คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAP.13
Story: Beastly
Chapter:13
Status : Long fiction
Pairing : Khunwoo
Type : Drama
Chapter 13 Missing
ปึง! ปึง! ปึง!
เสียงทุบประตูรัวๆทำให้ชานซองต้องตื่นนอนอย่างเสียมิได้ นาฬิกาบอกเวลา7โมงเช้า เขาเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วกว่าจะได้นอนหลับพักผ่อนก็เกือบจะ6โมง เขาลุกจากเตียงเพื่อจะไปเปิดประตู บานประตูที่ค่อยๆแง้มออกกับแขกสุดเซอร์ไพรส์ในยามเช้าทำให้ชานซองแทบจะตาสว่างในทันที
“อีจุนโฮ” เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจุนโฮจะมายืนหน้าห้องนอนตัวเอง หรือนี่จะเป็นความฝัน ถ้าเป็นความฝันเขาก็คงจะฝันแบบสามมิติ หรือจะสี่มิติดี
“ฮวังชานซอง” จุนโฮตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะผลักชานซองเข้าไปในห้องเต็มแรงก่อนจะถีบประตูให้ปิดลงเสียงดังสนั่น
“มีอะไร?” ชานซองถามพลางหาววอด เขาล้มตัวลงนอนก่อนจะหันหน้ามามองจุนโฮที่ยืนโกรธจนตัวสั่น
“สบายใจจังนะ นอนหลับสบายเลยล่ะสิท่า ทั้งนายทั้งพี่ชายนาย”
“อืม...” ชานซองตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนัก สติสัมปชัญญของเขาเริ่มน้อยลงเต็มที
“ฮวังชานซอง ลุกขึ้นมาคุยเดี๋ยวนี้นะ” จุนโฮพยายามดึงชานซองให้ลุกขึ้นมานั่งคุยกัน แต่กลายเป็นเขาเสียเองที่ถูกชานซองดึงลงไปนอนอยู่ในอ้อมกอด
“ฮะ..ฮะ..วัง...ชาน...ซอง...” จุนโฮตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกอีกฝ่ายรวบเข้าไปกอดจนแน่น มือเล็กพยายาม
ดันตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผล
“นายละเมอหรือไง? ตื่นเดี๋ยวนี้นะ” จุนโฮหยิกหนังตาของชานซองเต็มแรงด้วยความหงุดหงิดปนเขิน
“โอ๊ยยยยยยย เจ็บนะ ฉันง่วงมากเลย ยังไม่ได้นอนทั้งคืน นายจะรอให้ฉันงีบสักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยคุยไม่ได้หรือไงเล่า”
“ไม่ได้ พี่จุนซูหายตัวไป”
“ห๊ะ?” ชานซองผุดลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ ลืมความง่วงไปจนหมดสิ้น
“เมื่อคืนพี่จุนซูโทรมาหาฉันว่าจะกลับดึก แต่ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่กลับมา ติดต่อก็ไม่ได้”
“นายจะบอกว่า...พี่ชายฉันลักพาตัวพี่นายงั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันบอกให้นายเฝ้าพี่นายทำไมไม่ทำ” จุนโฮฟาดหมอนไปที่ชานซองเต็มแรง เขาสงสัยพี่ชายหมอ
นี่เป็นคนแรก พี่จุนซูไม่เคยมีศัตรูที่ไหน มีแต่พี่ชายหมอนี่เนี่ยแหละ และอีกอย่างพี่จุนซูก็ไม่ใช่คนเหลวไหลที่
จะไปอ้างแรมที่อื่นโดยไม่บอกทางบ้านก่อน
“โอ๊ยยยยย ฉันก็มีงานของฉันมั่งสิ เมื่อวานก็ผ่าตัดคนไข้ไปสามราย ถ้านายอยากติดตามพี่ฉันทุกฝีก้าวนายก็มาตามเองสิ”
“นี่นายเถียงฉันเหรอ? ผิดแล้วยังมีหน้ามาเถียง อีกเหรอ” หยิกแขนชานซองไปอีกที ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ไปยืนอยู่ข้างชานซอง
“นายหยิกฉันจนเขียวไปทั้งตัวแล้วนะ บ้าชะมัด”
“ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้ แล้วไปกับฉัน”
“ไปไหน ไม่ไป จะนอน” ยู่ปากเล็กน้อยเหมือนเด็กโข่ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างเดิม
“คิดว่าน่ารักมากไหม? ลุกมาเดี๋ยวนี้ ฉันให้เวลานายครึ่งชั่วโมง อาบน้ำแต่งตัว แล้วไปช่วยฉันตามหาพี่จุนซู”
“....” ไร้การตอบรับจากชานซอง
“ฮวังชานซอง ถ้านายยังไม่ลุกขึ้นมานายได้เห็นดีกันแน่”
“....”
