เพื่อนรัก....รักเพื่อน

ลำดับตอนที่ #3 : อย่างแกเนี้ยะนะดาว...(ซินโดรม)มหาลัย (2)

”...

 บทที่3

หลังจากเสร็จสิ้น การประชุมเชียร์ พิธีรับน้องของคณะต่างๆแล้ว สิ่งที่นักศึกษาทุกคนต่างก็ตั้งตาคอยก็คือการประกวดดาวมหาลัย ซึ่งแต่ล่ะคณะจะส่งตัวแทนมาคณะละคนตามแต่ที่คณะนั้นๆได้คัดเลือกไว้ และฉันก็กำลังนั่งกลุ้มใจอย่างหนักว่าฉันจะเอาอะไรไปโชว์ฟ่ะ! แกล้งไม่สบายดีหรือเปล่าน่ะ เออใช่นั้นเป็นอะไรดีว่ะอืมมมม อ่ะเป้นไข้ ปวดหัว ตัวร้อน หรือจะปวดท้องไส้ติ่งแตก เอ่อๆเวิร์ค อิอิ เอาปวดท้องนี้แหละใครๆก็จับไม่ได้ชัวร์ เพราะมันเจ็บข้างในพิสูจน์ไม่ได้กร๊าส์กๆๆๆ(-.-หัวเราะได้สมกับที่เป็นนางเอกอย่างแรงàผู้เขียน)

“ไอ้ฝน นั่งคิดไรอยู่ว่ะ ดูแกนั่งใจลอยอย่างกับคนเมายาบ้า” จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้ศิลเวรที่ทำให้ฉันต้องมานั่งคิดหาวิธีอยู่อย่างนี้

“กำลังนั่งคิดว่าจะพาแกไปหาหมอที่ไหนดีที่ผ่าเอาหมาออกจากปากแกได้ไง”

“โห่!แกแซวเล่นนิดเดียวเองอ่ะทำเป็นโกรธไปได้ แล้วนี้แกจะเอาไรไปโชว์ในการประกวดว่ะคิดไว้ยังอ่ะแก”

“ยังคิดไม่ออกเลยแกช่วยคิดหน่อยดิว่ะ” อิอิฉันจะคิดไปทำไมเมื่อฉันไม่ได้เข้าประกวดไอ้ศิลหน้าโง่อิอิ อันที่จริงมันเพราะแกนั้นแหละที่ทำให้ฉันต้องมาติดแงกอยู่อย่างนี้

“แน่ใจน่ะเว้ยว่ายังไม่ได้คิดไม่ออกเพราะแกมัวแต่ไปคิดว่าจะหนียังไง”ศิลปะหรี่ตามองอย่างจับผิด

“เปล๊าน่ะ ฉันก็มีศักศรีความเป็นผู้หญิงน่ะเฟ้ยเรื่องอย่างนี้สู้ตาย\/อยู่แล้วไม่มีถอย)

(-.-!)^ ไอ้ศิลเวงดันรู้ทันน่ะแก

“นั้นฉันคิดให้แกเอง ถ้ามัวคอยแกคิดมีหวังแกคิดที่จะหนีอย่างเดียวมากกว่า อืมมมมมม...”ศิลปะทำหน้าใช้ความคิดอย่างหนัก

“เอาอย่างนี้ดีกว่า รำมโนราห์ดีป่ะ สาวใต้ก็ต้องมโนราห์”

“มโนราห์บ้านแกดิฉันรำเป็นที่ไหน แล้วแกจะให้ใครสอน หรือแกรำได้ว่ะ”

“แหะๆ เออว่ะ”ศิลเอามือลูบท้ายทอย

“นั้น รำตะลีกีปัตร เป็นไง”

“สร้างสรรค์หน่อยสิแก แกอยากได้ยินฉันบอกแกตรงๆไปเลยน่ะ  ว่า ฉันรำไม่เป็นโว้ย!”

