[Fic Myungyeol] I do not intend

ลำดับตอนที่ #3 : I'll be there

บทที่2 I'll be there

ร่างบางที่นอนขดตัวในผ้าห่มผืนหนา กำลังขยับตัวไปมา เขาเปลี่ยนมานอนตะแคงข้างพร้อมกับกระชับผ้าห่ม เตียงนุ่มๆหมอนใบใหญ่ที่เขาหนุนกับผ้าผ่มหนาๆ มันทำให้ร่างบางรู้สึกสบายและอบอุ่นจนไม่อยากจะลุกออกจากเตียง รอยยิ้มจางๆค่อยๆเกิดขึ้น หากแต่ว่าเมื่อวานเขาจำได้ว่าเขานั่งอยู่บนเก้าอี้แข็งๆนั่นจนเผลอหลับ จนเขาลืมตาโพล่งขึ้นมา เขาสแกนสายตาไปรอบๆห้อง

 

``ที่นี่ที่ไหนเนี่ย`` เขายันตัวเองขึ้นนั่ง ห้องที่เขาอยู่คือห้องนอน แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ไง แต่แล้วสายตาของเขาก็พลันไปเห็นกระดาษโพสอิตแปะไว้บนกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง เขาจึงลุกขึ้นเดินไปดู

หวังว่าถ้าฉันกลับมาคงจะไม่เห็นนายนะ

มยองซู

นี่เขาอยู่บ้านมยองซูเหรอ แล้วร่างบางก็กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น ดวงตากลมโตสีช็อคโกแลตจ้องหน้ากระจก

``อุตสาห์ได้เข้ามาทั่งที เรื่องอะไรจะออกล่ะ`` ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงซะแล้วสิ ชักหิวแล้วล่ะ เขาจึงเดินออกจากห้องนอนแล้วมุ่งไปที่ห้องครัว

``มีอะไรให้กินบ้างนะ`` เขาเอื้อมมือไปเปิดชั้นตู้ใส่อาหารที่อยู่ข้างบน พบว่ามีรามยอนอยู่สามซองก่อนที่จะหยิบมันออกมาจนหมดวางไว้บนพื้นที่สำหรับใช้สอยทำอาหาร แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นที่อยู่ใกล้ๆ ในตู้เย็นส่วนใหญ่ก็จะมีแต่ขวดน้ำดื่มแล้วก็ไข่ แล้วเขาก็ปิ๊งเมนูอาหารที่จะทำขึ้น

``รามยอนใส่ไข่ คิคิ`` ในตู้เย็นมีไข่อยู่10ฟอง เขาหยิบมันออกมาหมด ทำรามยอนต้องทำอะไรก่อนนะ ร่างบางยืนเท้าเอวใช้ความคิด ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเข้าครัวทำอาหารกินเองเลยซักครั้ง ใช่ ต้องต้มน้ำก่อนแล้วใส่รามยอน ว่าแล้วเขาก็หยิบหม้อที่คิดว่าน่าจะใช้ในการต้มมาตั้งไฟแล้วใส่น้ำ ว่าแต่ไฟมันต้องแรงแค่ไหนอ่ะ แล้วก็ต้องชะงักเพราะไม่รู้ว่าต้องใช่ไฟแรงแค่ไหน แรงๆไว้ก่อนล่ะกันจะได้เสร็จเร็วๆ เขาจึงบิดเปิดไฟแก๊ส เนื่องจากเปิดไฟแรงจนน้ำที่ต้มในตอนนี้เดือดฟุดๆ

``น้ำเดือดแล้วทำไงต่อ อ๋อใช่ ใส่รามยอน`` แล้วเขาก็ฉีกซองรามยอนแล้วใส่มันไปพร้อมกับใส่เครื่องปรุง แล้วมันใส่ไข่ตอนไหนฟ่ะ เอารามยอนขึ้นล่ะกัน เขาจึงเอามือจับที่หูหิ้วของหม้อ แต่ก็ต้องรีบชักมือออกแล้วกระโดดโหยงเหยงไปมา

``ร้อนอ่ะ`` ว่าไปปากก็เป่ามือที่เพิ่งจับหูหิ้วไป ชาตินี้เขาจะได้กินรามยอนไหมเนี่ย ก่อนที่จะมองรอบๆเพื่อหาผ้าอะไรมาจับหูหิ้วแล้วเทใส่จาม ร่างบางก้มสูดดมกลิ่นของรามยอน

