ลำดับตอนที่ #44
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 :
โมไฟรูป่อุหลาบั้อยู่บนโ๊ะสาแสไปทั่วเ็นท์ประทับ นำวามสว่าไสวมาเยือนโ๊ะอาหาร ราาอิประทับที่เ้าอี้มุมโ๊ะ โยมีราินีแวนาประทับอยู่้านวามือ ถัไปเป็นไแอนและลลนา ส่วน้าน้ายอโ๊ะมีอเล็์และเสันึ่เป็นราอรัษ์ประำอ์ฝ่าย้ายและวานั่อยู่
ารรับประทานอาหารมื้อ่ำเป็นไปอย่าเียบสบเ่นทุวัน ทุนอยู่ในอาารสำรวม มีารสนทนาันบ้าทว่าไม่บ่อยนั ลลนาเอ็เยินับมารยาทบนโ๊ะอาหารแล้ว ึไม่มีอาารเอะเินเหมือนเ่นหลายเือนที่ผ่านมา
“เวินไ้ส่่าวมาบ้าหรือเปล่า ไลน่า” ราาอิรับสั่ถาม แล้วทรหยิบแ้วไวน์แที่เหลืออยู่่อนแ้วึ้นเสวยนหม
“ไม่เลยเพะ เวินอาสาะามหาเพื่อนอหม่อมัน ป่านนี้ยัไม่ไ้่าวราวเลยเพะ” ลลนาส่ายหน้า้า ๆ พลาถอนใเฮือให่
เวินไม่ไ้มาที่นี่นานแล้ว รั้สุท้ายที่เามา็เือบเือนผ่านไปแล้ว เาะานยุ่มาเพราะเาเยเล่าให้ฟัว่าไ้รับพระบัาให้ทำานให่ ถึเธอะไม่รู้ว่าเาำลัทำอะไรอยู่ แ่็พอะรู้ว่าเาำลัพยายามอบู้ราบัลลั์ลับืนมา มันเป็นานที่เสี่ยและอันรายมา หาเาพลาะหมายถึีวิ
นึถึเรื่อนี้ทีไร็อเป็นห่วเาไม่ไ้เสียทุที ลลนาึรวบ้อนส้อมแล้ววาลบนาน้าว พลาส่ายหน้าปิเสธเมื่อโรสะเิมไวน์ที่เหลือ่อนแ้วให้ หิราึเินไปเิมไวน์ให้นอื่น ๆ แทน
ราาอิทรลึแ้วไวน์อยู่อย่านั้น พระพัร์ายแววเร่เรียึ้นทุะ นทุนเริ่มแสสีหน้าวิัวลออมา เพราะเมื่อใที่พระอ์ทรแสออถึวามลัลุ้มแล้ว มัน้อเป็นเรื่อร้ายแรถึั้นอาบาายเิึ้นเสมอ
“แอนริวนี่็เหลือเิน ทำอะไรไม่เยะส่่าวให้พ่อรู้ ถึเวินะไม่ว่า็ใ่ว่าะไม่มีทหารนอื่นที่พอไว้ใไ้นี่นะ” ราาอิทรยแ้วไวน์ึ้นะเสวย
ไแอนสะุ้สุัว แล้วหันวับไปมอราาอิที่ทรถือแ้วไวน์รริมพระโอษ์ และำลัะเสวยไวน์นั้นลไป
เ้าายแอนริวยัมีีวิอยู่ริหรือ?
