คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -1- ไส้หลุด
ทัพเวหา้อหรี่าลเล็น้อยเพราะแสสว่า้าเหนือเพานสาเ้าวา เายศีรษะหนัอึ้ึ้นนั่ัวร ลำอยัมีรสหวานอมเปรี้ยวเหมือนน้ำส้ม มันเหมือนเลือแร่ที่เาเยินอนเ็อย่าไรอย่านั้น แม้ลืนน้ำลายลออึให่แ่ในปาลับแห้เหลือเิน มือหนายึ้นุมมับพลาหันมอรอบัว
าลมโู่หนึ่ำลั้อเาเม็ รอบหน้าเธอสวยเหมือนาร์ูนาหวาน ร่าบอบบานั่นิ่ราวับหุ่นยน์สาวที่เาเยเห็นในเ็ส์ทอย็อปที่ี่ปุ่น
ผมสีำสนิทเหมือนรัิาลนั้นถูเล้าึ้นเป็นมวยสูเปิเผยอยาวระหเหมือนสาวน้อยในุิโมโน แ่ที่น่าแปลใือ้าายเธอมีทั้รรไร ทั้ส้อมปลายแหลม ทั้สเปรย์ป้อันัว และโมไฟที่สามารถฟาหัวนแไ้
“Who are you?”
เาถาม้วยเสียแห้ผาพลาสัเห้อนอนเล็ๆ ึ่อาะเป็นโรแรมสอาวสัที่ในฮานอย ลิ่นเหม็นบาอย่าบอทัพเวหาว่าห้อนี้มีอยะ
...หรืออาะเป็นอ้วอใรบาน
“I saved you from dehydration. You got food poisoning and threw up” เธออบพลาถอยหลัห่าเาเล็น้อย
ำอบอเธอทำให้ทัพเวหารู้ว่าอ้วนั่นืออ้วอเาเอ ส่วนอาารอาหารเป็นพิษนั่น็้อมาาอาหารทะเลุให่าร้านับ้าว้าทาเมื่อืนไม่ผิแน่
“Thank you. Is this your room?”
“Yes.” เธออบพลาว้าสเปรย์พริไทยมาถือไว้แน่น
าลมโะพริบถี่ไม่ยอมให้เาลาสายา วาเธอใสแ๋วเหมือนลูแมวัวน้อยๆ แสนะน่ารัน่าฟั
ทัพเวหาอยิ้มไม่ไ้ ถ้าลัวเานานั้นทำไมยัลาเาเ้ามานอนในห้อไ้อี ผู้หิหนอผู้หิ ถ้าเป็นน้อเป็นนุ่เาะับี้นสัที้อหาอยู่ับผู้ายแปลหน้าในโรแรมสอ่อสอ
าสีน้ำาลาร์็อโแลมอวน้ำั้เรียรายมีลาราโรแรม ทัพเวหารู้ทันทีว่าเาอยู่ที่ไหนโยไม่้อเอ่ยถาม อยาและน้ำเลือแร่สีส้มแปร๋นบนโ๊ะัวเล็้าโฟาบอัว่าอาารเา้อย่ำแย่มาๆ นาที่เธอ้อนยาออมาแผให่
เาลำหาโทรศัพท์ในาเแล้วไม่เอ บาทีมันอาะหล่นระหว่าทามาโรแรม แน่นอนว่าโรแรมนี้ั้อยู่ใล้ที่สุในย่านสถานบันเทิที่แฝผู้น้อลาสาวสเปนนสวยออาผับแล้วทิ้เาไว้ับผู้หิอีนับสิบ
“Can I use your phone?”
แม่สาวาลมแป๋วนั่นไม่ยอมอบเา เธอลัเลเล็น้อย่อนะยื่นโทรศัพท์ให้
“Thanks.”
เมื่อรับมา็พบว่าเธอ่ออินเทอร์เน็ให้เรียบร้อย เาเ้าระบบไม่นาน็สามารถิ่อหาแฝผู้น้อไ้
“เฮ้ ทีย์ นี่ันเอ อนนี้นายอยู่ที่ไหนวะ”
ทัพเวหาใพูภาษาไทยเพื่อไม่ให้เธอแอบฟั บาทีสาวี่ปุ่น...เาเาว่าเธอเป็นนี่ปุ่น นั่นแหละ เพื่อป้อันสาวี่ปุ่นแอบฟัเรื่อเมาเละเทะและสวาปามนป่วยอาหารเป็นพิษอย่าน่าอาย็เลยเลือใ้ภาษาแม่ีว่า
“ันไม่ไ้อยู่ในผับ...ีพีเอสมันไม่ไ้โหหรอ มีนโมยไป...อืม พาสปอร์อยู่ในโรแรมใ่ไหม...ไ้...เี๋ยวันไปเอา”
ทัพเวหามอสีหน้าไม่ไว้ใอเธอ เาอมยิ้มเล็น้อยแ่เธอไม่ยิ้มอบ ใบหน้านวลลับเิใส่เาเสียอย่านั้น
“...ไม่เป็นไร นายลับ่อนเลย อืม...แ้อายับัรให้้วย อเินสและบัรเริใบใหม่...ันว่าะอยู่ที่นี่่ออีหน่อย เอ้อว่ะ อาหารเป็นพิษเหมือนันเะ ....ไม่้อห่ว...ปลอภัยี มีนสวย่วยไว้ อืม...หน้าเหมือนน้อยูิเนะ โรน่ารั”
“Ahem!!! ” เธอระแอมเล็น้อย แ่เสียนั้นลับระแทแันอย่าไรอบล
ทัพเวหาิเอาเอว่าเธอไม่พอใที่เาถือโทรศัพท์นานเินไปึรีบวาสายแล้วยื่นโทรศัพท์ืนให้เธอ
“I’m very appreciated your kindness. Let me take you to dinner tonight please.”