“ด๊ายยยยยยยย อยากตายมากใช่ไหม รู้จักจุนโฮคนนี้น้อยไปซะแล้ว” พูดจบจุนโฮก็เดินไปลากเก้าอี้มาวางไว้ที่ปลายเตียง กะระยะและมุมให้พอเหมาะ ก่อนจะปีนขึ้นไปยืนบนเก้าอี้
“ฉันจะให้นายได้เจอกับท่าไม้ตายขั้นสุดยอดของฉัน กระต่ายพิฆาตมาร!!!!!!”
“เห้ยยยยยยยยยยยยย”
ชานซองขับรถไปหาวไปด้วยจนเมื่อยกราม กาแฟที่แวะซื้อข้างทางไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาเลยสักนิด นอกจากจะโดนคนตัวเท่า...ตัวเท่าช้างกระโดดทับจนจุกแล้ว ชานซองก็ยังโดนกำปั้นสอยเข้าที่ท้องน้อยไม่ยั้งอีก
“นายคิดว่านายตัวเบาเหมือนสาวน้อยมัธยมปลายหรือไง”
“....” จุนโฮกอดอกมองไปนอกรถ พยายามไม่สนใจสิ่งที่ชานซองพูด
“ท่าอะไรนะ? กระต่ายพิฆาตมาร? กระต่ายที่ไหนกัน ฮิปโปชัดๆ” พูดพลางหัวเราะลั่น
“หุบปากไปเลย”
“นายว่าอะไรนะ ‘นี่มันจูบแรกของฉันนะ’ อายุอานามก็มากแล้วยังไม่เคยจูบเลยเหรอ แบบนั้นนะไม่เรียกว่าจูบร๊อก แค่ปากชนกันเฉยๆ อีกอย่างนะแบบนั้นเขาเรียกว่าอุบัติเหตุ หาได้ตามซีรีสทั่วไป”
“ก็แล้วทำไมล่ะ ถ้าฉันไม่เคยจูบใคร แล้วนายล่ะจูบมาเป็นพันคนแล้วล่ะสิ”
“ไม่อ่ะ ฉันไม่เคยจูบใคร”
“นั่นไง ถึงว่าไร้อารมณ์ชะมัด ชิ” ชานซองลอบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่มองออกไปนออกหน้าต่าง อยากจะขำให้ฟันร่วง ท่าทางของจุนโฮวันนี้ตลกเป็นบ้า ไม่เห็นเหมือนคุณชายจอมเหวี่ยงที่เขาเจอวันแรกๆเลยสักนิด
“แล้วเราจะเริ่มหาพี่จุนซูจากที่ไหน”
“ไปที่โรงเรียนก่อน น่าจะเจอเบาะแสอะไรบ้าง”
“โอเค”
ชานซองขับรถมาจอดที่หน้าโรงเรียนสอนดนตรีที่วันนี้ปิดอย่างเงียบเชียบ จุนโฮเดินวนเวียนไปมาหน้าประตู เขาพยายามครุ่นคิดและนึกว่าพี่จุนซูตอนนี้จะไปอยู่ที่ไหน
“นายคิดว่าพี่ชายนายจะพาพี่ฉันไปที่ไหน?”
