SF/OS [MYUNGYEOL]

ลำดับตอนที่ #3 : OS กลิ่น

คำเตือน : เรื่องนี้มีคำหยาบนิดนึงนะ
 

 

OS กลิ่น MyungYeol


 

ฟุด ฟิด ฟุด ฟิด



``อะไรของมึงเนี่ยยย`` ซองยอลถามมยองซูที่ตอนนี้กำลังใช้จมูกดมฟุดฟิดตัวเขาอยู่

``กลิ่น....กลิ่น...`` มยองซูเพื่อนของเขาเงยหน้าจากการดมแล้วทำท่าครุ่นคิด

``กลิ่น? กลิ่นอะไรของมึง`` ซองยอลมองมยองซูอย่างไม่เข้าใจ

``บ้านมึงเลี้ยงหมาใช่ไหม`` แล้วอยู่ๆมยองซูก็เปลี่ยนเรื่องซะงั้นเล่นเอาซองยอลถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก บ้างทีเขาก็คิดว่ามยองซูควรจะไปหาหมอแล้วเช็คสมองบ้างก็ดีนะ

``เลี้ยง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกลิ่น``

``ก็กลิ่นตัวมึงมันเหมือน...กลิ่นแป้งหมาว่ะ ฮ่าๆๆๆ`` เพียงเท่านั้นมยองซูก็หัวเราะก๊ากออกมา

``กลิ่นแป้งหมาเหี้ยอะไร กูไม่เคยใช่เว้ย!!!`` ซองยอลตะคอกใส่มยองซูที่หัวเราะเขาไม่หยุดพร้อมกลับถลึงตาใส่

``ก็มันเหมือนจริงๆนี่ว้า กูสงสัยมาหลายวันและ`` มยองซูหยุดหัวเราะเขา แต่ก็ไม่วายแอบลอบยิ้ม

``ไอ้บ้า!!! กูไม่ได้ใช้เว้ย!!!``

``ก็เผื่อแป้งของมึงหมด มึงก็เลยยืมของหมามาใช้ไง`` เมื่อมยองซูพูดจบอีซองยอลก็แทบจะหาค้อนมาทุบหัวมยองซูที่คิดอะไรบ้าๆนั่น

``ไม่ใช่และมึง กูไม่เคยใช้``

``แหมๆ มึงไม่ต้องอายหรอกซองยอล คนเรามันก็มีแบบนี้กันได้`` แล้วมันก็เดินออกไป ทิ้งคำพูดบ้าบอคอแตกอะไรนั่นให้ผมขบคิด กลิ่นแป้งหมาอะไรว่ะครับ บ้านผมไม่มีซักหน่อย ไม่แน่ไอ้มยองซูมันอาจจะพูดเล่นก็ได้




.
.
.
.
.




เช้าวันใหม่แสนสดใสมาถึงเหล่านักเรียนต่างนั่งจับกลุ่มคุยกันเสียงจ๊อกแจ๊กแต่เช้า วันนี้ซองยอลคิดว่ามยองซูเพื่อนรักของเขาคงจะไม่พูดเรื่องกลิ่นบ้าๆนั้นอีก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่ เพราะมยองซูตอนนี้กำลังใช้จมูกดมกลิ่นตัวเขาอีกแล้ว

``มึงใช้มาอีกแล้วใช่ป่ะ`` นั้นไงคิดว่ามันจะไม่พูดแต่มันก็พูดจนได้ ไม่รู้มันจะเป็นอะไรกับกลิ่นตัวผมนักหนา

``กูไม่ได้ใช้เว้ย!!!`` แต่มยองซูทำเป็นไม่สนใจเพื่อนของตัวเองที่กำลังยืนหน้าบูดบึ้ง กลับวิ่งแล้วตะโกนล้อเขาเสียนั่น

``ทุกคนนนน อีซองยอลใช้แป้งหมา`` พูดไปก็วิ่งเอามือป้องปากให้เสียงดังไป จนทุกคนหันมามอง

``อีซองยอลกลิ่นแป้งหมา``

``ไอ้เหี้ย!!! หยุดเลยนะมึง`` ผมชี้หน้าด่ามันแล้วรีบวิ่งตามมันไป แต่เจ้าเพื่อนตัวดีของผมก็ยังไม่หยุดวิ่งตะโกนล้อผมซักที ตาย ตาย ชื่อเสียงของอีซองยอลบ่นปี้เพราะไอ้เพื่อนหน้าหล่อคิมมยองซูหมดกัน เขาหยุดวิ่งแล้วเอามือตบหน้าผากตัวเอง มีหวังเขาคงจะต้องใส่ปี๊บมาโรงเรียนแน่ๆ



กริ๊งงงงง


แล้วออดโรงเรียนก็ดังขึ้นเป็นสัญณาณบ่งบอกว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว มยองซูกับซองยอลกำลังเดินออกจากห้องเรียน แต่อยู่ๆมยองซูก็ยื่นหน้ามาใกล้ซองยอลพร้อมกับใช้จมูกสูดดมกลิ่นตัวของซองยอล

