เพื่อนรัก....รักเพื่อน

ลำดับตอนที่ #2 : อย่างแกเนี้ยะนะดาว...(ซินโดรม)มหาลัย (1)

@.@อ๊าย!!!!ชอบจังเลยยามว่างของฉันไร้เงาไอ้ศิลมากวนใจ ม้านั่งเป็นของฉัน โต๊ะเป็นของฉัน ลานชงโคเป็นของฉ๊านนนนน กว่าจะเสร็จจากรายงานนรกเขียนกันมือหงิก เฮ้อ!~ =.=

“ยายปลายฝนนั่นแกจะทำไรโต๊ะนะ ฉันเพิ่งรู้นะว่าแกหื่นขนาดนี้”เสียงพี่จุ้ยดังมาแต่ไกล แล้วหันไปพยักหน้าให้เพื่อนของแกให้เดินไปก่อน

“อึ่ยป่าวนะพี่ แค่รู้ลึกโล่งอะส่งงานอาจารย์หมดแล้ว เฮอะๆๆ แล้วนี่พี่จุ้ยจะไปไหนอะเลี้ยงหนมหน่อยดิ น้า~สุดหล่อ”ฉันพูดพร้อมกับทำท่าทางออดอ้อน

“เฮอะ! ทำไมฉันต้องเลี้ยงแกว่ะฉันเป็นลุงรหัสแกไม่ใช่พี่รหัสสักหน่อย ไปบอกไอ้เบเองดิ”พี่จุ้ยนั่งลงตรงข้ามแล้วเอามือมาขยี้ผมของฉันที่ฟูอยู่แล้วให้ฟูมากขึ้นไปอีก

‘อ่อลืมบอกไปคนที่มาทำร้ายร่างกายของฉันคนนี้ชื่อ พี่จุ้ย เป็นลุงรหัสของฉัน พี่แกอยู่ปี3 หน้าตานะก็หล่ออยู่อะนะ แต่ปากพี่แกกวนส้นตรีนมาก พี่เบพี่รหัสฉันเป็นคนแนะนำให้ฉันรู้จัก ส่วนพี่เบพี่รหัสของฉันเป็นผู้ชายเรียบร้อยมากส์ หล่อโครตๆ หล่อแบบน่าจับมาลงโทษอิอิ(หื่นอย่างแรง) เสียอย่างเดียวติดแม่แจ วันแรกที่พี่เบมาทำความรู้จักกับฉันในฐานะน้องรหัส พี่เบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับลากพี่จุ้ยมาด้วยหลังจากนั้นพี่จุ้ยแกก็ตะโกนดังลั่นห้อง “น้องคนไหนชื่อปล่ายฝนลุกขึ้นแล้วเดินมาข้างหน้าหน่อยครับ” ฉันซึ่งตอนนั้นนั่งมองท่าทางพี่แกสองคนจากที่เดินเข้าห้องมาขำๆเมื่อพี่แกเรียกชื่อ ฉันสะดุ้งตกใจรีบลุกขึ้นแล้วทันใดนั้นเองโต๊ะของฉันก็ล้มลง เพื่อนๆทั้งห้องพากันหัวเราะ รวมทั้งพี่ทั้งสองคนด้วย..มันช่างเป็นเหตุการณ์ที่พบกันไม่น่าประทับใจเอาซะเลย’

“เฮ้ย!ไรอะพี่ อย่าขยี้นะผมยิ่งไม่ค่อยเจอหวีอยู่  ไม่หล่อแล้วยังขี้ตืดอีก”ฉันพูดพร้อมพยายามจัดผมที่เริ่มยาวให้เอ่อ...ดูได้ขึ้นมานิดนึง

“นี่ไอ้ฝนฉันขอถามไรแกอย่างสิ”พี่จุ้ยพูดพร้อมกับเอามือเท้าโต๊ะ

“อ้าวถ้าจะถามก็ถามมาสิไม่ต้องขออนุญาตหรอก”ฉันมองหน้าพี่จุ้ยอย่างตั้งใจ

“ทำไมแกถึงทำตัวได้อุบา...ได้ขนาดหา! แกดูสิผมฟูพันกันยุ่ง”พี่จุ้ยพูดพร้อมกับเอามือมาคีบผมฉัน

