คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 :
รถี๊ปอทหารันหนึ่แล่นไปามถนนยาม่ำืนในืนเือนมื มีเพียแสไฟารถี๊ปส่อนำทานระทั่แล่นเ้าไปอในฤหาสน์ุหลาบาว ลลนา มิรันีและเหมือนาวที่นั่อยู่ที่เบาะท้ายรถึระโลมา พวเธอเอ่ยอบุทหารสอนที่นั่อยู่หน้ารถที่อุส่าห์ุมัวพวเธอมาส่ถึบ้านามำสั่อุหิไแอน
“อบุเาทำไม” มิรันีมอเพื่อนทั้สอ้วยสายาไม่่อยะพอใเท่าในั
“เาอุส่าห์ับรถมาส่เรานะพี่มี่” เหมือนาวบอ
“อบุที่เาุมัวเรามาส่ให้มนามารไ” ลลนาลอาอย่าเหลืออในนาทีที่ไมเิลับโลแนพร้อมใันวิ่พรวเ้ามายืนนาบ้าเธอไว้
“นายออาโรพยาบาลแล้วเหรอ” มิรันีเลิิ้วอย่า ๆ เมื่อเห็นหน้าโลแน
“ผมเพิ่ออาโรพยาบาลเมื่ออนบ่ายนี่เอรับ อบุทีุ่มิรันีเป็นห่ว” ใบหน้าอโลแนเปลี่ยนเป็นสีเ้มึ้นมาเล็น้อยเพราะเินอาย
ไม่้อออมาเลยน่ะีที่สุ...มิรันีิอย่าุ่นเือนิ ๆ แล้วเินเ้าบ้านโยไม่ไ้สนใสายาเป็นประายวาววับอโลแนที่มอามเธอไปลอเวลา
ไมเิลสัเเห็นวามเปลี่ยนแปลอเพื่อน็ระแอมออมาเบา ๆ โลแน็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปิไ้อย่ารวเร็ว
“เ้าบ้านันเถอะพี่แ้ม” เหมือนาวูลลนาามมิรันีเ้าบ้านไปอย่ารวเร็ว เป็นัหวะเียวับที่โรสเินลบันไมาและเห็นสอสาวเ้าพอี
“ุหนูลับมาแล้วหรือะ โรสเาว่าานประเพีสนุมาถึไ้ลับเอามื่ำนานี้”
“อนเ้า็สนุอยู่หรอถ้าไม่มีัวยุ่มาป่วนานอนเย็นเสีย่อน” ลลนาอบ้วยน้ำเสียเ็ ๆ
“เิอะไรึ้นที่านะ อย่าบอนะะว่าุเวินโรธทีุ่หนูไม่ยอมรอ เลยอาละวาน่ะ่ะ แปลนะะเพราะปิุเวินเป็นนใเย็นมา ๆ”
“ไม่ใ่หรอ้ะโรส...มีมือสัหารเ้ามาป่วนานหวัปลพระมน์รัทายาท่าหา” เหมือนาวอบแล้วรู้สึใหายวาบ ป่านนี้พระอ์ะประทับอยู่ที่ไหนหนอ ะทรปลอภัยีหรือไม่ ยิ่ิเหมือนาว็ยิ่เป็นัวล
“ายแล้ว!” โรสยมือึ้นทาบอ “แล้ว...แล้วรัทายาท...”
“พระอ์ถูยิอาารสาหัสแถมยัถูพวมือสัหารับัวไป้วย ามที่ไ้ยินทหารพูัน็อาะไม่รอ” ลลนาอบ้วยน้ำเสียราบเรียบแล้วเินึ้นห้อไป้วยท่าทีเหนื่อยล้าและแววาเป็นัวล
“มันร้ายแรนานั้นหรือะุเหมือนาว” โรสหันมาถามเหมือนาว็ไ้เพียรอยยิ้มเศร้า ๆ แทนำอบ ่อนที่หิสาวะเินามุหนูอเธอึ้นห้อไป
“ุหิรู้เรื่อหรือยันะ” โรสพึมพำแล้วหมุนัวเินึ้นบันไรไปหาไแอนที่ห้อสวมน์ทันที
ไแอนำลันัุ่เ่าอยู่บนพื้นในห้อ เอามือวาไว้ที่อ้าน้ายพลาสวมน์ภาวนา้วยน้ำเสียแผ่วเบา แม้ะรับรู้ารมาอโรสแ่เธอ็ยัสวมน์่อไป
โรสระแอมเบา ๆ แล้วถามึ้น “เิเรื่อที่านประเพี่ะ ุหิทราบเรื่อหรือยัะ”
“ันรู้แล้ว”
“รัทายาทถูลอบปลพระนม์และอาะถึับ....”
