คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Breed : 6 100%
19:00
ช่วงพลบค่ำใกล้ดึกจนถึงเวลาปิดร้าน ตอนนี้คุณกำลังเดินกลับคอนโดพร้อมแทฮยองและจองกุกหลังจากที่ช่วยยุนกิปิดร้านได้ไม่นาน แถมในอ้อมอกก็ยังมีแมวเหมียวขนขาวปนเทานอนหลับอยู่โดยไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยติดสอยห้อยตามมาหนึ่งตัว ด้วยความที่อยากเลี้ยง ก็เลยลองขอยุนกิเล่นๆว่าขอยืมแมวตัวนึงไปเลี้ยงสักหนึ่งอาทิตย์ได้ไหม ยุนกิตอบตกลงอย่างไม่ลังเล แถมยังให้เอามินมินไปเลี้ยงอีก ความจริงก็ปฏิเสธไปแล้ว แต่ยุนกิให้เหตุผลมาว่า จะเอาไปเป็นข้ออ้างกับม๊าว่าถ้าม๊าอยากได้น้องคืนก็ต้องเลิกให้ยุนกิมาทำงานที่คาเฟ่ เพราะเขาขี้เกียจน่ะสิ
“เตง วันที้แทอยากกินรามยอน” เสียงของแทฮยองเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน ก่อนจะเริ่มต้นพูดขึ้นถึงสิ่งที่ตัวเองนึกอยากกิน หลังจากเหลือบไปเห็นผู้คนกำลังนั่งกินรามยอนอย่างเอร็ดอร่อยหน้ามินิมาร์ท
“ได้สิ... จองกุกล่ะอยากกินอะไร?”
“อยากกินบิบิมบับครับ เอาแบบแครอทเยอะๆ” เจ้าตัวตอบอย่างเสียงดังฟังชัดแล้วยิ้มกว้างเห็นลักยิ้มอ้อนคุณเจ้าของไปหนึ่งแมทช์
“อื้อ! งั้นแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตนะ เราจะได้ซื้อของ และก็ซื้ออาหารให้มินมินด้วย” ขณะที่ก้าวขาตามทางกลับบ้านไปเรื่อยๆ คุณตอบบทสนทนาของทั้งคู่ก่อนจะนึกได้ว่าต้องแวะซื้อของต่างๆก่อนกลับคอนโด เพราะตอนนี้ที่ห้องแทบจะไม่มีอะไรกินเลยนอกจากน้ำเปล่าและนมกล้วยของจองกุก และอีกอย่างก็ต้องซื้ออาหารไว้ต้อนรับสมาชิกขนปุยก่อนเข้าบ้านด้วย
ไม่นานนัก... ทันทีพวกคุณก็เดินมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆคอนโดไม่ทันไร สงครามความวุ่นวายขนาดย่อมก็เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“เตง เค้าจะเอานมกล้วยอีก”
จองกุกที่หายไปสักพัก จู่ๆก็โผล่มาพร้อมหย่อนนมกล้วยจำนวนหลายแพคใส่รถเข็น ซึ่งที่เขาพูดมานั้นไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำบอกเล่าต่างหาก ส่วนแทฮยองรายนั้นก็หยิบเอาๆ ไม่พูดไม่จากับใคร ก่อนจะหันมายิ้มให้คุณแล้วลากรถเข็นไปเรื่อยๆเพื่อหยิบเนื้อต่อ ความจริงก็อยากจะห้ามปรามแต่สิ่งที่เขาหยิบมาแต่ละอย่างก็เป็นสิ่งที่คุณกินด้วย คุณเลยไม่ได้อะไรมาก
“เตงซื้อเนื้อเยอะๆ เอาเยอะๆ เเทชอบ”
“เอาแครอท 10โลๆ”
“จะบ้าหรอจองกุก! ซื้อไปปลูกรึไง” คุณเผลอพูดเสียงดัง ก่อนจะผ่อนเสียงลงเพื่อคุยกับจองกุก เกือบลืมไปว่าเจ้าแมวตัวน้อยในอ้อมกอดเธอยังคงหลับปุยไม่ยอมตื่น ส่วนกระต่ายจอมตะกละและเอาแต่ใจอย่างจองกุกเนี่ย ถ้าไม่ห้ามปรามหรือดุเข้าให้ จองกุกก็จะยิ่งได้ใจ และพอไม่ได้ดั่งใจก็เป็นต้องทำหน้าหง๋อยไปทุกที ซึ่งคุณก็ไม่สนใจมากนักเพียงแต่บางครั้งก็ต้องตักเตือนกันบ้างเพื่อไม่ให้เจ้าตัวนิสัยเสีย
