คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ความถูกต้องกับความรู้สึกจากเบื้องลึก
16.วามถู้อับวามรู้สึาเบื้อลึ
ลอเวลาที่ผ่านมาอยอลไ้แ่นั่ิทบทวนเรื่อราว่าๆมาลอ เาวระทำอย่าไรี มันเหมือนมือแป้านไปหม เาลัวลัวในหลายสิ่หลายอย่า ลัวเหลือเินว่าะมีนรู้เี่ยวับวามสัมพันธ์ที่ถลำลึอเาับมยอู ถ้าอเพื่อนที่เารัรู้อะิอย่าไร? อะเ้าใเาไม? ะเลียเาหรือเปล่า? เายัะเป็นเพื่อนับอไ้อยู่ไหม? แล้วถ้านอื่นรู้ะิอย่าไ? โฮวอนล่ะะรับเาไ้ไหม? แ่สิ่ที่อยู่ลึลไปในิใมันลับัับวามถู้อ วามถู้อที่ว่าเาับมยอูเป็นไ้แ่พี่น้อ ยิ่ิสมอ็แทบะระเบิ ร่าบาไ้แ่เอามืออบุมหัวอัวเอ นี่เาทำอะไรไม่ไ้เลยเหรอ อยอล่อยๆแ้มประูห้อ เาเห็นมยอูนั่บนโฟาเห็นทีเาวระุยับมยอูให้รู้เรื่อ
“มยอู” อยอลเินออาห้อพร้อมับเปล่เสียเรียนที่นั่อยู่บนโฟา มยอูไม่ไ้เปิโทรทัศน์ล้ายะนั่ิอะไรบาอย่า
“อ้าวื่นแล้วเหรอ” อยอลพยัหน้าแทนำอบ่อนะนั่ล้าๆมยอู แล้ววามเียบ็เ้ามาเาะุมพวเาทั้สอ อยอลุมมือัวเอไว้แน่น เาิไม่เลยว่าะพูับมยอูอย่าไร ส่วนมยอู็ไ้แ่นั่นิ่เียบสายาทอรอย่าเหม่อลอย นั่นยิ่ทำให้อยอลสับสน ระหว่าวามถู้อับสิ่ที่ัวเอ้อารลึๆที่มันอยู่ในิใ หาแ่ถ้าเาปล่อยให้เป็นอย่านี้่อไปมันอาะไม่เหลือทาให้เาเลืออี็ไ้
“มยอู/อยอล” แล้วทัู้่็พูพร้อมันโยมิไ้นัหมาย เาทั้สอ้อลึเาไปในวาอันและัน แล้ว็เป็นอยอลที่เป็นฝ่ายหลบา
“นายพู่อน” อยอลเอ่ยึ้น
“นาย่อนเลย”
“อืม” อยอลอบมยอู เาสูลมหายใเ้าเล็น้อย แล้ว้อมอนรหน้า้วยแววาริั
“เราลับันเถอะนะ”
“นายหิ้วไหมเี๋ยวันทำอะไรให้ิน” แ่เาลับอบเป็นอย่าอื่นึ่นั่นไม่ใ่ำอบที่อยอล้อารเลยันิ
“ันพูรินะ เราลับันเถอะ” แ่มยอูลับไม่สนใำพูออยอล
“นายหิ้วเหรอรอแปปนะ” มยอูลุึ้นออาโฟา
“็ไ้ ถ้านายไม่พาันลับันลับเอ็ไ้” อยอลพูระแทใส่หลัมยอู ทำให้มยอู้อหันมา อยอละรู้ไหมว่านั่นเป็นารยั่วโทสะที่มีอยู่ในัวเาให้ลุึ้นโ เาึับ้อมืออร่าบาที่นั่อยู่บนโฟาทั้สอ้าให้ัวออยอลนอนหายไปับโฟานุ่ม แล้วึึ้นร่อมัวออยอล อยอลพยายามัืนแ่็ไม่เป็นผลเพราะสู้แรอมยอู
“ันถามนายหน่อย นายลัวอะไร ลัวอ? โฮวอน? หรือว่าลัวัวเอ” ร่าหนา้อลึไปที่วาลมสวยออยอลอย่าเ้นหาำอบ วาสวยสั่นเล็น้อย่อนะเม้มปาแล้วพูออไป