ไแอนลุึ้นแล้วเินรมาหยุรหน้าโรส “ถ้าราวศ์ไร้ผู้สืบทอ...นั่นวระเป็น่าวร้ายหรือ่าวี สำหรับนไทโรที่ถูี่มเหมาลออย่าพวเราันล่ะโรส”
“ุหิะ...” โรสพยายามะพูแ่ไแอนัึ้นมาเสีย่อน
“เรา็น่าะรู้ ๆ ันอยู่ว่ามือสัหาราสมามทีเโหเหี้ยมแ่ไหน ิหรือว่าถ้ามันับัวรัทายาทไปไ้แล้วะปล่อยให้พระอ์มีลมหายใอยู่นถึพรุ่นี้เ้า บาทีอาะถึเวลาที่อะไร ๆ มันวระเปลี่ยนแปลไ้แล้ว”
โรสลืนน้ำลายลออย่ายาเย็น ำพูมามายถูเ็บเียบเมื่อมอเห็นแววาเป็นประายเิ้าอย่ามีวามหวัอผู้เป็นนาย
************
พระราวัาาปาลเ็มไป้วยวามวุ่นวายนับั้แ่่วเย็นที่ทหารนำ่าวมาบอว่ารัทายาทถูับัวไปและยัถูยิบาเ็บสาหัส นายพลาร์สันไ้นำทหารเ้าปิล้อมพระราวัไว้ทุ้าน้วยลัวว่ามือสัหาระลอบเ้ามาในพระราวัและปลพระนม์ราาและราินีามอุมาร์อสมาม ยัสั่ให้ทหารเินรวราทุอทุมุมอ้านนอพระราวัและผลัเปลี่ยนเวรยามันไม่ไ้า
้านในอฤหาสน์เป็นหน้าที่อเหล่าราอรัษ์ที่้ออยถวายวามปลอภัยแ่ราาอพวน หน้าห้อทรานที่ราาอิประทับอยู่ึมีราอรัษ์ิอาวุธรบมือยืนเรียแถวยาวั้แ่หน้าประูไปนสุทาเิน
ภายในห้อทรานอราาอิประทับบนพระเ้าอี้ทรรออยนายพลาร์สันที่ะมาเ้าเฝ้าพระอ์เพื่อรายานเรื่อราวที่เิึ้นให้ทรทราบอย่าละเอีย
ฝ่ายราินีแวนาเอ็ทรระวนระวายในพระทัยนไม่สามารถประทับนั่ไ้ พระอ์ทรเินวนไปวนมาอยู่หน้าพระเ้าอี้อพระสวามี พระพัร์ายแววึเรียมายิ่ว่าราาอิหลายเท่านั
เสียฝีเท้าย่ำหนั ๆ าทาเิน้านนอทำให้สอพระอ์วัสายพระเนรับ้อไปยัประู้านหน้าที่เปิไว้แทบะพร้อม ๆ ันทันที นายพลาร์สันปราายึ้นหน้าประูแล้วโ้ำนับให้ทั้สอพระอ์่อนะเินเ้ามาหยุหน้าพระเ้าอี้
“เิอะไรึ้นที่านวันนี้” ราาอิรับสั่ถาม้วยพระสุรเสียราบเรียบและทรฟันายพลาร์สันถวายรายานอย่าละเอีย ยิ่เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่พระเนรอพระอ์เริ่มายแววเร่เรียึ้นเท่านั้น นระทั่นายพลาร์สันเอ่ย่าวใหม่ึ้นมาเป็นประโยสุท้าย
“รัทายาทสิ้นพระนม์แน่แล้วพระเ้า่ะ”
ราาอิถึับยพระหัถ์ุมพระอุระ้าน้ายไว้เมื่อพระหทัยบีบัวรุนแรนสร้าวามเ็บปวแ่พระอ์ “่าวน่าเื่อถือไ้แ่ไหน”
นายพลาร์สันยัไม่ทันไ้ถวายรายาน่อ มหาเล็นายหนึ่็วิ่หน้าื่นเ้ามาแล้วถวายรายาน้วยน้ำเสียโศเศร้า “ผู้พันเวินและเหล่าราอรัษ์ำลันำพระศพอรัทายาทและศพอผู้พันไบรอัน เ้าประูวัมาแล้วพระเ้า่ะ”
