คุณหมอ...ขอทวงรัก

ลำดับตอนที่ #1 : รายงานตัว

         เช้านี้ เป็นวันที่ผมโคตรตื่นเต้นเลยครับ ทำไมหนะเหรอ 
ก็เป็นวันที่หมอจบใหม่อย่างผมต้องมารายงานตัวที่โรงพยาบาลที่ที่จะกลายเป็นที่อยู่ประจำของผมอีก 2 ปี
"สวัสดิ์ดีครับ ผมหมอธนาครับ ผมย้ายของมาไม่ทราบบ้านพักผมหลังไหนครับ" ผมถามพี่คนสวยที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน
"คุณหมอที่จะมาประจำที่นี่ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวพี่ให้พี่คนงานเอากุญแจไปเปิดบ้านพักให้นะคะ พอดีคุณหมออธิปฝากกุญแจไว้ให้แล้ว ตอนนี้บ้านพักเราเต็ม ต้องอยู่บ้านหลังเดียวกันกับคุณหมออธิปก่อนนะคะ" ผมนี่อึ้งแดกไปห้าวินาทีได้ครับ
           สงสัยกันหละสิว่าทำไม ก็คนมันมีความหลังกับชื่อนี้นี่ครับ แค่ได้ยินชื่อ หัวใจผมยังสั่น แล้วยิ่งได้ยินว่าต้องพักอยู่บ้านพักเดียวกัน คิดว่าผมจะรู้สึกยังไงหละครับ งานนี้แค่หวังว่าขอมาทำให้หัวใจแกว่งเล่นๆ ผมขอแอบยิ้มมีความหวังจะจับพี่อธิปทำผัว เอ้ย!!!ขอทำให้หัวใจได้ทำงานหนักๆ ตอนเป็นหมอจบใหม่บ้าง คงไม่ว่ากันนะครับ

     "คุณหมอคะ คุณหมอธนา คุณหมอคะ" 555เรียกครั้งที่ 3 ครับผมถึงได้สติ สงสัยจะเผลอยิ้มมากเกินจนพี่พยาบาลทำหน้าสงสัย
     "ตามพี่คนงานไปเลยนะคะ" พี่พยาบาลคนสวยบอกครับ ผมรีบวิ่งขึ้นรถเลยครับงานนี้ แต่นึกขึ้นได้เลยต้องรีบหันกลับมาถาม
"แล้วพี่หมอที่อยู่บ้านเดียวกันหละครับไม่อยู่เหรอ" คำถามเผื่อเตรียมใจครับ ไม่เจอกันนานตื่นเต้น
      "อ๋ออาทิตย์นี้คุณหมออธิปกลับบ้านค่ะ คงกลับอีกทีวันจันทร์เช้าเลย มีอะไรโทรขึ้นมา บนอีอาได้เลยนะคะ เดี๋ยวพี่จดเบอร์ให้แป๊บนึง" ผมรับเอากระดาษเบอร์โทรพร้อมขอบคุณเดินกลับรถครับ

      "มึงขับตามพี่คนงานคนนั้นเลยเค้ากำลังจะเปิดบ้านพักให้" ผมบอกคนขับรถไอ้หล่อ ขาว ตี๋ใส่แว่นดำข้างๆ อย่าเพิ่งสงสัยนะครับว่าไอ้คนขับรถผมทำไมมันหล่อจัง  มันชื่อหมอกฤษดาครับ หรือไอ้คุณกฤษ หมอจบใหม่รุ่นเดียวกันกับผมนี่แหละครับ ไม่ใช่แค่จบหมอรุ่นเดียวกันนะครับ มัธยมก็มีมันนี่แหละครับที่พึ่งหนึ่งเดียว ก็ครอบครัวมันรับดูแลผมตั้งแต่เด็กครับ เมื่อก่อนยายผมเป็นคนใช้บ้านมัน จนยายผมเสียผมก็ยังอาศัยครอบครัวมัน ส่งจนเรียนจบหมอก็เพราะครอบครัวมันนี่แหละครับ สำนึกบุญคุณโคตรๆเลย เลยต้องยอมเป็นเพื่อนสนิทมันซะเลยครับ ความจริงคือเกาะมันกิน55