``กลิ่นมันเหมือนจริงๆนะเนี่ย`` มยองซูพูดพึมพำแต่จมูกก็ยังคงสูดดมกลิ่นกายของซองยอลอยู่ ก่อนที่จะเงยหน้ามาจ้องซองยอล

``นี่ถามจริงเถอะ มึงใช้ใช่ไหม``

``มึงดูปากกูนะ`` ซองยอลชี้นิ้วมาที่ปากของตังเอง

``กู ไม่ ได้ ใช้`` ซองยอลพูดเน้นเสียงทุกคำ แต่มยองซูมองหน้าซองยอลอย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดเมื่อครู่ของซองยอลเท่าไร

``ก็กลิ่นมันเหมือนจริงๆนี่น่า``

``นี่มยองซู กูจะบอกอะไรให้นะกูไม่ใช้แป้ง`` ซองยอลพูดพร้อมกับมองหน้ามยองซูด้วยแววตาและท่าทางที่จริงจัง

``แล้วมึงใช้อะไร``ส่วนมยองซูก็จ้องหน้าซองยอลไม่แพ้กัน

``ก็แค่ใช้สบู่ปกติ``

``งั้นกูว่ามึงเปลี่ยนยี่ห้อสบู่เหอะ`` แล้วมยองซูก็เดินออกไป ซองยอลจึงลองดมกลิ่นแขนตัวเอง

``อะไรของมันว่ะ กลิ่นหอมจะตาย`` ซองยอลส่ายหัวหน่ายๆมองมยองซูที่เดินออกไปอย่างไม่เข้าใจ เห็นทีเขาควรจะต้องเปลี่ยนหี่ย้อสบู่แล้วล่ะ หลังจากที่มยองซูบอกเขา เขาก็ตัดสินใจไปซื้อสบู่ก้อนใหม่เอากลิ่นซากุระเบิกบานใจเนี่ยแหละ คอยดูถ้ามยองซูมันยังพูดกลิ่นแป้งหมาอีกก็ให้มันรู้ไป


แล้วเขากับมยองซูก็นั่งเรียนปกติครูก็พูดบรรยายไปเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง ในหัวของซองยอลตอนนี้คิดถึงแต่เรื่องกลิ่น ไม่รู้ว่ามยองซูคนที่นี่งเรียนข้างๆเขาจะพูดอย่างไง หลังจากนั่งเรียนเป็นเวลา 3 ชั่วโมงเต็ม เสียงออดพักกลางวันก็ดังขึ้น แล้วเขาก็ไปกินข้าวกับมยองซู เมื่อกินช้าวเสร็จก็ไปห้องน้ำ หลังจากที่ทำธุระเสร็จ ซองยอลก็ออกมายืนรอหน้าห้องน้ำ แล้วมยองซูก็เดินออกมา

``ไปกันเถอะคุณกลิ่นแป้งหมา`` มยองซูพูดแล้วโอบไหล่ของซองยอลไว้ปากก็ยกยิ้มกรุ่มกริ้ม แต่ซองยอลสะบัดตัวออกจากอ้อมแขน

``กูไม่ได้กลิ่นแป้งหมา ไม่เชื่อดมดิ``แล้วซองยอลก็ยื่นแขนให้คนตรงหน้าดม คนตรงหน้าไม่ได้พูดอะไรก็ก้มหน้าดม

``ก็กลิ่นแป้งหมาเหมือนเดิม`` มยองซูพูดหน้านิ่งทำให้ซองยอลเดือดมากๆยืนกำมือแน่นกัดฟันกรอด

``ไอ้เหี้ยยย มึงพูดชื่อกลิ่นอื่นได้ป่ะว่ะ ที่ไม่ใช่กลิ่นแป้งหมา``

``แล้วมึงจะให้กูพูดกลิ่นเหี้ยอะไร กลิ่นแป้งสุนัข?อย่างไงมันก็กลิ่นแป้งหมาอยู่ดี``

``ชิ``


แล้วซองยอลก็เดินกระทืบเท้าออกไป เมื่อมาถึงห้องเรียนซองยอลก็เลื่อนเก้าอี้ที่สอดอยู่ใต้โต๊ะเสียงดังจนเพื่อนในห้องต่างหันมามอง แต่ก็ต้องหลบหน้าลงเพราะซองยอลส่งสายตาดุมาให้ แล้วซองยอลก็นั่งเท้าคางพลางคิดด่าไอ้เพื่อนบ้าในใจ นี่เขาอุตสาห์เปลี่ยนยี่ห้อสบู่แล้วแท้ๆแต่มยองซูก็ยังว่าเขากลิ่นตัวเหมือนแป้งหมาอีก เขาไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเขามันมีอะไรฝังใจกับกลิ่นแป้งหมาหรือเปล่า จนซองกยูที่นั่งอยู่ในห้องเดินเข้ามาใกล้ซองยอลพร้อมกับลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆมานั่งข้างซองยอล

``ไงซองยอล ทำไมทำหน้าบึ้งเหมือนตูดหมาอย่างนี้ล่ะ`` ซองกยูถามซองยอลขึ้น

``ก็ไอ้มยองซูน่ะ มันหาว่ากลิ่นตัวกูเหมือนกลิ่นแป้งหมา`` ซองกยูที่ได้ฟังซองยอลพูดก็ตกใจเบิกตาโต(?)