“เตง แทขอซื้อรามยอนตุนไว้เลย” พอเดินมาเรื่อยๆ ทันทีที่แทฮยองนึกได้ว่าต้องการอะไรเลยบอกคุณไป แต่ก็ไม่วายที่จะโดนคุณเจ้าของทักท้วง
“ที่ห้องมี10กว่าแพค อยากกินรสไหนก็ไปหยิบ ไม่ต้องตุน”
เดินมาเรื่อยๆพวกคุณก็ยังคงอยู่ในโซนของสด โดยที่แทฮยองลากรถเข็นแล้วจองกุกเป็นคนบังคับแฮนด์ ส่วนคุณที่เดินตัวเปล่าอุ้มมินมิน พอนึกออกว่าต้องการซื้ออะไร ก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้ลงน้ำหนักอุ้มมินมินหยิบของเอา
“เตง แซลม่อนมันคาวอ่ะ เค้าไม่กิน”
“นี่ซื้อให้มินมิน”
“ได้ไงเตง มันแพงอ่ะ งั้นแทจะเอาวากิวด้วย” ด้วยความที่ทั้งคู่ก็ไม่ยอมน้อยหน้าใคร ความวุ่นวายต่างๆนานาก็เลยบังเกิดจนคนแถวนี้ก็มองมาที่พวกคุณอยู่หลายคน ส่วนคุณก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะมันเกิดขึ้นบ่อยซะจนคุณรู้สึกชินชาไปแล้ว
“เห้ออ... แทไปหยิบมา เอาบล๊อคโคลี่ด้วยนะ ส่วนจองกุกไปหยิบนมแพะกับทูน่ากระป๋องมา”
“งั้นเอานมกล้วยอีกได้มั้ยครับ”
“จองกุก นมนายเต็มรถเข็นแล้วเนี่ย” คุณถลึงตาใส่จองกุกแล้วชี้สิ่งที่จองกุกต้องการเพื่อสื่อให้เขาเห็นว่ามันมีมากมายจนแทบไม่มีที่วางและคงเอากลับห้องไม่หมดแน่ๆ แต่จองกุกก็ไม่สนใจอยู่ดี
“ไม่เป็นไรค้าบ เค้าถือกลับไหว:)”
กว่าจะออกมาจากที่นี่ได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง โดยปกติแล้วการเข้าซุปเปอร์มารเก็ตในแต่ละครั้งของคุณจะไม่วุ่นวายและไม่ได้เสียเงินมากมาย แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาข้างนอกพร้อมทั้งคู่ แถมค่าใช้จ่ายทั้งหมดในวันนี้ก็ปาไปหลายแสนวอน สำหรับคุณเรื่องเงินไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล แต่ความตะกละของทั้งคู่ต่างหากล่ะที่ควรกังวล ไม่กี่นาทีต่อมาพวกคุณก็เดินทางกลับถึงคอนโดอย่างปลอดภัย ทันทีที่เข้าห้อง คุณสั่งให้แทฮยองและจองกุกไปเก็บของใส่ตู้แล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำ ทั้งคู่ก็ทำตามที่สั่งอย่างรู้ความ ส่วนคุณก็แยกตัวพาเจ้าสี่ขาในอ้อมกอดไปยังห้องนอน
“มินมินค่ะ ยังไม่ตื่นอีกหรอ ถึงห้องแล้วน้าา”
“เมี๊ยววว” ไม่นานนักเจ้าแมวตัวสีขาวก็เหยียดแขนขารอบทิศ ลืมตาตื่นมามองหน้าคุณตาใสแป๋ว ส่วนคุณที่เห็นมันตื่นแล้วก็เลยวางมันลงบนเตียง ก่อนจะนั่งลงบนพื้นแล้วพูดคุยกับมัน
“มินมินหิวมั้ยคะ? พึ่งตื่นมาคงหิวแน่เลย เดี๋ยวเราไปไปทานข้าวกันนะ”
“เมี๊ยว!”
