คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [F O R W A R D] M A I L__จุดเริ่มต้น
รายชื่อนักเรียนห้อง ม.6/4 ปีการศึกษา 2008
เลขที่ 1 จอง ซูยอน เจสสิก้า
เลขที่ 2 คิม จงอุน เยซอง
เลขที่ 3 ปาร์ค เยอึน เยอึน
เลขที่ 4 คิม เรียวอุค เรียวอุค
เลขที่ 5 อี แจจิน แจจิน
เลขที่ 6 คิม แจจุง แจจุง
เลขที่ 7 อี แชยอน แชอยน
เลขที่ 8 คัง แดซอง แดซอง
เลขที่ 9 คิม แทยอน แทยอน
เลขที่ 10 ดง ยองแบ แทยัง
เลขที่ 11 แบ ซึลกิ แบซึลกิ
เลขที่ 12 อัน โซฮี โซฮี
เลขที่ 13 กวอน โบอา โบอา
เลขที่ 14 โจ คนูฮยอน คยูฮยอน
เลขที่ 15 คิม ยองอุน คังอิน
เลขที่ 16 คิม คิบอม คิบอม
เลขที่ 17 ชอย จงฮุน จงฮุน
เลขที่ 18 ควอน จียง จียง
เลขที่ 19 คิม จุนซู จุนซู
เลขที่ 20 ชิม ชางมิน ชางมิน
เลขที่ 21 ชิน ดงฮี ชินดง
เลขที่ 22 อี ซองมิน ซองมิน
เลขที่ 23 มิน ซอนเย ซอนเย
เลขที่ 24 ซอนมี
เลขที่ 25 ซอ จูฮยอน ซอฮยอน
เลขที่ 26 จิน โบรา ซันเดย์
เลขที่ 27 ซันนี่
เลขที่ 28 ชอย ซีวอน ซีวอน
เลขที่ 29 อี ซึงฮยอน ซึงริ
เลขที่ 30 ชอย ซูยอง ซูยอง
เลขที่ 31 อี ดงแฮ ดงแฮ
เลขที่ 32 ฮง ซองหมิ ดาน่า
เลขที่ 33 ชอย ซึงฮยอน ท็อป
เลขที่ 34 ฮวัง มิยอง ทิฟฟานี่
เลขที่ 35 ปาร์ค ยูชอน มิคกี้
เลขที่ 36 ชอย มินฮวาน มินฮวาน
เลขที่ 37 จอง ยุนโฮ ยุนโฮ
เลขที่ 38 อิม ยุนอา ยุนอา
เลขที่ 39 ยุน อึนเฮ
เลขที่ 40 คิม ยูบิน ยูบิน
เลขที่ 41 ควอน ยูริ ยูริ
เลขที่ 42 ลิ จิยอน ลิน่า
เลขที่ 43 โอ วอนบิน วอนบิน
เลขที่ 44 คิม โบกยอง สเตฟานี่
เลขที่ 45 อี อายูมิ อายูมิ
เลขที่ 46 ปาร์ค จองซู อีทึก
เลขที่ 47 อี ฮยอกแจ อึนฮยอก
เลขที่ 48 คิม ฮโยยอน ฮโยยอน
เลขที่ 49 อี ฮงกิ ฮงกิ
เลขที่ 50 ฮันเกิง ฮันคยอง
เลขที่ 51 คิม ฮีชอล ฮีชอล
เลขที่ 52 ปาร์ค ฮีบอน ฮีบอน
--------------------------------------------------------------------------
คุณเคยได้รับ Forward Mail ไหมครับ ซึ่งส่วนมากที่ส่งมาจะล้วนเป็นเมลลูกโซ่ ที่ผมพบเจอบ่อยๆก็จะมีข้อความในลักษณะที่ว่า