“แอนริวลูแม่...” ราินีแวนาเบิพระเนรว้า้วยวามพระทัย แล้วทรพระันแสออมาปริ่มะาพระทัยามพระโอรสไปอีน
ราาอิไม่รับสั่อะไรออมาแม้แ่ำเียว ทรลุาพระเ้าอี้แล้วเส็ออไปทอพระเนรยัพระบัร(หน้า่า)็เห็นเวินและเหล่าราอรัษ์ำลัวบม้าผ่านประูพระราวัเพื่อมุ่รไปยัำหนัอเ้าายแอนริว
พระวรายสูให่อพระโอรสถูวาบนระานรอบนหลัม้า มีผ้าสีทอลุมพระวรายเอาไว้อย่าสมพระเียริ บนม้าอีัวที่ามหลัม้าทรมีร่าอไบรอันถูลุม้วยธประำาิสีน้ำเิน ทุ ๆ ย่า้าวที่ม้าทรที่วาพระศพอเ้าายแอนริวเินผ่าน ไ้สร้าวามโศเศร้าและหม่นหมอให้ับเหล่าราอรัษ์ที่เินมาในบวนพระศพ และทหารที่ประำอยู่ทุมุมทั่วพระราวั
“มหาเล็!” ราาอิรับสั่เสียเ้มแล้วทรหมุนพระอ์ลับเ้ามาในห้อทรานอีรั้ “เราะไปูพระศพรัทายาทให้เห็น้วยา นำทาเราไป”
“พระเ้า่ะ” มหาเล็วิ่รูันเ้ามาในห้อทรานแล้วนำทาทั้สอพระอ์ไปยัพระำหนัอเ้าายแอนริว โยเหล่าราอรัษ์็อยถวายวามปลอภัยโยไม่ยอมห่า นายพลาร์สันเอ็ามเส็มา้วย
ราาอิเส็เ้าไปในพระำหนัที่มีราอรัษ์อเ้าายแอนริวยืนเรียแถวอยู่เพียไม่ี่น็พอะเาไ้ว่าวามสูเสียรั้นี้ยิ่ให่และเหุาร์ร้ายแรแ่ไหน ราาอิเส็เ้าไปยัห้อพระบรรมทมอพระโอรสอย่ารีบร้อน แล้วพระอ์็เห็นเวินนัุ่เ่าอยู่หน้าแท่นพระบรรทม้วยแววาหม่นหมอ อบาแระเรื่อเหมือนผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั
เวินแทบะไม่รู้้วย้ำว่าพระอ์เส็มาเพราะเา่ออยู่ที่แท่นพระบรรทม(ที่นอน)ที่พระวรายสูส่าอเ้าายแอนริวถูวาอยู่ มีผ้าสีทอลุมพระวรายไว้นถึพระศอ เผยให้เห็นพระศอและพระโอษ์เียวเป็น้ำ ๆ พระพัร์าวี วพระเนรปิสนิทบอให้รู้ว่ามีเพียพระวรายที่ไร้พระวิา
ราาอิทรทรุลับพื้นหาแ่ทรรีบประอพระอ์ลุึ้นยืน้วยธารพระร(ไม้เท้า)อย่ารวเร็ว ในะที่ราินีแวนาประวรพระวาโย(เป็นลม)ล้มพับลับพื้น มหาเล็รีบปราเ้ามารับพระวรายอพระอ์เอาไว้ไ้ทันแล้วพาไปพัที่โฟาที่อยู่้านหลั
วามวุ่นวายที่เิึ้นทำให้เวินหันมามอและเห็นทั้สอพระอ์ในเวลานั้นเอ เา้มหน้านิ่พลาุเ่าให้ราาอิอย่าสำนึผิ ราอรัษ์ในห้อบรรทม็พร้อมใันุเ่าแล้วหันหน้าไปหาราาอพวนอย่าสำนึผิเ่นเียวับผู้บัับบัา
“หลัาระหม่อมามไปเอไบรอัน...” เวินปรายามอศพที่ถูลุมธประำาิสีน้ำเินอยู่ น้ำเสียอเา็สั่นเรือึ้นมาทันที “ระหม่อม็ามรอยพระโลหิเ้าไปในป่าลึ รัทายาทถูพวมันยิ้วยระสุนอาบยาพิษแล้วพาเ้าไปในป่าเพื่อรอูพระอาารให้แน่ ว่าระหม่อมะามไปเอรัทายาท็สิ้นพระนม์แล้ว เป็นวามผิอระหม่อมเอที่ไม่อาถวายอารัารัทายาทไ้ ระหม่อมสมวรไ้รับโทษทั์อย่าถึที่สุโยไม่มีารอภัยโทษ”
