คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กลับบ้าน
ช่วงปิดเทอมเขาคิดเสมอว่าจะลืม ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ทำร้ายจิตใจของเขา หลอกล่อให้เขาตกหลุมรัก ผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจคนนั้น เขาเกลียดเธอ! เขาไม่ชอบเธอ ไม่อยากเจอเธอ! แต่จะทำยังไงดีล่ะ? ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นอยู่ในห้องเขาตอนนี้!
สายตาของเขามองไปที่หญิงสาวรูปร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงของเขา ‘ทำไมเธอต้องมาที่นี้ด้วยนะ’
“เธอมาทำอะไรที่นี้?” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมปรายตามองไปนอกหน้าต่าง
“……”
“ฉันว่าเธอควรเลิกก่อกวนฉันได้แล้วนะ ฉันว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่เราควรทำคือ ต่างคนต่างอยู่ เธอไม่เข้าใจหรือไง ว่าเธอมันแย่แค่ไหน?”
“……”
“ฉันไม่ได้พูดคนเดี่ยวนะ อย่ามาตีหน้ามารยาใส่ฉัน ฉันเบื่อภาพจอมปลอมของเธอมากแล้ว!” เขาตวาดพร้อมหันหน้าไปมอง ไมร่า
“……” (ノ^_^)ノ
“ทำไมถึงชอบยั่วโมโห ฉันขนาดนี้นะ !” ชายหนุ่มขึ้นเสียงพร้อมถลาไปกระชากตัวของไมร่าขึ้นจากเตียงของเขา
“โอ๊ย!” ไมร่าร้องขึ้นขณะถูกกระชากตัวลุกขึ้น เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
หลังจากพูดจบ ไมร่าก็กระชาก ตัวออกจากเขา ซิงยอมปล่อยร่างของไมร่าเมื่อเขาได้ยินเธอเอ่ยปากจะไป
“ พี่ค่ะ ฉันไปนะ ” หลังจากไมร่าพูดจบเธอก็หันหลังแล้วเดินจากเขาไป เธอคนนั้นกำลังออกไปแล้ว ดีแล้ว ออกไปจากชีวิตของเขาซะที
แกร๊บ เสียงปิดประตูที่แสนเงียบ ทำไม? ถึงดังในใจของเขานัก หรือเขายังทำใจเรื่องนั้นไม่ได้?
ซิงพยายามถามตัวเอง จนในที่สุด เขาก็เลือกที่จะวิ่งตามไมร่าไป
‘กลับห้องดีกว่า ออกมานานๆเดี่ยวจะโดนม๊าม๊าดุ’
‘เขาต้องรู้จักฉันมาก่อนแน่เลย แต่รอถามม๊าม๊าดีกว่า อืมม น่าจะเป็นลูกชายของม๊าม๊า งั้นคงต้องเรียกพี่ละมั้ง’ เมื่อคิดได้แบบนั้นไมร่าจึงบอกลา ผู้ชายคนนั้น
“ พี่ค่ะ ฉันไปนะ ” หลังจากไมร่าพูดจบเธอก็หันหลังแล้วเดินออกจากห้องมา
‘เอาไงดีเนี่ย แล้วห้องฉันมันอยู่ทางไหนนะ บ้านม๊าม๊าใหญ่จัง’
ไมร่ามองซ้ายมองขวา แล้วรีบเดินไป สุดท้ายเธอก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบันได
‘ใช่ๆ ตอนออกากห้องของฉันมันมีบันไดแบบนี้นีนา แปลว่าห้องเราต้องอยู่แถวนี้ล่ะ’
ไมร่ามองซ้ายมองขวา สำรวจหาห้องของตัวเอง
‘อ๊ะ! ตรงนั้นไง’ ไมร่าหาห้องของตัวเองเจอแล้ว เธอกำลังเดินกลับห้อง
จู่ๆ ก็มีมือกระชากแขนของไมร่าไว้ ‘ซวยแล้ววว~’
“จะไปไหน?” เสียงของซิงดังขึ้นจากด้านหลังของไมร่า
“ก็.. ก็จะกลับแล้วไงค่ะ” ไมร่าตอบซิงอย่างเกร็งๆ ทั้งพยายามดึงแขนของตัวเองออกจากมือของเขา
“ทางออกมันไม่ใช่ทางนี้! อย่าทำให้ฉันรำคาญเธอไปมากกว่านี้ ไปได้แล้ว ฉันจะไปส่งเอง”
“เอ่ออ จะดีเหรอค่ะ?”
“ไปได้แล้ว!” ซิงพูดขึ้นพร้อมกระชากแขนไมร่าลงบันไดทันที
“เดินดีๆอย่าให้แม่ฉันเห็นล่ะ” ซิงหันมากำชับไมร่า
‘ฉันจะทำไงดีเนี่ย เขาจะพาฉันไปไหนล่ะเนี่ย’ ไมร่าคิดในใจพลางหันไปมองซิงที่กำลังสตาร์รถ
“คาดเบลซะด้วย มัวเหม่ออะไรอยู่นั้นแหละ” ซิงพูดขึ้น
“ค๊า~” และแล้วซิงก็ขับรถออกจากบ้านไป
ไมร่าหันไปมองซิง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “พี่ค่ะ รู้จักบ้านของฉันด้วยเหรอค่ะ?”
“หึ! ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ” ซิงพูดขึ้นพร้อมปรายตามองไมร่า
ไมร่าค่อยๆก้มหน้าลง พลางคิดในใจว่า ‘ไม่น่าเลย จะเราไปปล่อยที่ไหนล่ะเนี่ย’
“ตีหน้าเศร้าทำไม? ทำไมชอบเส้แสร้งนักนะ”ซิงพูดพลางหันหน้าไปมองไมร่าที่นั่งก้มหน้า
“ตกลงเธอ มาบ้านฉันได้ยังไง?” ซิงเอ่ยถาม ด้วยความค้างคาใจ
ไมร่าเงยหน้าขึ้นมามองซิง ‘แล้วฉันจะตอบว่าไงดีล่ะเนี่ย’ แล้วไมร่าก็ก้มหน้าลงไปอีก
“คงไม่ใช่ว่าเธอตามฉันมาหรอกนะ”
“แต่คนอย่างเธอจะเป็นสโตกเกอร์อีกอย่างก็คงไม่แปลก”
“ทำไมนะ ฉันต้องมาเจอคนอย่างเธอด้วยนะ” ซิงพูดพร้อมกับหันไปมองไมร่า
แต่ไมร่ากลับผล็อยหลับไป ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ความคิดเห็น