ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Myungyeol] I do not intend

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro

    • อัปเดตล่าสุด 13 เม.ย. 57


    Intro

     

    เกล็ดหิมะสีขาวนวลเม็ดเล็กเริ่มร่วงหล่นมาจากฝากฟ้า นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฤดูหนาวที่หนาวเย็นระเยือกกำลังมาถึง ทุกคนต่างพากันสวมใส่เสื้อหนาๆปกคลุมร่างกายเพื่อความอบอุ่น บ้างคนก็นั่งล้อมเตาพิง เพื่อหวังให้ไออุ่นจากเตาพิงช่วยคลายความหนาวเย็น ร่างบางที่สวมเสื้อไหมพรมสีขาวตัวหนากำลังยืนกอดอกพิงฝาผนัง สายตาทอดมองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ผ้าม่านถูกเปิดออกแต่กระจกใสยังคงปิดไว้กันลมหนาวพัดเข้ามา ดวงตาของเขาฉายไปด้วยความรู้สึกต่างๆนาๆมามาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่บัดนี้เริ่มมีน้ำใสๆก่อตัวขึ้น ภายในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้า ผิดหวัง แล้วก็เคว้งคว้าง แล้วเขาก็ได้รับสัมผัสที่อบอุ่นบนไหล่ของเขา เขาหันหลังไปมอง ไม่ใช่ใครที่ไหนนั้นคือแม่ของเขา ร่างบางไม่แม้แต่จะมองผู้เป็นแม่ เพราะเขากลัวหยดน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมา เธอค่อยๆประคองใบหน้าของลูกชายขึ้นแล้วจ้องมองเข้าไปในสายตาคู่นั้นพร้อมกับถ่ายทอดความรู้สึกที่มีออกไป

     

    “ซองยอล” ร่างบางมองผู้เป็นแม่นิ่งๆ พยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ เพราะเขารู้ว่าสิ่งที่แม่ของเขาจะพูดนั้นคืออะไร

     

    “แม่รู้ว่าลูกไม่อยากไป แต่ลูกต้องกลับเกาหลี” ประโยคแรกที่ทำให้หัวใจของเขาพองโต แต่ประโยคหลังที่ตามมานั่นมันทำให้หัวใจของเขาห่อเหี่ยวเหลือเกิน

     

    “แต่ผมไม่อยากไป แม่ก็รู้ว่าผมอยู่คนเดียวไม่ได้” น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ตอนนี้มันได้ทะลักออกมาแล้ว ถ้าได้กลับเกาหลีไปพร้อมกับครอบครัวเขาก็คงไม่เศร้าอย่างนี้ แต่นี้อะไรเขากลับต้องไปเกาหลีคนเดียว ถึงบ้านเกิดเขาจะคือที่นั่นล่ะนะ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเป็นสิบๆปีแล้ว เพราะครอบครัวของเขาย้ายมาลงทุนทำธุรกิจที่ต่างประเทศ ทำให้เขาต้องย้ายถิ่นหลักปักฐานมาอยู่ที่นี่

     

    “ใครบอกว่าแม่จะให้ซองยอลอยู่คนเดียวล่ะจ้ะ”เธอส่งยิ้มอย่างมีเลศนัย จนคิ้วของร่างบางถูกผูกเป็นโบ หยดน้ำตาที่เคยไหลรินกลับแห้งเหือด เธอหัวเราะออกมาน้อยๆที่เห็นลูกชายทำหน้าทำตาเป็นเด็กช่างสงสัย

     

    “เพราะแม่ฝากซองยอลไว้กลับคนคนหนึ่ง” แทนที่คำตอบที่แม่ของเขาตอบจะคลายความสงสัยในใจเขา แต่เปล่าเลยมันยิ่งทำให้เขาสงสัยหนักกว่าเดิม

     

    “จำมยองซูได้ไหม”

     

    มยองซู...

     

    ร่างบางพึมพำชื่อนี้อยู่ในใจ ร่างบางเอียงคอเล็กน้อยคิ้วของเขาแทบจะวิ่งชนกัน มยองซูชื่อคุ้นๆแฮะ

     

    มยองซู...

     

    แล้วตาของร่างบางก็เปิดกว้างขึ้น รอยยิ้มที่พักหลังๆไม่ค่อยได้เห็นได้ปรากฏขึ้น ผู้เป็นแม่ที่เห็นลูกทำท่าเหมือนจะนึกออกก็ยิ้ม

     

    “มยองซูเขาจะเป็นคนดูแลลูกเองจะ”

     

    บางทีเขาก็คิดว่าการกลับเกาหลีก็ไม่ได้โหดร้ายเกินไปสำหรับเขาซักหน่อย คิกคิก  :-)

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×