คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +Chapter 2
Chapter 2
เ้าแล้วววววววววววววววววว…
เป็นอีวันที่ผม็เือบไม่ไ้นอนิถึแ่ำพุอแม่ที่ว่า มิส์เ้าะเ้ามาอยู่ับพวเราสัพันะ^^ โอ๊ยยยย…นี้็ใล้ะสอบแล้วนะ แม่ทำไม้อเอาเรื่ออะไรมาลอใส่หัวผม้วยเนี้ย! ผมเรียน้อเอามือทั้สอ้าอัวเอึ้นมายี้ผมอัวเอเป็นารให่เลยทีเียว -.-
“เฮ้ยยย… ม่อน มึเป็นห่าไรเนี้ย สภาพูไม่ไ้เลย” ทัทาบเพาะแ่เ้าเลยไอ่เพื่อนรั เหอะๆ ็ริอย่าที่มันพูสภาพผมอนนีู้ไม่ไ้ริๆ ้อบอเลยว่าผมโทรมมา… T^T
“มึยัไหวนะ?” ไออมยิ้มถามผมอย่าเป็นห่วริๆาใมันเลยรั้นี้อ่ะ เป็นบุหรือเป็นบาปหูผมเนี้ย เพราะทุรั้เวลาผมเป็นไรมามันอบ้ำเิมผมอยู่นั้น อยู่นั้นแหละ นผมเือบมินาย
“ูไม่เป็นไร๊ แ่่วนี้มีเรื่ออะไรมามายให้ิรสมอไปหน่อย” ผมพูไปแบบเหนื่อยๆล้าๆเหมือนนไม่มีแร
“มีไร็บอุิว่ะ ะไ้่วยๆัน เห็นสภาพมึแล้วูละป่วยิ =.= ” โอ๊ยยย… ผมะร้อไห้ ไออมยิ้มมันเป็นห่วผมโว้ยเห้ยยยยยย T^T ( ะราม่าไปแล้ว ไรเอร์เว่อเวอนไปเอ อิอิ )
ผมับไออมยิ้มเินุยันมาลอทาเรื่อที่ผมิมาอยู่นเียว แ่ผมไม่บอเรื่อไปมือี้าร์หรอแบร่ (ประเ็นือผมอายไ ที่ถูผู้ายลาเ้าห้อน้ำแล้ว็…่ามัน!!) เิมมาถึหน้าโรเรียน ็ไ้ยินเสียออเ้าเรียนาบแรันพอีเป๊ะ! เรียน เรียน เรียนรับ (:
เที่ยโว้ยยยยยย…
“เอานมปัฟาร์มเฮ้ารสเนยสอร์เบอรี่ะนมื แบบืริๆนะเว้ย ไม่ใ่เอาพรอมันเนยมาอี” ผมสั่อาหารมื้อเที่ยอผมให้แ่ไออมยิ้ม
“็มันไม่มีนมืนิหว่า ู็เห็นว่าพรอมันเนยมัน็ืเหมือนันู็เลยเอาไป” เถียลอไอเพื่อนนนี้อ่ะ -.-
“ม่อน” หือ? ใรเรียอ่ะ? ผมหันไปหันมาอยู่สอสามรั้ ไอที่เป็นนเรียผมมัน็เินเ้ามาหาผม โอ๊ววววว. ไอเมเพื่อนฮัอีนอผม มันลับมาั้แ่เมื่อไรว่ะนิ ? อย่า นะน๊า ไอเมมัน็เป็นเ็นอ ไปอยู่ะพ่อมันที่ฝรั่เศส รั้แ่…(ลาเรียยาวๆ) ผมะมันึ้นม.1 แ่เรายัิ่อันอยู่นะ๊าบ โทละเลหาันะบ้าลแหละ ( ไรเอร์ำให้สันิส อุวะฮะฮ่า เะม่อนะน้อยใ )
“มึลับมาอนไหนเนี้ย ไม่เห็นทีมาบอูเลยยยยย?” ผมเริ่มถามมันอย่าสสัย
“ูพึลับมาเมื่อวาน โทษว่ะที่ไม่ไ้โทรบอ่อน ^^ ” ลับมาเมื่อวาน -.- เหมือนไอพี่มิส์เลยนิหว่า ีน๊าอยู่นล่ะประเทศ
“แล้วิไลับมานิ แล้วมึมาับใร พ่อแม่ มึอ่ะมา้วยไหม?” ถามไปเรื่อย แ่ิถึมึว่ะเม <3
“มาเ่ะ พ่อูอ่ะเ้าิะมาเปิสาาอยู่ที่เมือไทยเลยพาันมาหมบ้านเลย ไอม่อนนนนนนนนนนนนนนนน… ูิถึมึว่ะสาส !!!” พอมันพูบถึับระโนเ้ามาสวมอผมอย่าัเลย สัสเือบถูมูู
ุบบบ!
