คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ I : ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม (แก้บางส่วน)
'นี่ริทสึเธอจะรู้อะไรบ้างมั้ย ว่าฉันคอยถามตัวเองมาตลอดว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ทำไมความรู้สึกไม่เหมือนกับตอนเจอกันครั้งแรก เพราะเวลาทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไปงั้นเหรอ นิสัยของเธอความร่าเริงของเธอฉันก็เห็นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วแต่ทำไมเวลาอยู้ใกล้เธอใจมันเต้นไม่เป็นส่ำเลย'
"ขอโทษนะที่มาช้า"
ฉันเดินเข้าห้องของชมรม K-on ชมรมที่เหมือนจะเฉื่อยแฉะที่สุดแล้วในโรงเรียนซากุระอาโอกะ (จะภูมิใจดีมั้ยเนี้ย) ที่ฉันขอโทษเพราะฉันมัวแต่ยกของไปให้อาจารย์ที่ห้องพักจึงทำให้เหมือนฉันจะมาช้าที่สุดในชมรมแต่....
"อาว.........อยู่แค่คนเดียวเหรอริทสึ แล้วคนอื่นล่ะ"
ภาพที่ฉันเห็นคือหัวหน้าชมรม ไทนากะ ริทสึ เพื่อนสมัยประถม นั่งอยู่ที่โซฟาไม้สำหรับนั่งดูตอนซ้อมแล้วก็เอาไว้นั่งพักเวลาเหนื่อย กำลังเอาไม้กลองเก่าที่หักแล้วมาดูสำหรับริทสึแล้วฉันจำได้ว่านั้นมันไม้กลองคู่แรกที่เธอซื้อมามันหักด้วยอุบัติเหตุอะไรสักอย่างที่ฉันลืมไปแล้ว พอริทสึเห็นฉันก็รีบเอาไม้กลองเก็บแล้วทักทายฉัน
"โอ้ มิโอะขอโทษนะพอดีพวกที่เหลือเป็นเวรน่ะ"
ริทสึเงยหน้าขึ้นมาตอบแล้วยิ้มให้ฉัน ไม่อยากจะให้รู้เลยนะว่าดูดีมากๆเลยล่ะ สำหรับฉันแล้วริทสึก็คือเพื่อนสมัยประถมสินะแต่ทำไมช่วงนี้ฉันถึงใจเต้นเพียงแค่ได้เจอริทสึกันนะ
"นี่ริทสึอยู่กัน 2 คนจะซ้อมได้รึเปล่า"
ฉันถามริทสึส่งๆไปอย่างงั้นแหละเพราะถ้าจะให้ซ้อมคงไม่ได้หรอกเพราะแค่เบสกับกลองจะไปทำอะไรได้ถ้ามีกีตาร์ก็ว่าไปอย่างสินะ แต่คำตอบเป็นอะไรที่ฉันคาดไม่ถึง
"อือ ได้สิ"
ฉันอึ้งไปแปปเดียวริทสึก็มานั่งประจำที่กลองชุดแล้ว
"นี่ มิโอะ จะซ้อมมั้ยล่ะเนี้ย"
ริทสึเรียกฉันด้วยแววตาและสีหน้าสบายๆ ทำให้ฉันต้องรีบคว้าเบสและต่อแอมป์อย่างรวดเร็ว พอฉันต่อเสร็จริทสึก็เริ่มเคาะไม้แล้วให้จังหวะ one two three four โดยไม่บอกฉันว่าจะเล่นเพลงอะไร
"เดี๋ยวสิริท.....เอ๊ะ!!!"
