คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAP.14
Story: Beastly
Chapter:14
Status : Long fiction
Pairing : Khunwoo
Type : Drama
Chapter 14 Broken heart
“จุนโฮ...ตื่นได้แล้ว” แรงสะกิดที่แขนทำให้เขาต้องตื่นขึ้นมา ใบหน้าของชานซองอยู่ห่างกันแค่คืบ เพียงลืมตาขึ้นมาดวงตาของเขาก็สบเข้ากับดวงตาคมพอดี จ้องมองลึกลงไปในนั้นอย่างลืมตัว ทันทีที่ตั้งสติได้จุนโฮผละออกก่อนจะหยิบขวดน้ำที่วางอยู่ข้างตัวมากินแก้เก้อ
“นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่” เอ่ยถามปกติ แต่หัวใจนั้นเต้นระรัวจนอกแทบจะระเบิด
“ราวๆสองชั้วโมง ฉันขับวนไปวนมา ถามคนนู้นทีคนนี้ที แต่ก็ไม่มีใครพบพี่นายหรือคุณแทคยอนเลย”
“ให้ตายเถอะ” จุนโฮสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาจะทำยังไงดีถ้าหาพี่จุนซูไม่พบ เขาไม่กล้าถามอูยองว่าพี่แทคยอนมีบ้านพักที่ไหน ไม่อยากให้อูยองรู้ว่าพี่ชายของตัวเองทำอะไรลงไป ก็เพราะอย่างนี้เขากับชานซองถึงได้ต้องมาขับรถวนหาอย่างไร้จุดหมาย
“แล้ว...นายจะเอาไงต่อ” ชานซองเอ่ยถามคนข้างๆ สีหน้าของจุนโฮไม่สู้ดีนัก เขาอยากให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนบ้างกลัวจะเจ็บป่วยไปเสีย
ก่อน
“ก็คงหาที่พัก แล้วพรุ่งนี้ค่อยหาต่อ” จุนโฮตอบอย่างเหนื่อยอ่อนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
“จุนโฮ....” ชานซองเอ่ยเรียกขึ้นมาอีกครั้ง จุนโฮหันไปมองคนข้างๆที่เอาแต่จดจ้องเขาไม่วางตา
“หืม?”
“ไม่ว่ายังไง ฉันจะต้องตามหาพี่นายให้พบให้ได้ นายสบายใจได้เกาะเล็กๆแค่นี้เอง ไม่กี่วันก็ต้องเจอ ไม่แน่วันพรุ่งนี้เราอาจจะเจอพี่จุนซูก็ได้” คำปลอบใจอย่างจริงใจของชานซองทำให้จุนโฮยิ้มออก ทำไมเขาจะต้องมานั่งหมดกำลังใจด้วยล่ะ ขนาดชานซองที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหรือรู้จักพี่จุนซูเลยยังไม่ท้อแท้แล้วเขาล่ะ เขาที่รักพี่จุนซูมากกว่าใครทำไมจะต้องมานั่งถอดใจ
“ขอบใจนะ”
โรงแรมที่ชานซองและจุนโฮมาเข้าพักเป็นโรงแรมเล็กๆที่อยู่บนเกาะเนื่องจากเป็นช่วงหน้าเทศกาลทำให้ที่พักเต็มหมดเหลือเพียงแค่ที่นี่ที่ผู้จองไม่มาเช็คอิน นับเป็นโชคดีของทั้งคู่ แต่....
“มันมีเตียงเดียว” จุนโฮเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจนัก ห้องก็เล็กอย่างกับรังหนู แถมยังมีเตียงเดียว อย่าว่าแต่จะแบ่งกันนอนเลยแค่เขานอนยังล้นเตียงนับประสาอะไรกับคนข้างๆเขากันล่ะ
“นายนอนบนเตียงเถอะ เดี๋ยวฉันนอนข้างล่างเอง” ชานซองเอ่ยยิ้มๆก่อนจะจัดแจงปูที่นอนที่พื้น แล้วล้มตัวลงนอน
“นายแน่ใจเหรอ? มันหนาวนะ”
“ไม่เป็นไร นายนอนเถอะ ฉันชอบนอนเย็นๆน่ะ ฉันขี้ร้อน”
“เอางั้นก็ได้ แต่ถ้านายหนาวจะขึ้นมานอนเบียดกับฉันก็ได้นะ” พูดจบจุนโฮก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงแข็งๆที่แสนอบอุ่น นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขาเพียงแค่หลับตาเพราะความเหนื่อยอ่อนแต่ก็ไม่ได้นอนหลับแต่อย่างใด เขาได้ยินเสียงดังสวบสาบมาจากข้างๆที่นอน หมอนั่นคงจะลุกไปห้องน้ำล่ะมั้ง จุนโฮพยายามนอนนิ่งๆ พลันก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ข้างแก้มตามมาด้วยสัมผัสที่แสนอบอุ่นตรงริมฝีปาก เขานอนตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา
“ฝันดีนะ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูก่อนจะกลับไปนอนบนพื้นเช่นเดิม แต่คนบนเตียงนี่สิใจเต้นรุนแรงเหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ ไม่ต้อง
ส่องกระจกก็รู้ได้ว่าใบหน้าคงเขาคงจะแดงก่ำยิ่งกว่ามะเขือเทศ ให้ตายสิ อีจุนโฮอยากจะบ้า
.
