NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ขอเวลาลืมคุณ (มีE-BOOK)

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 ความสัมพันธ์ของเรา(3)

    • อัปเดตล่าสุด 7 พ.ย. 66


    ท้องฟ้าเปลี่ยนสีกลายเป็นมืดสนิท ใช้เวลาสักพักใหญ่ม่านก็กลับมาอยู่ที่คอนโดของภพกับอาหารที่เขาซื้อมาเอง แม้จะต้องกินข้าวคนเดียวแต่ก็คงไม่แย่มากเท่าไรหรอกมั้ง

    หลังจากกินข้าวเสร็จสักพักเขาอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่น ก่อนจะมานั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว และรับชมซีรีส์ไปเรื่อย ๆ เพื่อฆ่าเวลา

    ผ่านไปหลายชั่วโมง เสียงประตูห้องถูกเปิดออกเรียกความสนใจจากดวงตาคู่สวยที่กำลังจดจ้องมองที่โทรทัศน์อยู่ให้หันไปมองตามเสียงนั้น ก่อนจะพบว่าหลังประตูบานใหญ่เป็นคนเดียวกันกับคนที่เขากำลังรอคอยอยู่

    “ไปกินข้าวมาเป็นยังไงบ้าง” เสียงหวานเอ่ยทักทายอย่างสดใสเหมือนกับทุกครั้งที่เจอกัน

    “ก็อร่อยดีค่ะ” พิภพตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน ม่านฟ้าจึงคิดว่าอีกคนคงจะรู้สึกล้าจากการขับรถมาเป็นเวลานาน

    “เดี๋ยวม่านไปรินน้ำมาให้นะ”

    “ขอบคุณค่ะ” เมื่อภพพูดจบเขาก็นั่งลงบนโซฟาทันที ดวงตาคู่คมจ้องมองแผ่นหลังบางที่กำลังเดินเข้าไปในครัวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

    “มาแล้ว” ไม่นานม่านฟ้าก็ยื่นแก้วน้ำดื่มมาให้กับเขา มือหนารับมันไว้และดื่มลงไปทันทีเพื่อให้รู้สึกสดชื่นขึ้น หลังจากนั้นก็วางแก้วไว้บนโต๊ะด้านหน้าโซฟา

    “ม่าน” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนตรงหน้า เจ้าของชื่อจึงมองอย่างสงสัยและไม่ได้ตอบกลับอะไรเพื่อให้เขาพูดต่อ

    “ไม่มีอะไรค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” เมื่อพูดจบร่างสูงก็เดินตรงเข้าห้องนอนไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยของม่านฟ้า ราวกับว่าภพจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้

    หรือบางทีมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้

    เมื่อคิดเช่นนั้นม่านฟ้าจึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจและนั่งดูโทรทัศน์ต่อไป

    สักพักภพก็อาบน้ำและแต่งตัวจนเสร็จ หลังจากนั้นก็มานั่งลงบนโซฟาที่ว่างข้าง ๆ เขา ร่างสูงวาดแขนกอดไหล่มนเอาไว้โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

    แม้ด้านหน้าของพวกเขาจะเป็นโทรทัศน์ที่ถูกเปิดเอาไว้อยู่ แต่สายตาของภพไม่ได้มองที่มันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเอาแต่จ้องมองคนในอ้อมกอดอย่างคิดไม่ตก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ลังเล และอึดอัด

    แต่ถึงอย่างนั้นภพก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกไปได้อยู่ดี

    ผ่านไปเนิ่นนานจนถึงเวลาเข้านอนของพวกเขา ทุกอย่างดูจะเป็นไปอย่างปกติ ทั้งคู่อยู่ในชุดนอนและกำลังนอนกอดกันบนเตียงหลังใหญ่เช่นเดิม

    ร่างบางภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขาขยับตัวเข้ามาแนบชิดอย่างออดอ้อน มือหนาจึงลูบลงบนศีรษะของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

    แต่ดวงตาคู่คมกลับจดจ้องมองคนรักผ่านความมืดมิดด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีรวนกันไปหมด

    เขาไม่รู้จะบอกคนข้าง ๆ อย่างไร

    ยิ่งได้เห็นว่าม่านฟ้ามีท่าทีเหมือนเดิมทุกอย่างเขายิ่งรู้สึกแย่

    ไม่รู้เลยว่าจะผ่านพ้นค่ำคืนนี้ด้วยความรู้สึกพวกนี้ไปได้อย่างไร

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    ดูอีบุ๊ก

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×