“ไม่้อเลี้ย้าวันหรอ ถ้านายาบึ้ในวาม่วยเหลือมานั็อย่าเอาันไปเปรียบเทียบับนาเอหนัี่ปุ่นอี”
ทัพเวหาเบิาว้าทันที หน้าที่ีอยู่แล้ว็ีลอีหลายส่วน ะบอว่าเาหน้าแยับ็ไม่แปล สาวสวยรหน้าือนไทยล้านเปอร์เ็น์เพราะเธอพูไทยัแ๋ว มิหนำ้ำยั่าเาลับเสีย้วย!
“ละ...แล้วทำไมุไม่พูไทยับผมั้แ่แรล่ะ!”
“็นายถามภาษาอัฤษ ะให้ันอบภาษาไทยเหรอ” นัวเล็พูพลาถลึาใส่
“เอ่อ...นั่นสิ...แุ่น่ารัริๆ นะ สวย้วย ใี้วย”
“นี่!! นาย!!” เธออ้าปาพะาบๆ เพราะทำัวไม่ถู แ้มใสแ่านนั้นเสริมให้เธอน่ารัว่าน้อยูิเนะนาเอหนันัไปอีสามเท่า
“ผมพูวามรินะ”
สาวาโผมำน่าทะนุถนอมแ่แอบเ็ี่หน่อยๆ แบบนี้ทำให้เาใอ่อนยวบทุรอบที่เห็น ทัพเวหามีิว่าถ้าเาถอย เา็ะถอยเพื่อรุเท่านั้น ถ้ารุแล้ว็้อไปให้สุ ะมาทำเหนียมอาย่อหน้าสาวสวยในสเปอย่านั้นหรือ ...ฝันไปเถอะ!!
“ถ้านายีึ้นแล้ว็ออไปสิ ันะไม่ทวบุุอะไรทั้นั้น” เธอบอพลาว้ารรไรมาถือรอ้วแทเาให้ถนัถนี่ ทัพเวหาเห็นันั้นึยอมเ็บ่อนประายวิบวับในาลหนึ่ระับ
“โห...เย็นามาเลย ผมไม่มีเินสัอลลาร์ ุะรีบไล่ผมไปไหน”
“แล้วนายะให้ันทำยัไล่ะ!” เธอบีบรรไรแน่นราวับว่าำลัวบุมัวเอไม่ให้แทเานไส้หลุ
ทัพเวหาแปลใเหลือเินที่เธอไม่มีวี่แววเินอายเหมือนผู้หินอื่นที่เห็นเารั้แร แ่ถ้าิอีมุมหนึ่มันอาไม่แปล็ไ้เพราะเธอเห็นเาในสภาพอ้วหเลอะเ็มเสื้อเหม็นโ่นานี้ เป็นใร็เินไม่ล
“พาผมไปโรแรม The LuX หน่อยสิ น้อายผมทิ้เินับพาสปอร์ไว้ที่นั่น”
นาลมั่ใอยู่นานนเาท้อไส้ปั่นป่วนึ้นมาอีรอบ ทัพเวหาวิ่เ้าห้อน้ำโยไม่เอ่ยอ อาารอาหารเป็นพิษีึ้นมาแ่ยัไม่หายา ่อนหน้านี้เา็ถ่ายท้อไปนนับรั้ไม่ถ้วน
พอเินออาห้อน้ำแล้วนั่แหมะหมแรบนโฟาามเย ทัพเวหาว้าวน้ำเลือแร่มาิบแ้อแห้และเพื่อทแทนน้ำที่เสียไป เาวาวน้ำลแล้วยิ้มาหยีส่ให้เธอ
“ผมลัวเป็นลมไปลาทา ไปส่หน่อยสิ ...นะ” เาเอียอถามพลาุมท้อ
ไม่รู้ว่าสาวไทยหน้ามนสสารหรือัรำา เธอพยัหน้าน้อยๆ ยอมไปับเาในที่สุ นรอฟัำอบเห็นแล้วยิ้มว้าโยไม่รู้ัว
“ผมื่อทัพเวหา เรียเวย์็ไ้ แล้วุล่ะ ื่ออะไร”
“ิา...เรีย...เอ่อ เรียันว่าิานั่นแหละ”
“ถ้าอบ้าว่านี้ผมะะเรียุว่ายูิเนะ”
หมอนใบให่ถูปาใส่หน้าเา ทัพเวหารับมันไว้้วยวามเ็มใ
ความคิดเห็น