.
.
.
.
อูยองพยายามโทรติดต่อพี่จุนซูแต่ก็ติดต่อไม่ได้ จุนโฮบอกว่าพี่จุนซูไปดูงานแสดงดนตรีที่ญี่ปุ่น แต่แค่ไปดูงานแสดงดดนตรีทำไมต้องปิดเครื่องด้วยล่ะ คนตัวเล็กว้าวุ่นในใจ ปกติถ้าพี่จุนซูจะไปที่ไหนจะต้องบอกเขาด้วยตัวเอง ไม่ใช่ฝากจุนโฮมาบอก นี่มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ น่าแปลก น่าแปลกมากๆ
“คุณหนูคะ มีคนมาพบค่ะ” เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงเรียกของแม่บ้านทำให้อูยองสะดุ้งสุดตัว มือเล็กวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงก่อน
จะทอดกายนอนลงบนเตียงอย่างไม่สนใจเสียงเรียกนั้น เขารู้ว่าบุคคลที่มาขอพบเขาคือใคร แต่เขาไม่อยากพบ แม้จะเป็นการเสียมารยาทต่อหุ้นส่วนของพี่ชายเขาก็ไม่สน เพราะอูยองกลัวเหลือเกิน กลัวว่าหัวใจตนเองจะเผลอไผลไปกับความอบอุ่นและรอยยิ้มนั้น แต่เพียงสบตากับคนผู้นั้นความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดก็แทรกซึมเข้ามาในหัวใจจนเขานึกกลัว กลัวว่าถ้าเขาหลงรักชายคนนั้น เขาจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับอีกคน เขาจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่ อูยองนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆย่างเยื้องเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ นิชคุณจดจ้องคนตัวเล็กที่ทอดกายนอนเอามือก่ายหน้าผาก คงจะกลุ่มใจเรื่องคิมจุนซูล่ะสิท่า นึกแล้วหัวใจของเขาก็เจ็บปวดอีกครั้ง ทำไมกันนะนิชคุณไม่เข้าใจตัวเองเลย เขาควรจะหนีคนตัวเล็กไปให้ไกลทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายหมดรักไปแล้วทำไมเขาจึงต้องรัก ทำไมการได้อยู่ใกล้อูยองถึงได้เจ็บปวดมากกว่าการอยู่ห่างไกลกัน เขาควรจะทนรอต่อไปอีกหรือไม่หรือว่าเขาควรจะหยุดลงตรงนี้เพราะความอ่อนล้า การรอคอยที่แสนยาวนานของเขามันไร้ค่ามากมายขนาดนี้เชียวเหรอ เพราะอสูรจะไม่มีวันได้อยูคู่กับมนุษย์ อย่างที่ใครๆเคยบอกว่าโลกใบนี้ไม่เหมาะกับเขา ไม่มีวันต้อนรับเขาอย่างปุถุชนทั่วไป
“คุณป้าครับ ผมขอนอนสักครู่หนึ่งนะครับ บอกทุกคนว่าผมไม่รับอาหารเย็น ไม่ต้องตั้งโต๊ะ” เสียงของอูยองสั่นเครือจนคนฟังรู้สึกได้ นิ
ชคุณหัวเราะให้ตัวเองอย่างแผ่วเบา หัวเราะให้กับความโง่เขลา ทุกสิ่งที่เฝ้าพากเพียรทำมาตลอดมันไร้ความหมาย อูยองไม่ได้รักอสูรตนนั้นแล้ว ดูสิอูยองเสียใจกับการหายไปของคิมจุนซูแค่ไหน เสียใจมากกว่าตอนเขาหายไปเสียอีก
“นายหมดรักฉันจริงๆแล้วใช่ไหม” อูยองลืมตาโผลงด้วยความตกใจ บุคคลที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ายืนจ้องมองเขาด้วยแววตาที่แตกสลายจนแม้แต่ตัวเขาเองยังต้องประหลาดใจ
“คุณ...” อูยองทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองเช่นนั้น เขาทำอะไรผิดงั้นหรือ เขาสร้างความเจ็บปวดอะไรมากมายให้คนนี้กันนะ เขาสิที่เป็นฝ่ายต้องเจ็บไม่ใช่นิชคุณ
“เศร้าใจมากสินะ แค่ห่างคิมจุนซูไม่กี่วันถึงกับกินข้าวกินปลาไม่ลงเลยหรือไง”
“ถ้าจะมากวนประสาทกันล่ะก็คุณกลับไปซะเถอะ ผมไม่อยากคุยกับคุณ”
