ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เจอกันครั้ง แรก ก ก ก ก
ดิฉันก็ไม่รู้ว่าดิฉันคิดเรื่องนี้ได้ไงก็ไม่รู้แต่ก็คิดแล้วและดิฉันหวังว่าเรื่องนี้จะสนุกมากกว่าน่าเบื่อ โอย เริ่มดีกว่าทนไม่ไหวแล้ว
ที่บ้านตระกูลชิโร หรือบ้านของชิโร นัทสึ
“นัทสึ นัทสึ นัทสึ นัทสึ!!!!!!!!!!”
“คร้าบ”
“มีคนโทรมาหาลูกนะ”
“ครับ เดี่ยวผมไปรับอีก 5 นาที”
“ไม่ต้องเลยมันเสียมารยาทนะลูก”
“คร้าบบบบบบบบบบ”
“ฮาโหล”
(นัทสึเรอะ)
“เออ”
(แหม คุณชาย กว่าจะตื่นได้นะ)
“ก็คนมันง่วงนี่วา ผิดตรงไหนฟะ”
( เออ !!!! วันนี้แกไปงานเต้นรำวันเกิดฉันปะ)
“ เออ ไป ”
( เออ สามทุ่มนะโว้ย !!!!!!! เออ งั้นแค่นี้แหละ อย่ามาสายนะ )
“ เออ “
( เออ ๆ ของแกนี่ฉันไม่ไว้ใจเลย ไม่เป็นไร รีบมาไวๆแล้วกัน )
“ อืม “
( บาย ๆ ๆ ๆ เดี๋ยวเจอกันนะโว้ย !!! )
“ อืมมมมมมมมมม “
“โถไอ้เวร!!!!!บ้ายังไงบอกตอนสายก็ทันไอ้บ้า พึ่งจะ06.00น.อยู่เลยอุตส่าห์จะตื่นสายซะหน่อยไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!”นัทสึบ่น
“นัทสึตื่นมาแล้วอาบน้ำได้แล้วลูก”
“คร้าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
(ไอ้บ้านี่โดนเลย)
ณ พระราชวังแห่งเมืองแด็กคิวล่า(ตระกูลโรมิ)
“พระธิดาซาลิเพคะทรงเสวยน้ำเลือดหน่อยเถอะเพคะ”
“ไม่จนกว่าเสด็จพ่อจะอนุญาตให้ลงไปเมืองมนุษย์”
“ฝ่าบาทเสด็จ!!!!!”
“มีอะไรถึงไม่กินน้ำเลือดละ ซาลิ”
“ลูกจะไม่กินอะไรทั้งนั้นจนกว่าเสด็จพ่อจะให้ลูกไปเมืองมนุษย์”
“แต่ถ้าลูกไปลูกอาจจะตายได้”
“แต่ลูกอยากไป……….ไปแค่ 3 วันเองเพคะ”
“เออๆๆ ก็ได้ตามใจลูก………แต่ลูกต้องให้บอดี้กาดนางในไปด้วยนะลูก”
“เพคะ”
“ซาลิรักเสด็จพ่อเจ๊ฟที่สุดเลย”
“งั้นลูกจะกินน้ำเลือดเดี๋ยวนี้เลยนะเพคะ”
“ค่ะท่านพ่อ”
ณ เมืองมนุษย์
ณ บ้านชิโร
ตอนนี้เวลา 19.00 น.
“ง่า า !!!!ไม่รู้จะแต่งตัวไหนดี”
“ตัวนี้ก็หล่อ…………ตัวนู้นก็หล่อ………………..เอาตัวไหนดีนะ”
“อ่ะ!!!……ตัวนี้ดีกว่าหล่อสุด”
เวลา ผ่านไป ~~~~ 1 ชม. = =
“ฮ้าเสร็จซะทีแต่ก็เล่นใช้เวลาตั้ง 1 ชั่วโมงแนะ”
“เอาตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย”
“ หา า!!!!!!! 20.15 น.แล้ว”
“รีบไปดีกว่าเดียวไม่ทัน”
ปรื้น!!!!!!!!!!ปรื้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ณ พระราชวังแห่งเมืองแด็กคิวล่า
“ลูกไปแต่งตัวก่อนนะเพคะ”
“เชิญเถอะเจ้าหญิงของพ่อ”
ณ ห้องแต่งตัวองค์หญิง
“ง่ะ ?!!!!ไม่รู้จะแต่งตัวไหนดี”
“ตัวนี้ก็สวย…………ตัวนู้นก็สวย………………..เอาตัวไหนดีนะ”
“เอา!!!……ตัวนี้ดีกว่าน่ารักสุด”
เวลา ผ่านไป ~~~~~ 10 นาที
“ไป กันได้จ้า!!!”