“ แล้วแป้งอะแกรู้จักบ้างไหมทำไมไม่ทาหน้าแกนะรีดเอาน้ำมันมาทอดปลาได้แล้วนะโว้ย แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น แกนะ...แกนะ...เป็นดาวมหาลัยเชี่ยวนะเข้าใจไหมว่าดาวมหาลัยนะไม่ใช่ดาวซินโดม เสียชื่อคณะหมด รู้จักไหมคำว่าราศีจับอะ แต่ฉันว่าอย่างแกราคีมันคงเกาะตัวติดหนึบซึมผังแน่นเป็นเนื้อเดียวกับแกแน่นอนเลย ฉันไม่อยากเชื่อเลยวันนั้นผีตัวไหนมาดลใจให้เลือกแกว่ะ?”

ฉันนั่งอ้าปากค้าง มองพี่จุ้ยที่นั่งร่ายยาวฉันเห็นนะเมื่อกี้พูดจบแล้วมีหอบด้วย แล้วเมื่อกี้นี้พี่แกถามหรือแกด่า

“แล้วตกลงประโยคคำถามคือ ผีตัวไหนดลใจใช่ไหม ฝนจะได้ตอบตรงคำถาม แล้วอีกอย่างนะฝนน่ะไม่เห็นอยากได้เลยไอ้ดาวมหาลัยบ้าบอเนี้ยะ ส่วนผีตัวไหนดลใจพี่นั้นฝนไม่รู้หรอก ถ้ายังอยากคบกันอยู่อย่าพูดเรื่องนี้อีกมันแสลงใจโว้ย” เช่อ!ฉันเอามือกอดอกแล้วเชิ่ดหน้าไปอีกทาง   พาลให้นึกถึงเหตุการณ์ในวันรับน้อง...

....ในวันรับน้อง....

ในวันรับน้องวันนั้นนอกจากน้องใหม่ทุกคนจะต้องลอดซุ้มที่พวกรุ่นพี่ทำกันไว้แล้ว ยังมีอีกสองรายการก่อนที่จะถึงพิธีผูกข้อมือรับขวัญน้องในตอนกลางคืน นั้นคือพิธีดื่มเหล้าร่วมสาบานพี่น้องวิศวะฯที่จัดเป็นประจำทุกปีเมื่อถึงช่วงเวลารับน้องและอีรายการหนึ่งคือ การประกวดดาวคณะ แต่เวทีนี้จะเปิดให้รุ่นพี่ปีอื่นๆร่วมประกวดได้แต่ส่งได้ปีละคนเท่านั้นและเอ่อ...กะเทยก็สามารถเข้าประกวดได้เช่นกัน และที่สำคัญไปกว่านั้นผู้ชนะจะต้องเข้าประกวดชิงตำแหน่งดาวมหาลัยต่อไปอีก และทุกคนน่าจะรู้ว่าคณะวิศวะนะแล้งผู้หญิง(สวย)ขนาดไหนและน้องใหม่ที่เข้ามาปีนี้ก็มีเพียง18คนเท่านั้น เฮอะๆตอนนั้นฉันก็คิดแล้วล่ะว่าฉันรอดแน่กับการถูกเลือกเข้าประกวดดาวคณะนะ คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไรก็ยายเปรมสินีย์สวยออกขนาดนี้ได้ชัวร์ๆ