“ันลัวพวเา” ำอบออยอลมันยิ่ทำให้เาโรธและไม่พอใ
“นายแร์นอื่น แ่นายไม่เยสนใวามรู้สึอัวเอ”
“ันรู้สึอย่าไมันไม่สำัแล้วมยอู อนนี้ันับนายำลัทำสิ่ที่ไม่ถู้อ”
“แล้วสิ่ที่มันถู้อมันืออะไร บอันมาสิ” แววาที่มยอูมออยอลมัน่าเ็บปวัวออยอลเอ็ไม่่า
“เราวรลับไปเป็นแ่พี่น้อ” พูออไปทั่ที่มันัับวามรู้สึเบื้อลึในิใ
“นาย้อารแบบนั้น?” น้ำเสียอมยอูาทีูุ่ันแปรเปลี่ยนเป็นเสียที่แผ่วเบา เบานอยอลไม่อยาะไ้ยิน ทำไมหัวใออยอลมันเ็บเหลือเิน ราวับมีเ็มนับพันทิ่มแทในหัวใ ยิ่เห็นวาเรียวมที่น่าหลใหลเริ่มแผ่าว เายิ่สับสน ม่านาอเาเริ่มมีหยาน้ำใส่อัวึ้น นเาไม่สามารถมอน้าบนไ้ัภาพมันพร่าไปหม อนนี้เาำลัอ่อนแอ เามันอ่อนแอเินไป มยอูปล่อย้อมือออยอลให้เป็นอิสระ แล้วับไปที่แ้มเนียนใสแทน เหมือนมีแรึูทำให้มยอู้มหน้าลไปูบนใ้ล่า อยอลเอามือันไหล่อมยอูแ่ทว่าลับลายเป็นล้อออมยอูแทนแล้วหลับาล้อยามไปับูบนั่น ูบที่มยอูมอบให้แ่เามัน่าอ่อนโยนนเา้อยอมำนนให้แ่น้าบน ในหัวออยอลาวโพลไปหม เารู้ว่าเาไม่วระทำอย่านี้ แ่หัวใอเามันลับเรียร้อ หยน้ำา่อยๆไหลออาหาาไประแทับมืออมยอูที่ับแ้มอยอล ทำให้มยอู้อถอนูบแล้วเ็ราบน้ำาให้ร่าบา อยอลลืมาึ้นมอน้าบน
“นายไม่้อลัวอะไรทั้นั้น นายไม่ผิ ไม่้อโทษัวเอ” มยอูพูอย่าเาวามิออยอลออ อยอลไ้แ่มอมยอูแล้วหยน้ำา็่อยๆเอ่อล้นออมาอีรั้
“ันยัเป็นพี่มยอูอนายเหมือนเิม และที่สำัันรันาย รัที่ไม่ใ่แ่พี่น้อ แ่รัในานะผู้ายนหนึ่” มยอูยิ้มพร้อมับเ็น้ำาให้อย่าแผ่วเบา ะผิไหมถ้าเาะทำามหัวใอัวเอ มยอู้มุมพิอย่านุ่มนวลบนหน้าผามน อยอลหลับารับสัมผัสนั้นแล้ว้อนามอ
“นาย็ิเหมือนันใ่ไหม”
“ัน-” อยอลพูไม่ทันบอยู่ๆ็มีนมาผลััวมยอูให้ออาัวออยอลไปอับพื้น
“ไอ้แอล!!!!” โฮวอนว้าอเสื้อแอลแล้ว้าหมัึ้น อยอลที่มัวแ่ใที่อยู่ๆโฮวอน็โผล่มา ึรีบเ้าไปแทรลาระหว่ามยอูับโฮวอนพร้อมับาแนออทั้สอ้าันให้มยอู
“อย่าทำเานะ!!!” โฮวอนที่เห็นอยอลมาั้นเาับมยอู็ถึับไปไม่เป็น เามอนหน้าสวยอย่าไม่เ้าใว่าะมาห้ามเาทำไม เาะไอ้สารเลวนี่ให้แหลามือ แ่อยอลลับมาห้ามเา
“อยอลหลบไป ันะ่าไอ้แอล”
