เธอและฉันจัตุรัสหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นแห่งหัวใจ

เอ้ก...กี้...เอ้ก...เอ้ก.... อากาศยามเช้าของวันนี้มันช่างสบายจริงๆ ตาม

ความจริงฉันยังไม่อยากลุกจากที่นอนสักเท่าไหร่ ถ้านาฬิกาปลุกรูป

แม่ไก่ที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียงจะไม่ขันติดต่อกันจนดังลั่น นึกแล้วอด

           โมโหไม่ได้

ใครบังอาจตั้งนาฬิกาปลุกในเช้าอันสดใสของวันปิดเทอมได้น่ะ คิดได้

แล้วก็กำลังจะล้มตัวลงนอนต่อแต่.........มันออกประหลาดอยู่ที่วันนี้บ้าน

ค่อนข้างเงียบกริบราวกับไม่มีใครอยู่

“ก๊อกๆๆๆๆ”เสียงประตูดังฉันเปิดอย่างไม่รอช้า

“คุณแพรค่ะ ตอนนี้คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง และคุณพลอยออกไปข้างนอก

กันหมดแล้วค่ะ”ป้าแจ่ม หรือชื่อเต็มๆว่านางสาว แจ่มจรัส สงวนทอง

แม่บ้านใหญ่ของตระกูล สมมุติกุล พูดอย่างกระฮืดกระฮอบด้วยวัยที่

เกือบ60แล้วจึงไม่แปลกที่ป้าแจ่มอาจเป็นลมได้ภายในเวลาอันใกล้

“ค่อยๆพูดป้า ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่พลอยไปไหนแต่เช้า” ฉันยังคง

งง ก็ในเมื่อวันปิดเทอมกิจกรรมสำคัญของครอบครัวฉันคือการนอนกลิ้ง

เกลือกไปมาในบ้าน

“คุณผู้ชายไปประชุมผู้ถือหุ้นที่บริษัท คุณผู้หญิงไปงานรวมตัวสมาคม

นักเรียนเก่าออสเตรเลียที่โรงแรมแกรนด์ปาร์ค ส่วนคุณพลอยไปเรียน

หนังสือ ป้าว่าคุณแพรคงลืมแล้วน่ะค่ะว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก”

“ว่าไงน่ะค่ะป้า แล้วทำไมไม่มีใครปลุกแพรเลยล่ะค่ะ ตอนนี้ป้าช่วยไป

บอกให้ลุงผลหรือใครก็ได้ที่อยู่เตรียมรถที” ฉันพูดเร็วติดจรวด

“ก็เมื่อคืนคุณแพรหลับไปตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม ส่วนรถที่โรงรถยังมีรถอีก

หลายคันแต่ไม่มีคนขับ นายผลไปส่งคุณผู้ชายที่บริษัท นายศักดิ์ไปส่ง

คุณพลอยที่โรงเรียนและจะเลยไปส่งคุณผู้หญิงที่โรงแรมด้วยค่ะ”

หมายความว่า ฉัน....ถูก....ทิ้ง ฉันรีบพุ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว

ประมาณว่าขี้ไคลยังไม่ทันรู้สึกตัว โอ้....พระเจ้า วันแรกในชีวิตม.ปลาย

ของนางสาว แพรไหม สมมุติกุล นอกจากจะต้องถูกทำโทษแล้วยังต้อง

วิ่งหน้าเบิ่นออกมาจากบ้านอีก รถเมล์....ความคิดแวบแรกผ่านมา ไม่ได้สิกว่าจะ

วิ่งไปถึงป้ายรถเมล์กล้ามขาฉันคงขึ้นเป็นมัด มัด แท็กซี่ ตัดทิ้งไปได้เวลา

นี้คงมีแท็กซี่ผ่านมาให้เห็นหรอก มอเตอร์ไซค์รับจ้างนั้นยิ่งแย่ใหญ่

เพราะวินมอเตอร์ไซค์ก็อยู่ตั้งปากซอย

“คุณไปด้วยกันป่ะ” มองไปก็ไปเจอกับผู้ชายท่าทางเข้มๆใส่ชุดนักเรียน

ที่คุ้นตามากๆ ใช่...มันต้องคุ้นสิ ในเมื่อเป็นชุดนักเรียนชายของโรงเรียน

ฉันเอง เขามากับมอเตอร์ไซค์คันสวย

“ว่าแต่....นายเป็นใคร” ขอสงสัยไว้ก่อน อย่างว่าล่ะใครก็ไม่รู้ไม่รู้จัก

“เดี๋ยวคุณก็รู้เองแหละ แต่ตอนนี้คุณเลือกเอาว่าจะนั่งรถเมล์หรือนั่ง

มอเตอร์ไซค์ไปกลับผม”เมื่อหมดสิ้นหนทางฉันจึงต้องยอมเสียเกรียติ

ขึ้นนั่งไปกับผู้ชายแปลกหน้า อย่าเพิ่งหาว่าใจง่ายเลยน่ะแต่ฉันคิดว่านาย

นี้ก็คงไปโรงเรียนเดียวกันกับฉันนั้นแหละ