   และเมื่อถึงเวลาเข้าพิธีดื่มเหล้าฯพี่ๆให้จัดกลุ่มๆละ3คนแล้วออกไปดวลเหล้ากับรุ่นพี่สามคนเท่ากันโดยที่ฝ่ายไหนสามารถดื่ม เหล้าหนึ่งกลม(หากใครนึกหน้าตาไม่ออกให้นึกถึงขวดวายที่ช่วงบนจะคอดเล็กและยาวแต่ยาวน้อยกว่าช่วงล่างโดยที่ช่วงล่างขนาดใหญ่กว่ามากส์) หมดก่อนก็จะเป็นผู้ชนะสามารถสั่งให้อีกฝ่ายทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง กลุ่มของฉันประกอบไปด้วย ยายเปรม ไอ้ศิล และก็ฉัน เราสามคนโอน้อยออกกันว่าใครต้องกินก่อนปรากฏว่า เปรมคนแรกตามด้วยไอ้ศิลแล้วฉันคนสุดท้าย

 ‘อิอิได้เสีย ได้เสีย ฉันต้องได้กินน้อยกว่าเพื่อนแน่นอนเฮอะๆๆ’

…แต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่ฉันคิด เพราะเมื่อเปรมเริ่มกินไปได้แค่อึกแรกเธอก็อ้วกออกมาแล้วเป็นลมล้มพับลงไป ไอ้ศิลรีบหยิบขวดขึ้นมากระดกมันก่อนที่มันจะหันมาสบตาฉันว่า ‘เฮ้ย ไอ้ฝนกรูไม่ไหวแล้วเฟ้ย แกต่อล่ะกัน’ แล้วมันก็ยื่นขวดเหล้าที่เพิ่งจะกินไปได้พ้นคอคอดเล็กมาได้นิดเดียวมาให้ฉัน ‘ไอ้ศีลลลลลลลลลลล ไอ้เพื่อนเวง แกจะให้ฉันกินหมดนี้เลยเหร๊ออ...’ฉันหันไปมองไอ้ศิลด้วยสีหน้าแค้นในพร้อมกับเอาปากขวดลงไปในปากเพื่อที่จะให้เหล้าไหลลงไปในคอโดยไม่ให้โดนลิ้นจะได้ไม่รู้รสชาติ แล้วฉันก็...อึก0.0...อึก...0.0กระดกจนหมด*-*ฮ้า~ไม่เห็นเมาเลยเฮอะๆๆมีเสียงปรบมือให้ฉันเกรียวกราว ทีมของฉันชนะรุ่นพี่ หลังจากนั้นไอ้ศิลเข้ามานวดไหล่ให้ฉัน

“โห่ไอ้ฝน ฉันไม่เห็นจะรู้เลยว่าแกคอแข็งขนาดนี้ แกนี้สุดยอดไปเลยว่ะ ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่ฝากอนาคตของฉันกับเปรมไว้ที่แก”  

 =.=ไอ้เพื่อนเวงรีบประจบเชียวนะแก เหอะๆยังหรอก เดี๋ยวยังไม่ถึงเวลาเอาคืนเดี๋ยวแกจะรู้สึก

“เอ่อฉันก็เพิ่งรู้ว่าฉันก็คอแข็งเหมือนกันนะเนี้ยะ”ฉันพูดพร้อมกับยืดสุดๆ

“แล้วเปรมล่ะ”ฉันถาม เพราะเมื่อกี้ตอนแข่งเห็นเปรมสินีย์ล้มลงไป

“รุ่นพี่พาไปพักห้องพยาบาลแล้วล่ะรู้สึกว่าเธอจะแพ้แอลกอฮอล์ เนี้ยะถ้าไม่ติดเพราะกิจกรรมนะฉันจะไปนั่งเฝ้าพยาบาลให้อย่างดีเชียวล่ะ เฮ้อ! เสียดายชะมัด”ศิลปะพูดพร้อมหันไปมองทางห้องพยาบาล

“เพ้อเจ้อน่าแก ฝันกลางวันอยู่ได้ตื่นโว้ย!กลับเข้ากลุ่มได้แล้ว”ฉันผลักหัวไอ้ศิลแล้วลากมันกลับเข้ากลุ่ม

หลังจากนั้น40นาทีต่อมา จากที่ฉันคิดว่าตัวเองนั้นคอแข็ง...ฉันคิดผิด ฉันเริ่มรู้สึกมึน แล้วทำไมโลกมันเอียง

