกว่าจะเป็นเอาหนักขนาดนี้

“พอได้ยังนิว อีกครั้งเดียวฉันจะหาปลาสเตอร์มาปิดแก เอ้าทำวิชา

ชีววิทยานี้ให้เสร็จ เดี๋ยวฉันจะเอาสมุดเลขไปส่งให้” ฉันพูดแล้วคว้าสมุด

เลขเดินออกนอกห้องเรียนทันที เฮ้อ....ค่อยยังชั่วหน่อยนี้ถ้านั่งนานฉัน

คงขี้หูเต้นระบำเป็นชื่อนายปาล์มแน่ๆ จริงๆแล้วทุกๆเย็นหลังเลิกเรียน

ฉันกับนิวจะมานั่งทำการบ้านกันอย่างนี้ทุกครั้งแล้วเย็นนี้ก็เหมือนกัน

“เธอน่ะหยุดอยู่ตรงนั้นก่อน” ฉันมองไปเห็นพี่พายดาวนักเรียนฝ่าย

หญิงของชั้น ม. 6 ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่ฉันจำชื่อไม่ออก รู้แต่ทั้งสองคน

เป็นสาวเปรี้ยวของโรงเรียนคนหนึ่งเคยเป็นแฟนของพี่เบส  หนุ่มป็อบ

คนก่อน จริงๆแล้วฉันแอบชื่นชมในความสวยของกลุ่มพี่พายมานานแล้ว

“พี่ๆ มีอะไรกับแพรหรือค่ะ” ฉันถาม

“เธอใช่ไหมที่กลับบ้านกับปาล์มทุกวันน่ะ” ฉันพยักหน้า ยังงง งงที่พี่ๆ

ทั้งสามให้ความสนใจเรื่องฉันด้วย

“ดูสารรูปตัวเองก่อนน่ะ อย่างเธอจะได้เป็นแฟนปาล์มอย่างมากก็ได้แค่

ปลื้ม” อ้าวพูดงี้ก็สวยดิ่ ความชื่นชมในอดีตจางหายไปหมด

“พี่ค่ะมันจะมากเกินไปแล้วน่ะ ถึงแพรจะไม่สวยเท่าพี่ๆ แต่แพรก็มี

สมองคิดพอที่จะไม่มานั่งคิดถึงแต่เรื่องผู้ชายเหมือนพวกพี่ๆ” ฉาด เสียง

ฝ่ามือพี่พายที่ตบลงบนหน้าฉันทำให้ฉันหน้าไปหมด เลือดซึมออกจาก

มุมปาก ฉันมองพี่พายและกลุ่มพี่เค้าอย่างอึ้งๆ

“แล้วอย่านำเรื่องนี้ไปฟ้องใครน่ะ เพราะเธอน่าจะรู้ดีว่าคุณพ่อฉันเป็น

กรรมการโรงเรียน” พี่พายพูดอย่างน่าคิด

“เลิกยุ่งกับคนอื่นเถอะครับรุ่นพี่” น้ำเสียงเข้มของปาล์มทำให้กลุ่มรุ่นพี่

หน้าเสียกันไปยกใหญ่ ฉันสาบานได้ว่าไม่เคยเห็นปาล์มโกรธขนาดนี้เลย

“ใครมายุ่งกับแพรอีกผมไม่ไว้หน้าแน่ ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ”

“ไปก็ได้ แต่เธอจะต้องเสียใจที่เลือกนังหน้าจืดนี้แทนฉัน”พอกลุ่มพี่พาย

เดินไปแล้วฉันถึงเพิ่งเริ่มรู้สึกกับความเจ็บที่เจ็บลงไปถึงหัวใจ

“ไง....ถูกใจนายหรือเปล่าปาล์ม นายหน้าจะไปหาพี่ๆเค้ามากกว่าน่ะ คน

หน้าจืดอย่างฉันน่ะไม่เหมาะกับนายหรอก” ฉันยิ้มฝืนๆ

“แพร.... ปาล์มไม่คิดเลยน่ะ ว่าแพรต้องเจออะไรอย่างนี้”ปาล์มพูดก่อน

รั้งฉันเข้าไปกอดเบาๆ ไม่รู้สิตอนนี้ฉันเหมือนกับว่าเรื่องที่ผ่านมา

กลายเป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัวสักนิด ฉันรู้สึกปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่ในอ้อมกอด

ของเขาเวลานี้

“ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายแพรได้อีก แพรให้ผมดูแลแพรได้ไหม”

น้ำเสียงของปาล์มเว้าวอน นิ้วมืออุ่นๆของเขาปาดน้ำตาที่คลอแก้มฉัน

เบาๆออก

“ปาล์มจะไม่เสียเวลาเหรอที่มาดูแลคนหน้าจืดอย่างเรา บางทีพวกพี่เขา

อาจจะพูดถูกก็ได้ฉันไม่เหมาะกับปาล์มเลยสักนิด” ปาล์มเอามือปิดปาก

เราเบาๆ

“อย่าพูดอีกเลยน่ะแพร สำหรับปาล์มแพรคือคนที่น่ารักที่สุด แพรคงไม่รู้

ว่าปาล์มชอบแพรตั้งแต่เห็นแพรวิ่งกระฮืดกระฮอบออกจากบ้านวันนั้น

แล้ว ตอนนั้นปาล์มคิดว่าตัวเองโชคดีที่สุดที่ได้รู้จักคนน่ารักอย่างแพร

เชื่อใจปาล์มน่ะแพร” ฉันหลบสายตา และในตอนนั้นปาล์มก็กอดฉัน

แน่นขึ้นอีก

“แพรจะเชื่อปาล์มได้ไงล่ะ” ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดี

ที่สุดในโลก ปาล์มไม่ได้ตอบอะไรฉันแต่กลับยื่นหน้าเข้าจนชิดริมฝีปาก

อบอุ่นของปาล์มค้างอยู่ที่ริมฝีปากฉันอยู่นาน จนฉันแทบลืมหายใจ

ขอบคุณปาล์มจริงๆขอบคุณจากใจฉันเลย