“มือสัหารเป็นใรถึไ้ล้าบัอาลอบปลพระนม์รัทายาทแบบนี้” ราาอิรับสั่ถามเวินแ่สายพระเนรยั้ออยู่ที่ร่าอพระโอรส
“พวมันแุ่ำปิหน้าปิาแล้วล้าทำารอย่าอุอาไ้แบบนี้ เป็นมือสัหารอสมามทีเอย่าไม่้อสสัยพระเ้า่ะ”
“แ่ผู้พันเวิน...” าร์สันเอ่ยัึ้น “อนนั้นัน็อยู่ในสถานที่เิเหุ พวมือสัหารมันถูผู้พันสัไว้ไ้ทั้หมนี่ แล้วพวที่อยู่ในป่านั่น...”
“มันวาแผนล่อเรารับท่านนายพล มันรู้แน่ว่าถ้าเิเหุาร์ุลมุนึ้น ไบรอันะพารัทายาทหลบหนีผ่านทานั้น ึให้อีลุ่มหนึ่ไปัรออยู่้าหลั แล้วศพอนุำที่ผมพบในป่า็ล้วนแ่มีรอยสัสัลัษ์ประำสมามทุน เป็นหลัานยืนยันที่เื่อถือไ้รับ”
ราาอิทรรับฟั้วยวามสะเทือนพระทัย เหุาร์ร้ายแรที่เิึ้นทั้หมเพียเพื่อ้อารล้มล้าราวศ์และเปลี่ยนแปลระบอบารปรออสมามทีเ “ับมือสัหารไ้บ้าไหม”
“หลัาถูับพวมัน็พร้อมใันินยาพิษ่าัวายามันไป เราไม่อาหาแหล่่อสุมอพวมันไ้่าย ๆ แน่พระเ้าะ” เาราบทูลอย่าหนัใแ่น้ำเสียที่เอ่ยึ้นมาอีรั้เ็มไป้วยวามโรธแ้น “แ่่อให้พวมันไปหลบ่อนอยู่ที่ไหนระหม่อมะเป็นนไปทลายสมามอพวมันเอ ให้สาสมับที่มันล้าหมิ่นพระเียริอฝ่าบาท ให้สาสมับที่มันล่วเินรัทายาท ให้มันายามไบรอันไป ระหม่อมะไม่ปล่อยให้นพวนี้มีลมหายใอยู่่อไป”
“าร์สัน!” ราาอิรับสั่เรียนายพลาร์สันที่ยืนนิ่อยู่ที่อยู่าพระอ์ไม่มานั “านนี้มันไม่่าย...เรา้ออวาม่วยเหลือาอทัพ นำำลัทหารไปสืบหาว่าสมามทีเมันอยู่ที่ไหน หาแหล่บานอพวมือสัหารและนอสมามทีเนี่ให้เอ นำัวบพวนี้มาลโทษให้ไ้”
“บหรือพระเ้า่ะ” าร์สันทูลถามอย่าไม่เื่อหู เพราะลอเวลาที่ผ่านมาราาอิทรมีพระเมา่อประานทุน และพระอ์ทรรู้ีว่ามีสมามลับที่อย่อ้านพระอ์อยู่ แ่็ไม่เยมีสัรั้ที่พระอ์ะประาศให้นพวนี้เป็นบ
“ใ่...นับาวันนี้ไปเราอประาศให้รู้โยทั่วันว่าผู้ที่เ้าร่วมสมามทีเ ถือว่าเป็นบ มีวามผิานิร้าย่อแผ่นินให้มีโทษประหารีวิ”
“ถ้าอย่านั้นเราไม่้อประหารนไทโรทั้หมหรือพระเ้า่ะ”
เวินหันวับไปมอพระพัร์ราาอิทันที “ฝ่าบาท...ไม่ใ่ว่านไทโรทุนะเป็นสมาิสมามทีเนะพระเ้า่ะ อย่าน้อยนไทโรที่ระหม่อมรู้ั็เื่อใไ้ว่าไม่มีใรเ้าร่วมสมามนี้แน่”