 “อิอิหัวไอ้ศิลทำไมมันเดี๋ยวแยกเป็นสองหัว อะเป็นสามหัวแล้ว ตลกอะมันทำได้ไงว่ะเจ๋งอะอิอิ”

“ หืมอะไรน่ะแกว่าอะไรไอ้ศิลฟังไม่ชัด อะไรประกวดว่ะ แล้วแกจะลากฉันไปไหน แล้วทำไมคนมารุมมองฉันเยอะจังว่ะ เฮ้ย!ทำไรอะ”

แล้วฉันก็ถูกผู้หญิงห้าคนจับมัดแต่งหน้าแต่งตัว แล้วก็ถูกไอ้ศิลทั้งดันทั้งถีบขึ้นมาบนเวที อ้าวเวง แล้วฉันขึ้นมาทำไมว่ะแล้วคนข้างล่างฮือฮาอะไรกันอิอิ น่าสนุกฉันหันไปยิ้มให้กับคนข้างล่างแล้วฉันก็....ล้มฟุบหลับไปคาเวทีซะอย่างงั้น...

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา โอ้ยทำไมมันปวดหัวจังฟ่ะแล้วฉันเป็นไรเนี้ยะ ฉันเอามือกุมหัวแล้วพยายามรี่ตามองที่ไหนว่ะเนี้ยะ ห้องพยาบาลเหรอฉันเป็นไรอ่ะ

“ฟื้นแล้วเหรอ เอ้ากาแฟดำ ขมหน่อย แต่แก้แฮงค์ได้ดีแล้วเดี๋ยวจะได้ไปเข้าร่วมพิธีผูกข้อมือกัน แกหลับไปเกือบครึ่งวัน”ไอ้ศิลพูดพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟมาให้ฉัน... ฉันลองจิบคำแรก อี๋*3*ถุ้ยๆขมปี๋ แหวะอยากอ้วก ฉันกลั้นใจกินจนหมดแล้วยื่นแก้วให้ไอ้ศิลคืน

“ฉันเช็ดตัวให้แกแล้วด้วย ตอนนี้แกรู้สึกดีขึ้นยัง”ศิลพูดพร้อมกับเอาแก้วกาแฟไปล้างที่อ่างข้างๆเตียง

“ก็ดีขึ้นแล้ว ฉันเป็นไรว่ะ เมาน็อคเหรอ?”ฉันถาม พลางใช้มือนวดขมับเบาๆ

“เออดิ แกนี่สุดยอดไปเลยแกทำได้ไงว่ะบนเวที ตอนที่ฉันจับแกแปลงโฉมน่ะไม่อยากเชื่อว่าแกจะมีคำว่าสวยอยู่ในตัวของแกด้วย คราวนี้นะแกนะดังแน่ไอ้ฝน”ไอ้ศิลพูดพลางปิดก๊อกน้ำแล้วคว่ำแก้วเอาไว้บนชั้นวาง

“ดังยังไงฉันไม่เห็นรู้เรื่องฉันจำได้แค่ว่า แกจับฉันทำอะไรสักอย่างแล้วจับฉันขึ้นเวทีแล้วหลังจากนั้นฉันก็...วูบไป”ฉันพูด

“ อ๋อฉันจับแกส่งประกวดดาวคณะไง ^.^” ไอ้ศิลพูดพลางนั่งบนเก้าอี้ข้างๆฉัน

“หา! ตายห่าแล้ว แล้วฉันทำอะไรเป๋อๆไปเยอะไหมแก”ฉันถาม ไม่ถามได้ไงก็ฉันเมานี่ว้าไม่รู้ทำอะไรไปบ้างฉันยังต้องเรียนที่นี่ไปตลอด4ปีนะT.T

“ฉันน่ะไม่อยากจะพูดนะ แต่แกบนเวทีเอ็กซ์สุดๆ พอขึ้นไป จู่แกก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อทีล่ะเม็ด พอแกยิ้มนะรุ่นพี่ข้างล่างเงี้ยะเลือดกำเดาเกือบไหล ฉันงี้เกือบหลงผิดไปด้วยเลย”