``หืม หอมใช้ได้ อ้อ ลืมใส่ไข่`` เขาจึงหยิบไข่ที่อยู่ข้างๆขึ้น หยิบไข่มาหนึ่งฟองแล้วตอกไปที่ขอบพื้นที่เขาใช่ทำอาหาร แต่ดูเหมือนตอกแรงไปหน่อย จนไข่แตกไหลย้อยไปเต็มพื้นและเปื้อนมือเขา ไม่เป็นไรเอาไหม่ คราวนี้ตั้งใจกว่าเดิม เขาค่อยๆตอกไข่ที่เดิมแต่คราวนี้ออกแรงตอกเบาๆ แต่ไข่ไม่มีแม้แต่รอยร้าว หรือว่ามันเบาเกินไปใส่แรงไปซักหน่อย เขายกไข่ในมือขึ้นสูงแล้วปล่อยไข่ตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง เขามองไข่ที่ตกลงมากระจายแหลกไม่มีชิ้นดี แล้วทำไมไม่หาอะไรมารองตอนที่ไข่มันร่วงฟ่ะ เขาทึ้งหัวตัวเองแรงๆกับความโง่เขลาของตัวเอง แล้วอยู่ๆเขาก็คิดวิธืตอกไข่ใส่รามยอนได้ เขาเคยดูรายการโทรทัศน์ที่เชฟทำอาหารเวลาตอกไข่ เขาจะใช่ไข่สองฟองมาชนกัน แถมไข่ที่ออกมาไข่แดงไม่แตกด้วย เขาจึงหยิบไข่ใส่มือข้างล่ะฟอง วางชามรามยอนไว้ตรงกลางมือเขา คราวนี้ล่ะไม่พลาดแน่ แล้วจึงเอาไข่ชนเข้าหากันและกัน ได้ผล ไข่ลงใส่ชามรามยอนพอดี แต่เปลือกไข่เปลือกเล็กเปลือกน้อยก็ใส่ลงในชามรามยอนด้วยเหมือนกัน

``ทำไมทำรามยอนมันยากจังว่ะ`` เขามองรามยอนในชามที่ดูอย่างไงก็กินไม่ได้ เขาจึงต้มรามยอนใหม่ เขาทำแล้วทำอีกจนกว่าจะทำได้ รวมๆแล้วเขาใช่ของของมยองซูหมดเลยไม่ว่าจะรามยอนแล้วก็ไข่ไก่ ใครจะสนล่ะ มยองซูเป็นคนซื้อไม่ใช่เขาซักหน่อย เขาจึงถือชามรามยอนออกมาที่ห้องรับแขกเขาวางชามไว้บนโต๊ะกระจกใสแล้วย่นก้นบนโซฟา ส่วนมือก็ควานหารีโมททีวีมาเปิด กินไปดูไปสบายจริงๆ

``ห้าววว กินอิ่มแล้วหนังตาเริ่มหย่อนไปนอนต่อดีกว่า`` แล้วเขาก็ได้หายเข้าไปในห้องนอนห้องเดิม ไม่แม้แต่จะปิดทีวีหรือเก็บชามที่ตนกินไว้เลยซักนิด



.
.
.
.
.
.




ร่างหนาที่ทำธุระเสร็จก็ขับรถตรงกลับบ้าน เขามีอาชีพเป็นช่างภาพให้บริษัทแห่งหนึ่ง งานของเขาก็จะเป็นพวกถ่ายนิตยสารแล้วก็งานอีเว้นท์ตามที่บริษัทสั่ง เวลาทำงานก็จะทำงานเป็นทีม ระหว่างที่ขับรถกลับบ้าน อยู่ดีๆตาข้างขวาก็กระตุกขึ้นซะงั้น เขาล่ะเกลียดลางสังหรณ์แบบนี้จริงๆ


เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นโทรทัศน์เปิดทิ้งไว้ บนโต๊ะรับแขกมีชามอะไรวางอยู่ แต่นั้นไม่ค่อยเท่าไร เมื่อจมูกของเขาได้กลิ่นเหม็นไหม้ออกมาจากครัวนี่สิ เขาจึงรีบเดินเข้าห้องครัวพบว่ามีกลุ่มควันสีขาวขุ่นฟุ่งว่อนไปหมด และต้นเหตุมาจากเตาแก๊สที่เปิดทิ้งไว้ เขาจึงเขามือปัดควันไปมาแล้วเอื้อมมือไปปิดเตาแก๊ส หลังจากที่ปิดแก๊สเสร็จกลุ่มควันก็ค่อยๆจางหายไป ``นี่มันอะไรเนี่ย`` เขามองหม้อที่ตั้งไว้บนเตาแก๊สที่เปิดทิ้งไว้ตอนนี้มันได้ดำเป็นตอตะโกไปแล้ว เขามองพื้นที่เลอะเทอะเต็มไปไข่ไก่ที่แตกกระจาย ไหนจะซองรามยอนที่ฉีกแล้วไม่ทิ้งไหนจะเปลือกไข่อีก นี่ซองยอลตั้งใจลอบวางเพลิงบ้านเขาใช่ไหม

``อี ซอง ยอล`` เขาอารมณ์เดือดมากถึงมากที่สุด ยืนกัดฟันกรอดๆมือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือด แล้วเดินตรงไปหาไอ้คนที่เป็นต้นเหตุให้บ้านเขาเละไม่มีชิ้นดี เขาเปิดประตูห้องนอนออกพบว่าซองยอลนอนอุดอู้อยู่ในผ้าห่มสบายใจเฉิบ

``ซองยอล อีซองยอลตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ`` เขากระชากแขนของร่างบางอย่างแรง จนร่างบางที่กำลังหลับฝันหวานขมวดคิ้วขึ้นสะบัดแขนออกแล้วเบือนหน้าหนี

``อื้อออ ไม่เอาจะนอน``

``ลุกขึ้นมาเลยนะ`` แต่ร่างหนาไม่ยอมแพ้กระชากแขนของร่างบางอีกครั้งพร้อมกับเขย่าตัวของร่างบางอย่างแรง แรงจนซองยอลนอนต่อไม่ได้ จึงลืมตาขึ้นมานั่งจ้องคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด แต่มยองซูไม่สนเขาลากตัวซองยอลออกจากเตียงไปที่ห้องครัว

``ดูสิ่งที่นายทำ`` ร่างบางที่มาถึงคนครัวก็มองดูห้องครัวแล้วมองมยองซูหน้านิ่ง

``ฉันทำอะไร``

``นี่นายยังจะกล้าถามอีกเหรอว่านายทำอะไรลงไป`` มยองซูทนไม่ไหวแล้วนี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ

``ฉันก็แค่หิวก็เลยทำอะไรกินก็เท่านั้น``

``ก็เท่านั้น? นายกล้าพูดแค่นั้นงั้นเหรอ!``

``แล้วนายจะให้ฉันพูดว่าไรอ่ะ`` บางทีถ้ามยองซูยังสติคลุมคลั่งอย่างนี้ต่อไปเห็นทีจะไม่รอด เขาจะพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง

``นายทำความสะอาดห้องซะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องนาย``

``ไม่ ฉันไม่ทำ!`` ซองยอลกอดอกแล้วเสหน้าไปทางอื่น เรื่องอะไรเขาจะต้องทำ ตอนอยู่กับครอบครัวเขาก็ไม่เคยที่จะทำงานบ้านเองเพราะมีคนใช้ทำความสะอาด จ้างมาก็ต้องใช้ให้คุ้มค่าจ้างสิว่าม่ะ แล้วมยองซูมาสั่งเขาเนี่ยนะ ให้ตายก็ไม่ทำ

``แต่นายต้องทำ ถ้าไม่ทำก็ออกจากบ้านฉันไปเลย``

``งั้นถ้าฉันทำ นายจะให้ฉันอยู่ป่ะล่ะ``

``ไม่`` ซองยอลจิปาก

``งั้นฉันก็ไม่ทำ``

``แต่นายต้องทำ`` มยองซูจ้องหน้าซองยอลอย่างไม่ละตา ซองยอลก็จ้องกลับเหมือนกัน

``ถึงฉันจะทำหรือไม่ทำ นายก็ไล่ฉันออกอยู่ดี``

``ก็ได้ ถ้านายทำฉันจะให้นายอยู่ก็ได้`` ร่างบางที่ได้ยินก็ตาลุกวาว

``นายพูดแล้วนะ ห้ามคืนคำนะ`` ซองยอลชี้หน้ามยองซู

``อืม``

``สาบานก่อน``

``สาบาน`` มยองซูชูมือข้างขวาสามนิ้วขึ้น แต่มืออีกข้างแอบเอานิ้วไขว้กันอยู่ เมื่อเห็นว่ามยองซูยื่นคำมั่นสัญญาซองยอลก็รีบเก็บทำความสะอาดพื้นห้องที่เขาทำ แล้วมยองซูก็ยื่นชามรามยอนที่เขากินแล้วไม่เก็บให้