“ทำไม มันแทงใจดำมากเลยหรือไง” นิชคุณผลักอีกฝ่ายให้ล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะขึ้นทาบทับ จางอูยองดิ้นไปมาอย่างสุดแรงแต่กลับสู้คนตรงหน้าไม่ได้เลย
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ นิชคุณ!!!” อูยองพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ทำได้ยากยิ่ง
“ไม่ปล่อย ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้ว ไม่มีวัน ต่อให้ไม่ได้หัวใจของนายฉันก็ยอมเจ็บขอเพียงได้มองเห็นนาย อยู่ใกล้ๆนาย ฉันก็พอใจแล้ว”
“คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ผมเหนื่อยมากเหนื่อยกับคุณจริงๆ จะต้องให้ผมพูดอีกสักกี่ครั้งกัน ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีวันรักคุณได้ “
“รักมันมากใช่ไหม? รักคิมจุนซูมากเลยใช่ไหม?” นิชคุณพูดพลางบีบไหล่อีกฝ่ายแน่นด้วยความโกรธ ใบหน้าคมซุกไซร้ที่ซอกคอขาวกดจูบที่ลำคออย่างแผ่วเบา
“ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ ได้โปรด” อูยองพูดทั้งน้ำตา เขาไม่ต้องการ เขาไม่ต้องการให้ทุกสิ่งเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่คนๆนี้จะเข้าใจเขาสักที หรือว่าที่เขาพูดไปมันไม่ได้เข้าหูของเขาเลย อูยองนอนร้องไห้ออกมาอย่างหมดแรง เขาผิดสัญญากับคนที่เขารักที่สุด เขายังจะมีหน้ากลับไปหาคุนนี่ได้อีกหรือ
“คุนนี่...ฉันขอโทษ ฉันรักคุนนี่คนเดียว...” นิชคุณหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าคมผละออกก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“อูยอง...” อูยองผลักนิชคุณเต็มแรงก่อนจะรีบเดินหนีไป แต่นิชคุณก็ยังคงไม่ยอมแพ้ร่างสูงถลาเข้าไปกอดคนตัวเล็กไว้แน่น
“อูยองฉันขอโทษ ฉันขอโทษ “ อูยองพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่ตนแสนรังเกียจ มือเล็กทั้งทุบทั้งตีแต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย
“อูยอง ฉัน...”
“ปล่อยผมเดียวนี้ ผมเกลียดคุณได้ยินไหม? ผมเกลียดคุณขยะแขยงคุณยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน คุณมันเป็นปีศาจ จิตใจคุณมันน่าเกลียดน่ากลัว มันไม่เหมือนใบหน้าของคุณเลย ไม่เหมือนเลยสักนิด คุณมันคนเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ ไม่สนใจความรู้สึกหรือหัวใจของคนอื่นเลย” อูยองตะโกนออกมาด้วยความกราดเกรี้ยว ความอดทนของเขาได้หมดลงแล้ว เขาไม่เข้าใจคนตรงหน้าจะเอาอะไรจากเขามากมายนัก
“อูยอง..ฉัน...” นิชคุณพยายามเอ่ยบางสิ่งออกไป แต่มันก็จุกอยู่ที่อก ที่ผ่านมาเขาทำร้ายอูยองด้วยมือของตัวเอง มือที่เคยโอบกอดอูยองด้วยความอบอุ่น มือที่สาบานว่าจะดูแลอูยองให้มีความสุข แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมดเลย เขามันบ้า บ้าที่ไม่เชื่อใจอูยองแต่กลับไปเชื่อคนอื่น
“ฉันขอโทษ...ฉัน...”
“เก็บคำๆนั้นของคุณไว้เถอะ อ้อ..แล้วที่คุณถามว่าผมรักพี่จุนซูมากไหม? ผมขอตอบตรงนี้เลยว่าผมรักพี่จุนซูมากมากเท่าที่น้องชายคนหนึ่งจะรักได้ แต่ถึงผมจะไม่ได้รักพี่จุนซูแบบคนรัก แต่ผมก็ไม่มีวันรักคุณ ผมจะไม่มีวันมอบหัวใจให้แก่คนที่คิดจะขยี้มันทุกครั้งที่มีโอกาส คนอย่างคุณน่ะไม่เข้าใจความรักเลยสักนิด คนที่ไม่เข้าใจความรักจะรักใครได้”
“...”
