คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : · Fake Boyfriend · 01
1
“ฮื่อ อ่ะ อ๊า”
ตามหาฉากคัทเล็กๆนี้ได้ที่ไบโอทวิต
@byunpairy
“คัท! ดีมาก เซฮุน แบคฮยอน พักกองครึ่งชั่วโมงนะ”
ผู้กำกับจางโผล่ศีรษะขึ้นมาจากจอมอนิเตอร์และเอ่ยสั่งคัทผ่านโทรโข่งเป็นสัญญาณสิ้นสุดซีนเมื่อครู่พร้อมด้วยคำชม ทีมงานเริ่มต้นเดินกันขวักไขว่อีกครั้ง ส่วนนักแสดงนำสองคนก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนสีเข้มหลังจากจมอยู่กับมันกว่าชั่วโมง
“อ่ะ ฮยอง ใส่ซะ แล้วเดี๋ยวผมพาไปเข้าห้องน้ำ”
โอเซฮุนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่ส่งให้ร่างบางที่ยังไม่ยอมขยับตัวสักที หนุ่มน้อยเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและผิวขาวเนียนกำลังเป็นดาวรุ่งไฟแรงของค่ายหนังยักษ์ใหญ่ ด้วยอายุเพียงสิบแปดปี แต่ความฮอตและร้อนแรงมีไม่แพ้พระเอกรุ่นพี่ ทางผู้จัดจึงหาวิธีดันเด็กหนุ่มให้เป็นที่รู้จักมากกว่าเดิม โดยการให้เล่นประกบคู่กับฝ่ายรับที่ฮอตที่สุดในค่ายในขณะนี้อย่าง พยอนแบคฮยอน
เป็นเรื่องปกติของ นักแสดงหนังเอวี ทุกคน ที่แม้จะเจอหน้ากันเพียงครั้งแรก แต่ก็สามารถเล่นฉากอย่างว่าได้โดยไม่ขัดเขิน
“ขอบคุณนะ อ่า หิวจังเลย”
คนตัวเล็กกว่ารับเสื้อตัวใหญ่มาใส่ พลางบ่นตามนิสัยปกติหลังจากถูกสูบพลังไปจนร่างกายร้องเตือน พยอนแบคฮยอนขยี้ดวงตาเรียวของตนอย่างน่ารักและเป็นธรรมชาติ ถึงแม้ว่าเขาจะติดอันดับนักแสดงที่ขายดีที่สุดเพราะความฮอตและหน้าตาน่าจับกดนั่น แต่นิสัยจริงๆแล้วเจ้าตัวเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
“เดินไหวมั้ยเนี่ย”
“ไหวๆ เซฮุนอ่าไม่ต้องประคองขนาดนั้น ฮยองเดินได้”
แบคฮยอนเอ่ยบอกเซฮุน เมื่อคนอ่อนกว่าแทบจะอุ้มเขาขึ้นมาจากเตียง มือเล็กจับมือหนาที่กอดเอวตนไว้ แตะเบาๆเป็นเชิงบอกให้ปล่อย เซฮุนยอมทำตามคำขอ แต่ก็ยังไม่วายมองคนตัวเล็กที่เดินเข้าห้องน้ำไป
เกือบสองปีแล้วที่แบคฮยอนยึดเอาอาชีพนักแสดงจีวีเป็นอาชีพหลัก แม้ตอนแรกไม่คิดจะย่างกรายมาบนเส้นทางสายนี้แม้แต่น้อย ด้วยเพราะภาระที่ต้องแบกรับจึงทำให้พยอนแบคฮยอนจำต้องหางานที่มีรายได้มากกว่าพาร์ทไทม์ และไม่เกินความสามารถนักศึกษามหาวิทยาลัยเช่นเขา แม้ตอนแรกจะไม่เต็มใจเลยสักนิด แต่ต่อมาก็กลายเป็นชินชาไปเสียแล้ว
แบคฮยอนขอตัวกลับบ้านทันทีที่ถ่ายงานเสร็จ การเดินทางจากบริษัท L.U. Entertainment ต้นสังกัดของเขาถึงอพาร์ตเมนต์ไม่ได้ลำบากมากนัก นั่งรถบัสสามป้ายก็ถึงแล้ว คนตัวเล็กแวะเอานมจืดที่ซื้อติดมาเทให้เจ้าตูบที่ถูกนำมาทิ้งไว้ข้างอพาร์ตเมนต์เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก่อนจะเดินขึ้นตัวอาคารไปหยุดหน้าห้องเล็กของตนที่อาศัยอยู่มาเป็นเวลาเกือบห้าปี
“ชานยอล? เฮ้ ...ยังไม่กลับเหรอ”
เสียงเล็กพูดกับตัวเองแผ่วเบาหลังไม่ได้รับคำตอบกลับจากเจ้าของชื่อซึ่งโดยปกติแล้วจะต้องอยู่ห้อง แต่วันนี้ ปาร์คชานยอล น้องชายต่างแม่ของเขากลับไม่อยู่ คนตัวเล็กขมวดคิ้ว วางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ มือก็หยิบสมาร์ทโฟนที่พกไว้เตรียมจะกดโทรหาอีกคน หากแต่ในเวลาต่อมาประตูไม้กลับถูกเปิดขึ้นเสียก่อน ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรเดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาประดับไปด้วยร่องรอยฟกช้ำจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม
“ไปโดนอะไรมา เจ็บมากมั้ย...”