“เป็นห่วลุั้นหรือเวิน” ราาอิทรรู้ทันเาเป็นอย่าี เพราะเวินเป็นลูรึ่ไม่แปลที่รอบรัวอเาะมีใรเป็นนไทโร อย่าน้อย็ีนเ้าอไร่าึ่เป็นลุอเวิน “เรารู้และเห็นสถานาร์บ้านเมือีพอที่ะรู้ว่า นไทโรไม่ใ่ทั้หมที่ะเ้าร่วมสมามนี้ นไทโรที่ภัีและอยาใ้ีวิอย่าสบสุยัมีอีมา แ่พวที่ิารบ็สมวรไ้รับโทษ ไปทำามที่สั่ไ้แล้วาร์สัน”
“พระเ้า่ะ” นายพลาร์สันโ้ำนับแล้วเินออาำหนัไปอย่ารวเร็ว
“ทำไมฝ่าบาทไม่ทรให้ระหม่อมามล่าัวพวมันเอล่ะพระเ้า่ะ” เวินทูลถามอย่าไม่เ้าในั ารสูเสียเพื่อนรัไปถึสอนทำให้เาไม่อาทนนิ่เยอยู่ไ้อี่อไป และพระอ์น่าะเ้าพระทัยว่าเา้อมุ่มั่นทำานนสามารถามหาที่ั้อสมามทีเไ้แน่
ราาอิไม่ทรอบำถามเวิน อนนี้พระอ์ทรให้วามสนใ่อพระวรายอพระโอรสที่ไร้ึ่พระวิาบนแท่นพระบรรทม แววพระเนรแ็ระ้ายามรับสั่ถึมือสัหารลับมาหม่นหมออีรั้ พระอ์ทรเินเ้าไปหมายะุมพระหัถ์อพระโอรส
เวิน็เบิาว้าพลาลุึ้นมายืนวาพระอ์ไว้ทันที “อย่าทรแะ้อพระวรายอรัทายาทพระเ้า่ะ พระอ์ทรถูยิ้วยระสุนปืนอาบยาพิษ อนนี้พิษไ้ระายทั่วพระวรายแล้วหาฝ่าบาททรสัมผัสอาะถูพิษไ้พระเ้า่ะ และนี่อาะเป็นหนึ่ในแผนารลอบปลพระมน์ฝ่าบาท้วย็เป็นไ้”
“ไม่มีแอนริวแล้ว ีวิอนเป็นพ่ออย่าเราะเหลืออะไรอีล่ะ” พระอ์ายพระเนรไปยัราินีแวนาที่ประวรพระวาโย (เป็นลม) น้อประทับที่โฟาแล้วถอนพระทัยออมา
“ประานทุนยั้อารารปป้อุ้มรอาฝ่าบาท ไ้โปรทรเ้มแ็เพื่อพวเรา้วยเถิพระเ้า่ะ” เามอพระอ์แล้วรู้สึเห็นใเหลือเินที่พระอ์้อมาทอพระเนรพระโอรสาไป่อนวัยอันวรแบบนี้
“โธ่...แอนริวลูรั นีเ่นลูทำไมถึอายุสั้นแบบนี้” ราาอิทรรับฟัำทัทานาเวินในที่สุ สิ้นแอนริวไปแล้ว็เหลือเพียพระอ์เท่านั้นที่ะปรอประเทศนี้สืบ่อไป แล้วหาสิ้นพระอ์แล้วไร้ะหาผู้ใมาสืบทอราบัลลั์นี้ไ้อี
************
เ้าวันใหม่ที่าาปาลเ็มไป้วยวามสลหหู่ แม้แ่ลาท่าเรือที่เยึัลอยี่สิบสี่ั่วโม็เียบเหา อย่าว่าแ่ประานที่ออมาับ่ายื้ออเลยเพราะแม้แ่นัท่อเที่ยวเอ็มีให้เห็นบาาว่าทุวัน ร้าน้าทุร้านประับธประำาิสีน้ำเินไว้ที่หน้าร้านเพื่อไว้อาลัย และบาร้านถึับปิร้านเพราะยอมรับวามริอันน่าเศร้ารั้นี้ไม่ไ้
เพียั่ว้ามืนลาท่าเรือที่เยสะอาสะอ้านลับมีใบปลิวิเ็มไปทั่วผนัึ บ้า็ถูลมพัปลิวไปามถนน เ้าอบ้านบานที่ทนับ้อวามที่เียนปลุระมบนใบปลิวพวนั้นไม่ไ้ ็่วยันแะมันออแล้วโยนทิ้ลถัยะ้วยวามไม่พอใ
เ้าายแอนริวทรเป็นวามหวัและวัำลัใอนทั้ประเทศ เมื่อสิ้นพระอ์แล้ววามหวัที่นทั้สอเผ่าะปรออันไ้นั้นยิ่ยาเ็มที และมันอาะลุลามทำให้เิวามบาหมามาึ้นไปอี