“อยอล!!!” แล้วนที่อยอลลัวที่สุ็มา อยอลเบิาว้าึ้นไม่ิว่าอะมา
“ะอ” สิ่ที่เาลัวมาลอมันะเิึ้นแล้วเหรอ อยอลึรีบเินเ้าไปหาอ
“อันอธิบายไ้นะ”
เพี๊ยะ
หน้าออยอลหันไปามแรฝ่ามืออ อยอลอามือับแ้มัวเออย่าใ ไม่ใ่อยอลที่ในเียวแ่อูฮยอนที่ยืนอยู่หลัอและนอื่นๆ่า็ใ
“-อ” อยอลพู้วยน้ำเสียที่สั่นเรือ
“แมันไม่ใ่เพื่อนันอีอยอล!!!!” แล้วอ็วิ่ออไป ัวอยอลทรุฮวบลไปับพื้น เาไม่มีแม้แ่เรี่ยวแรที่ะยืน้วย้ำ อูฮยอนึย่อัวลหวัะปลอบประโลมเพื่อนัวเอ อยอลไ้แ่ับแ้มที่ถูอบอย่าเหม่อลอย
“อยอล” อูฮยอนลูบหลัอยอลเบาๆ
“แไปเถอะ นที่เ็บไม่ใ่ัน แ่เป็นอ” อูฮยอนพยัหน้ารับรู้วาม้อารอเพื่อนัวเอแ่็อห่วอยอลไม่ไ้ มยอูที่มอูเหุาร์อยู่เียบๆะเินเ้าไปหาอยอล แ่็ถูโฮวอนผลัให้ล้มนอนหายับพื้นพร้อมึ้นร่อมัวมยอูแล้วับอเสื้อมยอูไว้แน่น แล้วปล่อยหมัหน้ามยอูหมัแล้วหมัเล่า มยอูไม่แม้แ่ะอบโ้โฮวอนแ่ลับนิ่ให้โฮวอน่อยอยู่อย่านั้น นอยูทนูไม่ไ้ึห้ามโฮวอนไว้ ืนปล่อยให้โฮวอน่อยมยอูอยู่อย่านี้มีหวัมยอูไ้เลือรบปาายแน่ๆ
“่อยมันไป็ไร้ประโยน์ นายไปูอยอลเถอะ” โฮวอนที่ไ้ฟัอย่านั้น็่อยหน้ามยอูอีรั้หนึ่ แล้วปล่อยมือาอเสื้อมยอูไปหาอยอลแทน
“อยอล” โฮวอนย่อัว้าอยอลแล้วเอ่ยเรียมยอูอย่าแผ่วเบา อยอลสบาับโฮวอน
“นายะเลิับัน็ไ้นะ” เพราะเามันเลวนีๆอย่าโฮวอนไมู่่วรับเา
“ไม่ อย่าพูอย่านั้นอีนะอยอล” โฮวอนุมมือทั้สอ้าออยอล
“เพราะันะไม่มีทาเลิับนาย นว่านายะบอว่าไม่้อารัน” โฮวอนยิ้มให้อยอลเล็ๆ่อนะพยุัวอยอลึ้น
“ลับบ้านันเถอะ”
“อือ”
หลัาที่โฮวอนับอยอลออไป ในบ้าน็เหลือแ่อยูับมยอู
“เป็นไบ้าวะ” อยูถามมยอูที่อนนี้ใบหน้าเ็มไป้วยรอยเียว้ำาฝีมืออโฮวอน มยอูเ็เลือที่มุมปาอัวเอแล้วพาัวเอมานั่บนโฟาอยู็มานั่้วย
“ผมไม่เป็นไร”
“ันว่าแหยุเรื่อนี้เหอะ เรื่อมันะไ้บๆ”
“ผมให้มันบแน่ แ่้อบอย่าที่ผม้อาร”
“แล้วแไม่สสารอยอลับอบ้าหรือไห๊ะ สอนนั้นไม่ไ้รู้เรื่ออะไรเลย แ่้อมาอยู่ในเมแ้แ้นบ้าๆอแ” มยอูที่ไ้ยินอยูพูถึอยอล็รู้สึเ็บไปับเหุาร์ที่เิึ้น
“อย่าไผม็ะไม่ถอยหลั พี่รู้ไว้นะว่าผมะทำทุๆอย่าที่เยเป็นอผมให้ลับมา” อยูไ้แ่ส่ายหัวหน่ายๆให้ับวามื้อรั้นอมยอู
ความคิดเห็น