“พอทานข้าวเสร็จ เราก็จะพามินมินไปอาบน้ำ ยุนกิบอกว่าอาทิตย์นี้มินมินยังไม่อาบน้ำเลย ถ้าอาบน้ำเสร็จเราก็จะพามานอนด้วยกัน มินมินโอเคมั้ยคะ”
“เมี๊ยวว” เจ้าสี่ขาแสนน่ารักนอนฟังคุณอย่างเข้าใจ แถมทุกครั้งที่คุณเอ่ยปากพูดพลางลูบขนอย่างเบาๆ มันก็มักจะยื่นจมูกเล็กๆมาถูไถบริเวณแก้มแดงเสมอ พอเห็นมันทำตัวน่ารักแบบนี้ทีไรก็เป็นตัวคุณเองที่อดใจแทบไม่ไหวกับความขี้อ้อนจนต้องลูบหัวทุยๆแล้วหอมหัวเข้าให้สักที
“น่ารักก... รักนะคะมินมิน”
“เหมี๊ยวววว”
เวลาสองทุ่มตรง คุณเดินออกมาจากห้องเพื่อทำอาหารให้ทั้งจองกุก แทฮยองและมินมินทาน การทำอาหารในครั้งนี้ใช้เวลาทำเกือบสี่สิบนาทีเพราะต้องทำหลายเมนู แต่ก็ยังดีที่ข้างกายมีกระต่ายตัวโตกับลูกหมาแสนเชื่องประกบอยู่ไม่ห่าง
เป็นเรื่องที่ดีที่ทั้งคู่นั้นพอกลายเป็นมนุษย์แล้ว พวกเขาก็เรียนรู้ทุกอย่างอย่างที่มนุษย์พึงกระทำได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเป็นกิจวัตรประจำวัน งานอดิเรกหรือแม้แต่ความรู้ต่างๆที่ควรจะรู้ไว้ เพื่อที่จะได้เป็นเหมือนมนุษย์ปกติทั่วๆไปและสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ทั้งหมดนั้นคุณก็คอยสอนพวกเขามาในตลอดระยะเวลาหกเดือน
แทฮยองและจองกุกยังไม่ได้อาบน้ำตามที่คุณสั่ง เพราะไม่ทันไรคุณก็ออกมาทำอาหาร พร้อมมีเจ้าแมวสี่ขาคอยเดินป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ห่าง แมวตัวนั้นบ้างก็เดินบ้างก็นั่งมองคุณอย่างใจจดใจจ่อ ทั้งคู่สังเกตเห็น และเมื่ออาหารพร้อมตั้งโต๊ะ พวกเขาทั้งหมดก็นั่งทานกันพร้อมหน้าบนโต๊ะเดียวกัน
จองกุกนั้นรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ช่างกินยากเหลือเกิน บิบิมบับไข่ดาวสองฟองใส่แครอทเยอะๆที่เคยอร่อยสำหรับเขากลายเป็นอาหารที่กลืนลงคอยากขึ้นมาดื้อๆทันที ‘แม่งเอ้ย!’
แทฮยองเองก็นั่งมองคุณสลับกับแมวบนตักไม่วางตา อาหารมื้อแรกก็ได้กินแซลม่อนกับอกไก่ต้ม แถมยังมีคุณเป็นคนป้อนให้อีก ไม่อยากจะบอกว่าอาหารมื้อแรกของเขาเป็นเพียงแค่นมแพะกับอาหารเม็ด อยู่ในร่างสัตว์มันก็กินได้ แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว... มันก็นึกอะไรไม่ออกนอกจาก ‘อิจฉา’
มื้อเย็นวันนี้จบลงก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายไปเก็บครัวแล้วล้างจาน ส่วนคุณนั้นก็อุ้มมินมินไปอาบน้ำต่อทันที
“เตง อย่าไปอาบกับมัน”
“ก็จะอาบให้ ไม่ได้จะอาบด้วยกันสักหน่อย” คุณเปิดน้ำอุ่นใส่อ่าง พลางเดินไปหยิบขวดสบู่สีใสมาไว้ใกล้ๆเพื่อที่จะอาบน้ำให้เจ้าตัวสี่ขาที่กำลังยืนอยู่เหนือน้ำอย่างไม่เกรงกลัว ซึ่งมันผิดกับนิสัยแมวทั่วๆไปมาก
“เดี๋ยวเค้าช่วยอาบ กุกอยากอาบให้เหมียวๆ” จองกุกทำใจดีสู้เสือยื่นมือไปลูบหัวแมวสี่ขาหูชี้ไปหลังอย่างกลัวๆ แต่ก็ยิ้มสู้ เพราะเขานี่แหละที่จะอาบน้ำให้มันเอง
สงสัยที่โดนข่วนไปจะไม่เข็ดใช่มั้ยไอ่กระต่ายยักษ์...