บนระเบียั้นสออฤหาสน์ุหลาบาว...ลลนา มิรันี และเหมือนาวำลัเฝ้ามอวามเปลี่ยนแปลอลาท่าเรือ้วยวามสนใ แล้วพวเธอ็เห็นไมเิลับโลแนับรถออาฤหาสน์ไป้วยท่าทีรีบร้อนแ่พวเธอ็ไม่นึแปลใเท่าในัในสถานาร์บ้านเมือที่วุ่นวายเ่นนี้
“สอนนั่นะไปไหนัน” เหมือนาวถามึ้นลอย ๆ
“ไม่รู้เหมือนัน ันรู้แ่ว่าเราพร้อมะลับบ้านันหรือยั” ลลนาถามแล้วหันไปยิ้มมุมปาให้เพื่อนทั้สอ ที่พร้อมใันยิ้มออมาเมื่อเ้าใวามหมายอเธอ
“ะมัวรออะไรอยู่ล่ะ” มิรันีไม่รอ้าหมุนัวลับเ้าไปในห้อนอนอัวเอเพื่อเ็บ้าวอที่ำเป็น เหมือนาวและลลนาเอ็เ่นัน
แล้วทั้สามน็ลับมารวมัวันอีรั้ที่ห้อนอนอลลนาเพื่อลันว่าะหลบหนี้วยวิธีใึ่ไม่น่าะเรียว่าารหลบหนีไ้้วย้ำ เพราะฤหาสน์ุหลาบาวเียบเียบผิปิแม้แ่โรสที่เยอยู่บ้านประำ็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น และเป็นเรื่อปิมาที่ะไม่เห็นไแอนที่นี่ในอนลาวัน หลัาที่ลันไ้ว่าะไปึ้นรถบัสที่ลาท่าเรือแล้วมุ่หน้าึ้นเหนือสู่สนามบินนานาาิ พวเธอ็เินอา ๆ ออาบ้านไปยัลาท่าเรือ้วยวามุน
“มันเป็นวามผิปิที่ไม่ผิปิ” มิรันีเอ่ยึ้นลอย ๆ ะที่พวเธอยืนรอรถบัสที่สถานีนส่ที่แสนเียบเหา
“เราหนีออมาไ้่ายเินไป แ่ในสถานาร์แบบนี้็ไม่ใ่เรื่อแปลเพราะไม่มีใรมีเวลามาับาูพวเราหรอ” ลลนายายวามให้เหมือนาวที่ทำหน้านิ่วิ้วมวอย่าุนอยู่ไ้เ้าใ “ในวัวุ่นวายน่าูไแอนถึไ้เ้าวัไปั้แ่เ้ามื แล้วเมื่อี้ไมเิลับโลแน็ามเ้าไป แ่โรสนี่สิไม่รู้ว่าหายไปไหน”
“่าเาเถอะน่า โีแ่ไหนแล้วที่เธอไม่ถูลาเ้าวัไป้วย ไม่ั้นเราไม่ไ้มายืนรอรถอยู่อย่านี้แน่” มิรันีเอ่ยึ้น
“นั่นสินะ” ลลนาพยัหน้าเห็นล้อยาม
สามสาวยืนรอรถบัสไ้ไม่ถึสามสิบนาที เสียะโนโห่ร้อ็ัมาาผู้นเือบร้อยีวิที่มารวมัวันเินบวนเพื่อเรียร้ออะไรบาอย่าในถนนลาท่าเรือ บาน็ูป้ายที่ทำึ้นอย่าี บาน็ยมือพลาโห่ปาไล่ ผู้นส่วนให่ในบวนล้วนแ่เป็นนไทโรแทบทั้สิ้น
าวบ้านในลาท่าเรือที่เป็นนพื้นเมือ่าทนไม่ไหวออมาะโนโห่ไล่ บ้า็โยน้าวอใส่ันหัวร้า้าแ็มี แ่บวน่อ้าน็ยัเลื่อนัวามถนนไปเรื่อย ๆ เพื่อมุ่สู่พระราวั
“อนาอาาปาลอยู่ที่ไหน!” เสียหนึ่ะโน้อออมาาผู้นำบวน่อ้าน
“ใ่...” ผู้เ้าร่วม็ร้ออบประสานเสียันทันที
“เราะมีวามหวัอะไรับราวศ์ที่อ่อนแอ...ราบัลลั์ที่ไร้ผู้สืบทอ”
“ไม่มี!”