วาอไแอนไหวระริอย่าหวาหวั่น หาเป็นเ่นนั้นริ พระนม์ีพอราาอิ็ไม่มีวามหมายใ่อเธอเลย ่อให้ำัพระอ์ไ้ ็ยัเหลือเ้าายแอนริวที่เป็น้าิ้นให่วาออยู่ เธอะบุ่มบ่ามไม่ไ้ เห็นทีานนี้้อใ้เวลาิให้นานึ้นว่าเิม
“ฝ่าบาทเพะ” ไแอนทูลเรียและไ้ผล เมื่อพระอ์ทระัและวาแ้วไวน์ลบนโ๊ะ “รัทายาทยัมีพระมน์ีพอยู่ริหรือเพะ”
ำถามอไแอนทำให้ทุนะลึ ยเว้น็เพียแ่ราาอิที่ทรพยัพระพัร์
“ฝ่าบาท ริหรือเพะที่ว่าลูอเรายัมีีวิอยู่” ราินีแวนาเอื้อมพระหัถ์ไปแะพระรที่วาพาลบนโ๊ะอพระสวามี แววพระเนรเ้นระริอย่ายินี
วาอไแอนเย็นาึ้นมาั่วรู่ เอื้อมมือไปหยิบแ้วไวน์ึ้นื่มรวเียวพลาส่สายาไปหาโรส พลัน็รู้สึลำอแห้ผาพร้อม ๆ ับวามปวร้าวเ้าู่โมเธอ เ็บปวราวับมีเ็มนับร้อยเล่มทิ่มแทลไปทั่วผิวาย ใบหน้าเริ่มีเผือ ริมฝีปาล้ำนลายเป็นสีม่ว แล้วเลือ็ไหลึมออมาามมุมปา หยลเปื้อนุพื้นเมือที่สวมอยู่
“ุหิะ!” โรสเบิาว้า วไวน์ในมือหล่นลพื้นแระายเป็นเสี่ย ๆ ไวน์แหเปรอะเปื้อนายระโปร เรียวามสนใอทุนให้หันมามอโรสั่วรู่ ่อนะหันไปสนใไแอนที่เอามือุมลำอและใบหน้าีเียว ทรวอระเพิ่มรุนแร หายใถี่ระรัวราวับาอาาศหายใ
“ไวน์...มีพิษ” ไแอนเอ่ยไ้เพียเท่านั้น ร่าอเธอ็อ่อนปวเปีย วาเบิว้า เ็บปวนทรมานไปทั่วร่า
“แม่ะ!” ลลนารีร้อเสียหล้วยวามใ เอามือประอใบหน้าที่ีเียวอมาราเอาไว้อย่ารวเร็ว ่อนที่ลำอเรียวระหนั้นะหายไปบนผนัเ้าอี้
“ไแอน” ราินีแวนาเส็เ้ามาประทับเีย้าพระนิษาอย่ารวเร็ว แล้วทรุมมือเรียวที่เริ่มปรารอยเียว้ำึ้นมาอย่าไม่ทราบสาเหุนั้นไว้
ราาอิมีพระบัาให้อเล็์ไปามหมอหลวมา แล้วให้เสันอุ้มไแอนไปนอนบนพระแท่นบรรทม ที่มีม่านสีาบาเบาั้นระหว่าโ๊ะทรพระอัษรและโ๊ะเสวย
ผ่านไปสามสิบนาทีที่หมอหลวรวอาารอไแอนอยู่หลัม่านสีา ยิ่เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ยิ่ทำให้นรอเริ่มร้อนใมาึ้นเท่านั้น ลลนาที่อยู่เพียลำพัระวนระวายนนั่ไม่ิ เี๋ยวลุึ้นเินไปเินมาอยู่หน้าม่าน เี๋ยวนั่ลที่เ้าอี้โ๊ะอาหาร ไ้เพียไม่ถึสิบวินาที็ลุึ้นเินไปเินมาอีรอบ ทว่าวาอเธอไม่เยละไปาเาอหมอหลว และร่าอมาราที่นอนอยู่บนแท่นพระบรรทมแม้สัวินาที
นานเนิ่นนานว่าหมอหลววัยรา ที่มีสีหน้าและแววาอ่อนโยนะเินผ่านม่านสีาออมา้านนอ ลลนาลุพรวาเ้าอี้ที่เพิ่นั่ไ้ไม่ถึสิบวินาที แล้วรเ้าไป้อหน้าหมอหลวรอฟัอาารอย่า่อ
“หมอพยายามเ็มที่แล้วรับ แ่พิษนินี้แล่นเ้าสู่ระแสเลือเร็วมา ถึะับพิษออมาไ้ส่วนหนึ่แ่ที่ยัเหลืออยู่ในระแสเลือ็ทำให้นไ้เสียีวิไ้ หมอเสียใ้วยรับ”
ลลนารู้สึเหมือนทุสิ่ทุอย่ารอบายหยุเลื่อนไหว มีเพียริมฝีปาอหมอหลวที่พร่ำบออาารอไแอนเท่านั้นที่ยับไปมา แ่มันะมีประโยน์อะไรเมื่อเา่วยมาราอเธอไม่ไ้
เธอวิ่เ้าไปุเ่าล้าพระแท่นบรรทม แล้วเอื้อมมือไปุมมือาวีอมาราเอาไว้ ภาพมารานอนนิ่ไม่ไหวิเริ่มพร่าเลือนเพราะน้ำาที่เอ่อลอ รู้สึร้อนผะผ่าวที่อบาที่เริ่มแระเรื่อ
บรรยาาศเหน็บหนาวเริ่มเลื่อนเ้ารอบลุมหัวใ นร่าบาสั่นไหว
ทุอย่ามันเิึ้นรวเร็ว เินว่าะั้ัวไ้ทัน
ไแอนาไปแล้ว...