ฉันกำลังจะแย้งถามว่าจะเล่นเพลงอะไรแต่ทันทีที่ริทสึตี ฉันก็รู้ทันทีว่าเป็นเพลงอะไรจังหวะอะไร มือของฉันเล่นไปตามจังหวะเพลงที่ฉันรู้ว่าเพลงนี้มีจังหวะอย่างไรก็เพราะฉันกับริทสึช่วยกันแต่งตั้งแต่ตอนที่ฉันกับริทสึเล่นดนตรีเป็นใหม่ๆ ไม่นึกว่าเธอจะจำมันได้
จังหวะที่ไม่ช้าไม่เร็วนัก กลองที่ไม่ค่อยเน้นหนักกับเสียงของสแน จังหวะที่ทั้งเบสและกลองเด่นไปพร้อมๆกัน ริทสึมองหน้าฉันแล้วยิ้มออกมา อะไรเล่าก็เธอเป็นคนเริ่มเล่นก่อนเองไม่ใช่เหรอ ก็สัญญากันเอาไว้ว่าจะเป็นเพลงของเราแค่ 2 คนเท่านั้นจะไม่บอกและไม่ดัดแปลงจังหวะอะไรทั้งนั้น
"ไม่น่าเชื่อเลยนะที่มิโอะยังจำได้อีกน่ะ"
ริทสึยิ้มให้ฉันแล้วกล่าวประโยคนี้ออกมาแต่ก็ยังตีกลองต่อไปเรื่อยๆ ในท่อนสุดท้าย
"......บ้าน่ะก็เราแต่งกันเองไม่ใช่เหรอ...."
ฉันตอบออกไปและเล่นคอร์ดสุดท้าย ริทสึก็ส่งกลอง เป็นอันจบเพลง เสียงมือถือก็ขึ้นมาพอดี เป็นมือถือของริทสึ เจ้าตัวเลยรีบวิ่งไปดูว่าใครส่งอะไรมา จู่ๆริทสึก็ร้องขึ้น
"อ๊า! ยูอินี่เธอ!!!"
ริทสึร้องลั่นดังทั่วห้องชมรม แล้วกำมือถือแน่นเหมือนกับว่าถ้าไม่เสียดายเธอขว้างทิ้งแน่ๆล่ะ
"มีอะไรเหรอริทสึ"
ฉันรีบวิ่งไปหาริทสึที่กำลังวีนอยู่ทีนี้ แล้วรีบหยิบมือถือออกไปก่อนที่เธอจะโยนมันทิ้ง
"นี่มิโอะรีบเก็บเบสเลยนะ"
เอ๋ แล้วไหงฉันต้องเก็บเบสด้วยล่ะเนี้ยแต่ช่วยไม่ได้ฉันเลยรีบเก็บเบสอย่างวอดแต่ก็ระวังไม่ให้เบสเป็นรอยหรือขูดกับของใดๆทั้งสิ้น
"เก็บเสร็จแล้วใช่มั้ยมิโอะ"
หลังฉันรูดซิบกระเป๋าเบสปั๊บ ริทสึก็เอากระเป๋าเรียนมาให้ฉันทันทีแล้วจับมือฉัน แล้วนี่จะถามทำไมว่าเก็บเสร็จรึยัง คลุมฝูงชนชัดๆ
"นะ นี่ จะไปไหนกันเหรอ ริทสึ"
ฉันถามพร้อมวิ่งไปให้เข้ากับจังหวะวิ่งของริทสึ
"ไปร้านเค้ก"
หา.....นี่ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย ร้านเค้กเนี้ยนะ วิ่งไปร้านเค้กเนี้ยนะ บ้ารึเปล่าเนี้ย
"หา???"
"ก็ยูอิบอกว่า วันนี้ไม่เข้าชมรมกันทั้งหมดเลย จะไปร้านเค้ก XXX (ขออภัยนึกชื่อบ่ออกจริงๆ)น่ะสิ หนอยๆๆ ทิ้งฉันแล้วไปกินเค้กไม่ชวนกันเลย"
แหงะ ที่แค้นเพราะไม่ยอมชวนใช่มั้ยล่ะเนี้ย เฮอช่วยไม่ได้นะ ก็นี่แหละริทสึ แต่ว่าอบอุ่นมากเลยล่ะมือของเธอน่ะ ให้ตายสิใจฉันเต้นอีกแล้ว ทำไมกันล่ะเนี้ย
*************************************
อาวล่ะจบไปตอนหนึ่ง
มาอัพด้วยความคันเต็มที่
เผอิญว่ายุงในค่ายมันเยอะแล้วเราน้ำเหลืองไม่ดีโดนกัดเต็มที่
แถมเพราะโรคนี้ทำให้ตุ่มยุงอยู่นานมากๆเลย 3 วันยังไม่หาย T^T
ThE BlAcK ArT
ความคิดเห็น