คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAP1
1
“ไม่โอเคเลย... ฉันว่าตรงนี้ต้องเพิ่มแสง ตรงนี้ต้องจัดให้เข้าที่ เท่านั้น พอแล้ว ถ่ายได้”
“เฮ้.. โซยา”
“ฮะ....เฮ้ย ควอนคิมมิน ใช่แกหรอ ใช่หรอ ซอมบี้ชัดๆ”
“^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย ไม่ได้ความจริงวันนี้กูไม่เป็นเพื่อนกับมึงอีกต่อไป”
แสงจันทร์นิทราอันสวยงาม ดับลงพร้อมแสงสว่างเจิดจ้าที่พร้อมแผดเผาของแสงสุริยา..
“พรุ่งนี้จะปลื้มใครอีกกันละค่ะ พ่อคนหล่อ ;(“
“นาริมอา มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”
“อ๋อ หรอค่ะ แล้วที่ฉันเห็นตามบทสัมภาษณ์นี่มันคืออะไรหรอค่ะ? บิดเบือนงั้นหรอ?”ฝ่ายสาวเจ้าเริ่มมีอามรมณ์ขึ้นมาหน่อยๆหลังจากคุยกับนัมอูฮยอนที่แปลงกายมาสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ใครจำได้ อย่าเลย อย่าโกหกด้วยสายตาใสซื่อแบบนั้น มันจะทำให้ฉันใจอ่อน..
อย่ามาคอยดูแลเพียงแค่วันเดียวในกรงที่แสนทุกข์ระทม มันจะทำให้นกตัวนั้นไม่สามารถตัดใจจะบินหนีออกจากกรงอันทุกข์ทรมานได้เพราะรักเจ้าของมากเหลือเกิน..
แต่อย่างว่า มันจะต้องมี สักวันหนึ่งจะพานพบจุดจบ...
ไม่วันนี้ ก็วันหน้า
“พอเถอะ จะไปไหนก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันทำงานเอานะค่ะ”
“เดี๋ยวนี่ไล่กันหรอนาริม... ใช่สินะ ผมไม่ใช่จองยงฮวานี่..”
“เอ๊ะ! โอปป้าอย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวสิค่ะ จะว่าฉันก็ว่าตรงๆ อย่าอ้อมไปที่คนอื่นเลย!!”
“ปกป้องกันนักใช่มั้ยละ ผู้ชายคนนั้นที่มาหลังโอปป้านะ!!!”ร่างหนาไม่แคร์สิ่งใดคว้าข้อมือเล็กของนาริมไขว้หลังดันร่างบางติดกำแพงโดยไม่สนใจคำเรียกร้องขอให้หยุดเลยแม้แต่น้อย สติของอูฮยอนเลยเถิดไปไกลกว่าจะได้ยินเสียงเรียกใด มีแต่ความโกรธในใจและความต้องการ...
ไม่ทันนาริมจะอ้าปากส่งเสียงร้องใดๆ ริมฝีปากหนาประทับลงกลีบปากบางที่ดิ้นไปมาราวกับหาทางออก ริมฝีปากบางเม้มตรงกันไม่ให้ลิ้นหนาสอดเข้ามายังโพรงปากหวานใด แต่กำลังใยจะสู้ผู้ชายที่เข้ายิมออกกำลังกายทุกวันเป็นว่าเล่นได้ ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นตรงผละออกจากกันหลังจากโดนแรงมหาศาล ส่งผลทำให้ลิ้นหนาประกบเข้าไปยังโพรงปากสีหวานของนาริม แต่ครานี้มิได้แต่มีความหวานดังเช่นเคย มีแต่กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากที่แตกและความรู้สึกกลัวของนาริมที่ส่งออกให้อูฮยอนยามตอนนี้กลายเป็นซาตานร้าย
“ฮึก... ฮึก พอแล้ว พอกันทีพี่อูฮยอน!!!! ฉันไม่ใช่ของเล่นที่พี่จะมาเล่นแล้วทิ้งขว้างไปหาผู้หญิงคนอื่น ฉันก็เจ็บ ฉันก็มีหัวใจ!!!!!!”