“ไม่ได้เป็นอะไร”
เสียงทุ้มเอ่ยกับพี่ชาย ก่อนจะปัดมือเล็กที่เอื้อมมาแตะใบหน้าอย่างเย็นชา แบคฮยอนเม้มปากก่อนตัดสินใจคว้าแขนคนตัวสูงเอาไว้
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องไปทำงานแบบนั้น ถ้านาย...”
“งั้นนายก็เลิกเล่นหนังพวกนั้นสักทีสิ”
“เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ เลิกเอาตัวเองไปเสี่ยงเถอะ ฉันบอกนายแล้วไงว่าจะเป็นคนหาเงินเอง”
“แล้วจะให้ฉันนั่งๆนอนๆใช้เงินที่นายได้จากการเอาร่างกายไปโชว์ให้ชาวบ้านดูน่ะเหรอ”
แบคฮยอนเงียบไป อาทิตย์นี้เขาและชานยอลทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้บ่อยครั้งจนนับไม่ถ้วน ชานยอลพยายามบอกให้เขาเลิกทำงานแบบนั้นตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวรู้ความจริง แต่เพราะแบคฮยอนมาไกลเกินกว่าจะถอย อีกทั้งเป็นงานที่ค่าตอบแทนสูงและไม่ผิดกฎหมายจึงทำให้ความคิดของพวกเขาขัดกัน
ชานยอลและแบคฮยอนเหลือกันอยู่แค่สองคน หลังจากที่พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตลงในอุบัติเหตุที่เป็นปริศนา พ่อของพวกเราหรือปาร์คชินยอง เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โตที่มีทรัพย์สินเป็นอันดับต้นๆของเกาหลี ปาร์คซอริน แม่ของชานยอลคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ส่วนพยอนจีฮยอนแม่ของแบคฮยอนนั้นเป็นภรรยานอกสมรส เพียงแต่เธอตั้งท้องก่อนที่คุณนายปาร์คจะมีชานยอล คุณซอรินเสียชีวิตเมื่อชานยอลมีอายุเพียงสิบปี ชานยอลจึงมีจีฮยอนเป็นแม่อีกคนและมีแบคฮยอนเป็นเหมือนพี่ชาย ตระกูลปาร์คถือว่ามีพระคุณกับแบคฮยอนและแม่มาก เนื่องจากพวกเขาไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดูพยอนทั้งสองคนก็ได้ แต่ทั้งคู่ก็ทำ และปฏิบัติราวกับเป็นคนในครอบครัว
โชคยังดีที่อุบัติเหตุครั้งนั้นแบคฮยอนกับชานยอลรอดมาได้ ทุกอย่างในชีวิตอันตรธานหายไปหมด แต่ต่อจากนั้นชีวิตของชานยอลและแบคฮยอนก็ไม่สุขสบายอีกต่อไป ยิ่งชานยอลยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นไม่เคยเจอความลำบากเลยตั้งแต่เกิด กว่าจะชินก็เล่นเอาหลายปี ต่างจากแบคฮยอนที่ถูกแม่เลี้ยงมาให้เจียมตัว เขาไม่ใช่คนมีฐานะตั้งแต่แรก เงินทุกวอนของคุณปาร์คไม่เคยถูกนำมาใช้เลี้ยงดูแบคฮยอนเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นายตั้งใจเรียน ได้ทำตามที่นายฝันเอาไว้ งานอะไรฉันก็ยอมทำ”
