มุขตลก ขำขัน ฮาแตก ขำกลิ้ง ...

ลำดับตอนที่ #180 : คุณยายสยอง (ขำขำ)

เวลาประมาณ 17.30 น.ของทุกวันเป็นเวลาที่ธีระต้องเลิกงานแล้วรฃีบเดินทางเพื่อมาให้ถึงท่าเรือซึ่งป็นื่เรือข้ามฝากเพื่อกลับบ้าน


และแล้วเรื่องราวอันน่าหยดหยองก็เริ่มขึ้นในวันฝนตกหนัก ธีระพยายามที่จะเคลียร์งานที่บริษัทให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้รับเดินทางกลับบ้าน แต่ว่า

เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงเวลา 22.00น. ซึ่งเป็นเวลาที่เรือข้ามฝากหมดตารางเดินเรือแล้ว ธ๊ระรู้สึกถึงความเงียบที่ไม่สามารถบรรยายได้ และฝน

ก็ยังเทกระหน่ำเหมือนท่อประปาของกรุงเทพฯแตก และแล้วทันใดนั้นก็เหมือนสวรรค์โปรด ธีระเหลือบไปเห็นคุณยายกำลังพายเรือผ่านมา

ณ บริเวณที่เข้ายืนรอเรือหางยาวอยู่ ธีระจึงตะโกนออกมาเพื่อเรียกร้องให้คุณยายท่านนั้นหยุดเรือเพื่อจะขอโดยสารไปด้วย

"คุณยายครับจะพายเรือไปแถวไหนครับ"

"ยายพายไปแถวบ้านผู้ใหญ่เสือ" ยายตอบกลับด้วยเสียงปกติ

"งั้นผมขอโดยสารเรือของคุณยายไปลงที่บ้านอาผู้ใหญ่ได้ไหมครับ"

"ได้เลยหลานชาย" ยายตอบอย่างเต็มใจ ธีระก็ลงนั่งเรือของคุณยายโดยที่ธีระเองไม่ทันสังเกตุถึงความผิดปกติที่มีอยู่ เวลาผ่านไปสักครู่ ห่า

ฝนที่กระหน่ำเมื่อสักครู่ก็เริ่มที่จะซาเม็ดลง ทำให้แสงของดวงจันทร์เริ่มสาดทอแสงมาที่เรือของยาย ซึ่งมีธีระโดยสารอยู่ โดยทั้ง 2 ฝั่งของ

คลองเป็นป่ารก มีเสียงนกป่าและสัตว์ต่างๆ ดังเป็นระยะ ฟังแล้วชวนขนพองสยองเกล้าเป็นอย่างมาก ธีระจึงตัดสินใจที่จะชักชวนคุณยายพูดคุย

"คุณยายพายเรือผ่านแถวนี้บ่อยหรือครับ"

"พึ่งพายเรือผ่านมาทางนี้เป็นครั้งแรก..............หลานเอย"

"ถึงว่าสิครับไม่เคยเห็นยายมาก่อน"

"ยายพายเรือมาทำอะไรหรือครับ"

"ยายพายเรือมาหาอะไรกิน" ยายตอบด้วยน้ำเสียงที่มีเลศนัย

"หาอะไรกินหรือครับ" ธีระเริ่มหวาดหวั่นในน้ำเสียงของยาย

"ก็กินอะไรก็ได้เรื่อย ๆ" ยายเริ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าก็เดิม

ทันใดนั้นเมฆก็เริ่มมาบดบังแสงจันทร์ทำให้การมองเห็นลดลง แต่ทว่าบนเรือมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น ธีระยังไม่สามารถสังเกตุ

เห็นได้เพราะยังมือจนมองไม่เห็นอะไร และแล้วเมฆที่ปกคลุมดวงจันทร์ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกมา ธีระจึงเริ่มที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิด

ขึ้น ดวงตาของคุณยายเริ่มเบิกโตขึ้น และใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโต ตัวของคุณยายเองก็เริ่มที่จะมีสีเขียวคล้ำ เริ่มมีเมือก

ทันใดนั้นเองมือที่กำไม้พายของยายอยู่ ก็เริ่มกางออกโดยมีพังพืดสีเขียวขึ้นทั้งสองมือ เสียงของคุณยายเริ่มแหบพร่าลงมากขึ้น ธีระตกใจแต่

ยังควบคุมสติแล้วหันไปถามคุณยายว่า

"คุณยายเป็นอะไรหรือครับ" ธีระถามด้วยน้ำเสียงที่ชอบกล

"เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" "ยายก็....................................เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กำลัง........................... เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็น.................................เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกโรปิจัง" (เคโระนั่นเอง)

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ธีระก็เลยเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มือและร่างกายเริ่มขนสีขาวปกคลุม หูของธีระเริ่มยาวและตั้งชัน

คุณยายในร่างเคโระ ก็ถามออกไปอย่างสงสัยว่า

"เอ้ยเอ็งเป็นอะไร"

มาถึงตรงนี้แล้วธีระจึงตอบด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อยว่า "คิ...คิ...ตี้.....จัง" (คิดตี้จังผู้นี้นี่เอง.......อ้างอิงจากทีวีแชมป์เปี่ยน)

และแล้วทั้งสองก้เริ่มหัวเราะ................................................. จนจบ