เสียเหมือนมีอะไรหล่นอยู่้าหลัผม ผมเลยเบี่ยัวไอเมเพื่อูว่าเิไรึ้น อุ๊ย ! ไอออมยิ้มเห็นภาพอุาาแล้วไล่ะ ผมรีบุบุบุบไอเมอย่าแรเพราะไอนี่แม่แรวายัวยัวายอี แ่หล่ออ่ะ -.- (ไม่ใ่ประเ็นแหละหล่อเนี้ย)
“ไอเม มึะะอูให้ายห่ารแนมึเลยไ ปล่อยู หายใไม่ออเว้ยยยยยยยยยยยยยย…” ผมพูเสียปนระหวาใส่มันอย่าั ลัวว่าหูมันะเป็นน้ำหนว >.<
“เห้ยยยยยย. Sorry Sorry ูไม่ไ้ั้ใ นมันิถึนิหว่า” มันอโทษผมอย่าเร็ว เพราะพอมันปล่อยผมแล้วผม็ ไอ่อแ่ เหมือนนหายใไม่ออำลัะหมออิเนาย แ่ไปนที่ยัยืนอึ้ัวแ็เป็นรูปปั้นอยู่นี้สิ
“ไอลูรว มานี้” ผมเรียมันมานั่ มัน็เื่อฟัผมอย่า่ายมา
“ใรอ่ะมึ” มันเ้ามาระิบ้าๆหูผม
“เพื่อนูสมัยเ็ ื่อเม” ผมบอไออมยิ้มไป และแนะนำไอเมให้ไออมยิ้มไ้รู้ั เอ่ยยยย.! พึิไ้่อนะผมเวลาพัผม็หันไปบอไออมยิ้มให้รีบๆิน ผมเอ็รีบิน ยัไลืมหันไปบอไอเม
“อนหลัเลิเรียน่อยุยันมึ” ผมรีบบอไอเมไป ปายัินนมปัอยู่เลย
เย็น//ะวันใล้ิน…
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย. ทำไม้อมีเวรวันนี้้วย ยัไม่ไุ้ยะไอเมเท่าไรเลย U____U” ผมปนออมาให้ไออมยิ้มฟั แ่มัน็เินอ่านไรไม่รุ ไม่สนใุเลยยยยย…
“หือ?” เินมาถึหน้าโรเรียน็เห็นเหมือนมีใร็ไม่รู้ยืนรออยู่ เลยทำให้ผม้อรีบลาไอนที่มันไม่สนใผม วิ่ วิ่ ออมาหน้าโรเรียนอย่าเร็ว พอออมา็้อใอีรั้เมื่อไอเม…มันยัรออยู่ >.< ีใ๊าบบบบบบบบ… แ่ทว่า้อใอีรั้เือบสลบเมื่อเห็นรถันามอมัน สปอร์สีแเาวั๊บบบบ O[]O ( ผมอบันนี้ ื้อมาเย้ยู รู้แล้วว่าบ้านมึรวย T^T ) ผมมอหน้ามันเป็นเิถามว่า ทำไมยัไม่ลับ?
“มอหน้าูอี ูรอทีุ่ยะมึอยู่นะ” ไม่เ้าใในสิ่ทีู่มอมึเลยยยยยยย -.-
“โทรหาูเอา็ไ้ ะรอูทำไม?” ผมบอมันไปเป็นเิแบบิ มัน้วย
“เอ้า ไอนิ็นมันิถึ ู็โทรไปบอแม่มึแล้วว่าะไปส่มึบ้านึๆ” หือ! โทรไปหาแม่ ?