``อ่ะ เอาไปล้างซะ`` ซองยอลรับชามในมือมยองซูวางในอ่างล้างจาน เขาเปิดก๊อกน้ำให้น้ำเยอะพอประมาณจึงปิด แล้วเทน้ำยาล้านจานออกมาไม่ยั้ง จนมยองซูที่ยืนอยู่ข้างๆรีบคว้าขวดน้ำยาล้างจานออกจากมือซองยอล ไม่งั้นมีหวังน้ำยาล้างจานได้หมดขวดแน่

``ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย``

``ก็ล้างจานไง`` ร่างบางตอบกลับหน้าตาเฉย

``ล้างจานบ้าอะไร ใครเขาทำกันอย่างนี้ห๊ะ``

``ก็ฉันล้างไม่เป็น แล้วก็ไม่เคยทำด้วย`` ร่างหนาถอนกายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วเข้าไปยืนตรงหน้าอ่างล้างจานแทน

``ดูนะ`` มยองซูหันไปสั่งซองยอลให้ดู ร่างบางพยักหน้าหงึกงักตั้งใจดู

``เวลาล้างจาน อย่างแรกต้องล้างคราบต่างๆด้วยน้ำเปล่าก่อน แล้วก็คอยใส่น้ำยาล้างจาน แล้วก็ไม่ต้องใส่เยอะด้วยมันเปลือง!`` มยองซูสาธิตวิธีล้างจานไปแต่ก็ไม่วายแอบหันไปมองซองยอลอย่างคาดโทษที่ใช่น้ำยาล้างเปลือง ซองยอลก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรทำเพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

``ขั้นสุดท้ายก็ล้างด้วยน้ำเปล่าอีกครั้งก็เสร็จ`` เขามองจานที่ล้างหมดจดสะอาดสะอ้านแล้วหันไปมองซองยอล แต่ซองยอลไม่อยู่ซะแล้ว

``นี่นายหลอกใช้ฉันเหรอซองยอล``







ซองยอลที่เห็นมยองซูนั่งดูโทรทัศน์บนโซฟาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆมยองซู ซองยอลมองมยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งๆที่เขามานั่งด้วยแท้ๆแต่ทำเป็นไม่สนใจ สนใจแต่จอสี่เหลี่ยมอย่างเดียว ซองยอลจึงโผล่หน้าไปใกล้ๆมยองซูแล้วเอ่ยถาม

``ทำอะไรอยู่เหรอ``

``...`` แต่มยองซูไม่สนใจเขายังคงจ้องมองจอสี่เหลี่ยมอยู่อย่างเดิม ซองยอลไม่ยอมแพ้หรอกนะ!!!!

``ว้าว หนังน่าสนุกจัง เรื่องอะไรเหรอ`` พูดแล้วทำตาแป๋วใส แต่คนข้างๆก็ไม่สนใจอยู่ดี

``นี่~ นายเป็นอะไรอ่ะ ฉันคุยด้วยก็ไม่สนใจ`` ร่างบางเกาะแขนแกร่งของมยองซูหวังให้คนข้างๆสนใจเขาบ้าง แล้วก็ได้ผลร่างหนาหันมามองร่างบาง

``นายออกไปจากบ้านฉันซะเถอะ`` ซองยอลที่ได้ฟังก็ปล่อยมือออกจากแขนของมยองซูแล้วชักสีหน้าใส่

``ได้ไง! นายสาบานแล้วนิว่าจะให้ฉันอยู่ด้วย``

``แต่ขอโทษเหอะ ฉันแอบเอานิ้วไขว้หลัง`` แล้วมยองซูก็ชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันให้ซองยอลดู

``เฮ้ยยยยย ขี้โกงนิ ฉันอุตสาห์ทำความสะอาดห้องครัวให้นายแล้วนะ``

``หราาาา ได้ข่าวว่านายหลอกให้ฉันล้างจานคนเดียว`` ซองยอลทำตาเลิ่กลั่กไปมาพลางคิดหาคำแก้ตัว

