ความรักของฉัน กับ วันของเรา

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องราวความรักของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการเจอรักแท้ แม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ไม่สวยเหมือนนางงาม ไม่หุ่นดีเหมือนคนทั่วไป รูปร่างที่อ้วนและเตี้ย เธอต้องเจอกับอุปสักหลายอย่างที่เข้ามารุมเร้าชีวิต เรื่องราวที่คิดว่าเหมือนนิยาม แต่ว่าเป็นเรื่องจริงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เผชิญมา

เนื้อเรื่อง

ความรักของฉันกับวันของเรา

แนะนำตัวละคร

กันยา : หญิงสาวผู้ที่ต้องการหารักแท้ แม้ว่าต้องเจ็บช้ำด้วยเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา

มีน : ชายหนุ่มผู้ที่กันยา รักจนหมดหัวใจ

จิกะ :  น้องสาวของกันยา ที่นิสัยแตกต่างกับพี่ลิบลับ

นิษา  :  เพื่อนสนิดที่สุดของกันยา คอยให้คำปรึกษาในเรื่องต่างๆ และคอยอยู่เคียงข้าง

พันธ์ :  แฟนเก่าของกันยา  ที่เลิกกันไปแล้ว

อาด  :  แฟนใหม่ของพันที่ปัจจุบันแต่งงานกันไปแล้ว

เม่น  :  ผู้ที่คิดว่ากันยาเป็นพี่สาวคนหนึ่ง แต่ถูกใครๆ เข้าใจผิดคิดว่าเป็นแฟนของกันยา

 

อารับบท

1 สิงหาคม 2553
อีก หนึ่งเดือน ฉัน กันยา ก็จะ อายุ 24 ปี ฉันเกิดวันที่ 10 กันยายน 2529 ปีขาล ความรักของฉันที่ผ่านมาเป็นเหมือนเรื่องราวที่เหมือนความฝันเสียมากกว่า  ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันในอดีตเหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง ฉันมองไปที่ขอบฟ้าสีคราม ที่บ่งบอกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับฉัน การที่ฉันกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ มันช่างยากเย็นและยาวนานเหลือเกิน พวกคุณอยากรูรึเปล่าล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง แล้วฉันจะเล่าให้พวกคุณฟังอย่างช้าๆ นะ


*****************************************************

บทที่ 1 เมื่อฉันยังเป็นเด็ก กับความทรงจำของ พ่อ


             เด็กน้อยๆ ผิวดำ ร้องไห้โยเย หลังจากที่เกิดออกมา ลืมตาดูโลกครั้งแรกในรอบ 9 เดือนที่อยู่ในท้องของมารดา เธอไม่ได้เกิดเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ที่เกิดที่โรงพยาบาล แต่เธอเกิดที่บ้าน ไม่ใช่เพราะว่ามารดาของเธอไม่มีเงินไปโรงพยาบาลหรอกนะ แต่เพราะว่าไปไม่ทัน จึงต้องคลอดที่บ้านแทน  ในช่วงเวลาที่เป็นเด็ก เธอเป็นเด็กที่ซุกซนเหมือนกับเด็กทั่วไป พ่อและแม่หลังจากที่คลอดฉันแล้วก็แยกย้ายกันไปอยู่คนละทาง เพราะอะไรนะเหรอ ก็แม่ของฉันถูกจับคลุมถุงชนให้ไปแต่งงานกับพ่อนะซิ  ทั้งๆ ที่แม่ไม่ได้รักพ่อสักนิด แต่พ่อนะรักแม่นะ (หรือเปล่า) ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าหลังจากที่ฉันเกิดมาแล้ว จนกระทั้ง ถึงอายุ 6 ขวบ ฉันต้องย้ายตามแม่ไปที่ จังหวัดนนทบุรี เพราะว่าแม่มีแฟนใหม่หลังจากที่เข้ามาหางานทำในกรุงเทพ วันนึงแม่ก็มารับฉันไปอยู่ด้วย มาอยู่กับพ่อใหม่ คุณๆ คงคิดว่า พ่อเลี้ยงเป็นยังไง ในความคิดของคุณ คงคิดว่า ต้องใจร้าย ไม่รักลูกเลี่ยง แล้วก็คงจะข่มขืนลูกเลี่ยงด้วยใช่ไหม แต่คุณคิดผิดถนัดเลยนะ ก็พ่อคนใหม่ของฉันนะทั้งใจดี รักฉัน แล้วก็เป็นคนที่เลี้ยงดูฉันจนฉันอายุได้ 14 ปีเชียวนะ


            หลังจากที่เดินทางมาจากต่างจังหวัด เด็กน้อยผิวดำ ก็เข้ามาสู่โลกกว้างที่คนในชนบท อยากจะเข้ามาอยู่กันนักหนา แต่ว่าคนข้างในอยากจะหนีออกไป แน่นอนทุกคนรู้จักกันดีในนามที่เรียกกันว่า "กรุงเทพฯ"  ฉันได้รู้จักกับบุคคลผู้หนึ่งที่แม่แนะนำให้รู้จัก เขาเป็นคนที่รูปร่างที่สูง ใหญ่ จะเรียกว่าอ้วนก็ได้แต่ไม่มากนะ

"กันยา นี่ลุงเสน่ห์ จะมาเป็นพ่อคนใหม่ของกันยานะ"
"สวัสดีค่ะ ลุง" ฉันยกมือไหว้ตามมารยาท
"ไม่เอาลูกอย่าเรียกว่าลุงนะ เรียกว่า พ่อ นะ"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับคำ ในตอนนั้นฉันยังเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ให้พูดอะไรให้ทำอะไรก็ต้องทำตาม