       "ยิ้มเหี้ยอะไรไอ้ตัวเล็ก"นั่นไงครับหมอหล่อครับหมอหล่อ แต่ปากมันเหี้ยเหมือนคำพูดมันนั่นแหะครับ
       "อ้าวกูยิ้มเหรอ"  ไม่ได้ยอกย้อนนะครับแต่คนมันไม่รู้ตัว
       "มึงนี่สงสัยขนของจนเป็นบ้า "  เชอะก็เมื่อกี้ขนของลงบ้านพักที่โรงพยาบาลข้างๆนี่แหละครับ  ไม่ใช่แค่ผมเกาะมันนะครับ ไอ้กฤษมันก็ตามติดผมแจเหมือนกัน  ดีนะครับอยู่คนละโรงพยาบาลเดี๋ยวแผนผมถูกมันเบรคครับ  อิอิ
         "ก็กูตื่นเต้นนี่หว่า กูมีความสุขกูก็ยิ้ม"มันถอนหายใจส่ายหัวไปมา  สงสัยรำคาญความตื่นเต้นของผม
         "เออกูขนของลงเสร็จมึงกลับโรงบาลมึงเลยนะ  กูจะหัดอยู่คนเดียว"   ต้องรีบไล่ครับเพราะถ้าแผนแตกมันนี่แหละครับอุปสรรคใหญ่ของผมเลย
         "เอออยู่ให้ได้เถอะมึง  ร้องไห้โทรหากูดึกๆ  กูไม่มานะเว้ย"  

         "เห่อะ ผมนี่ใครครับกลัวแต่คุณหมอกฤษ นั่นแหละ อย่ากลัวผีนะครับ555" ขอแกล้งมันหน่อยถึงรู้ว่ามันไม่กลัวก็เถอะ"  ตอนนี้มันเดินเข้าสำรวจบ้านแล้วครับ ผมนี่ได้แต่ยกกระเป๋าเดินตามพ่อ เอ้ยเพื่อน หรือเจ้านาย ช่างเถอะครับแล้วแต่มันจะให้เป็น

          "มึงทำไมห้องอีกห้องล๊อกกุญแจ นี่เค้าจัดให้อยู่กับคนอื่นเหรอวะ" 

          "เห็นว่างั้นนะ ดีแล้วอยู่คนเดียวกูกลัวผี" มันทำหน้าเซ็งเลยครับ เรื่องกลัวผีผมนี่ไม่เป็นรองใครถึงจะเป็นหมอก็เถอะ

          "เออ ดีมีที่นอนอะไรให้พรุ่งนี้ค่อยไปหาซื้อของใช้เข้าบ้าน ปิดบ้านล๊อกประตูด้วย กูกลับก่อน มึงหนะหัดอยู่คนเดียวดีแล้ว พรุ่งนี้เดี๋ยวกูออกมารับสายๆ" 

          "ครับคุณพี่กฤษครับ" มันนี่ตบหัวผมทันทีที่เดินผ่านเลยครับ โทษฐานที่ยิ้มทะเล้นล้อเลียนมัน ตลอดแหละครับถูกทำร้ายร่างกายตลอด คนหล่อเซ็ง

           หลังจากไอ้หล่อหมอกฤษกลับไปแล้วก็ได้เวลาสำรวจบ้านพักครับ กลิ่นแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ เกินฝันเลยครับ ผมบอกให้ก็ได้ครับ ว่าทำไมผมถึงบอกแบบนั้น สารภาพเลย ผมเป็นเกย์ครับ ผมไม่เคยรู้หรอกทั้งๆที่ตอนมัธยมก็เรียนชายล้วน ไม่เคยมีหรอกครับความรัก จนเรียนมหาวิทยาลัย คนอบครัวผู้มีพระคุณของผม ก็ครอบครัวไอ้คุณหล่อหมอกฤษดา นั่นแหละครับ มีโรงพยาบาลเอกชนเป็นของตัวเอง ผมกับไอ้คุณกฤษเลยไม่มีทางเลือก ไอ้คุณกฤษมันดีหน่อย มันฉลาดมาโดยกำเนิดครับ แต่ผมนี่เกือบตายตั้งแต่ตอนสอบให้ติดแพทย์แล้วครับ แต่เพื่ออนาคต เพื่อปากท้องก็ต้องสู้ครับ ผมนี่ก็เพ้อเจ้อออกทะเลไปไกล กลับมาเรื่องของหัวใจกันดีกว่าครับ สาเหตุที่ผมค้นพบตัวเองว่าชอบผู้ชาย ก็เพราะนักศึกษาแพทย์
ที่ชื่อว่า "อธิป อธิปไตย" นั่นแหละครับ ชื่อนั้นแหละครับ หัวใจของผม