“นั้นเล่นมายากล”

“((-.-()-.-)) เล่นเป็นที่ไหนล่ะแก”ฉันส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายในความความคิดแต่ล่ะอย่าง เหอะๆๆคิดไปเถอะถึงยังไงวันจริงฉันก็ไม่ไปหรอกโว้ย คิคิ

“โธ่โว้ย! อันนั้นก็ไม่ได้ อันโน้นก็ไม่เป็น ชิ!!!”

“อ๋อฉันรู้แล้ว นั้นเอาอันนี้ล่ะกัน ง่ายสุดๆๆแล้ว” ฉันทำหน้างง

“ทำไรว่ะ”

“ร้องเพลงไงแก ฉันเชื่อว่า แกทำได้เพราะฉันเห็นแกชอบนั่งแหกปากร้องอยู่ได้ทุกวัน”

“เออะ เอาจริงดิ”-*-

“อืมมเอาอันนี้แหละ แต่ว่าร้องเพลงไรดีว่ะ” ศิลปะคิด

ตกลงฉันหรือมันว่ะที่ต้องขึ้นประกวดรู้สึกมันจะกระตือรือร้นเหลือเกิน ฉันนั่งมองมันมันเขียนรายชื่อเพลงต่างๆลงสมุด คิ! ดูทำหน้าเข้าสิจริงจังไปได้ แต่ดูแล้วน่ารักอ่ะ อ๊าย^.^   อ่ะ!แล้วฉันมานั่งคิดบ้าไรอยู่ว่ะ ฮึ่ย~นี้แน่ะๆ

“แก ตีหัวตัวเองทำไมไอ้ฝน ซาดิตเหรอแก”

“แหะๆเปล่า”ฉันหยุดตีแล้วหันหน้าไปยิ้มแหยะๆให้ศิล

“เอ๊านี้ ฉันคิดไว้ให้แก 3 เพลงน่ะเลือกเอาว่าจะเอาเพลงไหน”

0.0         “แกเลือกให้ทีดิ ฉันขี้เกียจคิด เร็วดิศิลมายเลิฟ” ฉันยื่นกระดาษให้

“นั้นเอาเพลงนี้สิ เชื่อเถอะไม่เหมือนใครชัวร์ เป็นเอกลักษณ์เลยแก”

“อืมๆเอาเพลงนี้ก็ได้แต่ว่า ร้องยังไงว่ะ ฉันไม่เห็นเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนเลย”

“นั้นไปซื้อกันเถอะ เร็วสิ” ศิลลุกขึ้น  ฉุดแขนฉันให้ลุกขึ้นตาม อะไรมันจะรวดเร็วอย่างนี้ว่ะ

“เออๆเดี๋ยวดิเก็บของก่อน ปล่อยก่อนดิแก เจ็บน่ะโว้ย” ศิลปะปล่อยมือทันที

“โทษทีฉันใจร้อนไปหน่อย” ศิลปะขอโทษแล้วใช้มือลูบท้ายทอย

“อ่ะเสร็จแว้วไปกันเถอะ” พรึ่บ!ฉันกระโดดขี่คอไอ้ศิล อิอิสบาย

“เฮ้ยลงเว้ย! มันหนักน่ะโว้ย แกคิดว่าตัวเองเป็นเบาเหมือนนุ่นหรือไงว่ะ” ศิลพยายามสลัดลูกลิงที่เกาะอยู่ข้างหลังให้หลุด

“55+ไม่โว้ยฉันจะเกาะหลังแกไปจนถึงหน้ามหาลัย เอ๊า! รีบเดินสิ ถ้าแกมัวยืนอยู่อย่างนี้มันยิ่งหนักน่ะเฟ้ย เพราะแกจะต้องแบกฉันนานขึ้น ไปไป๊ เร็วเซ่” อิอิ มีความสุขไอ้แกล้งคน

