คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เธอ!
บทที่ 3 เธอ!
‘ในที่สุดหลังจากอุดอู้อยู่ในห้องนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนม๊วกกก
มาม๊าก็ยอมให้ฉันออกมานอกห้องได้บ้าง ^^ ดีใจจัง’
ในขณะที่สายตาของไมร่า กำลังสาดไปโดยทั่ว เธอก็ได้ชะงักกับสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือ รูปครอบครัวอันใหญ่มากๆ คนในรูปประกอบด้วยมาม๊า กับปาป๊าและคนที่เธอไม่รู้จักอีกมากมาย แต่แล้วระหว่างที่เธอสำรวจบุคคลในภาพก็เกิดเสียงดังขึ้น
“เคร้ง!” ไมร่าหันหน้าไปมองเพื่อหาต้นกำเนิดเสียง
“เธอ! เธอมาที่นี้ได้ยังไง? ฉันบอกแล้วใช่ไหม? ว่าให้เลิกยุ่งกับฉัน!”
เขาพูดด้วยเสียงกร้าว พลางถลึงตาใส่ไมร่า
“เอ๊ะ~ คุณ ....” ขณะที่ไมร่ากำลังจะเอ่อพูด เธอก็นึกขึ้นได้ ‘ใช่ผู้ชายคนนี้เหมือนในรูปครอบครัวของมาม๊ากับปาป๊าเลย จะใช้สรรพนามอะไรดีล่ะ? เขาจะเป็นพี่ หรือน้องของฉันนะ’
ขณะที่ไมร่ากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น
“เกิดอะไรขึ้น?!!? ซิง?”เสียงของมาม๊าใกล้เข้ามา ไมร่าหันไปมองทางบันไดที่มีเสียงของมาม๊าดังมา
“ให้มันได้แบบนี้สิว่ะ!”ผู้ชายคนนั้นสบถออกมาพร้อมลากไมร่าเขาไปในห้องใกล้ๆ
‘เจ็บจัง’ ไมร่าถูกลากมาในห้องใครสักคน ขณะที่เธอมองไปรอบๆนั้น
“อยู่ในห้องไปก่อน อย่าไปไหนนะ! แล้วฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับเธอ”
น้ำเสียงรีบเร่งพร้อมเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเบาลง บ่งบอกว่าชายคนนั้นได้ออกจากห้องนี้ไปแล้ว
“เฮ้ออออ~ เอาไงดีเนี่ย? ที่นี้มันห้องใครอ่า?” เธอมองไปรอบๆของห้อง ในห้องประกอบด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย ที่ดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยรสนิยมที่หรูหรา เธอค่อยๆก้าวไปสำรวจห้องอย่างจริงจัง
“น่าจะเป็นห้องของผู้ชายคนนั้นล่ะมั้ง”เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ สายตาเลือบไปเห็น ipad ที่อยู่บนเตียงนอนสีน้ำเงินตัดเทา เธอเดินไปนั่งบนตียงแล้ว หันซ้าย หันขวา เธอหันไปเจอรูปของเขาที่อยู่ข้างเตียงแล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆว่า “คุณ ฉันขอเล่นนะ J”
“ม๊า ขอโทษครับ พอดีผมไม่ระวังถ้วยชาเลยตกแตก” น้ำเสียงของเขาดูเหนื่อยๆ
“อืม คราวหน้าก็ระวังหน่อยนะ แล้วได้แผลอะไรไหมล่ะ ? ให้ม๊าดูหน่อยม่ะ”หลังจากรู้ว่าถ้วยชาที่เธอเพิ่งให้เขามาตกแตก สิ่งเดี่ยวที่ทำได้คือการปลอบขวัญลูกรักของเธอ ก่อนที่จะหาเวลาคุยกับซิงเรื่องของไมร่า
“ไม่เป็นไรครับ ม๊า ซิงไม่ได้เป็นไรมาครับ”ชายคนนั้นบ่ายเบี่ยงที่จะให้มาม๊าอยู่ต่อ ก็เดี่ยวจะเกิดเรื่องถ้าม๊าเจอไมร่า แถมยัยนั้นยังอยู่ที่ห้องของเขาอีกต่างหาก เฮ้อออ~ ปิดเทอมแล้วยังซวยจริงๆ
“แน่ใจนะ ซิง?”
“ครับ ม๊า”
“งั้นเดี่ยวม๊าให้เด็กๆมาเก็บกวาด ลือไปอ่านหนังสือไป ซิง”
ระหว่างที่ซิงกำลังคุยกับมาม๊าอยู่นั้นเอง
“เอ๋ รหัสอะไรอ่า? แบบนี้ก็เล่นไม่ได้อ่าสิ” ไมร่านอนราบอยู่บนเตียง
“อืมมม ลองซุ่มดูดีกว่า เมื่อวานวันที่ 12 วันนี้วันที่ 13 พรุ่งนี้วันที่ 14 ถ้าลองเรียงใหม่ก็จะได้vอืมมม 1452 อ่า~ เย้!!!!~ ได้ด้วยอ่า”
“เราก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ยย” แล้วมือของเธอก็ค่อยๆเลื่อนดูแอฟริเคชั่นใน ipad
“เอาอันนี้แล้วกัน”นิ้วของเธอสัมผัสไปที่แกลลอรี่ ไมร่าค่อยๆเลื่อนดูรูปอย่างช้าๆ
“อ้าว!!~”ไมร่หันมองตาม ipad ที่จู่ๆก็ลอยได้ มือใคร?
“เปิดดูได้ยังไง?”น้ำเสียงสุดโมโห ปะทะเข้าที่หันของไมร่า
ไมร่าลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ฉันขอแล้วนะ~”
“เธอขอกับใคร? ทั้งที่ฉันอยู่นอกห้องเนี่ยนะ!” ซิงเริ่มตะคอกใส่ไมร่า
ไมร่าค่อยๆยกมือขึ้นแล้วชี้นิ้วไปที่รูปภาพข้างเตียงของซิง
ซิงอ้าปากค้าง แล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า “นี่ นี่เธอขอกับรูปภาพเนี่ยนะ! งี่เง่า ชะมัด”
“งี่เง่า เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” เขาพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆกับเตียง
พลางหันไปมองไมร่าที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ ‘ยัยบ้านี้มาที่นี้ได้ไงนะ’
ความคิดเห็น