           หลังจากนั้นฉันก็ได้มาอยู่กับพ่อคนใหม่ เขาเป็นคนใจดี น่ารัก ตามใจฉันทุกอย่าง จนฉันมีความรู้สึกว่า ฉันดีใจที่ได้มาอยู่กับคนๆ นี้ แต่ว่าเราไม่ได้ไปอยู่บ้านของพ่อเลี่ยงของฉันหรอกนะ เราทั้งสามคน เช่าบ้านอยู่ ตามประสาครอบครัวเล็กๆ พ่อเสน่ห์ ได้ส่งฉันเข้าเรียนหนังสือ แต่ว่าอายุของฉันมันเกินเรียนอนุบาลแล้วนะ ก็เลยต้องเรียน ป.1 ไปเลย ในช่วงที่ยังไม่ได้ไปโรงเรียน พ่อได้สอนฉันเขียนหนังสือ อ่านหนังสือ ซื้อหนังสือหัดเขียนมาให้ฉันเลยถามพ่อว่า
"พ่อ ทำไมต้องหัดเขียนด้วย อีกเดี๋ยวก็จะเข้าโรงเรียนแล้วแท้ๆ ไปหัดที่โรงเรียนก็ได้"
"ทำไมล่ะ หัดไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ เวลาไปโรงเรียนจะได้ตามเพื่อนทัน จะได้ไม่อายใคร รู้ไหม"

ฉันมองพ่ออย่างงงๆ ฉันไม่รู้ว่าพ่อพูดนะมันหมายถึงอะไร จนกระทั้งถึงวันที่ฉันต้องไปเรียนวันแรก ชุดนักเรียนชุดแรก กระเป๋านักเรียนใบแรกที่ได้ พ่อไปส่งฉันถึงหน้าห้องเรียน

          ในห้องเรียนคุณครูประจำชั้นคนแรกที่ฉันได้เรียนด้วย ได้แนะนำฉันให้รู้จักกับเพื่อนๆ ในห้อง ในตอนนั้นขาของฉันสั่นมากเลย ( ^_^ )
"เอาล่ะ นักเรียนวันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่จะแนะนำให้รู้จักนะ ทักทายเพื่อนซิ กันยา"
"สวัสดีค่ะ ชื่อกันยา ยินดีที่ได้รู้จัก" ( ^////^ )
"ดูแลเพื่อนด้วยนะ เอาล่ะกันยา ไปนั่งข้างหลังสุด กับดาวนะ"
"ค่ะ"
สายตาที่จ้องมาที่ฉันมันทำให้ฉันรู้สึกประหม่า และหวั่นไหว เสียเหลือเกิน ฉันเดินมาที่โต๊ะที่อยู่ทางด้านหลังสุด เด็กหญิงน่าตาน่ารัก ผิวขาว ผิดกับฉันนั่วอยู่โต๊ะเดียวกัน ห้องเรียนของฉันเป็นห้องเรียนที่ทำจากไม้ทั้งอาคาร ทำให้เฟอร์นิเจอร์ในห้องเรียนก็เป็น โต๊ะไม้สีน้ำตาลแก่ มีช่องใส่หนังสืออยู่ด้านล่าง ฉันหลุดจากห้วงความคิดเมื่อคิดได้ว่าต้องทักทายเพื่อนคนแรกเสียก่อน
"หวัดดี" ฉันยิ้มน้อยๆ ดูท่าทีคนข้างๆ
"หวัดดี เราชื่อดาวนะ มีอะไรก็ถามเราได้"
"จ๊ะ" ฉันยิ้มกว้างทันทีเมื่อเพื่อนใหม่ของฉัน ดูท่าทางเป็นมิตรกับฉันเหมือนกัน ในขณะที่ฉันนั่งเรียนอยู่ฉันอ่านหนังสือออกเหมือนกับคนในห้องแม้ว่าฉันจะอ่านไม่ค่อยคล่องเท่าไร่ แต่ก็ถือว่าเก่งที่อ่านตามทั้นเพื่อน เพื่อนในห้องบางคนยังอ่านไม่ออกด้วยซ้ำไป มันทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของพ่อขึ้นมาอย่างกระทันหัน มันก็จริงอย่างที่พ่อพูด การที่พ่อให้ฉันฝึกอ่านและเขียนหนังสือมันทำให้ฉันอ่านออกและเขียนได้ แล้วก็มีความรู้สึกว่า ไม่อายใคร

            จนกระทั้ง เมื่อถึงประมาณ ป. 5 ฉันได้แอบปลื้มเพื่อนผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนผิวสีเข้มเหมือนฉัน สูงกว่าฉันนิดหน่อย จะเรียกได้ว่ารักครังแรกก็น่าจะใช่ เขาเป็นคนน่ารัก ชอบช่วยเหลือผู้อื่น แล้วก็เป็นคนที่สนุกสนานชอบเล่น แต่ว่าเขาไม่ชอบฉันหรอกนะ ฉันก็เลยต้องจำใจเป็นเพื่อนกับเขาต่อไป




************************************************************************

ขอโทษนะค่ะที่หายไปนาน พอดีช่วงกำลังเขียนนิยายตอนแรก เกิดมีธุระด่วนนะเลยต้องไปก่อนทั้งๆ ที่เขียนยังไม่เสร็จ ในตอนนี้จบตอนเป็นเด็กแล้วค่ะ ในตอนหน้า เข้าเรียน ม.1 อย่างเพิ่งเบื่อกันก่อนนะ