“แล้วแกไม่ขึ้นไปห้ามฉันเหรอว่ะไอ้เพื่อนเลว”ฉันด่า

“เดี๋ยวสิ แกอย่าขัด ตอนนั้นพอฉันเห็นแกเริ่มปลดเม็ดที่สามฉันก็ตั้งสติรีบขึ้นไปแล้วมันก็พอดีกับที่แกฟุบลงไปเกือบตกเวที ดีน่ะที่ฉันรับแกไว้ทัน” ศิลปะพูดจบพร้อมกับดูเวลา

“ใกล้จะตีหนึ่งแล้วรีบไปกันเหอะ เดี๋ยวเขาจะมีพิธีผูกข้อมือ เปรมไปคอยนานแล้ว แล้วหลังจากนั้นเขาจะประกาศผลการประกวดดาวคณะด้วย”ศิลพูด

“ง่ะ ฉันไม่ไปได้ป่ะอายอ่ะ คนเขาจะมองฉันยังไรล่ะแก ฉันกลัว”ฉันพูดพร้อมกํบทำหน้าที่ดูเจี๋ยมเจี้ยมที่สุดให้ไอ้ศิลเพื่อนเลิฟ (อาวเมื่อกลางวันยังเรียกเพื่อนเวงอยู่เลย)

“ไม่ได้ ฉันว่าแกต้องชนะชัว แล้วอีกอย่างแกจะโดพิธีนี้ได้ไงมัน สำ-คัญ-มากส์” ไอ้ศิลย้ำประโยคสุดท้ายแล้วก็จัดการล็อกคอลากฉันลงมาจากเตียงแล้วพาไปบริเวณที่จัดเตรียมไว้ ฉันพยายามใช้ปลายเท้าจิกสุดฤทธิ์ โห่ไอ้ศิลแรงอย่างกับควายไอ้ทุเรศ !!ปล่อยฉ๊านนน~นะ

   “เป็นไงบ้างจ๊ะฝนพอเปรมฟื้นขึ้นมาก็เห็นฝนนอนอยู่ข้างๆแล้ว เปรมมารู้ที่หลังว่าฝนนะดื่มคนเดียวหมดขวดเลย เปรมขอโทษนะที่ทำให้ฝนต้องเป็นแบบนี้”เปรมพูดพลางทำหน้าเศร้า

เฮ้อตอนแรกกะจะโกรธดันโกธรไม่ลงอะ เนี้ยะแหละคนสวยทำอะไรไม่ผิดก็เล่นทำหน้าซขนาดนี้

“เราไม่โกธรเปรมหรอกเราโกธรไอ้ศิลมากกว่าไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”ฉันยิ้มให้เปรมสินีย์

“อ้าวไหงมาลงที่ฉันได้ล่ะ แกนี้ไม่สำนึกเลยนะว่าเมื่อกี้ใครกันที่เฝ้าแกอยู่ตลอดนะ ไม่รู้ล่ะถึงมันจะเป็นเพราะฉันหรือไม่เราหายกัน”ไอ้ศิลพูดพร้อมกับเดินหนีไปกลุ่มผู้ชายอีกฟาก

          ...มันเฝ้าฉันอยู่ตลอดเลยเหรอดูไปแล้วมันก็น่ารักดีน่ะ...ตึกตัก...ตึกตัก...อ้าวแล้วฉันจะใจเต้นทำไมฟ่ะ

“ฝนทำไมหน้าแดงจัง ยังไม่หายเหรอไปพักอีกหน่อยไหม”เปรมถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

“ป่าวหรอกอากาศมันร้อนนะ”ฉันตอบพร้อมจับแก้มตัวเอง ...ฉันเป็นไรไปว่ะ

“อ๋อจ๊ะ อืมอากาศก็ร้อนจริงๆด้วย เออใช่เห็นเพื่อนๆบอกว่าตอนที่เปรมเป็นลม ชั้นปีของเราส่งฝนเข้าประกวดแทนเปรมเหรอ” ...ฉันขมวดคิ้ว