“คำว่ารักที่คุณพร่ำพูดว่ารักผม ผมไม่เคยเชื่อมันเลยสักนิด” อูยองแกะมือนิชคุณออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่นิดเดียว นิชคุณค่อยๆมองแผ่นหลังของคนรักค่อยๆจากไปไกลจนลิบตา น้ำตาหลังไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยไม่หยุดหย่อน หัวใจของเขาแตกสลาย เขามันเหมาะแล้วที่จะเป็นอสูร เขาไม่ควรเป็นนายนิชคุณเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ควรได้รับความรักจากอูยอง เขาไม่มีสิทธิ...
แต่เขายังมีสิทธิที่จะเก็บความรักของอูยองไว้หรือไม่...หรือเขาควรจะปล่อยอูยองไปเสียที...
.
.
.
.
.
“คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว” เอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่โอบกอดเขาไว้อย่างอบอุ่น เขายอมรับว่าอ้อมแขนของคนๆนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน แต่อ้อมแขนนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อเขา เขาไม่มีสิทธิที่จะครอบครองอ้อมกอดนี้ไว้
“จุนซู...”
“คู่หมั้นของคุณเขาเป็นคนดีนะ คุณไม่ควรที่จะทำให้เธอเสียใจ ผมจะถือซะว่าคุณไม่ได้พูดประโยคเมื่อกี้ออกมา” จุนซูขืนตัวออกจาก
อ้อมกอดของแทคยอน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเช่นเดิม แทคยอนรู้สึกผิด จริงอย่างที่จุนซูพูดเขาไม่ควรทำให้เจสสิก้าเสียใจ เธอเป็นคนดีและรักเขาอย่างจริงใจ
“กินข้าวเสร็จก็กลับเข้าห้องของนายไปซะ” พูดออกไปแต่ใจกลับเจ็บปวด เขาจะทำเป็นใจร้ายกับจุนซู เขาจะไม่ปฏิบัติกับอีกฝ่ายด้วยความอบอุ่น เขาจะเป็นผู้ชายใจร้าย
“ไม่ต้องบอกฉันก็จะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว” จุนซูหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากอย่างลวกๆก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว แทคยอนนั่งลงที่โซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะกดโทรศัพท์หาสาวคนรัก
“เจส..”
‘ว่าไงค่ะแทค คุณอิมบอกว่าแทคไปเชจูที่นั่นสวยไหมค่ะ?’
“สวยมากเลยล่ะ ผมอยากพาคุณมาที่นี่ด้วยจัง”
‘ฉันก็อยากไปกับแทคค่ะ ถ้าไม่ติดงานฉันคงบินตามแทคไปแล้ว’
“ไว้ผมเสร็จงานแล้วเราค่อยนัดทานข้าวกันนะ”
‘ค่ะ’
“ผมรักคุณนะเจส รักมาก...”
‘…….ฉันก็รักแทคค่ะ’
เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ฝ่ายจุนซูที่ตัดสินใจจะเปิดประตูออกมาขอโทษแทคยอนในความก้าวร้าวของตนกลับต้องชะงักมือไว้เพราะบทสนทนาเมื่อครู่ เมื่อบทสนทนาจบลง ประตูไม้สีขาวก็ค่อยๆปิดลงอย่างเงียบเชียบ...
TBC
กลับมาแล้ววววววววววววว หายไปนานเลยยยย กลับมาแล้ววววว ยู้ฮูมีใครอยู่ไหมคะ?
ขอโทษที่หายไปนาน หายข้ามปีกันเลยทีเดียว (อย่าโกรธกันน้า ดีกันน้า)
กลับมาพร้อมกับความดราม่าชุดใหญ่ (คนอ่านตบๆๆๆๆๆ) แต่มันจะดราม่าไม่นานหรอกค่ะ
ตอนหน้าน้องจะรู้ความจริงแล้วว่าพี่เป็นใคร ส่วนคู่ชานนูนอรับรองสวีทกว่าตอนนี้แน่นอน
แม่นางคนงามของเราที่หายไปนานนนนนนนจะกลับมาออกโรงแล้วนะค่ะ แต่...
แต่อะไรไม่บอก รอติดตามกันด้วยนะคะ
ปล.เราจะแต่งชานนูนอสักเรื่องมีใครจะอ่านไหมอ่ะ (ยกมือขึ้น)
ปล2.จบเรื่องนี้SFด้วยนะเออ รอติดตามกันด้วยนะคะ คาดว่าเรื่องนี้สัก3-4ตอนน่าจะจบล่ะ
ขอบคุณที่ยังรอคอยกัน
ความคิดเห็น