“ม๊าววว”
“จะหลอกแต๊ะอั๋งคุณเจ้าของ กูดูออก” แทฮยองเดินเข้ามาในห้องน้ำตามมาติดๆ แถมพูดแซะจองกุก แต่ที่เขาพูดไปก็เข้าตัวเองอยู่ดี
ใครมันจะไปยอมให้คนอื่นมาแตะต้องคุณ ถ้าไม่ใช่เขา แทฮยองไม่ยอมหรอก...
.
.
.
“กูเปียกหมดแล้ว มึงเตะน้ำใส่กูทำเชี่ยไร”
“ม๊าววว!!”
“เมี๊ยวๆ เมี๊ยวว!!” แมวบนตักคุณกวักน้ำรัวๆใส่จองกุกด้วยสองอุ้งเท้าทันทีที่เขายื่นมือจับนู้นลูบนี่บนตักคุณผ่านตัวมันแถมมีท่าทีจะลวนลามคุณเจ้าของคนใหม่ของมินมินอีก สงสัยแมวตัวนี้มันคงจะหวงคุณล่ะมั้ง... ถึงได้ทำแบบนั้นใส่จองกุก เพราะคุณเองก็รู้ตัวดีว่ากำลังจะถูกทั้งคู่แต๊ะอั๋ง ส่วนแทฮยองเองก็ไม่พ้นที่จะโดนแมวตัวนี้กวักน้ำใส่หน้าเหมือนกันเพราะการกระทำที่ลวนลามคุณทางสายตา ทำไมมันจะไม่รู้ว่าเสื้อสีขาวนั่นพอโดนน้ำก็ดึงดูดความสนใจได้ไม่น้อยเลย
“พอๆ ไอ่แมวอ้วนหยุดก่อนฟองเข้าตา”
“55555 ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ” เสียงหัวเราะปนรอยยิ้มบ่งบอกได้ว่าเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นภาพที่ตลกดีสำหรับคุณ ถึงจะพูดแบบดุมินมินไป แต่ความจริงแล้วคุณไม่ได้คิดแบบนี้เลย มิหนำซ้ำอยากจะขอบคุณอีกต่างหากที่คอยกีดกันพวกจอมหื่นทั้งคู่ไม่ให้ได้ทำในสิ่งที่คิด เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาคุณจึงรีบพามินมินอาบน้ำให้เสร็จ รีบเป่าขนให้แห้งก่อนจะเอาไปปล่อยที่ห้องนอน คุณจะได้อาบน้ำต่อ
ชักจะง่วงนอนแล้วสิ...
22:00
เวลาผ่านไปจนถึงสี่ทุ่ม ทุกคนที่อยู่ให้ห้องน้ำตอนนี้ต่างทำภารกิจของตนจนเสร็จแล้วมานั่งรวมตัวกันที่ห้องนอนของคุณหมดโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ทำไมพวกเขาถึงได้มารวมอยู่ที่นี่กันหมด... ห้องนอนกว้างกับเตียงหกฟุต ถึงมันจะใหญ่มาก แต่ถ้าจะนอนสามคน ก็คงต้องเบียดกันจนอึดอัดแน่ๆ
“ทำไมไม่กลับไปนอนห้องตัวเอง?”