เธอไม่เหลือใรที่นี่อีแล้ว
น้ำาหยลบนแ้ม ่อนะไหลรินอาบสอแ้ม ทว่าไม่มีเสียสะอื้นหลุออาริมฝีปาอวบอิ่มที่สั่นระริ
ราินีแวนาที่เพิ่เส็ลับเ้ามาหลัาไปฟัารสอบสวนีวาม ทรประทับยืนนิ่หน้าม่านสีา ฟัหมอหลวราบทูลอาารอพระนิษา แล้วน้ำพระเนร็ไหลรินออมาอย่ายาะสะเอาไว้ไ้ เมื่อทอพระเนรเห็นวามโศเศร้าบนใบหน้าพระนัาแล้ว พระอ์็เส็เ้าไปปลอบ้วยารวาพระหัถ์เบา ๆ ลบนไหล่อลลนา
************
ในเ็นท์ถัไปมีารสอบสวนีอย่าเ้มว โยราาอิประทับนั่บนเ้าอี้ไม้สลั สีพระพัร์ึเรียทว่าแววพระเนรหม่นหมอ นาำนัลวัยลานผู้มีเส้นผมสีน้ำาลอ่อนนัุ่เ่าอยู่บนพื้น สะอื้นไห้ปริ่มะาใเบื้อหน้าพระอ์ ร่าผอมบานั้นไหวระริ้วยวามหวาลัว เพราะ่า็รู้ันีว่าารลอบปลพระนม์ราาหรือพระราวศ์ะ้อไ้รับโทษประหาร
พระระยาหารทุนิ่อนะนำึ้นโ๊ะเสวย ะถูรวสอบและผ่านาริมามหาเล็ที่รับใ้ใล้ิ แม้แ่ไวน์ที่ะถวาย็้อเปิวิม่อนะนำมาวาบนโ๊ะ ทุอย่าถูรวสอบอย่าเ้มว ไวน์วที่สอที่โรสเพิ่ะเสิร์ฟไปนั้นไ้ถูนำไปรวสอบอีรั้ และพบว่ามียาพิษนิร้ายแรเือปนอยู่ และไแอนเป็นนแรที่ื่มึถูพิษเป็นนแร ผู้้อสสัยึมีเพียสอน ือโรสึ่เป็นนเสิร์ฟไวน์ ับนาำนัลที่ยไวน์วนี้เ้ามา
โรสปิเสธทุ้อล่าวหาเพราะเธอรับใ้นายหิมาเือบสามสิบปี ะิร้ายย่อมเป็นไปไม่ไ้ และเห็นไ้ัว่าไแอนเป็นผู้รับเราะห์แทน พิาราารูปาร์แล้วุประส์อนร้ายือ...
ปลพระนม์ราาอิ!