“เด็กผู้หญิงคนหนึ่งมีชื่อย่อว่า จ. เขาเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากประเทศที่มีประชาชนเยอะที่สุดในแถบเอเชีย เธอได้ย้ายเข้ามาใหม่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งในประเทศไทย ซึ่งเธอหวังว่ามันจะทำให้เธอได้พบกับเพื่อนที่ดีๆ แต่มันกลับตรงกันข้าม เมื่อเธอได้ก้าวเข้าไปอยู่ในห้อง ม.6/3 เมื่อเธอแนะนำตัวให้กับเพื่อนๆในห้อง เพื่อนๆในห้องกลับหัวเราะเยาะชื่อของเธอ เพราะชื่อเธอแปลกมากถ้าจะเรียกใช้กันในประเทศไทย และเพื่อนๆในห้องก็ชอบแกล้งเธอเกือบทุกวันที่เธอมาโรงเรียน ถ้าเธอไม่ทำตามเพื่อนๆในห้อง เพื่อนๆในห้องก็จะไม่มีใครคบกับเธอ เธอจึงต้องทำตามคำสั่งของเพื่อนๆในห้องทุกอย่าง จนมาวันหนึ่งเพื่อนๆในกลุ่มของเธอนั้นที่มีอยู่กัน 5-6 คนได้บังคับให้เธอขึ้นไปเก็บผ้าเช็ดหน้าที่ปลิวไปติดอยู่บนเสาไฟบนดาดฟ้า เธอไม่ทันระวังตัวร่างของเธอจึงพลัดตกลงไปจากดาดฟ้าของตึกโรงเรียน”
และข้อความข้างล่างที่ต่อจากเรื่องราวนั้นได้เขียนเอาไว้ว่า
“ส่งต่อไปอีก 30 คนด้วย ถ้าไม่ส่งกลับคุณจะเจอวิญญาณของผู้หญิงคนนั้น”
คุณเชื่อเรื่องเหล่านี้ไหมครับ ถ้าถามผมผมอยากจะบอกว่าไม่เคยเชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว จนมันเกิดขึ้นกับผมและเพื่อนของผม….ดงแฮ ห้อง ม.6/4 ได้หยุดการเขียนลง…
“เฮ้ เพื่อนเป็นไงปิดเทอมไปไหนมาวะ” แดซองเพื่อนในกลุ่มถาม
“ก็ไม่ได้ไปไหนเลยนั่งอ่านหนังสือไปวันๆ” ดงแฮตอบ
“โห…พ่อเด็กเรียน” ยูริเพื่อนในกลุ่มอีกคนรีบสวนเข้ามา……แกจะเรียนไปถึงไหนวะ กะจะเรียนให้ได้เป็น ดร.เลยรึไง
“นี่ๆ แกเรียนไม่ได้อย่างมันก็ไม่ต้องมาพูดมากเลย“ จงฮุนเพื่อนในกลุ่มอีกคนหนึ่ง
“แล้วจะทำไมอ่ะ“
“นี่ๆพอเลยทั้งสองคน“ ดงแฮรีบห้ามทัพยูริและจงฮุน….แล้วยุนโฮไปไหน
“พวกเราก็ไม่เห็นมันตั้งแต่เช้าแล้วหล่ะ“ ยูริพูด
“สงสัยมันจะไปหาแฟนมันมั๊ง“ แดซองผู้ชอบซอดแนมตอบ
“ไปหาแฟนหรอ ก็เมื่อเช้าฉันยังเจอ อายูมิอยู่ข้างล่างอยู่เลย แล้วมันจะไปหาแฟนได้ไง“ อายุมิคือแฟนของยุนโฮ
“อ่าวแล้วมันไปหาไหนของมันว๊า“