“พวเรา้อารผู้นำที่เ้มแ็ ราวศ์หลีทาไปให้ผู้นำนใหม่ึ้นมาแทน”
“สนับสนุนผู้นำนใหม่!” เสียะโนโห่ร้อเพื่อปลุระมัออมาาบวน่อ้านราวศ์อย่า่อเนื่อ ลอารเินทามีนเินเ้าร่วมบวนเรื่อย ๆ าเพียร้อยนลายเป็นหลายร้อยนในเวลาไม่นาน
สนับสนุนผู้นำนใหม่....ใรัน?
ลลนามวิ้วยุ่อย่าุนะเินเบียผู้นพื้นเมือที่ยืนออันที่ถนน เฝ้ามอบวน่อ้านราวศ์้วยแววาไม่พอใพลาะโนโห่ไล่อย่าุ่นเือ
“พวเาแห่บวน่อ้านอะไรัน” เหมือนาวระิบถามมิรันี
“ับไล่ราาออลาบัลลั์มั้” มิรันีเาาป้ายในมืออผู้ร่วมบวน
“เรื่อมันวุ่นวายึ้นเรื่อย ๆ นะ” ลลนายืนออพลาทอสายาเ้าไปยัลุ่มนที่เินผ่านลา แล้วเสีย ๆ หนึ่็ัมาเรียวามสนใาเธอ
“ไลน่า...ไลน่า...นั่นเธอริ ๆ ้วย”
เธอหันวับไปมอ็เห็นเมลิ่าในุพื้นเมืออย่าที่เยเห็น หิสาวเินออาลุ่มรมาหาเธอ้วยรอยยิ้มสใส
“เมลิ่า!” เธอร้ออย่าใ “เธอเ้าร่วมบวน่อ้านราวศ์้วยเหรอ”
“ใ่...เธอ็มาเ้าร่วมับเราสิ” เมลิ่าุมมืออเธอไว้้วยแววาที่แฝไป้วยวามหวั “เธอะเป็นวัและำลัใมามายมหาศาลให้ับพวเราทีเียวไลน่า ทุนะ้อีใถ้าลูสาวอท่านนายพลเวิผู้ยอมเสียสละีวิเพื่อพวเราในรั้นั้นยอมเ้าร่วมบวน่อ้าน และสาน่อเนารม์อท่านโยารล้มราวศ์แล้วเปลี่ยนระบอบารปรอใหม่”
“เมลิ่าเธอพูอะไรอเธอ พวเธอำลัทำผิร้ายแรอยู่ ถ้าเิราาอิไม่พอพระทัยพวเธออาถูับ้อหาบโทษร้ายแรถึั้นประหารีวิเลยนะ” ลลนาเือนอย่าหวัี
“ไม่หรอ รัทายาทสิ้นพระนม์ไปแล้ว็ไม่มีทายาทสืบทอราบัลลั์ ราาอิไม่มี้อโ้แย้ใ ๆ แน่มันเป็นวามผิอพระอ์เอ ไม่มีอะไรที่เรา้อลัวเลย แ่พวเราร่วมมือันันพระอ์้อยอมให้มีารเปลี่ยนระบอบารปรอใหม่แน่”
“เปลี่ยนเพื่ออะไร” เธอถามอย่าไม่เ้าในั “ัน็เห็นว่าทุวันนี้ผู้นที่นี่็มีีวิอยู่อย่ามีวามสุ ไม่เห็น้อิ้นรนหาสิ่ใหม่ ๆ ที่เราไม่แน่ใ้วย้ำว่ามันะีหรือเปล่า”