“............. นะ...นาริม พี่..”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น มันจบแล้ว สามปีของเรา มันจบแล้ว ฉันเกลียดพี่ ได้ยินไหม!! ฮึก!”สาวน้อยร่างบางเพียงสะบัดออกจากมือที่โดนกอบกุม ไม่ทันจะเดินก้าวไปอย่างที่ใจหวัง อูฮยอนรีบปราดเข้ามาฉุดรั้งอย่างรวดเร็ว รู้ดีว่ามันไม่ใช่คำประชดธรรมดาที่เคยเล่นกัน...
“อย่าทำแบบนี้ เราจะทำโทษพี่แบบไหนก็ได้ อย่า อย่าจากพี่ไป...”
“พี่อย่ามาขอร้องฉันอีกเลย... ฉันใจอ่อนมากพอแล้ว มากพอจะเกินไหวจริงๆ”แม้ว่ายุนนาริมจะ
พยายามดึงแขนที่โอบรัดทั้งสองข้างเธอไว้เท่าไรยิ่งรัดแน่นเท่านั้น ยามนี้ทั้งสองได้แต่เพียงทบทวนหัวใจตนเอง อีกคนหนึ่งกำลังกลัวที่จะเสียคนตรงหน้าไป อีกคนตัดสินใจอย่างกล้าแกร่งเพื่อจะหลุดจากกรงที่แสนทรมานแห่งนี้เสียที
พอกันเสียที กรงนรกที่อยู่มานาน... กรงนรกที่ขังเธอไว้ทั้งเป็นด้วยการไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน ด้วยการมีข่าวมากมายทำให้ไหวหวั่น มันเหมือนกรีดซ้ำที่หัวใจที่มันมีรอยแผลเหวอะหวะอยู่แล้วลงไปอีก แต่ถึงจะทำอย่างไร หัวใจดวงนั้นก็ไม่มีที่ท่าว่าจะขาดออกจากกัน มีแต่จะทำให้มันพันยุ่งเหยิงยิ่งกว่าเดิมเท่านั้นอีก.. วันนี้เธอจะเป็นคนเอามีดตัดหัวใจให้ขาดออกจากกัน แม้หัวใจของทั้งสองจะเจ็บเจียนตายก็ตามที...
“โอ้.... พระเจ้าช่วยเถอะ.. ใครเห็นพวกแกสองคนในสภาพนี้ ว่าต้องติดยาแน่ๆ ไปทำอะไรกันมาห๊ะว้ะ!!! ไอ้อิมเมจ ไอ้นักร้องหลัก!”
“....”
“กูถาม ไม่ได้ยิน?”
“เปล่า.....”อูฮยอนเพียงเงยหน้าตอบขึ้นมาเท่านั้นกับคิมมยองซูที่ไม่ตอบอะไรเลยและเหม่อมองออกไปในกระจกรอบนอกของรถตู้ที่กำลังแล่นไปที่อินชอนเพื่องานคอนเสริท สองสามวันนี้ที่เขาเลิกกับคิมมินไป อะไรมันก็ดูน่าหม่นหมองไปหมด ไม่อีกแล้วรอยยิ้มที่ทำให้หายเหนื่อย..
ทำไมช่างอ่อนล้าได้ถึงเพียงนี้ ความรักหนอ...
“สองคนนี้มันเลิกกับแฟน”
“อ๋อ..ที่แท้ก็เลิกกั.... เฮ้ย!!! คิมมินกับนาริมเนี่ยนะ????? What?!!”เหมือกรีดหัวใจเข้าไปอีกเมื่อได้ยินชื่อคนรักทั้งสอง อูฮยอนปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวดในใจเมื่อคิดถึงหน้าเธอตอนที่บอกเลิก ในใจเจ็บแค้นที่เจ้าตัวคาดว่าเป็นสาเหตุให้เธอกับเขา จองยงฮวา..
โดยไม่คิดสักนิดว่าตนเองเป็นคนทำเธอเอง เป็นคนขังเธอในกรงนั้นจนเธออยากจะหาอิสรภาพ..
“ยังไม่ได้เลิก!!”เสียงทุ้มของมยองซูเอ่ยออกว่าตวาดน้อยๆราวกับยังทำใจไม่ได้เรื่องที่เกิดขึ้น ทุกคนในรถเองได้แต่ถอนหายใจพร้อมเห็นใจทั้งสี่คนนี้ไปด้วย ไม่น่าเลย...
