Bittersweet shades.

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 . FESTIVAL is coming.

St. A.T. - Bittersweet shades.

Chapter 1 . ' Festival is coming. '

          ชมรมศิลปะไม่เคยวุ่นวายเท่านี้มาก่อน

          จากเดิมที่เป็นชมรมนั่งแกร่ว ใครใคร่ทำสิ่งใดทำ ใครใคร่อู้ ใคร่ทำงาน ใคร่ใด ๆ ก็ตามก็ทำได้โดยไม่มีข้อห้ามบังคับอะไรใด ๆ บัดนี้สมาชิกทุกคนต่างร่วมกันนั่งงุ่นกับกระดานผ้าใบ หินอ่อน ดินเหนียว และอื่น ๆ อีกมากมายตรงหน้า เพื่อเร่งสรรสร้างผลงานชั้นยอดสำหรับ 'เทศกาลชมรม' ที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า

          ส่วนคนที่ผลงานของตนสำเร็จเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ต้องไปช่วยทำคัตเอาท์เลื่อยไม้ ทำพร็อบจัดซุ้มกันไปตามระเบียบ อันเนื่องมาจากเป็น 'ชมรมศิลปะอันมีชื่อเสียง' ทั้งซุ้มทั้งผลงานก็ต้องออกมาอลังการไม่แพ้กัน มิเช่นนั้นชื่อเสียงชมรมคงป่นปี้น่าดู

          อัลเฟรด ลี  ยกมือขึ้นนวดขมับพลางซดกาแฟกระป๋องรสเข้มในมือเข้าไปหนึ่งอึก ในฐานะหัวหน้าชมรม หากงานนี้ไม่เสร็จสิ้นสมบูรณ์คงถูกตำหนิไปชุดใหญ่แน่ ๆ แต่ถ้ามันไม่เสร็จขึ้นมาก็เป็นความผิดของเขาจริง ๆ อยู่ดีที่ไม่เร่งดำเนินการ

          แต่หลังจากได้ขอขมาสมาชิกชมรมทั้งหมดอย่างสุดซึ้งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนก็คง --- เอ่อ โกรธเขานั่นแหละ แต่ตอนนี้งานย่อมสำคัญกว่าอยู่ดี แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จบงานนี้ไปเขาอาจจะโดนยำเละเลยก็เป็นได้

          ว่าแล้วคนเป็นหัวหน้าชมรมก็ลงมือเลื่อยไม้อัดตรงหน้าต่อไปอย่างขมักเขม้น อันที่จริงเรื่องซุ้มก็เหลือเพียงตกแต่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น แต่ผลงานนี่สิ ...



          " พี่อัลฟ์ครับ เซ็ทนี้งานของหมวดจิตรกรรม หกสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ให้ไว้ตรงไหนดีครับ ? "

          เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังเรียกให้อัลเฟรดหันไปมอง ' ธีโอดอร์ ไฮเนอร์ จูเนียร์ ' เด็กหนุ่มรุ่นน้องหมวดจิตรกรรมจอมทะเล้นที่มักทำให้เขาทั้งหัวเราะทั้งปวดไมเกรนในเวลาเดียวกัน เพียงแต่วันนี้เด็กหนุ่มกลับดูจริงจัง ผิดกับคนเดิมที่มักจะเหลว ๆ ไปเรื่อย ๆ อย่างสิ้นเชิง

          " ขอบใจมากไฮเนอร์ เอาไปให้เบลล์ในซุ้มได้เลย " อัลเฟรดว่าพลางชี้ไปทางเด็กสาวผมสีฟางข้าวที่กำลังจัดภาพผลงานต่าง ๆ ด้านในซุ้ม โดยมีบางคนกำลังเข็นรูปปั้นย้ายไปมา บางคนกำลังตรวจเช็ครายละเอียด คนขวักไขว่กันให้แซดไปหมด ---

          ธีโอดอร์เห็นดังนั้นจึงรีบขนรูปภาพวิ่งเข้าไปในซุ้มทันที ส่วนตัวอัลเฟรดนั้นก็กลับไปง่วนกับงานในมือต่อดังเดิม


          พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความอัดอั้นใจ





          " ...เฮ้อ "