แบคฮยอนยิ้มอ่อนๆให้น้องชายต่างมารดา เห็นแบบนั้นอาการฟึดฟัดของร่างสูงยิ่งทวีความรุนแรงมากกว่าเดิมเสียอีก ก่อนชานยอลจะเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเสียดื้อๆ แบคฮยอนถอนหายใจออกมา ขาเรียวพาร่างของตนเดินไปเก็บกระเป๋าเป้สีเข้มที่สภาพไม่ค่อยจะดีและเสื้อสูทตัวนอกของชานยอลเข้าที่ รอยยิ้มจางๆพลันหดหายไปจากริมฝีปาก
“ชานยอลอา ฉันก็ไม่ได้อยากทำมันสักเท่าไหร่หรอก”
◊ Fake Boyfriend ◊
ตึก
แก้วสีใสถูกมือหนาวางกระแทกบนโต๊ะกระจกจนของเหลวภายในกระฉอกออก แก้วตาสีอ่อนที่ฉาบเคลือบไปด้วยความไม่พอใจตวัดมองโทรศัพท์เครื่องหรูของตนที่สั่นครืดคราดอยู่บนโต๊ะ ตัวอักษรภาษาอังกฤษสี่ตัวโชว์ชื่อคนโทรเข้าผู้ซึ่งเป็นต้นเหตุให้เขาหงุดหงิดใจอยู่ในตอนนี้
“แม่ใจร้ายมากนะที่ทำกับผมแบบนี้”
ริมฝีปากได้รูปเอ่ยประโยคข้างต้นออกมาแผ่วเบา ก่อนจะตัดสายที่กำลังโทรเข้ามาทิ้ง และเตรียมต่อหาใครอีกคน
“ไอ้ลู่ พรุ่งนี้จะเข้าไปหานะ”
...
แอสตัน มาร์ตินสีดำขลับจอดสนิทหน้าตึกสูงระฟ้า อันเป็นที่ตั้งของบริษัทเอนเตอร์เทนเมนต์ยักษ์ใหญ่ของเอเชีย ร่างสูงในชุดสูทกึ่งทางการสีเทาเข้มก้าวลงมาพร้อมกับส่งกุญแจรถให้พนักงาน ด้วยรูปลักษณ์อันโดดเด่นรวมกับใบหน้าหล่อจัดนั้นทำให้เจ้าของกายสูงตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก
อู๋อี้ฟาน หรือ คริส ทายาทบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่มีดีทั้งหน้าตา และฐานะทางสังคม พนักงานที่บริษัทแอลยูเอนเตอร์เทนเมนต์แทบทุกคนรู้จักเขาและเคารพร่างสูงไม่แพ้คนเป็นประธานตัวจริงเลย นั่นเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าอู่อี้ฟานกับลู่หาน ประธานแอลยูนั้นเป็นเพื่อนสนิทกัน คริสจึงสามารถเข้าออกบริษัทได้สบายๆโดยไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากนัก
“คุณคริสนัดท่านประธานไว้รึเปล่าคะ”
“ไม่เชิง แต่ผมโทรหามันเมื่อคืน”
เสียงทุ้มเอ่ยตอบเลขาสาวที่ประจำอยู่ที่เคาต์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้านล่าง เธอก้มลงไปสนใจแท็บเล็ตในมือตนเองสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“ท่านประธานติดประชุมด่วนเมื่อสักครู่นี้น่ะค่ะ คุณคริสสะดวกรอพบท่านอีกสิบห้านาทีรึเปล่าคะ”
“อืม ผมรอได้”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณคริสที่ห้องรับรองด้านบนดีกว่าค่ะ แล้วดิฉันจะให้แม่บ้านยกของว่างไปให้”
คริสทำเพียงตอบรับในลำคอสั้นๆ เลขาสาวโค้งให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินแยกไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ ร่างสูงเองก็เดินมาหยุดหน้าลิฟท์ ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในกล่องสี่เหลี่ยมที่จะพาเขาขึ้นไปข้างบน