“หน๊อยแก ได้เลยเล่นงี้ใช่ไหม สามสี่พร้อม ไป”  ศิลปะออกวิ่งพร้อมกับวิ่งฉวัดเฉวียนไปมา

“อ๊าก!!!! ปล่อยโว้ย ฉันจะลงแล้ว เฮ้ยเดี๊ยวตกโว๊ย ช้าๆหน่อยสิว่ะ ไอ้ศิลบ้า” ฉันกอดคอไอ้ศิลแน่นขึ้น T.Tมันจะฆ่าฉันหรือไงเนี้ยะ แม่จ๋า ทีหลังเค้าจะไม่ขี่หลังมันแล้วอ่ะ อือๆ

“หึหึ ไม่โว้ยมันยังไม่ถึงหน้ามหาลัยเลยแกจะลงได้ยังไง เนี้ยะแกขอ ฉันก็จัดให้” 55+สะใจจริงยายตัวแสบคิดแกล้งฉันเหรอมันต้องโดนอย่างนี้อิอิ

“ปล่อยฉานน แกไม่อายคนอื่นเหรอเค้ามองมาทางนี้ทั้งนั้นเลยนะโว้ย ยางอายน่ะมีไหม”

“อายอะไรกันแก ตั้งแต่ฉันคบกับแก ยางของฉันโดนแกกระชากไปหมดแล้วเฟ้ย เหอะๆๆ”

“ไอ้ศิลเวง ไอ้ศิลบ้า”T.T

“อ่ะเมื่อกี้แกว่าไรน่ะเร็วขึ้นอีกเหรอ รับทราบ”อ่ะ ศิลเพิ่มความเร็วขึ้นอีก

“อือๆๆ ไอ้ศิลแรงควาย ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ”////0[]0\\\\

แล้วก็ถึงวันประกวดดาวมหาลัย ที่นักศึกษาทุกคนตั้งตารอการประกวดจะเป็นการที่ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคณะจะขึ้นมาโชว์ความสามารถและให้นักศึกษาทั้งมหาลัยเป็นผู้ลงคะแนน และใครได้คะแนนโหวตสูงสุดก็ได้ตำแหน่งดาวมหาลัยไปครองพร้อมกับเงินรางวัล หนึ่งแสนบาท

ที่หอพัก

“โอ๊ย!ๆเปรมจ๊า~ ฝนปวดท้องมากเลยอ่ะคงไปประกวดไม่ได้อ่ะ โอ๊ยๆๆปวดอีกแล้วอ่ะไม่ไหวอ่ะ แบบว่าถ้าฝนเป็นอะไรไปฝากแม่ด้วยน่ะเปรมจ๊า” ฉันนอนขดตัวงอแกล้งบิดไปมาเพื่อให้สมจริง อิอิ เสียใจด้วยเฟ้ยชาวคณะทุกคนฉันไปไม่ได้แว้ว กร๊ากกกกกกส์

~กร๊ากกกส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~ เสียงโทรศัพท์ใครฟ่ะอุบา_ได้ใจว่ะ อ่อ ของฉันเอง 0.0 เฮือก!ไอ้ศิลโทรมา

“เป..เปรมจ๊ารับโทรศัพท์ให้หน่อยจิ แล้ว บอกไปด้วยว่าฝนไม่สบายไปไม่ได้น่ะจ๊ะ”

“อืมได้จ๊ะ”เปรมรับโทรศัพท์

โอ๊ยให้ฉันรับเดี๋ยวมันก็จับได้อ่ะดิว่าฉันโกหกอ่ะ

“อืมจ๊ะ จ๊ะ ได้จ๊ะ ศิลมาเร็วๆน่ะ อืม หวัดดีจ๊ะ” เปรมยืนโทรศัพท์คืนมาให้

“ไอ้ศิลมันว่าไงบ้างเปรม”ฉันถามเปรมพร้อมกับแสดงบทบาทว่าปวดท้องมากมาย ไม่ได้ๆเดี๋ยวเผลอแล้วโดนจับได้