``ก็ฉันเห็นนายทำเพลินๆก็ไม่อยากขัด``

``ไม่รู้ล่ะ อย่างไงฉันก็ไม่ให้นายอยู่ที่นี่`` เรื่องอะไรที่เขาจะต้องหาภาระมาใส่ตัวเองกัน ลำพังแค่เขาคนเดียวก็วุ่นวายพอและ

``โธ่ที่รัก นายไม่คิดถึงอดีตที่เราเคยมีกันและกันเลยเหรอ`` ซองยอลเกาะแขนมยองซูอีกครั้งพร้อมส่งสายตาออดอ้อน

``ที่รงที่รักบ้าอะไร`` มยองซูแกะแขนปลาหมึกของซองยอลออก แต่ซองยอลยังคงเกาะหนึบอยู่อย่างนั้นแถมย้งเอาหัวทุยๆถูแขนของมยองซูอีกด้วย

``ก็ตอนเด็กเรารักกันจะตาย`` ส่วนมยองซูพยายามดันหัวของซองยอลออก ดันจนซองยอลหลังแทบหงาย

``รักบ้าอะไร! ตอนเด็กนายชอบแกล้งฉัน``

``เพราะรักถึงแกล้งไง``

``ไม่ต้องมาแถ นายออกไปเลย`` เขาลุกขึ้นแล้วจูงซองยอลเดินออกจากบ้าน แต่ก็เดินไม่ได้กี่ก้าวเพราะซองยอลหยุดเดิน

``นะนายจะให้ฉันออกไปจะจริงเหรอ`` น้ำเสียงที่สั่นเครือของซองยอลทำให้มยองซูต้องหันมาดู ขอบตาที่แดงผ่าวเริ่มมีน้ำใสๆก่อตัวขึ้น

``นาย ฮึก อยากให้ฉันไปจริงๆเหรอ`` มยองซูปล่อยมือออกจากซองยอล แล้วอยู่ๆซงยอลก็คุกเข่าต่อหน้าเขาจนเขาตกใจเบิกตาโต

``ขอร้องล่ะ อย่าไล่ฉันออกไปเลย ฮึก``

``ลุกขึ้นมาซองยอล``

``ไม่ จนกว่านายจะยอมให้ฉันอยู่ด้วย`` ซองยอลยังคงก้มหัวคุกเข่าต่อหน้ามยองซู

``ฉันบอกให้ลุกขึ้นมา!!`` มยองซูออกคำสั่งแต่ซองยอลกลับดื้อดึงที่จะนั่งคุกเข่าต่อ

``ฮึก ขอร้องล่ะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่ให้ฉันอยู่ที่นี่เถอะนะ`` ซองยอลเงยขึ้นมองมยองซูทั้งน้ำตา มยองซูย่อตัวลงแล้วพยายามพยุงตัวร่างบางขึ้น

``ลุกขึ้นเถอะซองยอล`` มยองซูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดจากเมื่อครู่

``แล้วนายก็จะไล่ฉันออกไปอีกใช่ไหม ฮึก ฮืออออ`` ซองยอลร้องไห้หนักกว่าเดิมพลางเอามือปกปิดใบหน้าของตัวเองไว้

``ก็ได้ ฉันให้นายอยู่ที่นี่ก็ได้``

``จริงนะ`` ซองยอลมองมยองซูด้วยแววตาเปล่งประกาย จนมยองซูยากที่จะปฏิเสธ

``อืม``

``สัญญานะ ห้ามเอานิ้วไขว้หลังด้วย``

``ฉันสัญญา`` มยองซูยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าซองยอล ซองยอลยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวแล้วยิ้ม ก่อนที่จะโผเข้ากอดมยองซู

``ขอบคุณนะ`` มยองซูรีบผละตัวออก

``ข้าวของของนายไปเก็บห้องนู้นนะ`` เข้าชี้ไปที่ห้องชั้นสองที่ตรงข้ามกับห้องนอนตัวเอง แล้วรีบขึ้นห้องไป ซองยอลเช็ดน้ำตาตัวเองปอยๆ ไม่เสียแรงที่ยอมคุกเข่าต่อหน้ามยองซู บีบน้ำตานิดหน่อยหมอนั่นก็สงสารและ คอยดูเถอะแล้วฉันจะเอาคืนนาย หึหึ




