คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ของเล่น : เกลียด
~01~
เกลียด..
เกลียด...พี่ชายต่างสายเลือด
เกลียด..
ชองยุนโฮ..
ร่างบางที่บัดนี้หลับใหลอย่างอ่อนแรงอยู่บนเตียงหลังกว้างในห้องของคนที่ชื่อว่า ‘ชองยุนโฮ’ ร่องรอยอันรุนแรงที่เกิดขึ้นจากหลายคืนก่อนรวมทั้งรอยที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยก็ยังคงตราตรึงอยู่บนผิวเนียนสีน้ำนมดังเดิม
เพราะอะไร ?!
คิมแจจุงถึงต้องยอมตกเป็นทาสเป็นเบี้ยล่างให้ชองยุนโฮทารุณอยู่อย่างนี้ คำตอบมันง่ายนิดเดียว ถ้าแม่ของเขาไม่รักกับพ่อของชองยุนโฮจนเกิดเหตุทำให้แม่ของชองยุนโฮเสียใจจนในที่สุดตัดสินใจฆ่าตัวตาย ถ้าในเวลานั้นเขาไม่กลับมาจากสวิตเซอร์แลนด์ เขาก็คงไม่ต้องมาตกนรกทั้งเป็นอย่างนี้..เพียงเพราะความแค้นที่กำลังฆ่าเขาทั้งเป็น..
“อือออ..”เสียงหวานครางอื้อในลำคอเมื่อเริ่มรู้สึกตัว ความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่กายยามที่ขยับเขยื้อนตัว
ไม่ใช่ฝัน มันไม่ใช่ฝันอีกแล้วใช่มั๊ย ?
มันคือความจริงใช่มั๊ย ?
เขาต้องตกนรกจริง ๆ น่ะหรอ ?
นัยน์ตากลมโตสีดำมืดค่อย ๆ ปรือขึ้นแล้วกระพริบถี่ ๆ ให้คุ้นชินกับสภาพแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาถึงในห้องเพียงเล็กน้อย อากาศเย็น แต่ทำไมรู้สึกว่าตัวเองร้อนระอุอย่างนี้ มือบางยันตัวเองขึ้นจากที่นอน ฉับพลันห้องทั้งห้องมันก็หมุนติ้วอย่างไม่มีสาเหตุ
“ตื่นแล้วหรือไง คุณหนูคิมแจจุง”น้ำเสียงทุ้มอันคุ้นชินเอ่ยดังออกมาจากห้องน้ำ ไม่นานนักร่างกายกำยำที่เปลือยท่อนบนก็ออกมาปรากฎสู่สายตาให้คิมแจจุงผวาเล่นอีกครั้ง แล้วมันก็เหมือนเดิมที่คิมแจจุงมักจะเงียบเมื่อยุนโฮถาม
“…..”
“หึ! เมื่อคืนมันถึงใจมากไปหน่อยหรือไง ถึงกับใบ้กินเชียว”
“…..”
“อยากโดนอีกใช่มั๊ยห๊ะ !”ไม่พูดเปล่า ยุนโฮก้าวเท้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้ามาถึงตัวได้แล้ว มือหนากระชากต้นแขนเล็กอย่างโมโห แล้วต้องผงะเล็กน้อย..ทำไมตัวถึงร้อนอย่างนี้ ?
“..ปล่อ..ย..”เสียงหวานแหบพร่าพึมพำเบา ๆ อย่างคนไม่มีแรง ร่างบางพยายามยื้อตัวให้ออกจากการเกาะกุมของชายตรงหน้าอย่างทุลักทุเล คิมแจจุงมั่นใจแน่ชัดว่าตนเองกำลังป่วย พิษไข้เริ่มรุมเร้า ตัวก็ยิ่งเพิ่มความร้อนขึ้นทวีคูณ หัวสมองก็แทบอยากจะระเบิด ไม่ขัดขืน ไม่ต่อสู้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำ แต่แรงมันไม่เกิดแค่นั้นเอง
“จะไปไหน ?!”
“..ฉันจะกลับ..ห้อง”
“จำไม่ได้หรือไงคิมแจจุง ห้องนายมันคือที่นี้ นายเป็นของฉัน นายต้องอยู่กับฉันที่ห้องนี้ !”
“มันได้แค่ตัวแค่นั้นแหละ..ชองยุน..โอ๊ย !”เสียงหวานหวีดร้องอย่างตกใจเมื่อถูกมือหนากระชากให้พลิกกลับมาแล้วดันตัวติดกำแพง
อีกแล้ว
มันกำลังเกิดขึ้นอีกแล้ว
การกระทำอันแสนป่าเถื่อน
ยุนโฮไม่สนว่าแจจุงกำลังป่วย ในเมื่อแจจุงทำให้เขาโกรธ แจจุงก็ต้องได้รับโทษ ริมฝีปากของคนร่างสูงบดเบียดลงมาอย่างไม่ลดละ และไม่อ่อนโยน ยุนโฮกำลังโมโห แจจุงกำลังไม่สบาย ผลลัพธ์ที่ได้ สติอันน้อยนิดดับวูบลงทันที
“แจจุง ! คิมแจจุง !...บ้าเอ้ย!”
.
.
.
.
.