“อ๋อศิลบอกว่าให้รอสักแป๊บนึง เดี๋ยวจะมาที่นี้น่ะ”

“ง่ะ! นี้หอหญิงน่ะมันขึ้นมาไม่ได้หรอก”

“เปล่าจ๊ะ ศิลเค้าไม่ได้ขึ้นมาแต่ เราจะพาฝนไปโรงพยาบาลไงเจ็บขนาดนี้ต้องไปให้หมอตรวจดูน่ะจ๊ะ ถ้าเป็นอะไรไปล่ะแย่เลย”

“อ่ออย่างนี้เองเหรอ แต่ฝนว่าไม่ต้องไปหาหมอก็ได้ แค่นอนสักพักก็คงหายเอง ส่วนการประกวด ก็ให้เปรมประกวดแทนฝนไง”

“ไม่ได้หรอกน่ะ”เปรมส่ายหัวไปมา

~กร๊ากกกส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ง่ะไอ้ศิล-*-

“รับหน่อยสิเปรม” เปรมรับโทรศัพท์แล้วพูดไปสองสามคำก็วาง

“เอาล่ะไปกันเถอะ ศิลมารออยู่ข้างล่างแล้วล่ะจ๊ะ”

ตายแว้วตู ไปหาหมอก็จับได้อ่ะจิ T^T เอาฟ่ะ เดี๋ยวค่อยหาทางชิ่งหนีเอา

ฉันลงมาข้างล่างโดนมีเปรมช่วยประคองลงมา เห็นไอ้ศิลนั่งรออยู่ทำหน้าอย่างกับไม่ขี้มา3วันแล้วกำลังคิดหาวิธีเอาออกอยู่ เอิ้ก! หน้ามันเครียดจังวุ้ยหรือมันจับได้แล้วฟ่ะ

“ศิลจ๊ะ รอนานหรือเปล่า”เปรมทัก

ศิลปะหันหน้ามามองแล้วยืดตัวตรงขึ้น

“ เป็นไงบ้างไอ้ฝน ปวดมากเหรอ หน้าซีดเชียว ไปเดี๋ยวฉันพาแกไปโรงบาลน่ะฉันยืมรถมอไซค์เพื่อนมา”

เงอะ!ที่ฉันหน้าซีดน่ะเพราะกลัวแกจับได้ต่างหากเฟ้ย

“เออเจ็บมากเลยแก ยืนแทบไม่ไหวแน่” คิๆสำอ่อยกับมันเยอะหน่อย

“เดินไหวป่ะว่ะ หรือให้ฉันอุ้ม”ศิลทำสีหน้าเป็นห่วงและกังวล

“///0.0\\\ ม่ะ...ไม่ต้องฉันเดินไหวแล้วฉันก็มีเปรมช่วยอยู่นี้ไง ไหนรถนำไปดิ” ไอ้บ้าทำซะใจเต้น นี้มันห่วงฉันขนาดนี้เลยเหรอ

“อ๊ะไอ้ศิลมันเวสป้านี่ แล้วสามคนจะจุเหรอ”

“เออว่ะ”ศิลเกาหัว

“นั้นศิลพาฝนไปแล้วกันเปรมไม่ไปก็ได้ ถ้ามัวแต่พูดกันอยู่อย่างนี้ ฝนก็ไม่ถึงมือหมอสักที”

“อืม เอาอย่างนั้นก็ได้ ขึ้นรถไอ้ฝน  อ่อนี้ด้วย”

ไอ้ศิลเอาหมวกกันน๊อกสวมให้ฉัน

“ไอ้ศิลเวง ให้ฉันทำไมย่ะ เดี๋ยวตำรวจจับหรอกมึงอ่ะ” ฉันพยายามแกะหมวกออก

“ไม่ แกนั้นแหละใส่ซะ เอ๊าขึ้นรถเร็ว ช้าอยู่นั้นแหละ”

ชิ! ฉันกระโดดขึ้น่รถ

“กอดเอวฉันไว้สิโว๊ยเดี๋ยวก็ตกหรอก”

“เออ สั่งอยู่นั้นแหละไปได้แล้วโว๊ย”

ฉันกอดเอวมันแน่น

“พอใจยัง!”