หลังจากที่มยองซูอนุญาตให้เขาอยู่บ้านหลังนี้ได้ เขาจึงย้ายข้าวของของตัวเองมาไว้ในห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องของมยองซู ส่วนตรงกลางจะเป็นห้องน้ำ เขาล้มตัวนอนลงมือหนุนหัว ถ้าเขานอนอยู่ในห้องนี้มันก็ไม่สนุกน่ะเส่ะ ไปแกล้งมยองซูดีกว่า อย่าลืมคอนเซปของซองยอลสิ ซองยอลคนนี้ยังชอบแกล้งมยองซูเหมือนเดิมนะ เขาใช้จังหวะที่มยองซูอาบน้ำแอบลอบเข้ามาในห้องของมยองซู เขานอนแผ่หราบนเตียง เตียงของหมอนี่น่านอนกว่าเยอะ แล้วบานประตูก็เปิดขึ้นพร้อมกับมยองซู

``เฮ้ย นายมาทำอะไรห้องฉันเนี่ย``

``นอนไง``

``นอน? นายก็ไปนอนห้องนายสิ`` มยองซูยืนเท้าเอวจ้องซองยอลที่อยู่บนเตียงของเขาอย่างสบาย แล้วซองยอลก็เปลื่ยนท่านอนเป็นนอนตะแคงข้างโดยเอามือข้างหนึ่งเท้าเข้าที่หัวอีกข้างก็ปล่อยวางไว้ข้างขนานข้างลำตัว

``ไม่เอาอ่ะ ฉันชอบห้องนี้`` มยองซูที่ยืนมองการกระทำของคนที่นอนอยู่ตรงหน้าไม่ไหว จึงขึ้นเตียงแล้วดันตัวซองยอลออกจากเตียง แต่ซองยอลรู้ทันจึงรีบเกาะขอบเตียงอีกฝังกลายเป็นว่าตัวของเขากำลังนอนขวางเตียง

``ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!`` มยองซูพยายามแงะมือของซองยอลที่เกาะขอบเตียงออก

``ไม่!!!`` นี่มันจะมากไปแล้วนะอีซองยอล เขาอุตสาห์ยอมให้อยู่บ้านด้วย แล้วนี่ยังจะมายึดห้องนอนเขาอีกเหรอไม่มีทาง แล้วร่างหนาก็เหยียดยิ้มขึ้น อย่างนี้ต้องใช้ไม้ตาย แล้วร่างหนาก็เอามือจี๋ไปที่เอวของร่างบางทั้งสองข้าง

``ฮ่าๆ อะไอ้บ้า เอามือออกไปนะ ฮ่าๆ`` มือของซองยอลจากที่เคยเกาะขอบเตียงตอนนี้เปลี่ยนมาจับมือของมยองซูแทน ซองยอลดิ้นดุกดิกไปมาด้วยความจั๊กจึ้ นั่นยิ่งทำให้มยองซูได้ใจจี๋ซองยอลหนักกว่าเดิม

``ฮ่าๆ พอแล้ว มันจั๊กจี้``

``ไม่ จนกว่านายจะยอมออกจากห้องฉัน``

``ฮ่า ฮ่าๆ ท้องจะแข็งแล้ว ฮ่าๆ`` แล้วมยองซูก็ละมือออกจากเอวของร่างบาง ซองยอลจึงผลักมยองซูให้นอนราบกับเตียง จากนั้นก็รีบเอาผ้าห่มมาห่อตัวของมยองซูเหมือนห่อโรตี



ตุบ!!!


พรึบ!!!



พั่บ!!!



3สเตปจัดการมยองซูได้เสร็จสิ้น บัดนี้โรตีใส่มยองซูก็พร้อมเสิร์ฟ มยองซูพยายามดิ้นให้หลุดออกจากผ้าห่มแต่ซองยอลกลับเอาขาก่ายตัวมยองซูที่มีผ้าห่มห่อตัว แถมยังเอาแขนทั้งสองข้างโอบกอดอย่างกับกอดหมอนข้าง

``นอนกอดกันอย่างนี้เนี่ยล่ะดี อบอุ่นจะตาย`` ซองยอลพูดหลับตาพริ้มสบาย แต่มยองซูนี่สิอึดอัดจะตายแล้ว ถ้าเป็นสมัยเด็กพวกเขานอนกอดกันก็ไม่เท่าไร แต่ตอนนี้เขาโตแล้วนะมันรู้แปลกๆอย่างไงก็ไม่รู้



TBC

ข้างบนเหมือนจะแถซะเยอะเลยเนอะ 555+ เราก็แถตามพี่ยอลกันไป