“ที่เธอเห็นมัน็เพียาหน้าที่สวยหรูเท่านั้นแหละ” เมลิ่าเอ่ยเสียเ้มอย่าไม่พอใ “ทุวันนี้ใรันมีวามสุ ถ้าเธอหมายถึพวพื้นเมือล่ะ็ใ่ พระอ์อุ้มูนอพระอ์ให้ินีอยู่ีมีวามสุันถ้วนหน้า แ่เพิเย่อนไทโรอย่าพวเรา ไล่พวเราไปทำมาหาินในเทาใ้ที่หนาวเหน็บเห็นพวเราเป็นเษรรั้น่ำอยทำานรับใ้พวพื้นเมือที่มีที่ินทำินในย่านธุริ ไหนล่ะวามเท่าเทียม ไหนล่ะโอาสทาอาีพที่พวไทโรอย่าเราะไ้รับ”
“ทำไมไม่มีใรราบทูลเรื่อนี้ับราาอิล่ะ ันเื่อว่าพระอ์ะไม่ทรเพิเย่อเรื่อพวนี้แน่”
“เธอไม่รู้ัพระอ์ีไปว่าพวเราหรอไลน่า พระอ์ทรหลอลวพวเรา้วยารอภิเษสมรสับลูสาวหัวหน้าเผ่าแล้วยย่อเป็นราินี อยาให้พวเราสวามิภัิ์แ่ไม่ทำให้เิวามเท่าเทียมอย่าแท้ริในสัม” เมลิ่าุมมือเธอไว้แน่น “เ้าร่วมับเราเถอะไลน่า ันเื่อว่าท่านนายพลเวิ็้อารเห็นลูสาวอท่านเป็นผู้นำอพวเรา เป็นประธานสมามทีเสืบ่อาท่าน”
“สมามทีเ!” ลลนาร้ออย่าใ “นที่อยู่เบื้อหลับวนารนี้ือสมามทีเเหรอ”
“ใ่...พวเราทุนที่นี่็เป็นสมาิสมามเ่นัน ถ้าเธอเ้าร่วมพวเราทุนะีใมา”
“สมามทีเเป็นบนะ ถ้าเธอเ้าร่วม็เหมือนเธอเป็นบที่ิล้มล้าราวศ์”
“เธอพูอะไร!” เมลิ่าวาอย่าไม่พอใ “เราแ่เรียร้อสิ่ที่เรา้อาร”
“ในทาไม่อบไม่วร” เธอเสริมให้พลาส่ายหน้า “ันไม่มีวันเ้าร่วมับเธอหรอ”
“ไลน่า!” เมลิ่ามอ้วยแววาุ่นเือ “พ่อเธอที่อยู่บนสวรร์ร้อไห้ที่มีลูสาวไม่เอาไหนอย่าเธอ”
“พ่อันยัมีีวิอยู่...อย่ามีวามสุ้วย แล้วท่านะไม่มีวันร้อไห้เพราะารัสินใอัน”
“แล้วเธอะเสียใ...ไลน่า” เมลิ่าสะบัหน้าพรืแล้วเินเ้าไปในลุ่ม่อ้านอีรั้ พลาปรายามอมาอย่าโรธแ้นนระทั่บวนเลื่อนัวออาลาท่าเรือไป
“ยัยนี่ท่าะประสาทนะ” มิรันีเอ่ยึ้น
“เาเรียมีอุมาร์แรล้า่าหาพี่มี่” เหมือนาวัึ้นทันที
ลลนาถอนใเฮือ แววาที่เฝ้ามอรไปยัลุ่มบวน่อ้านเ็มไป้วยวามัวล ินแนแห่นี้ำลัำเนินเ้าสู่วามไม่สบสุและนับวันมันะยิ่ทวีวามรุนแรึ้นเรื่อย ๆ เพียเวลาไม่นานที่มาอยู่ที่นี่และถึเธอะเ้าเฝ้าราาและราินีเพียแ่รั้เียว็าม แ่ในใ็อเป็นห่วทั้สอพระอ์ไม่ไ้
************
ความคิดเห็น