``กลิ่นแป้งหมา?``

``ก็ใช่น่ะสิ``

``ไหนกูลองดมหน่อยดิ๊`` แล้วซองกยูก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆซองยอล ซองยอลไม่ได้หลบหนีอะไร เพราะเขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนอื่นจะคิดเหมือนมยองซูไหม

``ทำอะไรน่ะ`` แล้วอยู่ๆโฮย่ากับดงอูก็มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาสองคน

``ก็มยองซูมันบอกว่ากลิ่นตัวซองยอลเหมือนกลิ่นแป้งหมา กูก็แค่อยากลองดมดูว่าจริงไหม`` แล้วโฮย่ากับดงดูก็มองหน้ากันและกระตุกรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้น

``งั้นเดี๋ยวพวกกูช่วย`` โฮย่ากับดงอูพร้อมใจพูดพร้อมกัน แล้วก็ก้มลงไปสัมผัสกลิ่นกายของเพื่อนหน้าสวย

``เฮ้ย!!! พวกมึงทำอะไรน่ะ!!!!`` แล้วมยองซูที่ไม่รู้ว่าโผมาจากไหนก็พูดขึ้น ทำให้คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับกลิ่นกายของซองยอลจำต้องหยุดการกระทำ

``ก็มึงบอกว่ากลิ่นตัวซองยอลเหมือนแป้งหมา พวกกูก็เลยจะพิสูจน์อยู่นี่ไง`` โฮย่าพูดหน้าตาเฉย จนมยองซูอารมณ์ขึ้นมองหน้าพวกเขาตาเขียวปั๊ด

``ไม่ต้องเลยพวกมึง อย่ามายุ่งเพื่อนของกู!!!`` มยองซูพูดทิ้งท้ายแล้วรีบคว้าข้อมือของซองยอลให้เดินตามตนไป มยองซูพาซองยอลมายังที่ปลอดคน

``อะไรของมึงเนี่ย ปล่อยกูนะ`` แล้วมยองซูก็ปล่อยข้อมือของซองยอลให้เป็นอิสระ

``แล้วมึงทำอะไรลงไปรู้ตัวรึเปล่า`` มยองซูพูดขึ้นเสียงใส่ซองยอล

``กูทำอะไร``

``ก็ที่มึงไปให้ไอ้พวกนั้นดมตัวน่ะ มันหมายความว่าไง``

``ก็มึงยังบอกว่ากูกลิ่นตัวเหมือนแป้งหมาไม่เลิกซักที`` มยองซูมองซองยอลที่เบะจนเขาต้องถอนลมหายใจออกเฮือกใหญ่

``โอเค กูขอโทษ กูแค่แกล้งมึงเล่น`` มยองซูพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

``แกล้งเล่น?``

``อือ`` มยองซูพยักหน้าหงึกๆ

``ไอ้บ้าเอ้ย กูเครียดแทบตาย นี่มึงแกล้งกูเหรอ`` ซองยอลถลึงตาใส่มยองซู

``ก็กูชอบดมกลิ่นมึงนี่`` ซองยอลที่เตรียมจะพ่นคำด่ามยองซูก็ต้องชะงักไปเพราะประโยคที่เอ่ยออกมาจากปากของเพื่อนตัวเองเมื่อครู่ ทำให้เกิดริ้วแดงๆขึ้นที่แก้มเนียนทั้งสองข้าง

``แล้วมึงก็อย่าไปให้ใครดมกลิ่นมึงอีกนะ``



เพราะกูจะเก็บไว้ดมคนเดียว ;-)




Fin(มั้ง)






ความจริงไรท์คิดพล็อตเรื่องนี้ไว้นานและ แต่เพิ่งได้ลงมือแต่ง 555 พล็อตเรื่องนี้มันเกิดขึ้นจริงกับไรท์ ก็เลยคิดว่าน่าจะเอามาแต่งเป็นคู่มยองยอลดู ไรท์โดนเพื่อนล้อจริงๆว่ากลิ่นตัวเหมือนแป้งหมา เพื่อนไรท์มันก็ช่างเปรียบเทียบเนอะ แต่จริงๆแล้วไรท์ไม่ได้ใช่นะ ไรท์แค่ใช่ครีมอย่างเดียว ไรท์ไม่ใช่แป้งเพราะเป็นคนแพ้กลิ่นแป้งน้ำหอมก็ไม่ใช่เพราะมันกลิ่นฉุน พอเปลี่ยนครีมเท่านั้นแหละเพื่อนจึงเลิกล้อ 555+
ดังนั้นSFเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าก่อนจะใช้อะไรให้ดมกลิ่นให้ดีก่อน จะได้ไม่เป็นภาระกับลูกหลาน(เกี่ยว?)