“เพคะ”
สักพักพวกนางกำนันและพระธิดาซาลิก็กลายร่างเป็นผีเสื้อ
ณ เมืองมนุษย์
ณ บ้านตระกูลคามูระ และซึ่งเป็นบ้านของเพื่อนนัทสึชื่อคามูระ ยาโซ
“ไงมาสายแบบนี้วะ”
ยาโซพูดพร้อมดูนาฬิกา สักพักนัทสึก็ดูนาฬิกาแค่ 21.01น.
“ อะไร!!!!!!มันเกินมาแค่นาทีเดียวเอง!!!!!!!! ไอ้บ้า!!!!!!!”
“เออ!!!!ข้อแก้ตัวคนมาสาย555555++”
(ยังมีน่ามาหัวเราะอีก ไอ้บ้า และบ้าอย่างแรง)
ณ ทางเจ้าหญิงซาลิ
ได้เดินทางมาถึงโลกมนุษย์แล้ว
“นี่ไปไหนดี!!!!!!!!”
“แล้วแต่องค์หญิงเพคะ”
“งั้นไปงานเต้นรำกัน”
“แต่!!!!!!!!!”
“ไม่ได้เมื่อข้าให้เจ้าออกความเห็นเจ้าบอกว่าแล้วแต่ข้า….งั้นข้าก็จะไปในที่ ๆ ข้าอยากไปพวกเจ้าจงอย่าขัด”
“ เอ่อ!!!!!!”
“หยุดพอเหนื่อย”
ว้าย!!!!!ลืมแนะนำตัวไปดิฉันชื่อ โรมิ ซาลิ เป้นเจ้าหญิงมาจากพระราชวัง( ทุกคนคงรู้กันหมดแล้วนะค่ะตอนนี้ดิฉันจะไปงานเต้นรำนะค่ะ )
ณ งานเต้นรำ (บ้านตระกูลคามูระ)
“ว้าว!!!!!!สวยจังเลยงั้นเข้าไปดีกว่า”
“เดี่ยว!!เพคะองค์หญิง”
“ทำไม!!”
“องค์หญิง จะเข้าไปตอนนี้ไม่ได้เพราะองค์หญิงยังไม่ได้แปลงร่างเป็นร่างเดิมเลย”
“จริงด้วย!!! ลืมได้ไงเนี่ย”
โอมเพียง โอมเพียง 555555+
แวด เหมือนเดิมแล้ว
“นี่ข้าสวยรึยัง”
“สวยแล้วเพคะ”
“นี่!!!พวกเจ้าถ้าเข้าไปแล้วอย่าเรียกข้าว่าองค์หญิงและห้ามพูดคำว่าเพคะเข้าไม”
“เพคะ”
“แนะ!!! ข้าบอกว่าห้ามพูดไง”
“เพคะ”
“แนะ!!!!!!”
