เรื่องผีๆวิญญาณและไสยศาสตร์

ลำดับตอนที่ #78 : ช่างชั้นครู ประสบการณ์ ขนหัวลุก เมื่อไป เรียน เสริมสวย

ช่างชั้นครู ประสบการณ์ ขนหัวลุก เมื่อไป เรียน เสริมสวย
"หลานโย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อไปเรียนเสริมสวย

หนูเป็นเด็ก ตจว. มาทำงานเป็นลูกมือช่างเสริมสวยที่กรุงเทพฯ ได้หลายเดือนแล้วค่ะ ตอนแรกก็ช่วยสระผมให้ลูกค้าที่มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ลูกค้าผู้หญิงมักจะจู้จี้ให้เกาหัวบ้าง ขูดหนังหัวบ้าง ไม่ถูกใจก็นอนบ่นจนน่ารำคาญ

บางคนก็เอาแชมพูมาเอง พอใกล้หมดก็บ่นว่าทำไมเปลืองจัง...คือพูดแบบสงสัยว่าเราจะเอาของเขาไปใช้กับคนอื่นยังงั้นแหละค่ะ

บางคนก็สระผมมาจากบ้าน ให้ช่างไดร์ผมอย่างเดียว จะได้ประหยัดเงินไป 20 บาท บางคนมาทำเล็บก็จู้จี้ให้ตัดหนังตรงนั้น เซาะเล็บตรงนี้ ถ้าเสร็จเร็วก็บ่นอีก หาว่าไม่เรียบร้อยบ้าง ยังตะไบเล็บไม่พอบ้าง

ลูกค้าพวกนี้มักจะชอบขอแซงคิวคนอื่นเป็นประจำ อ้างว่าจะรีบไปธุระ ไปงานร้อยแปด แต่พอโดนขอแซงคิวบ้างกลับไม่ยอม แถมยังนั่งตะบอยให้ทำนั่งแต่งนี้ ไม่เกรงใจคนที่นั่งรอหรอกค่ะ

ที่แย่มากๆ คือลูกค้าพวกนี้ไม่เคยทิปช่างเลย แต่ลูกค้าที่ไม่จู้จี้จุกจิกจะทิปช่างผมช่างเล็บแทบทุกครั้ง ขนาดหนูสระผมอย่างเดียวยังได้ทีละ 10-20 บาท แปลกนะคะ

หนูโชคดีที่กินอยู่หลับนอนในร้านเลย ไม่ต้องเสียเงินค่าเช่าห้องเหมือนช่างรุ่นพี่ที่มีครอบครัวแล้ว

เจ้าของร้านชื่อพี่แอ๋วแนะนำให้หนูไปเรียนเสริมสวยเพิ่มเติมที่ศูนย์พัฒนาอาชีพ สวนลุมพินี ไม่ไกลร้านด้วย แถมเรียนฟรีอีกต่างหาก แต่เราต้องซื้ออุปกรณ์ต่างๆ เอาเอง เช่น หวี แปรง กรรไกร ฯลฯ หนูไปเรียนเฉพาะวันอาทิตย์ตอน 09.00 น. ถึง 15.00 น. หลักสูตร 6 เดือนค่ะ หนูเรียนได้ 2 เดือนเศษ ผ่านเรื่องเล็บ เรื่องถักเปียแบบต่างๆ ซึ่งมีถึง 8 แบบแน่ะค่ะ เรียนมาเรียนยีผม-เกล้าผม

ถักเปียว่ายากแล้วนะคะ อย่างเปียรูปหัวใจด้านหลัง แต่พอมาถึงยีผมพวกนักเรียนถึงกับมองตากัน บางคนก็ท้อ ขนาดครูทำให้ดูใกล้ๆ ยังแอบส่ายหน้าตามๆ กัน

อ้อ! ตอนเรียนผมต้องซื้อวิกที่ศูนย์ราคา 800 บาทกันทุกคน ไม่เหมือนเรียนทำเล็บที่เราผลัดกันทำ...นึกล่วงหน้าถึงตอนเรียนซอยผม ต้องผลัดกันซอยอีก คือนึกหวาดเสียวว่าเพื่อนจะซอยผมเราเหมือนโดนหนูแทะ หรือทรงผีบอก มีหวังอายเขาตายเลย

ที่ว่ายากก็เพราะผมปกติจะจับกันเป็นก้อน ตอนยีจะเริ่มจากโคนผมไปหาปลาย แล้วจัดให้เอนไปข้างหน้านิดหน่อย ถ้าผมหนาก็ไม่ต้องใช้สเปรย์ แต่คนผมบางจำเป็นต้องใช้สเปรย์ช่วยพอสมควร