“เออ”ศิลกระแทกเสียงกลับมา

ไอ้เวงนี้เดี๋ยวโดน กวนน่ะมึง =.=

ห้องตรวจ

“ต้องลงว่ายายนี้เป็นอะไรครับหมอ หนักมากหรือเปล่า หรือว่ายายนี้แค่ปวดเม็นแล้วตื่นตูม หรือว่าเป็นมะเร็งลำไส้”

“เอ่อ หมอ คือ”

“อ่ะหรือว่ามันเป็นไส้ติ่ง นั้นต้องรีบผ่าตัดน่ะหมอ อ่ะหรือว่า...”

“โถ่โว๊ย ! ให้หมอได้พูดบ้างสิครับคุณ”หมอตะโกนออกมาเพราะพูดไม่ทัน

“คะ..ครับหมอ ขอโทษครับ แหะๆผมใจร้อนไปหน่อยต้องลงว่ามันเป็นไรป่ะครับ”

“อืม จากการที่หมอตรวจดูแล้วร่างกายของคุณปลายฝนปกติแข็งแรงไม่มีอะไรปกติ”

“แน่ใจเหรอครับหมอ เพื่อนผมหน้าซีดมากขนาดนี้”

“ครับ แน่ใจครับ”

“แล้วตอนนี้เพื่อนผมอยู่ไหนครับ”

“นอนอยู่บนเตียงอีกห้องน่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญครับเพื่อนคุณคงรออยู่แล้วล่ะ”

“ขอบคุณคุณหมอมากน่ะครับ”

“อ๊าย!!!ตายแน่ตู” ไอ้ศิลจะโกรธป่ะเนี้ย แล้วกี่โมงแล้วน่ะ ฉันดูเวลาจากมือถือ หว่าเที่ยงแล้ว เยส!!!การประกวดเริ่มไปแล้วถึงไปตอนนี้ก็ไม่ทันอยู่ดี 555+++

“ดูท่าว่าแกจะหายปวดแล้วสินะ ถึงนอนยิ้ม อารมณ์ดีอยู่อย่างนี้”

เฮือก!!!!ตายโห่งแว้ว น่าเครียดเชียว

“ไหนบอกมาสิว่าโกหกทำไม รู้บ้างไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหนยายบ้า” ศิลยืนกอดอกจ้องฉันตาเขม็ง ส่วนฉันจะทำไงได้ก็ต้องจ๊อยไปตามระเบียบ

“เอ่อคือว่า ฉันว่าเราไปคุยกันที่อื่นที่ไม่ใช่โรงบาลดีกว่าน่ะ แล้วฉันก็หิวแล้วด้วย”

ฉันก้มหน้าไม่กล้ามองสบตา ศิลถอดหายใจแล้วเดินออกจากห้องไปไม่รอฉันสักนิด

“รอฉันด้วยสิ”ฉันรีบวิ่งตามให้ทัน

ศิลใส่หมวกกันน๊อกให้ฉันโดนไม่พูดอะไรสักคำ แล้วก็หันไปสต๊าทรถฉันรีบกระโดดขึ้นรถกลัวมันจะทิ้งฉันไว้ที่โรง’บาล(ก็ฉันไม่มีตังค์สักบาทอ่ะ) ระหว่างทางมันก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ จากขาไปฉันกอดมันแน่น ขากลับตอนนี้ ฉันใช้นิ้วชี้กับหัวแม่มือจีบชายเสื้อมันไว้ กลัวว่าถ้าจับเอวมันแล้วมันจะถีบฉันตกรถอ่ะ^.,^ แล้วไอ้ศิลมันก็เลี้ยวรถมาจอดที่หน้าร้านข้าวแกงหน้ามหาลัย