โรสึหลุพ้น้อล่าวหา
“ไ้โปรพระราทานอภัยโทษ้วยเพะ หม่อมันมีวามำเป็นที่ะ้อทำแบบนี้” นาำนัลราบทูลเือเสียสะอื้น “นอสมามทีเับัวรอบรัวอหม่อมันไว้ หาหม่อมันไม่ทำามำสั่ พวนั้นะ่าทุนในรอบรัวอหม่อมันเพะ ไ้โปรมีพระเมา พระราทานอภัยโทษให้หม่อมัน้วยเพะ”
เสียสะอื้นไห้และใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำาอนาำนัล สร้าวามสะเทือนใให้แ่พระอ์เป็นอย่ายิ่ พร้อม ๆ ับวามึเรียแผ่ปลุมบริเวนี้ เมื่อ่าระหนัไ้ถึวามร้ายาอสมามทีเ ที่ทำไ้ทุอย่าแม้ระทั่ยืมมือผู้บริสุทธิ์เพื่อปลพระนม์พระอ์
อเล็์ับเสันยืนนิ่อยู่นละฝั่ ้านหลันาำนัลที่ยัสะอื้นไห้ลอเวลา พวเา้อมอไปยัพระพัร์ที่รึเรียึ้นทุวินาที พอพระเนรหม่นหมอนั้นทอมา อเล็์็โ้ำนับแล้วลานาำนัลนนั้นออไปอำและรอรับโทษามหมาย
ราาอิทรปิพระเนรล้า ๆ ้วยวามเมื่อยล้าทั้พระวรายและพระหทัย สรามแย่ิินแนรั้นี้ะยาวนานไปถึเมื่อไหร่ แล้วพระหัถ์อพระอ์ะ้อเปื้อนเลือประานผู้บริสุทธิ์ ที่ทรรัไปอีสัี่น ทุอย่าถึะบล
โรศพไม้สลัลวลายามสมเียริพระนิษาอราินี ที่บรรุร่าอไแอนไว้ภายใน ถูทหารหลายนายแบออไปั้ไว้ในบริเวป่าโล่ ที่ห่าา่ายอพยพหลายิโลเมร เพื่อทำพิธีเผาหลัาไว้อาลัยศพนานสามวันแล้ว
บรรยาาศเ็มไป้วยวามโศเศร้า ราาอิ ราินีแวนา และลลนายืนสบนิ่อยู่แถวหน้า ห่าาโรศพเพียเมรเียวเท่านั้น ถัไปอีหลายแถวเป็นผู้มาร่วมพิธีึ่เป็นทหาร ้าราารั้นผู้ให่ นาำนัล มหาเล็ที่ามมาถวายารรับใ้ใน่าย ่า็ยืนสบนิ่ไว้อาลัยแ่ผู้าไป
ลลนาำเลือมอผ่านนที่มาร่วมพิธี ไปยัโรสที่ยืน้มหน้านิ่อยู่แถวท้ายสุ แล้ววัสายาลับมา้อมอโรศพอีรั้ ้วยแววาหม่นหมอ อบาแ้ำเพราะร้อไห้อย่าหนัลอหลายืนที่ผ่านมา นน้ำาเหือแห้ไม่สามารถร้อไห้ออมาไ้อี รวมไปถึปลายมูโ่รั้นที่แระเรื่อไม่แพ้อบา
เธอเลื่อนสายามอแมุ่แที่ล็อโรศพอไแอนเอาไว้ หลัาที่ร่าอไแอนถูวาลโรศพเมื่อสามวัน่อน เธอ็ล็อุแามำสั่เสียอมาราทันที
หลัาที่แม่สิ้นใ...ให้หนูใ้มันล็อโลศพอแม่
เธอทำามที่มารา้อารแล้ว แ่ไม่ิ...ว่ามันะรวเร็วเพียั่ว้ามืน
เปลวเพลิลุท่วมโรศพ แ่ว่าะแผเผาทุอย่าให้มอไหม้ไ้หม็ินเวลาหลายั่วโม ผู้นทยอยลับไปที่่ายันหมแล้ว เหลือเพียเธอที่ยืน้อมอเปลวเพลิโยไม่ยอมละสายาไปไหน อยาำทุวินาที ทุวามทรำเี่ยวับมาราเอาไว้ให้นานที่สุเท่าที่ะทำไ้
แล้วไลน่าล่ะ?