ครูบอกว่าเมื่อเสร็จจากขั้นนี้แล้วก็จะเกล้าผมได้อย่างรวดเร็วและสวยงาม

เมื่อยีผมเสร็จครูก็ตรวจดู ปรากฏว่าไม่มีใครผ่านเลยแม้แต่คนเดียว เพราะยังมีผมจับกันเป็นก้อน มากบ้างน้อยบ้างทุกคน...ถ้าเกล้าผมเลยจะเห็นว่ายีผมไว้ก่อน แถมฝีมือหยาบอีกต่างหาก

เป็นอันว่าหน้าจ๋อยไปตามๆ กัน ต้องหอบวิกไปทำใหม่ที่บ้านทุกคนเลยค่ะ...ไม่มีใครน้อยหน้าใคร(หรือเก่งกว่าใคร)

คืนแรก เสร็จงานร้านขึ้นห้องนอนหนูก็มองดูวิกที่สวมหุ่น ดูเผินๆ ก็คล้ายคนนะคะ ยิ่งดูข้างหลังยิ่งเหมือนมาก ถ้าไฟสลัวๆ จะเห็นเป็นผู้หญิงผมยาวมีแต่หัวตั้งอยู่บนโต๊ะ แต่หนูไม่ใช่คนกลัวผีเลยไม่มีปัญหาอะไร

ลองยีผมใหม่ตามวิธีที่ครูสอน แต่ก็ยังมีผมจับกันเป็นก้อนๆ ตามเคย ถึงจะน้อยลงก็ยังมีปัญหาอยู่ดี

คืนต่อๆ มางานยุ่งทั้งวันจนหนูเหนื่อย อาบน้ำขึ้นนอนก็หลับผล็อยไปเลย

จนกระทั่งคืนเสาร์ นึกได้ว่าต้องเอางานไปส่งครูแล้ว ถ้าผ่านจะได้เรียนเกล้าผมกันเสียที หนูก็พยายามเริ่มต้นยีผมใหม่ ถึงจะตั้งอกตั้งใจแค่ไหนก็ยังไม่ดีพออยู่นั่นเอง จนนึกท้อว่าฝีมือเราคงทำได้แค่นี้...ปลงใจว่าได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นละกัน

ตอนหนูเคลิ้มหลับก็แว่วเสียงใครหัวเราะเบาๆ อยู่ในห้องนอนนั่นเอง!

เสียงผู้หญิงค่ะ...คิดว่าตอนนั้นคงจะครึ่งหลับครึ่งตื่น หรือไม่ก็ฝันไป

แน่ๆ เพราะเสียงหัวเราะดังมาจากหุ่นวิกผมหัวเตียง พอหันไปมองก็เห็นใบหน้าสาวสวย ตาดำโต กำลังจ้องมอง ปากสีแดงอ้านิดๆ เปล่งเสียงหัวเราะเหมือนขบขันเต็มประดา

ได้ยินเสียงตัวเองหวีดร้องเบาๆ ลุกพรวดพราดขึ้นมานั่ง ยกมือกุมอกจ้องมอง ใจเต้นครึกโครมไปหมด...แต่วิกผมที่หุ่นก็ดูเหมือนเดิม สะบัดนิดๆ ตามแรงพัดลม

ถอนใจยาว เอนตัวลงนอน...นึกว่าเจ้าของเส้นผมที่เอามาทำวิกเป็นใครกันหนอ? ทำไมถึงตัดผมยาวสวยขายเสียเล่า? เธอยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว...

วันรุ่งขึ้น หนูกับเพื่อนๆ ก็ไปยีผมหุ่นให้ครูดู นึกแปลกใจตัวเองที่ทำได้คล่องแคล่วเหมือนเป็นงานที่คุ้นเคยมาหลายปี ทั้งๆ ที่เมื่อคืนฝีมือยังไม่เอาไหนอยู่เลยค่ะ...มิหนำซ้ำยังเสร็จเร็วกว่าทุกคนด้วยซ้ำ

ครูชมว่าหนูยีผมเก่ง ไม่มีผมจับกันเป็นก้อนเลย อย่างนี้จะหวีจะเกล้าก็ดู

สวย ทำผมให้ใครรับรองว่าถูกใจแน่ๆ แต่หนูระแวงชอบกลว่าคงไม่ใช่ฝีมือหนูเองหรอกค่ะ

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก
ใบหนาด
- ข่าวสด หน้า 38 - ฉบับวันที่ 13 กค 47