“วันนี้เค้าอยากนอนกับเตง” แทฮยองตอบกลับคุณพลางก้าวขาเดินมาโอบกอดคุณจากด้านหลังอย่างออดอ้อนยกใหญ่ ด้วยความที่แทฮยองเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่า เขามักจะออกไปข้างนอกเวลาคืนเดือนหงายตามประสาสัตว์นักล่า เท่าที่จำความได้ก็มีแค่ช่วงเช้าและกลางคืนในวันที่พระจันทร์ไม่เต็มดวงเท่านั้นแหละ ถึงจะได้เจอกันบ้าง เมื่อได้บอกสิ่งที่ต้องการเขาก็ไม่รอช้าที่พูดบางอย่างแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้บริเวณซอกคอแล้วกระซิบบางอย่างใกล้ๆหู “นะครับ”
“อือ” คุณพยักหน้ารับ
“แล้วเค้าล่ะเตง กุกอยากนอนกอดเตงนะ” สายตาออดอ้อนเชิงขอร้องถูกส่งมาให้คุณอย่างตั้งใจ ส่วนเจ้าของเสียงนั้นพูดไม่ทันขาดคำเขาก็เดินไปนอนลงบนเตียงแล้ว แถมยังทำท่าตบเตียง เสียงดัง -ตุบตุบ- ราวกับจะเรียกคุณให้ไปนอนตามคำขอของเขาตอนนี้เลย
“วันนี้จองกุกไปนอนห้องนู้นได้มั้ย คือเรา…”
“หรือเตงเขินเค้า ที่วันนั้นเรา...” จองกุกพูดแล้วยิ้มยียวนกวนประสาท อีกทั้งไม่วายที่จะบอกถึงสิ่งน่าเขินอายที่เคยทำด้วยกันไปเมื่อไม่นาน
“มีอะไรกันครั้งแรก”
“มะ..ไม่ใช่นะ! แค่มันอึดอัด เรานอนไม่ถนัด” แก้มขึ้นสีที่บ่งบอกว่าตอนนี้คุณรู้สึกเขินอายมากๆ จะแก้ตัวด้วยเหตุผลก็คงฟังไม่ขึ้น เพราะคนเอาแต่ใจแบบจองกุก ค่อนข้างพูดตรงไปตรงมาและไม่รับฟังเหตุผลอะไรเลย ส่วนแทฮยองก็เหมือนกัน
“ให้มันน้อยๆหน่อย ครั้งแรกไม่ใช่คนแรก อย่าได้ใจ”
“แท ว้ายย!”
ไม่ทันได้พูดอะไร แทฮยองก็ช้อนตัวคุณขึ้น อุ้มคุณแล้วเดินสองสามก้าว ก่อนจะวางคุณลงบนเตียงเบาๆแล้วตามมาบนเตียงติดๆ คุณตอนนี้กำลังโดนแทฮยองเบียดให้ไปนอนอยู่กลางเตียง โดยที่จองกุกเองก็ใช้มือสองข้างจับเอวคุณดึงหันหน้าเข้าหาตัวเองมากอดเบาๆแบบไม่ทันตั้งตัว
“หอม... ครีมอาบน้ำบนตัวเค้าทำไมไม่หอมเท่าเตงเลยนะ” จองกุกพูดจบแล้วกระชับกอดให้อีกคนแนบชิดกับอกของตน เขาใช้มือปลดกระดุมหนึ่งเม็ดและเริ่มซุกไซร้บริเวณหน้าอกไปจนถึงซอกคอใกล้ๆใบหน้าสวยแล้วสูดดมครีมอาบน้ำกลิ่นพีช กลิ่นโปรดของคนตัวเล็กใต้อาณัติ
-ฟอดด-
“อื้ออ ปล่อยนะจองกุก มันจั๊กจี้อ่ะ” ใบหน้าสวยหลับตารับความเสียวซ่านบริเวณจุดอ่อนโยนส่วนบนของร่างกายกำลังแผ่กระจายไปทั่วลำตัวจนร่างบางเกิดอาการเกร็งเล็กน้อย ซึ่งเป็นผลมาจากคนตัวโตกำลังเล่นซุกซนบริเวณหน้าอก มิหนำซ้ำยังสร้างรอยช้ำสีแดงอ่อนๆบนร่างกายจนเธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