อนนี้ไลน่าอยู่ที่ไหน ะรู้บ้าไหมว่ามาราเสียีวิแล้ว ะโศเศร้าเสียใ หรือะีใที่ไม่้อถูบัับเหมือนที่ผ่านมาอี่อไป
แล้วเพื่อนอเธอล่ะ?
สอนนั้นะไประำลำบาอยู่ที่ไหน เวิน็หายไปเลยไม่ยอมส่่าวราว แล้วนอมาราะามหาเพื่อนอเธอเอแน่หรือ
ะที่ลลนาำลัรุ่นิเรื่อราวมามายนสับสน และหาทาออไม่เอ เสียฝีเท้าย่ำหนั ๆ ็ัมาาเบื้อหลั และหยุะัเมื่อมาถึำแหน่ที่เธอยืนอยู่ เธอำเลือมอไป้าน้า็เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนและแววาอบอุ่น าใบหน้ามายอเวิน
“้อารไหล่ว้า ๆ ไว้ับน้ำาไหมรับ” เวินไม่พูเปล่า เอื้อมมือไปรั้เธอเ้ามาในอ้อมอ ศีรษะอเธอเบา ๆ ให้แนบลบนแผ่นอว้า
ลลนาไ้แ่ยืนนิ่ไม่ยับเยื้อน พอเาลูบเส้นผมที่ยาวสลวยไปถึลาหลัอเธอแผ่วเบา ราวับะปลอบโยนให้หายเศร้า วามรู้สึสูเสียพลันถูแทนที่้วยวามอ่อนโยนาสัมผัสอเา นาทีที่เาระิบแผ่วเบาแนบแ้ม น้ำาที่ิว่าเหือแห้ไป็พลันไหลรินอาบแ้มอย่าไม่น่าเื่อ
“ผมอโทษ...อโทษที่มา้าไป อโทษที่ไม่อาอยู่เีย้า ในเวลาทีุ่เ็บปวที่สุ”
เธอไม่ไ้ำหนิเาเลยสันิ เป็นเธอเอ่าหาที่มัวแ่หมหมุ่นับวามเสียใ นแทบะลืมเาไป้วย้ำ ทั้ ๆ ที่เาำลัยุ่ับภาริสำัแ่็ยัอุส่าห์ปลีัวมา แ่นี้...็เพียพอแล้ว
เวินไม่ไ้พูอะไรับเธอ เพียแ่อเธอไว้อย่านั้นเนิ่นนาน ถ่ายทอวามรู้สึมามายผ่านอ้อมแนแ็แรนี้สู่เธอ ทั้ปลอบโยนให้เธอหายเศร้า และเิมเ็มวามิถึและโหยหาให้ัวเอในเวลาเียวัน นะวันลาลับอบฟ้าเวินึพาเธอลับไปส่ที่่าย และพาัวเอหายไปในวามมืมิ ทว่าหัวใสอวลับสว่าไสว และมีวามผูพันทัทอเป็นสายใย เื่อมโยหัวใอทัู้่เอาไว้้วยัน
ลลนาเินลับมาใน่ายอพยพ แม้บรรยาาศะเียบเหาเพราะเพิ่สูเสียไแอนไป แ่ทุนยัปิบัิหน้าที่ันามปิ ทหารยามที่เฝ้าหน้า่ายทำวามเารพเธอเหมือนเย ผู้นที่นั่ล้อมวพูุยันอยู่หน้าอไฟ บาน็ส่ยิ้มมาให้ บาน็มอ้วยแววาเห็นอเห็นใ นาำนัล ทหาร หรือมหาเล็ที่เินผ่าน่า็หยุทำวามเารพเธอ ทุนยัเหมือนเิมแ่เธอลับรู้สึโเี่ยว อ้าว้า ไร้ที่พึ่พิ เธอลับเ้าไปในเ็นท์แล้วทิ้ัวลบนเียนอนอย่าเมื่อยล้า
************
อไฟลา่ายับมอไปนานแล้ว พระันทร์ลอยเ่นอยู่ลาท้อฟ้าที่มีาวทอประายระยิบระยับ สาส่อเ้ามาให้วามสว่า
