คุณหมอ...ขอทวงรัก

ลำดับตอนที่ #2 : สบตาอีกครั้ง

"ปูเป้" ผมยังจำเสียงนี้ได้ดี อยากยิ้มครับ บอกเลยอยากยิ้ม แต่เอาจริงๆ แม่งผมนี่ร้อนที่ตาฉิบหาย ผมนู้เลยครับ แต่ผมต้องยิ้มให้ได้ จะให้ใครซะอีกหละครับที่ยืนตรงหน้า พี่หมออธิปตัวเป็นๆเลยครับ ตื่นเต้นจนยังไม่พร้อมจะเจอ เมื่อเช้าพี่เค้ายังไม่เข้าบ้านครับผม อาบน้ำแต่งตัวเอาแบบหล่อสุดๆครับ ขอสร้างความประทับใจก่อน 

"อ้าว พี่อธิป สวัสดีครับ" ขอเค้นรอยยิ้มแบบหล่อที่สุดในชีวิตไม่ว่ากันนะครับ

" รู้จักกันเหรอคะ คุณหมอธนาคะ นี่คุณหมออธิปค่ะหมอประจำที่นี่" เสียงคุณป้าพยาบาลครับ คุณป้านี่เรีบยกได้แค่ในใจนะครับ เสียงดังไปเดี๋ยวโดนกินหัวครับ คำนี้ศักดิ์สิทธิ์นัก 5555

"รู้จักกันครับ นี่รุ่นน้องสถาบันเดียวกันครับ" ปลื้มสิครับ พี่อธิปจำผมได้ด้วย แต่ปลื้มแค่ไหนก็ต้องเก็บอาการครับ อดีตของเราไม่สวยงามเท่าไหร่ ยิ้มให้คุณป้าพยาบาลพอครับ สำหรับอดีตหัวใจแต่ยกให้เป็นว่าที่สุดที่รัก ต้องหยิ่งครับ 

"ปูเป้" ....อันนี้เจ็บครับ ก็ชื่อนี้มันน่ารักไปนี่ครับ ถึงจะเคยชอบที่ถูกเรียกแบบนี้ ก็เถอะ แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนครับ ผมต้องใจเย็น 

"เอ่อเรียกหมอธนาดีกว่าครับ ผมขอหละ ชื่อนั้นมันแปลกๆสำหรับผม"  ขอแบบไม่มองหน้านะครับ เอาจริงๆยังไม่พร้อมสบตา หยิ่งครับหยิ่ง  

.....

เหมือนคุณป้าพยาบาลจะจับได้ถึงสถานการณ์ตึงเครียดได้ครับ 

"ตอนนี้คนไข้หมดแล้ว คุณหมออธิปพอจะพาคุณหมอธนาไปแนะนำตัวได้มั้ยคะ ไหนๆก็รุ่นพี่รุ่นน้องกัน พารุ่นน้องแนะนำตัวหน่อยนะคะ"  ผมนี่อยากจะกระโดดหอมแก้มคุณพี่พยาบาลจังเลยครับ(พูดถูกใจเปลี่ยนสรรพนามเรียกทันที) 

"ตอนนี้ผมยังไม่ว่างครับ เดี๋ยวผมว่างจะพาไปนะครับหมอธนา" หึหึ เปลี่ยนเลยครับไอ้พี่หมออธิป อยากกระโดดกัดหูฉิบหายเชอะครับเชอะ!!!!!

"ครับ" ทำอะไรได้หละครับ นอกจาก ทำใจ

แต่ก็ดีเหมือนกันครับที่มีเวลาให้ผมได้ตั้งสติ ตอนนี้ถ้าจับชีพจรของผม ผมว่าไม่น่าต่ำกว่า 100 ครั้งต่อนาทีหละครับเอาจริงๆ แทบอยากจะหนีไปจับหัวใจตัวเองในห้องน้ำดูว่าเป็นยังไง นี่ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งมายังไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ไหนผมไปแล้ว หึหึ!!!

เกือบจะเที่ยงครับตอนนี้คนไข้หมดแล้วเงยหน้าขึ้นจากการแชทไลน์ถามสถานการณ์การทำงานวันแรกกับไอ้หล่อหมอกฤษเท่านั้นหละครับ 

"เหี้ย!!!"แทบตกเก้าอี้เลยครับ ก็ไอ้เหี้ยพี่หมออธิปมันมายืนก้มมองดูหน้าจอมือถือผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เงยหน้ามา แม่งเอาตรงๆครับมันจะคิดอะไรรึเปล่าผมไม่รู้ครับ แต่ผมคิด ก็แก้มผมแทบจะสัมผัสกับปากพี่มันเลย จะไม่ให้ผมหยาบคายได้ยังไงหละครับวันนี้ผมยิ่งไม่ค่อยมีสติอยู่

" คุณหมอธนาครับ เริ่มทำงานวันแรกก็ปล่อยสัตว์เลื้อยคลานออกมาเดินเล่นเลยนะครับ ผมว่าน่าจะมีสติกว่านี้หน่อยนะครับ เป็นหมอแล้วผมว่าคำพูดบางคำเก็บไว้กับตัวบ้างก็ดีนะครับ" บอกผมทีว่าตะกี้พี่มันไม่ได้ด่าผม????