“คิมแจจุงเป็นยังไงบ้าง”หลังจากที่แจจุงสลบ ยุนโฮก็ทำเพียงแค่อุ้มแจจุงไปนอนบนเตียงดังเดิมแล้วเรียกแม่บ้านเข้ามาดูแลแทน นับว่าเป็นเวลาเกือบจะ 5 โมงแล้ว 3 ชั่วโมงที่แจจุงสลบไปมันทำให้คนบางคนร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณยุนโฮค่ะ ป้าว่าตามหมอมาดีมั๊ย ? คุณหนูแจจุงยังไม่ฟื้นอย่างนี้ มันน่าเป็นห่วงนะค่ะ”
“จะไปเป็นห่วงทำไม !”ยุนโฮตวาดเข้าให้โดยที่ไม่สนใจคนป่วยอยู่แม้แต่น้อย อารมณ์ดิบของนายใหญ่ของบ้านเริ่มปะทุอีกครั้ง ใบหน้าอวบของคนที่ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นแม่นมของยุนโฮหงอลงทันที “จะไปทำอะไรก็ไปทำ ทางนี้เดี๋ยวฉันดูแลเอง”
“ค่ะ ๆ”ขานรับเสร็จ ร่างท้วมก็รีบรุดออกจากห้องไปทันที เมื่อแน่ใจว่าแม่บ้านออกไปจากห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างสูงจึงค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เตียง ใบหน้าซีดเซียวมันเป็นอะไรที่ชองยุนโฮไม่พอใจเอาซะเลย
“ทำไมนายไม่ตาย ๆ ไปเลยซะล่ะ คิมแจจุง มานั่งป่วยให้...พวกแม่บ้านเป็นห่วงทำไมกัน”
“..แม่..”เสียงเบาหวิวเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางซึ่งยุนโฮก็จับใจความได้ดีว่าคนป่วยนั้นละเมอออกมาว่าอย่างไร ข้อมือบางยกขึ้นราวกับไขว่คว้าหาที่พึ่งทางอากาศในขณะที่ปากก็ยังพร่ำขานถึงมารดาตัวเองตลอด ร่างสูงทำได้เพียงมองร่างตรงหน้าอย่างนึกสมเพช
“หึ! แม่งั้นหรอ ถ้าไม่มีแม่นาย ฉันก็คงมีแม่เหมือนคนอื่นเขา”พูดจบยุนโฮตรงไปกระชากข้อมือบางที่ไขว่คว้าหาอากาศขึ้นมาด้วยแรงมหาศาลทันที
“อ๊ะ!...ยะ..ยุนโฮ”
“แม่งั้นหรอคิมแจจุง..นายยังมีหน้ามาเรียกร้องหาฆาตกรที่ฆ่าแม่ฉันอีกหรือไง ห๊ะ!!”ร่างสูงพูดเสียงตะคอกพร้อม ๆ กับเขย่าร่างบางอย่างบ้าคลั่ง โมโห ยอมรับว่าโมโหมาก ชองยุนโฮไม่เคยโมโหอะไรเท่านี้มาก่อน ความรู้สึกของคนที่ขาดแม่ คิมแจจุงต้องได้รับรู้มันอย่างที่เขารับรู้มันมาตลอด 10 ปี
“อึ่ก! ..เจ็บ ยุนโฮฉันจะ..เจ็บ”
“นายต้องเจ็บกว่านี้คิมแจจุง นายต้องทรมานมันมากกว่านี้!!”ร่างสูงเอ่ยจบก็ผลักคิมแจจุงลงที่เตียงพร้อม ๆ กับตัวเองตามขึ้นมาขึ้นคร่อมทันที “นายต้องทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น”สันจมูกโด่งฝังลงที่ซอกคอขาวด้วยความหื่นกระหาย แม้ร่างข้างใต้จะดิ้นรนซักเพียงใดแต่มันก็สู้กำลังของชายร่างสูงไม่ได้อยู่ดี มือบางพยายามปัดป่ายหาทางหนีแต่กลับถูกมือหนาจับตรึงไว้เหนือหัวแทน
อีกแล้ว
มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว
คิมแจจุงกำลังจะตกนรกทั้งเป็นอีกแล้ว
ชองยุนโฮฉุดเขาลงนรกอีกแล้ว
“ฮึก!..ไม่..ยุนโฮไม่...ปะ..ปล่อยฉัน...” แจจุงรู้สึกว่าห้องมันเริ่มหมุนติ้วอีกครั้ง คงเป็นเพราะพิษไข้ที่ยังคงรุมเร้า บวกกับการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของคนข้างบน สติอันน้อยนิดเริ่มเลือนลางไปทีละน้อย จนในที่สุดมันก็ดับวูบลง
“แจจุง! คิมแจจุง! โธ่เว้ย!”ยุนโฮลุกออกจากเตียงด้วยอารมณ์ที่ยังค้างเติ่ง ร่างสูงลอบมองใบหน้าหวานที่เริ่มดีแต่ตอนนี้กลับซีดเซียวเพราะฝีมือเขาอีกครั้ง จึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูแนบหูทันที
“ฮัลโหล แกอยู่ไหน ?”
[โรง’บาลสิว่ะ]
“ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง มาดูอาการคนป่วยที่บ้านฉันหน่อย”
[ใครว่ะ ?]
“เดี๋ยวแกก็รู้ รีบมาด้วยล่ะ ปาร์คยูชอน”
*****
มาแล้วพาร์ท 1 ><
Always Keep The Faith
ความคิดเห็น