“ฉันว่ามันน่าสงสัยอยู่นะไอยุนโฮมันไปไหนกันแน่เนี่ย ปกติมันไม่เคยจะโดดเรียนเลยนะ“ ยูริเริ่มสงสัย
“มันอาจจะไม่สบายก็ได้“ จงฮุนพูด
“ฉันว่าคาบต่อไปไม่ต้องเรียนและ ไปหาไอยุนโฮกัน“ ดงแฮพูดขึ้น
“เอางั้นหรอวะ“
“แต่ฮันไม่กล้าโดดเรียนอ่ะ ถ้าอาจารย์จับได้ต้องโทรไปบอกแม่ฉันแน่ๆเลย“ ยูริพูด
“งั้นแกก็ไม่ต้องไปซิวะ“ แดซองพูด
“ไม่ไปก็ได้“ ยูริทำท่าโกรธ
ณ ห้องช่องซอมซ่อแห่งหนึ่ง
ก๊อก ก๊อก….ก๊อก ก๊อก…ยูริทำหน้าที่ค๊อกประตู
“ไหนแกบอกว่าแกไม่ไปไง“ จงฮูนถาม
“ก็ตอนแรกกะจะไม่ไป แต่คิดดูอีกทีใครจะไปอดห่วงไอยุนโฮได้หล่ะ เพื่อนยะเว่ย“
“ยุนโฮ ยุนโฮ“ ดงแฮตะโกนเรียก….ดงแฮพยายามบิดลูกบิดประตู
“มันไม่ได้ล็อกว่ะ“ ดงแฮพูดพร้อมกับนำทางเข้าไป
“โอ้ โห นี่บ้านหรือห้องเก็บของวะเนี่ย หยากไย่เต็มไปหมด“ ยูริบ่น
“เฮ๊ย ไอยุนโฮ แกเป็นอะไรวะไม่ไปเรียน“ ดงแฮถาม
แต่ยังไร้เสียงตอบจากยุนโฮ….
“ไอยุน แกเป็นอะไรวะ ทำไมถึงไม่พูดกับพวกเราเลยอ่ะ หรือว่าแกลืมพวกฉันแล้วหรอวะ“ จงฮุนพูด
แต่ก็ยังไร้เสียงตอบจากยุนโฮ…
“เฮ๊ย ยุนโฮแกฉีกรูปแกกับอายูมิทำไมอ่ะ“ ยูริที่ยังคงเดินสำรวจบบ้านยุนโฮก็ไปเจอกับรูป
“ยุนแกเป็นอะไรบอกฉันซิวะ เราเพื่อนกันนะเว่ยมีอะไรก็บอกกันซิ“ ดงแฮเริ่มโมโห
“อา ยู มิ บอก เลิก ฉัน แล้ว“ ยุนโฮตอบออกมาอย่างเชื่องช้าและตาเหม่อลอย
“แล้วทำไมแกต้องเศร้าถึงขนาดไม่ยอมไปโรงเรียนวะเนี่ย“ แดซองถาม
“ยุนโฮแกไม่น่ามาเสียใจกับแค่เรื่องผู้หญิงถึงกับทำให้เสียการเรียนนะ แกกำลังจะจบม.6 แล้วนะ ทนอีกปีเดียวเอง“ ดงแฮพูด
“อา ยู มิ บอก ฉัน ว่า เรา อาจ จะ ไม่ ได้ เจอ กัน อีก“ ยุนโฮพูดด้วยเสียงที่เชื่องช้าเหมือนเดิม
“แล้วทำไมอายูมิถึงพูดแบบนั้นอ่ะ“ ยูริถาม
ยุนโฮส่ายหัวอย่างช้าๆ
“ฉันว่าแกเป็นเอามากนะเว่ยไอยุน“ จงฮุนพูด
“ฉัน ขาด เขา ไม่ ได้“
“แกจะมานั่งเสียใจทำไม ทำไมอายูมิเลิกกับแกแล้วเค้ายังมาโรงเรียนได้เลย แกต้องเข้มแข็งซิวะ“ แดซองพูด
“ไปโรงเรียนนะไอยุน“ ดงแฮกล่อมเพื่อนให้ไปโรงเรียน
อายูมิ อายูมิ จะไปไหนหรอ….
“ฉันจะไปเดินเล่นสักหน่อยอ่ะ“ อายูมิตอบแล้วเดินไป
คนบ้าอะไรไปเดินเล่นบนดาดฟ้าเนี่ยนะ….