"ก็ใครมันจะไม่ตกใจวะ เล่นมาก้มซะใกล้ขนาดนี้" เอาสิให้เตะเลยถ้าตอนนี้หน้าผมไม่แดง หรือแอร์ไม่เย็นครับผมเลยแก้มร้อนแต่รู้สึกหนาวๆๆ

"ยังอีกนะครับ ยังมีหลุดอีก" เออเก็กเข้าไปนะ ให้มันเก็กให้ได้ตลอดนะพี่  ส่วนผมหนะเหรอ......เงียบดีกว่าครับ

"ปะ เดี๋ยวจะพาไปพบ ผอ.กับไปแนะนำสถานที่หน่อย เร็วๆจะได้พาไปกินข้าวเที่ยงต่อ"

อะไรนะครับ ได้ยินเหมือนกันมั้ยครับ พี่มันบอกจะพาผมไปกินข้าวเที่ยง ^___^ ฮึฮึ แอบยิ้มได้มั้ยอ่ะ 

"หมอธนา บุญรักษ์ ครับ จะมาประจำอยู่ที่รพ.เราครับ เป็นรุ่นน้องที่มหาลัยครับสถาบันเดียวกัน" เหอะ!!!

เซ็งครับแต่ต้องยิ้มครับ น้องร่วมสถาบันครับท่องไว้ ท่องไว้

[[___________________________]]

"อาหารตามสั่งที่นี่อร่อย ถ้าขี้เกียจเดินก็โทรสั่งเค้าส่งให้ที่โรงบาลด้วย เอาอะไรดี "

....

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่สั่งเป็นกับแยกข้าวแล้วกัน ไข่เจียว กุ้งผัดผงกะหรี่ ต้มยำ"

....

"เอาอะไรอีกมั้ย แต่เท่านี้ก็เยอะแล้วหละเดี๋ยวกินไม่หมด"

จบครับพี่หมอมันถามครับแต่ผมยังไม่ได้พูดสักคำ 

"เอาน้ำอะไร น้ำเปล่าแล้วกันที่นี่น้ำเปล่ากับน้ำแข็งเค้าให้บริการตัวเองเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้"

ไปแล้วครับพูดเสร็จ อย่าว่าแต่รอคำตอบเลยครับ แบบนี้จะไม่ให้ผมมีความหวังเข้าข้างตัวเองได้ยังไงหละครับ บรรยากาศแบบนี้ผมเคยมีความสุขมากนะครับ

"เหมือนเดิมเลยเนอะ" ผมพูดพร้อมกับมองหน้าหล่อๆพี่มันไปด้วย ขอมองแบบตาเยิ้มๆ แอบส่งยิ้มยั่วๆหน่อยแล้วกันนะครับ แต่ยั่วตรีนนะครับ ไม่ใช่ยั่วsex

เงียบไปสักพักผมมองพี่หมอ พี่หมอมองผม ส่วนโต๊ะอื่นจะมองผมสองคนมั้ย อันนี้ผมไม่สนครับ

"คิดยังไงเลือกที่นี่ ไม่รู้เหรอ พี่ทำงานที่นี่" พี่หมอถามขึ้นก่อน

"ไม่ได้คิดครับเห็นว่าใกล้กับโรงบาลไอ้กฤษ เลยเลือก แต่ถ้ารู้ว่าพี่อยู่นี่ บางทีอาจจะมีเรื่องคิดครับ" แหลไว้ครับ ใครจะบอกว่าผมหนะเลือกโรงบาลก่อนไอ้หล่อกฤษครับมันโวยผมเกือบตายที่ไม่เลือโรงพยาบาลที่รับหมอ 2 คน เรื่องอะไรหละครับ ผมนี่ตามหัวใจมากี่ปี เรื่องอะไรจะปล่อยโอกาส เจ็บอีกก็แค่เจ็บครับ ครั้งนี้ถ้าผิดหวัง อย่างน้อยเจ็บครั้งนี้แล้วจบ ก็คงดีกว่าเจ็บที่ยังคาใจแล้วผมก็หวังลมๆแล้งแบบตัดใจไม่ขาดหละครับ