          " เอาไว้ตรงไหนคะ "

          " โต๊ะไม้โซนประติมากรรมเลยจ้ะไอรีน เข้าไปก็เจอเลย "


          ไอรีน สการ์เล็ตพยักหน้ารับคำรุ่นพี่สาวก่อนจะยกงานแกะสลักที่ห่อไว้ด้วยผ้าดิบสีขาวในมือตรงไปยังด้านในซุ้มโซนประติมากรรม ด้านในมีโต๊ะไม้วางเรียงรายอยู่มากพอสมควร บนโต๊ะบางตัวเองก็เริ่มมีงานที่ถูกห่อผ้าเหมือน ๆ กับงานของเธอวางไว้อยู่แล้ว เห็นดังนั้นเด็กสาวจึงวางงานของตนไว้บนที่ว่างอย่างไม่รีรอ


          " โอเค ... "


          เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันหลังเดินตรงออกไปจากซุ้ม แต่เมื่อเธอจะเข้าไปถามหางานเพิ่มเติมจากหัวหน้าชมรมอีก เขากลับบอกให้เธอกลับไปกันก่อนได้เลย


          " ตอนนี้ซุ้มก็เสร็จแล้ว เหลือก็แต่งานของคนที่ยังไม่เสร็จแค่นั้นแหละ " คนเป็นรุ่นพี่ว่า " เธอกลับไปก่อนเลย สการ์เล็ต ไม่เหลืองานอะไรอีกแล้วล่ะ ขอบใจมากนะ "


     ก็ตามนั้นแหละ --- ไอรีนได้ยินดังนั้นจึงกลับไปเก็บข้าวของอุปกรณ์ส่วนตัวเพื่อเตรียมกลับ ทว่าแรงกระแทกของใครซักคนที่วิ่งเฉี่ยวมาชนทำเอาเธอแทบหน้าคะมำจิ้มดินสอแหลม ๆ ตาย


          " โอ๊ย --- "

          " ขะ ขอโทษนะ เธอตรงนั้น ! "


          เสียงตะโกนแว่วมาจากฝ่ายจิตรกรรม --- เธอไม่รู้จักเขาหรอก แต่ก็พอจะคุ้นหน้าอยู่ ไอรีนเองก็แค่เพียงพยักหน้าตอบรับแล้วบอกว่าไม่เป็นไรเท่านั้นเอง

          ทว่าในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปอย่างจริง ๆ จัง ๆ สายตาก็พลันสบเข้ากับคน ๆ หนึ่งเข้าเสียก่อน

          คน ๆ นั้นเป็นชายหนุ่มร่างดูสมส่วน ทว่าพอยืนข้าง ๆ อัลเฟรดประธานชมรมก็ยังดูตัวเล็กกว่าอยู่ดี ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงสีดำสนิท ดวงตาสีเหมือนอัลมอนด์อบ --- กำลังคุยกับประธานชมรมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทั้งผ้ากันเปื้อนที่เขาคาดอยู่ก็เลอะสีไปหมด

          ถ้าจำไม่ผิด ชายคนนั้นเป็นเพื่อนของ ' มาร์เจนต้าร์ เซราฟิม ' เพื่อนสาวคนสนิทของเธอล่ะมั้ง ไอรีนคุ้นหน้าคุ้นตาเขาเหลือเกิน แต่จะว่าไป เขาก็เป็นคนเดียวกับที่มาทักมาร์เจนต้าร์ตอนย้ายคลาสเมื่อเช้า และคนที่หลับคาห้องจนลืมย้ายคลาสคนนั้นด้วย ... คนที่ไอรีนไม่กล้าปลุก และจำต้องมานั่งที่ตรงนั้นข้าง ๆ กันพอดี

          แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย ...


          ไอรีนหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาสะพายก่อนจะกล่าวลารุ่นพี่และเพื่อน ๆ ในชมรมที่ยังคงไม่เสร็จงานกัน จะว่าไป หากดูจากจำนวนคนที่ร่อยหรอลงเรื่อย ๆ คาดว่าคนที่กลับไปกันแล้วคงเยอะพอดู

          เธอเองก็ใช่ว่าจะว่างงาน --- จึงรีบกลับหอพักไปในทันที




          " ไอรีน ! "

          เสียงแหลมใสตะโกนดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาคนถูกเรียกตกใจจนแถบทำคีย์การ์ดหลุดมือ ดวงตาสีน้ำทะเลเลื่อนไปมองคนเรียกด้วยสีหน้าติดจะตื่น ๆ เล็กน้อย ก่อนที่จะถอนหายใจเบา ๆ เมื่อรู้ว่าเธอคนนั้นก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลอะไร

          " อะ --- มาร์เจนต้าร์ ? "

          เด็กสาวร่างบางหุ่นอ้อนแอ้นกำลังกอดอกจ้องเธอเขม็งด้วยดวงตาสีฟ้าสดกลมโต ผมยาวหยักเป็นลอนคลื่นสีไข่ไก่ถูกปล่อยยาวลงมาเคลียคลอแผ่นหลัง ริมฝีปากอิ่มสวยสีกุหลาบเชิดขึ้นน้อย ๆ แต่ทว่าให้ความรู้สึกหงอย ๆ มากกว่าหงุดหงิดเสียอีก

          เจ้าหล่อนสวมเสื้อโค้ทขนเป็ดเนื้อดีสีเบจทับชุดนักเรียนเช่นเดียวกับเธอ สะพายกระเป๋าข้างโทนวินเทจน่ารักแบบสาว ๆ ทั้งสวมรองเท้าหนังสีดำคู่กับถุงน่องสีขาว ขาเรียวยาวคู่นั้นก้าวฉับ ๆ ตรงเข้ามาหาเธอ ดวงหน้าหวานใสบัดนี้กลับหม่นหมองราวกับขุ่นข้องใจอะไรอยู่

          " ยุ่งอยู่หรือเปล่าอ่ะ ... " มาร์เจนต้าร์ว่าด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ดวงตาคู่โตสีฟ้าใสช้อนขึ้นมองไอรีนอย่างติดจะอ้อนเล็กน้อย

          " ฉะ --- ฉันเหรอ ก็นะ ... มีการบ้านรายงานประวัติศาสตร์ยุโรปนิดหน่อย ไม่เยอะหรอก มีอะไรหรือเปล่ามาร์เจนต้าร์ ว่ามาได้นะ ... "

          " พอดีเลย ฉันก็กะจะไปทำรายงานประวัติศาสตร์ที่ห้องสมุดเหมือนกัน " มาร์เจนต้าร์ว่า " ไปด้วยกันไหม ? "


          โดยปกติแล้วเธอกับมาร์เจนต้าร์มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ ทั้งกลุ่มในห้องเรียนก็ยังอยู่ด้วยกัน จะว่าอย่างไรดี ... เดิมทีแล้วเธอเป็นคนที่เข้าหาผู้คนไม่ค่อยเก่งซักเท่าไหร่ มาร์เจนต้าร์เป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับเธอ และทั้งสองก็สนิทกันภายในเวลาไม่นาน

          ไอรีนชอบในความน่ารักสดใสและเป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลของเธอ ... และก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เธอคุยด้วยได้ทุกเรื่องอีกด้วย

          ฉะนั้นมีหรือที่เธอจะปฏิเสธ


          " ไปสิ "




          " ...ฮ้าว --- "

          เสียงหาววอดเบา ๆ ลอดดังออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผมดำที่กำลังนอนฟุบลงบนโต๊ะ ข้างตัวมีหนังสือเล่มหนา ๆ มากมายวางรายล้อม ข้างกองหนังสือหนึ่งมีกระดาษรายงานขนาดมาตรฐานเต็มไปด้วยข้อความแน่นเอี้ยด ที่ล้วนเกี่ยวกับสมมติฐาน สูตรทางวิทยาศาสตร์เต็มไปหมด

          ดวงตาสีอัลมอนด์ปรือลงช้า ๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบตบหน้าตัวเองเรียกสติคืน เขาลุกขึ้นยกกองหนังสือทั้งหมดไปเก็บคืนที่ก่อนจะหันกลับมาหยิบกระดาษรายงานใส่แฟ้มเก็บให้เรียบร้อย

          ธีโอดอร์ หรือที่เรียกกันในชื่อ ' โลแกน ' หาวออกมาอีกหนึ่งวอดเล็ก ๆ ค่อยเดินออกไปจากบริเวณโต๊ะทำงานในห้องสมุด ดูเหมือนเมื่อคืนเขาจะนอนดึกเกินไปหน่อย ... ทั้งยังต้องทำงานชมรม และการบ้านวิทยาศาสตร์อีก สูบพลังงานเอาเรื่องเลยทีเดียว


          กลับไปงีบซักนิดน่าจะดี ...