ส่วนแทฮยอง ทันทีที่นอนลงเขาก็เบียดตัวเองให้ร่างแนบชิดกับแผ่นหลังของคนตัวเล็กแล้วดันตัวให้อยู่เหนืออีกคนในระดับที่หัวของอีกคนอยู่พอดีกับอกแกร่ง ไม่รอช้าเขาก็สวมกอดคุณจากด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปใต้เสื้อ เขาเริ่มหยอกล้อ ลูบไล้เล่นกับหน้าท้องแบนราบไปจนถึงเค้นเอวบางตามสัดส่วนร่างกายของคนตัวเล็กอย่างสนุกสนาน จนอีกคนหลุดเสียงร้องออกมาแบบไม่ตั้งใจ
“อ้ะ! แทอย่า..อึก”
ตัวคุณในตอนนี้อยู่กึ่งกลางระหว่างจองกุกและแทฮยอง ในหัวกำลังรู้สึกอึดอัด แต่การกระทำอย่างเอาแต่ใจของทั้งคู่กลับสร้างอีกความรู้สึกให้ร่างกายปั่นปวนจนรู้สึกดี สร้างความสับสนในใจแก่คุณอยู่ไม่น้อย คุณไม่เคยชินเลยกับสิ่งที่ทั้งคู่ทำให้ร่างกายคุณรู้สึกดีจนใบหน้าเหยเก อยากหลุดเสียงร้องอันน่าอายออกมาแทบแย่ แต่ก็ทำได้แค่พยายามกลั้นเสียงไม่ให้หลุดออกมา เพื่อที่ไม่ให้พวกเขาได้ใจไปมากกว่านี้
“เหมี๊ยววว!”
“ม๊าววววว!! ฟ่ออออ…!!!”
“อ๊าา!” คุณร้องเสียงหลงออกมา เพราะจองกุกเผลอใช้ฟันครูดเนื้อเนียนในขณะที่มัวแต่กำลังดูดดุนหน้าอกคนตัวเล็ก ส่วนแทฮยองเองก็เผลอเค้นเอวของคุณอย่างแรง ด้วยความที่ตกใจเสียงขู่ของแมวตัวอ้วน เสียงของมินมินดังขึ้นและดึงความสนใจจากคุณไปได้อย่างมาก ตอนนี้มันยืนสี่ขา ส่ายหางไปมา หูชี้ไปหลังอยู่บนเตียงตรงใต้เท้าของพวกคุณ สายตาคุณตอนนี้มองไปทางมันราวกับว่าต้องการความช่วยเหลือ เป็นเรื่องที่ดีที่มินมินมาในตอนนี้ เพราะถ้าคุณปล่อยให้ตัวเองรู้สึกดีไปมากกว่านี้แล้วยังไม่ยอมหยุดการกระทำของทั้งคู่ มันคงไม่เป็นผลดีต่อกิจกรรมที่คุณจะไปทำพรุ่งนี้แน่ๆ “มินมินช่วยด้วย”
ตอนนี้จองกุกกับแทฮยองมีท่าทีที่อ่อนลง เพราะตกใจเสียงร้องขู่ของเจ้าแมวสี่ขา ตอนนี้คุณหาจังหวะที่จะผลักให้พวกเขาทั้งคู่อยู่ห่างจากตัวเล็กน้อย เพื่อให้มีช่องว่างในการลุกขึ้นนั่งเรียกหาสิ่งมีชีวิตตัวสีขาวขนปุกปุย
“มินมิน มาหาเราหน่อยค่ะ” คุณพูดจบแล้วปรบมือรัวราวกับว่าต้องการเรียกแมวสี่ขาให้เดินมาหาคุณบนตักที่ปกคลุมด้วยผ้าห่มหนานุ่มที่คุณรีบดึงมาป้องกันตัวเองจากคนมือไวอย่างแทฮยองและจองกุก และแมวอ้วนตัวนั้นก็ยอมเดินเข้ามาหาคุณอย่างว่าง่าย แถมยังออดอ้อนด้วยการเอาหัวทุยๆดันหน้าท้องเบาๆพร้อมอ่อนตัวนอนลงบนตักคุณ ท่าทางน่าเอ็นดูของแมวตัวนี้ทำให้คุณอดที่จะใช้มือลูบหัวมันเพื่อเป็นรางวัลไม่ได้เลย
หยุดทำตัวน่ารักสักทีได้มั้ย? ตัวแค่นี้แต่น่ารักเท่าโลกเลย เราหลงมินมินจนแทบจะโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ…