“เข้าใจแล้วพระธิดาซาลิ”
ณ ในงาน
“ว้าว!!!!!สวยกว่าเข้านอกเยอะเลย”
“ขอโทษนะครับ ผมชื่ออาชิ ยามะคร้าบ เต้นรำกับผมหน่อยไมคร้าบ”
“ค่ะ”
ณ ทางนัทสึ
“แกดูดิผู้หญิงคนนั้นโครตสวยเลยแวะ”
“เออ รู้ว่าสวยแต่จะไปขอเขาเต้นได้ไง”
“เอา!!!! แกนี่โง่จริงๆเลยนะโว้ย”
“ทำไงล่ะ”
“ก็แค่เลือกผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยไปเต้นรำแล้วก็เปลี่ยนกับนายนั้นไง”
“เออ!!!!จริงด้วยเดี่ยวมาแปบหนึ่ง”
ณ ทางที่ผู้หญิงทั้งหลายกำลังคุยกันอยู่
“ขอโทษนะครับ”
“เชิญค่ะหนุ่มสุดหล่อ”
สักพักก็เดินไปหาผู้หญิงคนหนึ่งในวงนั้นเพราะเป็นคนที่สวยที่สุดในวง
“ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”
“ชื่อฮาสุดะ ราโมมิค่ะ เรียกสั้นๆว่าโมมิก็ได้ค่ะ”
“เออ แล้วคุณชื่ออะไรค่ะ”
“ผมชื่อชิโร นัทสึ……”
“คนนั้น”
“อ๋อคนนั้นเป็นน้องสาวของฉันเองชื่อ ฮาสุดะ มาริค่ะ”
“อ๋อ..คุณโมมิคร้าบ”
“อะไรหรอค่ะ”
“เต้นรำกับผมไมคร้าบ”
“ไปเลยๆๆๆ!!!!……โอกาสแบบนี้หายากนะ”
“ได้ค่ะ”
“เชิญครับ”
ณ คู่เต้นรำ
เต้นได้สักพักจึงเปลี่ยนคู่ข้างๆก็คือโมมิก็ต้องไปคู่ยามะนั่นเอง
และเจ้าหญิงซาลิก็ต้องมาเต้นรำคู่กับนัทสึ
“คุณชื่ออะไรครับ” นัทสึพูด
“ฉันชื่อโรมิ ซาลิ”
“แล้ว”
“ผมชื่อชิโร นัทสึครับ”
“ฉันยังไม่ได้ถามคุณเลย”
“เอาก็ผมอยากตอบ”
“คนไม่มีมารยาทฉันไปแล้ว”
“เชิญ”
ณ ทางคามูระ ยาโซ
“นี่เป็นไงบ้าง!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ก็ดี”
“นี่นัทสึฉันลืมบอกแกไปว่างานเต้นรำในวันเกิดฉันนี่จะมีการเลือกคู่เต้นรำที่สวยและหล่อเป็นอันดับ 1 แล้วก็ถึงเวลาแล้วด้วย”
“เอาละครับก็ถึงเวลาอันพอสมควรแล้วที่จะเลือกคู่เต้นที่สวยที่สุดและหล่อที่สุดและผู้ใดที่ได้เป็นคนที่สวยที่สุดและหล่อที่สุดจะได้ไปเที่ยวที่เกาะไทโซโดยได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเป็นเวลา 3 วัน และตรงกันข้ามอีกเกาะหนึ่งคือเกาะที่คุณ คามูระ ยาโซได้จัดให้ไปเที่ยวกันทุกท่านที่เมืองไทย”
“โอยอธิบายมามากพอแล้ว ทุกท่านคงอยากรู้กันแล้วผมจะประกาศแล้วคือ….คือ…..คือ……ผมจะประกาศคุณผู้ชายก่อนนะคร้าบ ชายผู้นั้นคือ”
“ต้องเป็นโมมิกับนัทสึแน่เลย”
“คือคุณ…..คุณชิโร นัทสึ ครับเชิญคุณชิโร นัทสึขึ้นมาเลยครับ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแหมสาวๆๆสนับสนุนคุณที่สุดเลยนะครับ
ต่อไปผมจะทำการเลือกคุณผู้หญิงที่สวยที่สุดคือ………คือ”
“ฉันแน่เลย”โมมิพูด
“คือคุณ……..คุณโรมิ ซาลิ คร้าบ เชิญขึ้นเวทีพร้อมกันเลยคร้าบ”
“ขอเชิญคุณ คามูระ ยาโซขึ้นเวทีเลยคร้าบ”
สักพักนัทสึเกิดหมันไส้คามูระจึงตบหัวไปทีหนึ่ง
“แก!!!ตบหัวฉันทำไมวะ”
“แกนี่โง่จริงๆเลยนะเนี่ย”
“โง่ตรงไหนวะ”
“พูดขนาดนี้ยังไม่รู้อีก”
“………………………….”