ทั้งสองคู่ต่างเพียบพร้อมด้วยความรักและความหวังดีต่อกัน เหตุไฉนจึงแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์เศร้าได้ถึงเพียงนี้? แต่เพราะเป็นคนของประชาชนแค่นั้นหรือ?
“ทำใจเถอะฮยอง..”
“ไม่ พี่ไม่มีวันทำใจกับมันเด็ดขาดซองจง!!”มยองซูเพียงกัดฟันแน่นและตอบคำถามน้องชายที่พวกเขาเฝ้ารักและถนุถนอมกันอยู่ทุกวัน ด้วยความเป็นน้องที่รักมยองซูจึงไม่ระเบิดอะไรใส่มากนัก หลายครั้งหลายคราเช่นกันที่ซองจงมักจะถูกพี่ๆใช้ให้ไปเกลี่ยกล่อมทั้งมยองซูและพี่ๆในวงที่เครียดและเข้าหน้าใครไม่ติดให้กลับมาใจเย็นเหมือนเดิม ฝ่ายน้องเล็กเพียงถอนหายใจกับความดื้อของฮยองทั้งสองก่อนที่จะเข้าไปอ้อนพี่ทั้งสองให้เลิกสร้างบรรยากาศชวนหดหู่ ณ ที่นี้
“ฮยองนัมอู ฮยองมยองฮะ ฟังผมนะ นูน่าทั้งสองเค้าคงมีเหตุผลที่ต้องตัวจากไป แต่ตอนนี้เรามาทำหน้าที่ของพวกเราก่อน ผมเชื่อแน่ครับว่านูน่าทั้งสองจะไม่ดีใจแน่เมื่อเลิกกับพวกพี่แล้วเป็นแบบนี้”
“.........”
“ทั้งผมทั้งฮยองดงอูซองกยูโฮวอนซองยอลเป็นห่วงและรักฮยองทั้งสองคนนะครับ”
“รู้....รู้แล้วไอ้มักเน่เอ้ย... ขอบคุณที่ทำให้รู้สึกดีนะ”ทุกคนแทบจะยิ้มได้ไม่เว้นแม้แต่โจซองจึลเมนเจอร์คนโหดของอินฟินิตเมื่ออูฮยอนและมยองซูยิ้มได้และขยี้ผมมักเน่เล่นกัน
หลังว่าอินฟินิตคงกลับมาสงบสุขเร็วๆ และไม่ต้องมีใครเสียน้ำตาไปมากกว่านี้เลย
แค่นี้ก็แทบทำวงแตกแล้ว.. ได้โปรด ฮันโซยา รยูซิสเตอร์
Inchon
“ออนนีคิมมินค่ะ ยิ้มหน่อยเถอะนะค่ะ พี่จองมินอุสาร์จองทีพักให้เชียวน้า”
“ขอบคุณค่ะออนนี ;(“
“ยิ้มหน่อยเถอะ พี่คิดว่าคงไม่เสียหายอะไรที่เธอยิ้ม ไม่มีคิมมยองซูนัมอูฮยอนออยู่ แต่พวกเธอยังรยูฮเยริมรยูจองมินและฮันโซยาอยู่ อย่าคิดว่าเธอจะเดินบนถนนที่แสนโหดร้ายที่นี้แห่งเดียว”ทั้งสองได้โผเข้าหาพี่ใหญ่อย่างจองมินเข้าอย่างจัง จองมินได้แต่ลูบหัวด้วยความรักความห่วงใยก่อนจะพาทั้งสองขึ้นไปที่ห้องพัก ฮันโซยาและรยูฮเยริมที่กำลังรอกุญแจห้องพักได้แต่ถอนหายใจในความรักของเพื่อน
กลัวเหลือเกิน กลัวรายต่อไปจะเป็นตนเอง....
--
CRY .q
แช๊ปนี้สั้นแปลกๆ อะฮือออ บรรยายแบบมึนมว๊ากกก XD
ตอนหน้าใครที่อ่านแล้วเตรียมตบอิแปะได้เลยจ้า *เปิดทาง*
*แต่ละตอนจะมีบทเลิกของแต่ละคู่นะค่ะ ;)
น้องๆที่มีฟีท เจอกันตอนแถวๆแชปกลางๆ 55555
ความคิดเห็น