“โทรไปทำไม มึมีไระุยะูอีนิ? หรือว่า หึหึ มีอฝามาฝาู้วยหรอออออออออ?” ้อมีสิผมหวัๆไว้ว่ามัน้อื้อมาฝาผมบ้าแหละอ่ะ เพราะมันว่ารั้่อนนู้นนน…เมื่อ 3 ปีที่แล้ว มันไม่ไ้เอาไรมาฝาเลยยยยยยยยยยยยยย แแ T^T
“มีเ่ะ แ่อยู่บ้านว่ะ” มันบอเป็นเิๆ ะวนไปบ้านมันนิสๆ
“ะวนูไปบ้านมึ็บอมารๆเลยิว่ะ อ้อมอยู่นั้นแหละมึเนี้ย” ผมบอมันไปแบบวนไสไร์ผมแล้วเินไปเปิประูรถมันเพื่อึ้นไปนั่ในรถมัน แ่็ไม่ลืมที่ะลาไออมยิ้มมา้วย (:
“แู่โทรบอแมู่ให้ไปอแม่มึให้” ผมลามันถึมาึ้นมานั่บนรถแล้ว้อพูัมันไว้่อนเลยเพราะมันลัวว่าแม่มันะ่ามันเอา แล้วมัน็พยัหน้าแทนำอบ “โอเ” ผมอบมันไปแล้วหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแล้วโทรไปบอแม่ บารสนทนา ไออมยิ้ม็ยิ้มอย่ามีวามสุเหมือนแ้มมันะปริบ (น่ารัิบหายยยยยยยยยยยย เวลามันยิ้มเนี๊ยยย >////<)
แล้วไอเม็ับรถพาผมะไออมยิ้มมาถึที่บ้านอมัน ผมลมาารถไอเม็้อใอีแล้ว เมื่อภาพรหน้าผมมันทำให้ผมิว่า นีู้เป็นเ้าายหรือไว่ะเนี้ย เพื่อนูนิรวยิบหายวายป่วเลยอ่ะ ผมับมือไออมยิ้มเินเ้าไปในบ้านไอเม เพราะูๆไออมยิ้มแล้วมันะลัว ไอเมเินนำไป่อนแล้ว พอมาถึหน้าบ้าน็มีสาวใ้ผู้น่ารัออมา้อนรับ และพาผมะไออมยิ้มไปที่ห้อ…ให่เินไปแล้ว ห้อรับแบ้านมึเนี้ย ให่ว่าบ้านผมเป็น10เท่าเลยอ่า ไม่ใ่บ้านแล้วเนี้ยยยยยย… ผมะไออมยิ้มนั่รอไอเมสัพัมัน็เินมาพร้อมถุอะไรไม่รู้ เยอะแยะ แ่ในหัวผมิไปแล้ว อฝาอฝา >[]< มาถึผม มัน็ยื้นถุที่มันถือมาทั้หมให้ผม O[]O
“อูหมนี้เลยหรอ?” ผมถามมันไป เพราะมันเยอะเินไปๆๆๆๆ
“มึบ้าหรือไ อพ่อแม่มึ้วย แล้ว็เพื่อนมึอี” ไอเรา็ะะเ้าไประโอส่ะหน่อยถ้าเป็นอเราหม พอมันพูว่ามีอไออมยิ้ม้วยมัน็เ้ามาหยิบถุที่เป็นอไออมยิ้มแล้วให้ไป ไออมยิ้ม็ไ้แ่ยิ้มแล้วพูเบาๆอบุให้ไอเมไป
“เอ่อ ไอม่อนูอย่าให้มึรู้สัใรอีนนึ” พอมันพูบมัน็เินหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้ รอมันอยู่นานพอัว แล้วมัน็วิ่มาหาพวผม
“นี่นี่ นทีู่อยาให้มึรู้ั” มันยิ้มแ่ ันเลยทีเียว พอมีนเรื่อมาไปเม็เ้าไปลาน นนั้นให้เ้ามา
“นี่นี่ไมึ My Brother ูเอ ^^ ” ผมถึลับใเลยทีเียวเมื่อไอเมมันมาเปิัวพี่ายอมัน แล้วผม็หันไปหาไออมยิ้ม แ่ทว่าไออมยิ้ม ใยิ่ว่าผมส่ะอี มันในทำให้ถุที่ไอเมให้มาล่วไปอลับพื้นเลย
“พีู่เอื่อ….”
อิอิ รั้นี้อาอ่านันเยอะหน่อยนะ่ะ
เพราะไรเอร์ไม่ไ้ใส่รูป (:
ยัไ็เ้ามาอ่านมาเม้นัน้วยนะ่ะ
ีไม่ียัไ เม้นไ้เลย ไรเอร์ะไ้เอาไปปรับปรุ ^^
้ออบุทุนที่เ้ามาูเพไรเอร์้วยนะ๊า แบบว่าีใมาเลย่ะ >////<
kitta
ความคิดเห็น