ขายาวก้าวเดินไปตามทางเดินที่บุด้วยพื้นพรม เขาปฎิเสธห้องรับรองและเดินมาที่ระเบียงกว้างซึ่งจัดตกแต่งเอาไว้เป็นสวนสวยใช้พักผ่อนหย่อนใจ น้ำพุเล็กๆทำให้บรรยากาศดูสดชื่นขึ้นมาบ้าง แต่สำหรับคริสแล้วมันก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น บุหรี่นอกมวนหนึ่งจึงถูกหยิบขึ้นมาเพื่อดับอารมณ์ครุกรุ่นและสับสนภายในจิตใจ
คริสยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่นานประตูบานใสก็ถูกเปิดออกโดยผู้มาใหม่ เสียงแหบหวานเอ่ยกับใครอีกคนผ่านสมาร์ทโฟนที่แนบแก้มขาวเอาไว้ รูปร่างหน้าตาที่ไม่ได้เลิศเลอเพอร์เฟ็คแต่กลับมีบางอย่างดึงดูดสายตาของเขาจนไม่สามารถละสายตาไปจากอีกคนได้
รูปร่างสมส่วนใต้ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด ใบหน้าด้านข้างที่ทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ริมฝีปากสีสดที่ขยับเอ่ยกับปลายสายออกมาเป็นน้ำเสียงมีเอกลักษณ์ มันไม่ได้หวานเลยสักนิด แต่มันกลับนุ่มนวลรื่นหูอย่างประหลาด
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่คริสเผลอมองอีกคน แต่คงนานพอที่จะทำให้คนถูกมองสงสัยและหันกลับมาส่งสายตาเป็นเชิงถาม ร่างสูงไม่ได้แสดงท่าทางเก้อเขินที่ถูกจับได้ ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มส่งกลับไปให้คนที่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเป็นใคร หรือชื่ออะไร
รู้อย่างเดียวคือเด็กคนนี้ทำงานเป็นนักแสดงเอวีอย่างไม่ต้องสงสัย ดูง่ายๆจากรอยจูบจางๆที่ลำคอขาวและริมฝีปากแดงสดที่ช้ำน้อยๆนั่น คงไม่มีใครบ้าใส่ชุดคลุมอาบน้ำมาเดินเล่น นอกเสียจากกำลังถ่ายงานในสตูดิโอข้างๆซึ่งเซตไว้ถ่ายหนังอย่างว่าโดยเฉพาะ
แต่ก็แค่ถูกใจนั่นแหละ คืนนึงเขาถูกใจผู้หญิงผู้ชายเป็นสิบๆคน ไม่แปลกอะไรที่เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาท่าทางน่าขย้ำแบบนี้แล้วจะอดมองไม่ได้
สายตาคำถามนั้นถูกส่งมาจากร่างเล็ก ก่อนจะกลายเป็นแววตาไม่ไว้วางใจ ดวงตาเรียวคู่นั้นหรี่ลงคล้ายกำลังจับผิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เท้าเล็กถอยห่างออกจากเขาราวกับเจอพวกโรคจิตกำลังจะเข้ามาลวนลาม ท่าทางนั้นทำเอาคริสหลุดขำออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่คิดจะละสายตาออกจากคนตัวบาง หนำซ้ำยังแกล้งกวาดสายตามองไปทั่วทั้งร่างเล็กๆนั่นอีก
“โรคจิต”
สองคำที่เจ้าของเรียวปากสีหวานเอ่ยกระแทกหน้าเขาจังๆ ก่อนร่างเล็กนั้นจะหันหลังเดินกลับออกไปโดยไม่มองมาอีกเลย คริสเองก็ทำเพียงมองแผ่นหลังบางนั้นจนหายลับไป แต่ใบหน้าและทุกอย่างของเด็กคนนั้นกับฝังแน่นอยู่ในหัวเขาไม่จางสักนิด
ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มออกมาจางๆ ดวงตาก็เหม่อมองกลุ่มควันสีเทาที่ก่อตัวขึ้นจากปลายมวนบุหรี่
“ฉันรู้สึกว่า เราต้องได้เจอกันเร็วๆนี้แน่”
◊ Fake Boyfriend ◊
“ชานยอล ฉันไปแล้วนะ อย่าลืมกินข้าวแล้วก็ไปโรงเรียนให้ทันด้วยล่ะ”
ประโยคเดิมถูกเอ่ยขึ้นโดยพี่ชายตัวเล็กที่นั่งผูกเชือกรองเท้าอยู่หน้าประตู กิจวัตรประจำวันในตอนเช้าของแบคฮยอนจบลงแบบเดิมเหมือนเช่นทุกๆวัน เขาปลุกชานยอล ทำอาหารทิ้งเอาไว้ให้ และออกไปทำงาน แต่โดยปกติแล้วชานยอลจะออกมาส่งเขาหน้าประตูห้อง แต่วันนี้ไม่ใช่ แบคฮยอนเองก็รู้ดีว่าชานยอลคงไม่พอใจเรื่องเดิมๆอีกแล้ว
อันที่จริงแล้วไม่ใช่ชานยอลไม่พอใจแบคฮยอนอยู่ฝ่ายเดียว คนตัวเล็กเองก็ไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน ถึงเขาจะรู้ดีว่าชานยอลก็อยากช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านบ้าง แต่เด็กคนนั้นกำลังเอาตัวเองไปเสี่ยงจนเกินไป ชานยอลชอบไปทำงานเป็นสายตำรวจ คอยเป็นคนล่อพวกทำผิดกฎหมายเพื่อให้เจ้าหน้าที่จับกุม แน่นอนว่าค่าตอบแทนมันสูงแต่มันเสี่ยงอันตรายเสียยิ่งกว่าอะไร แบคฮยอนพยายามจะห้ามแล้ว เขาไม่อยากให้ชานยอลเอาชีวิตไปแขวนไว้บนเส้นด้ายแบบนั้น
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจเลย แถมยังพูดว่า ถ้าเขายอมเลิกแสดงเอวี ตนถึงจะยอมเลิก
เฮ้อ เห็นรึยังล่ะว่าปาร์คชานยอลน่ะดื้อยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
นั่งรถประจำทางมาไม่นานแบคฮยอนก็ถึงที่หมาย แอลยูเอนเตอร์เทนเมนต์ต้นสังกัดที่เขาทำงานด้วยมากว่าสองปี คนตัวเล็กกระชับเสื้อโค้ทที่ใส่อยู่เล็กน้อย ถึงแม้ว่าฤดูหนาวที่เขาแสนเกลียดจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่อากาศก็ยังคงเย็นยะเยือกอยู่แบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
“หือ”
เสียงแหบหวานอุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อจู่ๆแผ่นกระดาษบางอย่างปลิวว่อนมาติดหน้าเขาโดยไม่ทันตั้งตัว แบคฮยอนหยุดเดิน ในใจก็ภาวนาขอให้มันไม่ใช่กระดาษทิชชู่ใช้แล้วหรืออะไรเทือกนั้น
ด่วน เปิดรับสมัครแฟนตัวปลอม
ถ้าหากคุณกำลังมองหางานง่ายๆแต่รายได้ดี
คุณสมบัติ เพศชาย อายุไม่เกินยี่สิบห้าปี
ค่าตอบแทนสูง ไม่พอใจตกลงกันได้
ติดต่อมาเลยที่ XXX-XXX-XXXX
หรือสำนักงาน L’U entertainment
ดวงตาเรียวเล็กกระพริบปริบๆหลังไล่อ่านตัวอักษรบนใบปลิวสีสดใสด้วยความงงงวย ปากเล็กเม้มอย่างครุ่นคิดก่อนกวาดสายตายไปจ้องบรรทัดที่สี่ในเนื้อหาเขม็ง คำว่าค่าตอบแทนสูงสะท้อนก้องไปมาในสมอง เขาเองก็ไม่รู้ว่าใบปลิวนี่มันเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน แต่สำหรับคนที่ไม่ได้มีทางเลือกในชีวิตมากนัก มันน่าสนใจอยู่ไม่น้อย