"หึ แน่ใจนะว่าไม่ได้ตามพี่ แล้วนี่รู้แล้วใช่มั้ยว่าได้อยู่บ้านพักเดียวกัน แล้วไอ้กฤษฎารู้ยังว่าพี่ทำงานที่นี่แล้วเป้ต้องอยู่บ้านพักเดียวกันกับพี่" อย่าหลุดครับจ้องตาไว้ครับ

"ยังจะรู้ได้ไงหละครับ ขนาดผมก็เพิ่งรู"

"เมื่อกี้เห็นคุยไลน์กัน นึกว่าฟ้องกันแล้ว" ชัดเลยครับ พี่มันแอบดูโทรศัพท์ผมจริงๆด้วย เอาเข้าไปครับเข้าข้างตัวเองได้อีก ^__^

"เสียมารยาท นิสัยไม่ดีนะครับแอบดูไลน์คนอื่นเนี่ย ไม่น่ารักเลย" 

"ฮึ!"อะไรครับ ไอ้ ฮึ! เดียวเนี่ยขยายด้วยไม่งั้นผมจะ

"ฮึ!" ตามครับคิดอะไรไม่ออกเลียนแบบแม่งเลยกู อุ๊บ!!!เป็นหมอห้ามหลุดคำหยาบแต่คิดคงไม่มีใครได้ยิน

"ระวัง กฤษฎามันมาโวยวายทีหลังหละ ถ้ารู้ว่าอยู่บ้านพักเดียวกันกับพี่ เห็นหวงกันยังกับอะไร ตกลงคบกันเป็นแฟนใช่มั้ย" เอาเข้าไปครับ นิ่งไว้ นิ่งไว้ครับ

"ผมกับไอ้คุณกฤษหนะ อย่าถามถึงสถานะเลยครับ อธิบายไม่ได้หรอก"  แต่ถ้าบอกว่าขี้ข้ากับนาย ก็คงได้ผมนี่ขี้ข้ามันชัดๆเลยครับ ไม่ใช่ว่าอายนะครับแต่ไม่อยากบอก หุหุ

เงียบไปเลยสิครับพี่หมอ หัวใจของผม เงียบไปพร้อมกับอาหารมาเสิร์ฟ เงียบไปจนได้ยินเสียงช้อนกระทบจาน เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจคนนั่งตรงข้ามผมคงดีนะครับว่าเขากำลังคิดอะไร เฮ้อ!!!เริ่มก่อนก็ได้วะ

"พี่อัค สบายดีนะครับ" ยังครับพี่มันยังเงียบ แต่มือที่กำลังตักข้าวนี่นิ่งแล้วครับ

"ผมยังเป็นน้องร่วมสถาบันพี่ได้อยู่ใช่มั้ยครับ" จะพูดอะไรได้หละครับ นอกจากเริ่มขอเป็นน้องก่อน 

"แต่ถ้าพี่ลำบากใจ เรื่องบ้านพัก ผมเช่าอยู่ข้างนอกก็ได้นะครับ ผมไม่เป็นไร ผมเข้าใจ" เสียงผมครับอ่อยได้อีก ชีวิตนี้ต้อง drama ครับจะได้สมจริง แต่ก็หวั่นครับ กลัวพี่มันให้ผมย้ายออกจริงๆ

"แล้วเป้ลำบากใจมั้ยหละอยู่กับพี่ ถ้าเป้อยู่ได้และกฤษไม่มีปัญหา พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร" ผมเหรอจะอยู่ไม่ได้ ต่อให้ตอนนี้ถูกสั่งย้ายก็ไม่ไปหละครับ

"ผมก็เฉยๆนะ ดีซะอีกพี่ก็รู้ผมกลัวผี เอ่อว่าแต่บ้านพักเราไม่มีผีใช่มั้ยพี่" อย่าดูถูกความกลัวคนอื่นนะครับทุกคน ผมนี่อย่าให้พูด

"555555" พี่มันหัวเราะซะเค้ามองกันทั้งร้านเลยครับเอาเลยครับ เอาที่พี่สบายใจเลยไม่ต้องอายครับ

"เหมือนเดิมเลยนะครับ" พี่หมอพูดกับโต๊ะครับ เพราะพี่มันก้มหน้าพูด หึหึ ถ้ามันเงยขึ้นมาหละก้อ!!!หึหึ ผมหอมแก้มมันแน่ครับ น่ารักโคตร แบบนี้ผมเข้าข้างตัวเองได้เต็มที่เลยใช่มั้ยครับ