“อืมๆที่จริงตอนนั้นฉันไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำไปแหะๆ แต่ฉันว่าคงไม่ได้หรอกก็ฉันสวยสู้เปรมไม่ได้อ่ะนะแหะๆ”ฉันหัวเราะ       

“อืมนั้นสิเนอะ ขอโทษนะ นี้นะถ้าเปรมลงประกวดเองคงได้อยู่แล้วละ เนี้ยะต้องพลาดไปเพราะเปรมแน่เลย”เปรมสินีย์พูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า

          ...ฉันขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม ทำไมยายเปรมดูมั่นใจจังว่าตัวเองต้องได้ชัว

“อืมเปรมไปกันเถอะพี่ๆเรียกแล้วล่ะ”ฉันเบี่ยงประเด็นไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก

“อืมจ๊ะ ไปกันเถอะ”เปรมพูดแล้วจับมือของฉันเดินไป

ฉันนั่งข้างไอ้ศิลแล้วอีกข้างเป็นเปรมสินีย์เราสามคนนั่งสุดปลายของแถว ซึ่งต้องใช้เวลานานกว่าที่จะถึงพวกเราสามคนฉันเริ่มหลับตั้งแต่เริ่มเข้าพิธี10นาทีแรกโดยไอ้ศิล

พยายามตบหัวฉันอยู่เป็นระยะ

และเมื่อฉันเริ่มให้อาจารย์ผูกข้อมือให้รุ๋นพี่ที่นั่งอยู่เริ่มกระซิบกันไปต่อๆแล้วมองฉันพลางอมยิ้ม และเมื่อฉันคลานไปให้รุ่นพี่ผูกข้อมือ รุ่นพี่ต่างบอกว่า “น้องเจ๋งมากเลยอะวันนี้ เดี๋ยวเศร็วจแล้วพี่มีข่าวดีสำหรับน้องด้วยนะ” ฮือๆไม่นะต้องไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด

“เอาล่ะครับน้องๆอย่าเพิ่งหลับตอนนี้มาถึงรายการสุดท้ายแล้วครับ พี่ประกาศผลการประกวดดาวคณะซึ่งปีนี้เป็นปีที่ถือได้ว่าเวทีการประกวดของเราเร่าร้อนสุดไปเลยนะครับ” แงๆๆไม่ต้องย้ำมากก็ไม่เพ่ฮือๆ

“เอาล่ะครับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พี่ขอประการผลการประกวดดาวคณะวิศวะฯประจำปีนี้คือ นางสาว...ตึกตึก...นางสาว”ตอนนี้ทุกสายตาต่างจดจองพี่คนที่ประกาศผลไม่มีใครพูดคุยกันสักคน

“นางสาว ปลายฝน สุคนธ์นา นักศึกษาชั้นปี่ที่1 สาวฮ๊อตที่สุดในคณะขนาดนี้ ขอให้น้องปลายฝนออกมารับรางวัลเป็นจำนวนเงินหนึ่งหมื่นบาทด้วยนะครับ”

“น้องปลายฝนอยู่ไหมครับช่วยออกมาข้างหน้าด้วยครับ”ทุกคนในที่นั้นพยายามสอดส่ายสายตาหาผู้ที่ได้รับตำแหน่งนี้แต่...

“เอ่อ พี่ครับ คือ..ถ้าผมจะบอกว่าผมรับรางวัลแทนก่อนได้ไหมครับ”ศิลปะชูมือขึ้นทุกสายตาต่างมองตรงมาที่เขา

“แหะๆๆคือตอนนี้เจ้าตัวเขาช็อคเป็นลมไปแล้วนะครับ”...

 

แหะๆๆใครอ่านมาถึงตรงนี้แว้วช่วยเม้นหน่อยนะอยากรู้ว่าเราแต่งห่วยแค่ไหนอะT^T