ลลนาลืมาึ้นท่ามลาวามมืมิ แล้วพลิายมอเียนอนที่อยู่ิผนัอีฝั่ ึ่อนนี้ไร้ึ่ร่าอมารานอนหลับไหลอยู่เ่นทุวัน พลันหัวใ็รู้สึอ้าว้า โเี่ยวึ้นมาอีรั้
ไม่มีไแอนแล้ว...ที่นี่็ไม่มีวามหมายอี่อไป
เธอ้มมอร่าผอมบาอโรส ที่นอนเฝ้าเธออยู่ที่พื้น้าเีย หิรา่าน่าสสารว่าเธอ เพราะโรสรับใ้ไแอนมาเือบสามสิบปี วามผูพันย่อมมาามไป้วย ทุอย่าเิึ้นะทันหัน โรสเสียใมา และอนนี้โรส็ะ้อเสียเ้านายน้อยไปอีน
ลลนาถอนใเฮือ แล้วย่อไปที่เียอไแอน หยิบระาษแผ่นเล็ ๆ าลิ้นัู้ใ้เียึ้นมาเียนหมายอบุโรส ทีู่แลเธอและเพื่อน ๆ อย่าีลอเวลาที่อยู่ที่าาปาล และหวัว่าะมีโอาสไ้เอันอี
เธอทิ้หมายไว้บนเียนอน แล้วรื้อ้นลิ้นัอไแอนอีรั้ พอเห็นวยาเล็ ๆ ที่เธอ้อาร็หยิบมันิมือมา ่อนะย่อออาเ็นท์รไปหลั่ายที่ทำเป็นเพิเล็ ๆ ไว้เ็บม้าสำหรับเป็นพาหนะเินทา
“ุไลน่าะไปไหนรับ” เสียถามเบา ๆ ัมาา้านหลัทำให้เธอสะุ้เฮือ ่อย ๆ หมุนัวไปหาเา้า ๆ แล้วระแทหมัเ้าเ็มหน้า ทหารยามล้มลไปนอนสลบับพื้น
ลลนาวาาไปทั่วร่าในุทหารนั้น แล้ววาอเธอ็เป็นประายเมื่อิแผนารบาอย่าไ้ ็ัารลาทหารยามนนั้นเ้าไปหลัเ็นท์แล้วสลับเสื้อผ้าับเา และไม่ลืมหยิบปืนพิมือมา้วย ่อนะเินุ่ม ๆ ไปที่อม้า
อม้าอยู่ห่าาเ็นท์ที่พัพอสมวร มีแสไฟริบหรี่าะเียที่ห้อยาื่อที่ทำาไม้ ทหารเฝ้าอม้ายืนสูบบุหรี่อย่าสบายอารม์อยู่ไ้ไม่นาน ็สะุ้เฮือเมื่อรู้สึเหมือนถูทิ่ม้วยโลหะบาอย่าาเบื้อหลั เารีบทิ้บุหรี่ในมือแล้วยมือทั้สอ้าึ้นไปวาไว้ที่ท้ายทอย โยที่อีฝ่ายยัไม่ไ้ออำสั่้วย้ำ
“รับยานี่ไป แล้วินะ” ลลนาสั่เสียเ้ม
“ุไลน่าิะเล่นอะไรรับเนี่ย” ทหารเฝ้าอม้าถอนใอย่าโล่อ พลาลมือล
“ันไม่ไ้เล่น แ่เอาริ ยมือึ้น” ลลนาใ้ปืนแนบแผ่นหลัเพื่อ่มู่ “ินยานี่ะ เร็วเ้า อย่าุิไม่ั้นยิไส้แริ ๆ ้วย”
ทหารเฝ้าอม้ารับเม็ยามาแล้วแล้อมไว้ในระพุ้แ้ม ลลนา็บปาเบา ๆ นเาสำลัและลืนยานั้นลไปเ็ม ๆ ่อนะมอเธออย่าสสัยว่าให้ินยาอะไรลไป