“อ้าว ที่นี่พอดีเลยเหรอ บังเอิญจังแฮะ”
ริมฝีปากสีชมพูสดคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเงยหน้าขึ้นไปแล้วพบว่าตัวอักษรในแผ่นกระดาษกับป้ายขนาดใหญ่ของตึกสูงระฟ้าตรงหน้า มีตัวอักษรเดียวกันนั้นเขียนอยู่
L’U Entertainment
แบคฮยอนตัดสินใจพับใบปลิวนั้นใส่กระเป๋าเป้ บางทีนี่อาจจะเป็นทางออกสำหรับเรื่องขัดใจของชานยอลก็ได้ ถึงมันจะดูแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่แบคฮยอนก็ตัดสินใจไปแล้วล่ะนะ
◊ Fake Boyfriend ◊
L’U Entertainment
“ว่าไง ถูกใจสักคนมั้ย”
เจ้าของดวงตากวางมองหน้าเพื่อนที่จ้องรูปถ่ายในแท็บเล็ตมามากว่าชั่วโมง ปฏิกิริยาอีกคนไม่ต้องถามก็รู้ว่ากำลังเซ็งขั้นสุดยอด ถึงแม้ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะนิ่งสนิท แต่คิ้วเข้มนั่นก็ขมวดพันกันยุ่งอยู่กลางหน้า
ไม่บอกก็รู้ว่า ไม่ถูกใจ :(
“เฮ้อ แล้วจะเอาไงวะคริส อาทิตย์หน้าก็ต้องไปแล้วไม่ใช่รึไง”
“อืม”
สาบานได้ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติ ลู่หานจะหมั่นไส้ไอ้ท่าทางขี้เก๊ก คุณชายจ๋าของคริสมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เห็นเพื่อนเครียดแล้วก็ไม่กล้า เพราะเขากับอู๋อี้ฟานก็เป็นเพื่อนกันมานาน เพื่อนเครียดก็ไม่ควรซ้ำเติม...รึเปล่าวะ
ลู่หานกระพริบตาปริบๆมองร่างสูงที่นั่งตรงข้าม เขาพยายามช่วยหมอนี่แทบทุกอย่างที่ทำได้แล้ว แม้คำขอของไอ้บ้านี่มันจะพิสดารกว่าทุกครั้งก็เถอะ
เมื่อเกือบอาทิตย์ก่อนหน้า คริสมาหาเขาที่บริษัทพร้อมกับขอให้ช่วยหาแฟนให้หน่อย ตอนแรกลู่หานก็ตกใจ เพราะคบกันมากว่าสิบปี ไอ้คุณชายไม่เคยขอให้เขาช่วยอะไรเรื่องแบบนี้ แต่หลังจากมันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังด้วยท่าทางที่ดูไม่สมกับเป็นคริสเสียเลย ลู่หานจึงตกลงช่วย
เขาลงประกาศในหน้าเว็บหลักของบริษัท รวมทั้งทำใบปลิวแจกด้วยนะ แน่นอนว่าข้อเสนอ ค่าตอบแทนสูง ไม่พอใจตกลงกันได้ ทำให้มีคนให้ความสนใจไม่น้อยเลย แต่ติดที่เจ้าตัวไม่ถูกใจใครสักคนเลยนี่สิ
“แล้วสรุปจะเอาไงวะ ถ้าแกไม่เลือกตอนนี้...”
“ไอ้ลู่ แกช่วยฉันอีกเรื่องสิ”
ลู่หานยังไม่ทันจบประโยค เสียงทุ้มต่ำของคริสก็เอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน ลู่หานเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“ก็ถ้าช่วยได้ก็ช่วยเต็มที่ มีอะไรล่ะ”
“เด็กที่อยู่ในสังกัดเอวีค่ายแก...”
