สิ่งที่เรียกว่าความรัก(เขาหรือเธอ)

โครงร่าง

ความทรงจำที่หายไป     ปัจจุบัน อ่อนหวาน      อดีต    น่ารัก  เข้มข้นทางความรู้สึก

เช้าวันจันท์ผมตื่นขึ้นมากลางห้องขาวที่ไม่มีผู้คนความทรงจำที่ไม่ได้จางแต่มันไม่มีอะไรเลย  รู้สึกปวดหัว ตุบๆ แต่ ข้างในสมองกลับไม่มีอะไรให้จดจำได้   ผมเดินออกมาสู่ที่กว้าง ด้วยสภาพที่ร่างกายอ่อนแรง แล้วเข้าไปยืนอยู่กลางหาดทราย สายลมผัดเข้ากระทบใบหน้า แล้วเสื้อผ้าให้ผัดปลิ้ว กับความคิดที่ ตอกเจาะเข้าไปในหัว    กับคำถามที่ว่าฉัน     คือ ใคร     ดีม.ม..   ผมหัดหน้าไปด้านหลัง ตามเสียงนั้น      เธอดีใจมากเมื่อได้เจอกับผม  แหละวิ่งเข้ามาโอบกอดทั้งน้ำตา ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากการยืนอำอึง  แล้วเอยปากถามไปว่า   คุณรู้หรอคับว่าผมเป็นใคร 

เขาแต่ทำน่าสงสัย แล้วร้องให้ดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง  เธอเป็นแม่ของผมเองครับ  แล้วผมก็ได้รู้ว่า ความสูญเสียความทรงจำไป จากอุบัติเหตุ ผลัดตกจากบันได ในวันสุดท้าย ภาคเรียน วันสุดท้ายของชีวิต มอ ปลาย   

เธอน่ารัก   ผมชอบเธอมาก  

ไหนวันนันงานแต่งงานของผมทั้งที่ผมน่าจะรู้สึกดีใจแต่กลับ รู้สึกอึดอัดอยู่ลึก  เหมือนจะมีอะไรบ้างอย่างที่จะทะลักออกมา    ความรู้สึกสับสนที่ตีกันวกวน   น้ำที่เคลือบดูดวงตาคู่นั้น   จนเออล้นและริ้นไหลออกมา

แล้วภาพมากมายก็ปรากฏขึ้นมา  ผมรู้สึกแน่นหน้าอก   จนหายใจไม่ทัน              ผมเดินเข้าไปไหนงานแต่แล้วมือผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาแล้วพูดปราโยชน์หนึ่งขึ้นมา   ผมขอโทษ