“ยาพิษ” เธอบอหน้าาเย แ่ทหารเฝ้าอม้าถึับลืนน้ำลายเฮืออย่าหวาหวั่น แ่เธอ็เห็นแววาแห่วามหวัอเา แ่เสียใเธอไม่ไ้ล้อเล่น้วย “อีสอั่วโมยานี่ะออฤทธิ์ สลายระูนายเหมือนถูน้ำรสา ร้อนเหมือนถูย่าบนเาไฟ แ่ไม่้อห่วหรอนะ เพราะันมียาถอนพิษ”
ทหารยามหน้าี แ่ยัยืนนิ่ไม่ไ้อ้อนวอนอีวิอย่าที่เธอนึหวั ลลนาัริมฝีปาอย่าใ้วามิ “นายไม่ลัวาย แล้วไม่นึห่วรอบรัวอนายบ้าหรือ ลู ๆ อนายที่รออยวันเห็นหน้าพ่อ เมียนายที่รออยนายลับบ้าน ไปส่ันที่ลาท่าเรือ่อนยาะออฤทธิ์ แล้วันะให้ยาถอนพิษ”
ราวนี้ทหารยามยอมแ่โยี รีบไปนำม้าออมาแล้วพาเธอมุ่รสู่ลาท่าเรือ ในเวลาสอั่วโมไม่าไม่เิน ลาท่าเรือเียบสบแม้เวลาเพิ่ะผ่านเที่ยืนมาไม่นาน บรรยาาศบเานับั้แ่ราบัลลั์ถูยึรอโยนายพลาร์สัน
ลลนาระโลม้า และเินุ่ม ๆ เ้าไปในลาท่าเรือทันที แ่ถูทหารเฝ้าอม้าวิ่มาวาไว้พร้อมับมอ้วยแววาอ้อนวอนอยาถอนพิษ นทำให้เธอหัวเราะออมาอย่าบัน
“อบใมานะที่มาส่ แ่ไม่มียาถอนพิษหรอ”
“อ้าว...ั้นผม็้อายสิ แล้วลูผม เมียผมล่ะ ะอยู่ันยัไ”
“ที่ันให้นายินน่ะ ็แ่ยาแ้ปวลไ้เท่านั้น ไม่ำเป็น้อินยาถอนพิษหรอ” ลลนาลั้นหัวเราะไว้เ็มที่ แล้วเินุ่ม ๆ ไปามถนนลาลาท่าเรือ ไม่ไ้หันลับไปมอใบหน้าุนอทหารเฝ้าอม้า ที่ยัไม่รู้ัวว่าถูหลอเ้าให้แล้ว
ลลนาอยู่ในุทหารึสะวที่ะเินเร่ไปไ้เรื่อย ๆ และอำนวยวามสะวให้ไ้มา เพราะทุน่าเรลัวอิทธิพลอนายพลาร์สัน เลยพลอยเรลัวอำลัทหารอเาไป้วย เมื่อเธอ้าวเ้าไปในโรแรมเล็ ๆ แห่หนึ่ในลาท่าเรือ เ้าอโรแรม็แทบะเปิห้อให้เธอแทบไม่ทัน
เธอะพัผ่อนเอาแรสัหน่อย พรุ่นี้เ้าเธอะออามหาเหมือนาวับมิรันี้วยัวเอ และเมื่อพวเธอมารวมัวันไ้เมื่อไหร่ ็ะไปาที่นี่ทันที
************
อนใหม่มาแล้ว่ะ ^O^
าที่วาพล็อไว้ิว่าใล้บเ็มทีแล้ว่ะ มีัออไปหลายาเหมือนัน เพราะิว่ามันเยิ่นเย้อเินไป อนนี้เลยำเนินเรื่อให้เร็วึ้นนะะ
เห็นะแนนโหววอย์แล้วน้ำาไหรพรา T^T (เวอร์แล้ว ๆ) แบบไม่เยไ้ะแนนหลัสิบสัที 555+++++ อบุะแนนโหวและอมเมน์ที่เริ่มเยอะึ้นว่าแ่่อนแล้ว o^_^o อบุทุๆนที่ิามันมาลอ่ะ
วันเสาร์มีาน่วนอาไม่ว่ามาอัพให้นะะ
แล้วเอันวันอัารหน้า่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น