ประโยคเกริ่นของคริสเล่นเอาคนเป็นเพื่อนเบิกตาโต กำลังจะอุทานขึ้นมาอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่าอีกคนส่งสายตามาให้เงียบลงเสียก่อน
“คนที่ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักๆ”
“ไอ้ห่า ชัดเจนมาก ที่พูดมานั่นก็เข้าข่ายเด็กแทบทั้งค่ายอยู่แล้วมั้ง”
คริสเหล่มองไอ้กวางที่ทำหน้ายับย่นจนตีนกามันขึ้นเป็นริ้วๆ เขาเองก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะนึกไปถึงคนตัวบางที่เขาเจอเมื่อสองวันก่อน ถ้าเป็นคนนั้นล่ะก็ คำว่าถูกใจคงจะน้อยไป
“สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบห้า ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้มแต่ชอบทำตาขวาง ผมสีเทา อืม ใช้โทรศัพท์โน้ตสามด้วย”
“อ๋า นึกออกแล้ว”
ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่พยักหน้าหงึกหงักอีกครั้ง นึกภาพตามที่คริสบอกออกมาก็ดูจะมีคนเข้าข่ายอยู่คนเดียว เด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มที่ว่า คงจะเป็นคนที่กำลังฮอตแล้วก็ขายดีสุดๆในตอนนี้
“คนนั้นแหละ”
“หมายความว่า อยากได้คนนั้นมาเป็นแฟนเหรอวะ”
“อืม แค่บอกชื่อมาก็พอ เดี๋ยวไปคุยเอง”
“ถ้าจำไม่ผิด เด็กคนนั้นชื่อ พยอน...”
ชื่อของคนที่คริสอยากรู้จักยังออกจากปากลู่หานไม่หมด ประตูกระจกทึบหน้าห้องรับรองก็ถูกเคาะสองสามที ก่อนน้ำเสียงที่คริสจำได้ติดหูจะดังขึ้น
“ขอโทษฮะ ผมมาสมัครเป็นแฟน ตามใบนี้”
◊ Fake Boyfriend ◊
“ขอโทษฮะ ผมมาสมัครเป็นแฟน ตามใบนี้”
ผู้ชายสองคนในห้องมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับผู้มาใหม่ หนึ่งในสองคนนั้นแบคฮยอนรู้จักดี เขาคือคุณลู่หาน ประธานบริษัทแอลยูเอนเตอร์เทนเมนต์ เจ้านายใจดีที่เขามีโอกาสคุยด้วยอยู่บ่อยครั้ง ส่วนอีกคน ผู้ชายร่างสูงเจ้าของผมสีบลอนด์สะดุดตาคนนั้น...คือไอ้โรคจิตที่เขาเจอที่ระเบียงสตูดิโอเมื่อสองวันก่อนนั่นเอง
คนตัวเล็กชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสมองดึงความทรงจำเกี่ยวกับผู้ชายร่างสูงตรงหน้าออกมาอีกครั้ง ดวงตาเรียวรีสบกับแก้วตาสีน้ำตาลอ่อนของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ แบคฮยอนขมวดคิ้ว แต่อีกคนกลับส่งรอยยิ้มจางๆกลับมา
“ไง แบคฮยอน ไม่นึกว่านายจะมาสมัครเหมือนกันนะเนี่ย”
เสียงของท่านประธานฉุดแบคฮยอนออกมาจากความคิดในหัวเกี่ยวกับชายแปลกหน้า คนตัวเล็กส่งยิ้มกลับไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาสีเข้มเมื่อลู่หานผายมือเชิญให้นั่ง
“ความจริงแล้วก็ไม่ใช่งานของทางค่ายหรอกนะแบคฮยอน แต่ว่าเพื่อนฉันมันฝากให้ทำน่ะ ได้อ่านในใบปลิวแล้วใช่มั้ย”
“ครับ”
แบคฮยอนขยับตัวอย่างอึดอัด ไม่ใช่เพราะคำถามของลู่หาน แต่เพราะสายตาจากคนตรงข้าม ที่เอาแต่จ้องมาทางเขาไม่วางตา พร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปากที่คาดเดาความหมายไม่ได้นั่นด้วย แบคฮยอนไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อนนอกจากสองวันที่แล้ว หวังว่าคงไม่ใช่...
“ยังไงก็คุยรายละเอียดกับมันเองละกัน ฉันไปแล้วนะ”
ลู่หานยิ้มจางๆให้แบคฮยอน ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน มือเรียวตบเบาๆที่ไหล่ของผู้ชายตัวสูงสองสามที และเพียงการกระทำแค่นั้น แบคฮยอนก็รับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองหวังนั่นมันไม่ใช่เรื่องจริง
แบคฮยอนกำลังหวังว่า...เพื่อนคุณลู่หานคงไม่ใช่ผู้ชายคนนี้
แต่มันดันใช่ไง -_-
◊ Fake Boyfriend ◊
100%
｡SYDNEY♔
ความคิดเห็น