         ทว่าก่อนที่จะได้ก้าวเท้าออกจากห้องสมุด สายตาก็พลันสบไปเจอเด็กสาวผมไข่ไก่กำลังโบกมือน้อย ๆ ในขณะที่เจ้าหล่อนกำลังเดินตรงมายังตัวโลแกน เขาเกือบจะตะโกนทักออกไปแล้วถ้าไม่ติดว่านี่คือห้องสมุด

          ในทีแรกเขานึกว่ามาร์เจนต้าร์ ... เพื่อนสาวคนสนิทมาคนเดียว แต่พอเธอเข้ามาใกล้ ๆ ก็พบว่าเธอพาใครซักคนติดมาด้วย

          ผมสีน้ำตาลไหม้รวบเป็นเปีย ดวงตาสีน้ำทะเล ... ดูคุ้นหน้าคุ้นตาเสียเหลือเกิน


          ไม่สิ นั่นมัน ' เธอคนนั้น ' ชัด ๆ !




          " อ้าว ไม่นึกว่าจะใฝ่รู้ใฝ่เรียนกับเขาเป็นนะคะเนี่ย " เด็กสาวผมไข่ไก่ว่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ " ลมอะไรพัดมาถึงนี่ล่ะ "

          " ถ้าไม่ใช่เพราะการบ้านก็ไม่มาหรอก ... " โลแกนว่า " อะไรของคุณกันครับมาร์เจนต้าร์ ผมออกจะเป็นคนขยัน --- "

          " จ้ะ ๆ " เจ้าหล่อนว่าตัดบทพลางกลอกตาหนึ่งรอบออกมาเป็นรูปเลขแปด " เอ้อ เกือบลืมไป ... ไอรีน นี่โลแกน ไฮเนอร์ คลาสการ์เดี้ยน เพื่อนฉันเอง "


          ซึ่งเด็กสาวผมเปียก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าพยักหน้ารับสองสามครั้ง


          " โลแกน นี่ไอรีน สการ์เล็ตต์ เพื่อนสนิทฉันเองล่ะ นายน่าจะเคยเจอเธอแล้วมั้ง ชมรมเดียวกันนี่ ? "

          " อา ... ก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ล่ะนะ "



          เอาจริง ๆ แล้วเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอก็อยู่ชมรมศิลปะ ...



          " ยังไงก็สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไอรีน ! " เด็กหนุ่มว่าด้วยรอยยิ้มกว้างอันเป็นเอกลักษณ์ เขายกมือขวาขึ้นมาเชคแฮนด์เด็กสาวเป็นการทักทาย ทางด้านไอรีนก็เช็คแฮนด์ตอบด้วยท่าทีติดจะเก้ ๆ กัง ๆ และแข็งไปซักเล็กน้อย


          โลแกนอนุมานเผิน ๆ ว่าเธอคงเป็นคนขี้อายและเข้าสังคมไม่เก่งพอตัว


          " โอ๊ะ ต้องไปแล้วล่ะ " เด็กหนุ่มยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะกล่าวออกมา ตอนนี้เป็นเวลาเย็นน่าดู " ไว้เจอกันใหม่นะครับ สาว ๆ "

          " กะจะไปนอนก็บอกมาเถอะ " มาร์เจนต้าร์กล่าวด้วยท่าที่เชิด ๆ เล็กน้อย " แล้วก็นะ อย่าพูดคำว่า สาว ๆ อีกเชียว ได้ยินแล้วขนลุกเป็นบ้าเลยย่ะ "




           " ... แหม ผมล่ะเกลียดคนรู้ทันจริง ๆ "

     

          ว่าแล้วก็ยักคิ้วจึก ๆ ให้สองสามทีก่อนจะเดินดุ่มออกจากห้องสมุดไป

(c)              Chess theme