“ว่าไงจ๊ะยัยอายูมิ เธอมาเลทไป 5 นาทีนะ“ เจสสิก้าเพื่อนร่วมห้องพูด
“เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน“ อายูมิถาม
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากเรียกเธอเฉยๆหน่ะ แบบเผื่อมีอะไรให้รับใช้“ ซอนเยเพื่อนร่วมห้องอีกคนพูด
อายูมิเดินไปริมระเบียงของดาดฟ้า
“นี่อายูมิ มาช่วยนวดให้ฉันหน่อยซิ ฉันเมื่อยจะตายอยู่แล้วนะ“ ซอนเยพูด
“ตรงนี้ใช่ไหม“
“ตรงนั้นแหละ ดี ดี นวดดีนิ วันหลังฉันจะเรียกเธอไปนวดที่บ้านนะ“
“นิซอนเยเดี๋ยวฉันมานะ“ เจสสิก้าพูด
“แกจะไปไหนหน่ะ“
“จะไปซื้ออะไรมากินหน่อยอ่ะ แกจะเอาไรป่าว“
“อะไรก็ได้เอามาเถอะ“
“เอ่อ เจสสิก้า ฉันวานอะไรหน่อยได้ไหม“ อายูมิพูดขึ้น
“นิฉันไม่ใช่คนรับใช้เธอนะยะ“
“เจสสิก้าแกก็ช่วยมันหน่อยเถอะ“ ซอนเยพูดในขณะที่กำลังสบายกับการนวด
“ก็ได้“
ไม่ถึง 5 นาที เจสสิก้าขึ้นมาพร้อมกับไม้ขนาดยาวพอประมาน
“อ้าว ของที่เธอบอก เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อของข้างล่าง“ เจสสิก้ายื่นไม้ให้
“ขอบคุณมากนะเจสสิก้า“
“เออไม่เป็นไร“
“ว่าแต่เธอจะเอาไม้ไปทำอะไรอ่ะ อายูมิ“ ซอนเยถามด้วยความสงสัย
“ฉันจะเอาไว้เขี่ยโบหน่ะ“
“พอๆ แค่นี้กอ่นเธอจะไปทำอะไรก็ทำไป แต่ห้ามลงข้างล่างเด็ดขาด“
“หืม ยัยซอนเยนะซอนเย ทำเป็นเข้าข้างยัยอายูมิ ใช้ให้ฉันไปหยิบไม้ให้มัน แล้วทำไมไม่ไปหยิบเองวะ หนักก็หนัก“ เจสสิก้าบ่นกับตัวเองพร้อมกับนวดมือนวดแขนตัวเอง
“อ้าวเจสสิก้าจะไปไหนอ่ะ ไม่กลับบ้านหรอ“ ดงแฮทักทาย
“เอ่อ….จะไปซื้อของหน่ะ ว่าแต่ตอนเช้ายุนโฮไม่มาเรียนไม่ใช่หรอแล้วทำไม…“ เจสสิก้าพูด
“อ๋อ…ตอนแรกฉันกะจะไม่มาเรียนหน่ะ พอไอพวกนี้มันไปบุกฉันถึงที่บ้านฉันก็เลยต้องมา“ยุนโฮตอบเหมือนคนปกติหลังจากที่เพื่อนๆในกลุ่มช่วยปลอบ
“อ่อ…งั้นฉันไปซื้อของก่อนนะ“ เจสสิก้ารีบเดินไป
“เดี๋ยวก่อนเจสสิก้า“ ยุนโฮเรียก
“อะ อะ อะไรหรอ“ เจสสิก้าตอบแบบติดๆขัดๆ
“เห็นอายูมิไหม“ ยุนโฮถาม
“มะ มะ ไม่เห็นอ่ะ ฉันไปซื้อของก่อนนะเดี๋ยวร้านจะปิดก่อน“ เจสสิก้ารีบเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
ตุ๊บ!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เสียงหวีดร้องของยูริ
ความคิดเห็น