“วันนี้มานอนด้วยกันนะคะ”
“เตงมานอน วางมันลงนอนเลย อย่าไปยุ่งกับมัน” จองกุกลุกขึ้นนั่งหน้ายู่แล้วงอแงที่คุณหันไปสนใจแมวบนตัก ก่อนจะบ่นพึมพำยกใหญ่ “ตัวก็หนัก กินก็เยอะ เล็บก็แหลม ดุก็ดุเก่ง ไอ่หน้าขาวเลี้ยงไปได้ไง”
“นั่นดิ แล้วถ้าเตงเลี้ยงมัน เตงก็จะเสียเงินเยอะด้วย เลี้ยงก็ยาก กินเยอะแถมกินแต่ของแพงอีก” แทฮยองพูดเสริมต่อจากจองกุก พอเป็นเรื่องแบบนี้แล้วพวกเขาดันเข้ากันได้ดีเป็นปีเป็นขลุ่ยเชียว
“แต่ก็เลี้ยงง่ายกว่าแทแทกับกุกกี้ก็แล้วกัน”
“เตงอ่า!?!!/เตงอ่า!?!!” ทั้งคู่พูดขึ้นก่อนจะทำท่ากอดอกและแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแบบเด็กหน้าหง๋อย งอแงอยากได้ของเล่นพร้อมกัน
ใช่แล้ว… จองกุกกับแทฮยองกำลังงอนคุณ
“แทนอนแล้ว”
“กุกก็นอนแล้ว”
เขาผลัดกันพูดแล้วก็ล้มตัวลงนอนแบบหันหลังให้คุณทั้งคู่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะทิ้งระยะห่างให้แผ่นหลังได้นอนชิดกับคุณ นี่ไม่รู้ว่างอนจริงๆหรือทำไปเพราะอยากให้คุณสนใจกันแน่ สองคนนี้ยิ่งชอบทำอะไรปัญญาอ่อนๆอยู่เรื่อย
“พรุ่งนี้จะออกไปข้างนอกด้วยมั้ย?”
“จะไปไหน?!” จองกุกทำเสียงพูดกระแทกขึ้นมาแบบเด็กขี้งอน
“ไปติวสอบเข้ามหาลัย”
“ไม่! ไป!” ส่วนแทฮยองเองก็ทำตามจองกุกเหมือนกัน
“กุกก็ไม่ไป!”
“แทจะอยู่ห้อง! จะทำชาบูกินกันแค่สองคน!”
“พรุ่งนี้จะกินชาบูกันแค่สองคน!”
“งั้นก็แล้วแต่… พรุ่งนี้จะได้ไปกินหมูย่างที่ฮงแดกับยุนกิแค่สองคน” คุณแอบขำเล็กน้อยกับท่าทางง้องแง้งแบบเด็กๆของทั้งคู่ ก่อนจะพูดต่ออย่างโอ้อวดแล้วล้มตัวนอนลงพลางวางแมวสีขาวที่กำลังเคลิ้มหลับบนพื้นที่เตียงที่เหลืออยู่ใกล้ๆตัว
.
.
.
“งั้นกุกไปด้วย!”
“แทก็จะไปด้วย!”
หึ้ยยยยย!… คุณเจ้าของนี่เผลอไม่ได้เลยนะ เอะอะๆก็จะไปกับมินยุนกิตลอด แทฮยองกับจองกุกมีหรอที่จะยอมให้คุณไปไหนต่อไหนกับคนอื่นแค่สองคน ไม่มีทางหรอก!
ไรท์กลับมาแล้วนะคะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน หายไปนานมากเกือบปี คิดถึงทุกคนมากๆเลย ไรท์ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ ขอโทษจริงๆ รีไรท์ครั้งนี้เนื้อเรื่องยังเหมือนเดิม+แก้ไขอะไรเล็กๆน้อยๆ+เปลี่ยนสรรพนามบ้างไรบ้าง ส่วนตัวไรท์รู้สึกว่าภาษาเขียนฟิคของตัวเองมันแปลกๆจากเดิมไปนิดนึง ยังไงก็ฝากติดตามหน่อยนะคะ *ที่สำคัญมาก คือ ฝากกดเฟบ กดให้กำลัง ฝากคอมเม้น หรือมาพูดคุย ติชมนิยายได้เลยน้าาาา*
ความคิดเห็น