“ฉันจะบอกแกว่า แกคิดได้ไงวะว่าใครเต้นรำคู่ใครที่สวยที่หล่อที่สุดจะได้ไปเที่ยวเกาะสองต่อสองวะ”
“ฉันไม่ได้เป็นคนคิดซะหน่อย”
“ แล้วใครเป็นคนคิด”
“นี่ไงคนที่แต่งไง”
“แกก็ว่าเอา เองดิ”
“แกก็ว่าดิ คามูระ”
“ก็ได้”
“นี้คิดอย่างไงเนี่ยถึงแต่งเรื่องให้เป็นอย่างนี้”
(ผู้แต่ง) “ก็คนมันอยากแต่งนิ”
“แต่งอย่างนี้ เพื่อนฉันไม่พอใจนะเนี่ย”
(ผู้แต่ง) “งั้นมาลองแต่งดูดิ ”
“เรื่องดิขี่เกียจคิด”
(ผู้แต่ง) “เดี๋ยวให้เป็นตัวประกอบผ่านๆซะเลยนี่”
“ไม่เอา!!!!!!! ไม่ทวงก็ได้”
(ผู้แต่ง)”เอองั้นหุบปากไปเลย”
“ นัทสึแกว่าเองแล้วกัน”
“ไม่ดีกว่าเดี๋ยวอดเป็นพระเอกเรื่องอื่น”
(ผู้แต่ง) “อดอยู่แล้วถ้าปากเสีย”
“งั้นไม่พูดดีกว่า”
(ผู้แต่ง) “เออจะได้เริ่มเรื่องต่อ จริงไมทุกคน”
(ผู้อ่าน) “จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
(ผู้แต่ง) “เห็นไม” (เข้าข้างตัวเอง)
เริ่มเรื่องต่อ
“เออ”
“ขนาดนี้นะครับผมจะให้คุณ คามูระมอบบัตรไปเที่ยว”
“ไอ้บ้า!!!ไม่ทราบว่าบ้านฉันอยากจนมากรึไงห๊ะ”
“พูดให้มันเบาๆหน่อย”
“เออ!!!พูดเบาๆก็ได้”
“ก็ได้”
“เชิญคร้าบมอบให้แด่คุณนัทสึกับคุณซาลิ”
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนัทสึ”
“แบ ๆๆ ๆ ซาลิ”
“หลังจากมอบของรางวัลเสร็จเราก็จะให้ท่านทุกคนไปเตรียมของกันนะครับ”
“เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“แล้วเจอกันที่นี่เวลา24.00น. เพราะเราจะให้ท่านไปเตรียมของภายในหนึ่งชั่วโมง”
“ส่วนนัทสึแกไม่ต้องไปไหนเลยเพราะบ้านแกไม่ไกลไปจากบ้านฉันซะกะนิดเดียว
เพราะตอนที่ฉันโทรไปบอกแกฉันได้บอกแม่แกเรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง”
“แล้วเสื้อผ้าฉันอ่ะ!!!!”
“ฉันชื้อให้แกเรียบร้อยแล้ว”
“แกเตรียมตั้งแต่ตอนไหนวะ”
“ฉันเตรียมไว้สำหรับผู้ที่หล่อที่สุดและผู้ที่สวยที่สุด”
“งั้นฉันก็ไม่ต้องกลับไม่เอาเสื้อผ้าซิคะ” หลังจากที่ไม่ได้พูดตั้งนาน
“ใช่จ๊ะคนที่สวยที่สุดอย่างคุณ ผมได้จัดเตรียมเสื้อผ้าที่สวยและใส่แล้วเข้ากับคนอย่างคุณ”
“แหม!!!!คุณนี่มีมารยาทดีนะค่ะ ไม่เห็นเหมือนใครบางคนเลย”
“เธอว่าใคร”
“ฉันไม่ได้ว่าใครแค่พูดเปื่อยๆไม่ได้บอกชื่อ”
“เดี่ยวเถอะพอถึงเกาะเมื่อไรเธอเสร็จฉันแน่”
“ไม่มีทาง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น