“ลงดิ หิวข้าวไม่ใช่เหรอ”ศิลถอดหมวกกันน๊อก

“โทษนะ ที่หลอกแก ขอโทษจริง ฉันไม่ตั้งใจ ฉันแค่ไม่อยากประกวดดาวมหาลัยน่ะ ฉันเสียใจที่ทำให้แกเสียความรู้สึกทั้งที่แกเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้”ตาทั้งสองข้างของฉันมีน้ำตารื้นขึ้นมา ฉันก้มหน้าสำนึกผิด น้ำตาไหลพราก ฉันกลัวมันโกรธไม่พูดกับฉันแล้วอยากเวลาไม่มีตังค์แล้วฉันจะเกาะใครกินอ่ะ!-*-

“เฮ้อ!”ศิลปะถอดหายใจมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างอ่อนใจ

“ไหนแกบ่นว่าหิว ไปกินข้าวกันนั่งทำบทนางเอกบ่อน้ำตาแตกอยู่นั่นแหละเห็นแล้วขนลุกว่ะ”ศิลทำท่าขยะแขยงได้ใจมาก

เวง ฉันไม่ใช่ขี้น่ะไม่ต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นก็ได้

ฮึก ซี้สสสส์~~~~~

“อี๋ ~นังฝนแกเช็ดขี้มูกกับเสื้อฉันทามมาย อี๋ นังผู้หญิงสกมกชาตินี้แกจะหา ผ. ได้ไหมเนี้ย” ศิลมองชายเสื้อด้านหลังที่เปรอะไปด้วยน้ำมูกและน้ำตาของฉัน

“ฮึ ช่างฉัน ไปฉันหิวแล้ว แกเลี้ยงด้วยฉันไม่มีตังค์T^T”............

“เอิ้ก! อิ่มแว้ว ไปนั่งแทะโลมหนุ่มๆหน้าภาคกันเต๊อะเพื่อนรัก”

“หึ แกลืมไปแล้วเหรอวันนี้ เค้าประกวดดาวมหาลัยกันตอนนี้ทุกคนก็คงไปลุ้นผลดาวกันทั้งนั้นแหละ”

“เออว่ะ แหะๆๆๆ”ฉันยิ้มแห้งๆ

“นั้นไปไหนที่ไกลมหาลัยกันดีกว่า”

~กร๊ากกกส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

-.-“เปลี่ยนสักทีได้ไหมเสียงมือถือแกโคตรอุบาทเลย ฉันอายคนด้วยดูดิ คนหันมาทั้งร้าน”

“ช่างฉัน ฉันเป็นตัวของตัวเองเฟ้ย หวัดดีจ๊ะเปรมมีไรเหรอ”ฉันหันไปรับโทรศัพท์

“อืมจ๊ะ ไม่เป็นไรแล้วจ๊ะ หายแล้ว อืม ห่ะห๊าว่าไงน่ะ เป็นไปได้ไง ทั้งๆที่ฉันไม่ได้เข้าประกวดเนี้ยะน่ะ”

ศิลจ้องฉันเขม็ง “มีไรว่ะไอ้ฝน พี่ๆเค้ารุมประชาทัณฑ์แกอ่ะสิฮ่าๆๆๆ”

“หยุดไอ้ศิล”ฉันเอามือปิดปากไอ้ศิลไว้

“ใครเป็นคนติดรูปอ่ะเปรม อืมๆได้ เนี้ยะเราอยู่หน้ามหาลัยเดี๋ยวเข้าไป จ๊ะๆ หวัดดีจ๊ะ”

 "มีอะไรอ่ะ  ไอ้ฝน ทำหน้าเครียดเชียว"

"ฉะ...ฉันได้เป็นดาวมหาลัย อ๊ากกกกกกกกกกกก"