“ไม่รู้สิ เราเพิ่งย้ายมาเกาหลีไม่ถึงสองเดือน พี่ฉันไม่รู้จักสถานที่อื่นนอกเหนือจากบ้านและที่ทำงานหรอก ว่าแต่พี่ฉันเป็นคนทำจริงๆเหรอ ป้าแม่บ้านบอกว่าออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว ถ้าพี่ฉันลักพาตัวพี่นายไปจริงๆทำไมไม่อยู่เฝ้าล่ะ จะออกไปทำงานทำไม? จริงไหม?”
“อืม...จริงด้วย ถ้าไม่ใช่พี่นายแล้วใครกันนะที่ทำเรื่องแบบนี้” จุนโฮนั่งลงที่บันไดหน้าอาคารก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เขาภาวนาว่าขอให้คนที่ลักพาตัวพี่จุนซูไปเป็นพี่ชายของชานซองเพราะอย่างน้อยก็รับประกันได้ว่าพี่ของเขาจะไม่ถูกฆ่าหมกที่ไหน แต่ถ้าไม่ใช่แล้วใครกันนะที่เป็นคนพาตัวพี่จุนซูไป
“เฮ้ จุนโฮดูนี่” ชานซองถืออะไรบางอย่างก่อนจะวางลงบนฝ่ามือของจุนโฮ แหวนทองคำขาวสวยหรูนอนนิ่งอยู่บนมือของจุนโฮ
“แหวน? ไม่ใช่ของพี่จุนซูแน่ มันดูเหมือนแหวนแต่งงาน” จุนโฮพลิกแหวนไปมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นข้อความที่สลักลงบนแหวนสีเงินนั้น
‘Ok Taecyeon’
“นี่มันแหวนของพี่แทคยอนนี่” จุนโฮเบิ่งตาออกกว้างด้วยความตกใจ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย
“สรุปคือ พี่ชายคุณอูยองเป็นครลักพาตัวพี่นายไป”
“ต้องใช่แน่ๆ อูยองบอกฉันว่าพี่แทคยอนบินไปเกาะเชจูตั้งแต่เมื่อคืน และไม่ได้บอกว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ใช่แน่ๆพี่ชายฉันต้องอยู่ที่เกาะเชจูแน่ๆ” จุนโฮซุกหน้าลงกับมือของตัวเอง ถ้าพี่ชายเขาอยู่เกาะเชจูจริง แล้วเขาจะไปตามหาได้ยังไง เกาะเชจูกว้างใหญ่ขนาดนั้น เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรชัดๆ พลันมือของคนข้างๆเอื้อมมาฉุดมือของจุนโฮให้ลุกขึ้น เขามองหน้าอีกฝ่ายด้วยความฉงน
“ป่ะ เราไปตามหาพี่ชายนายกัน”
“นาย....” จุนโฮอึ้งพูดอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นส่งผ่านมาชายตรงหน้า หัวใจของจุนโฮเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อสบตากับชานซอง เขาไม่เคยเห็นแววตาของใครที่น่าหลงไหลมากมายขนาดนี้มาก่อน
“เราจะไปเกาะเชจูด้วยกัน ฉันจะช่วยนายตามหาพี่ชาย ต่อให้เราจะงมเข็มหรืองมเมล็ดข้าวในมหาสมุทรเราก็จะทำ” ชานซองพูดพลางส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร
“อื้ม ขอบใจนะ”
.
.
.
.
.
.
คิมจุนซูได้ยินเสียงมีดกระทบเขียงในตอนเช้า เขาหมดสติไปตอนที่รถของไอ้โรคจิตนั่นมาถึงที่สนามบิน คาดว่าน่าจะโดนโปะยาสลบ จุนซูปวดเมื่อยไปทั้งตัวเขาคงนอนผิดท่าเมื่อคืน ว่าแต่ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? เขาลุกจากเตียงนอนก่อนจะเดินออกมาจากห้องแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องครัว แทคยอนยังคงง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครเดินเข้ามา
“นาย...” จุนซูโพล่งออกไป แทคยอนหันมามองแว็บนึงก่อนจะหันไปทำอาหารต่อ
“ไปนั่งรอสิ เดี๋ยวก็สุกแล้วล่ะ” เอ่ยบอกอย่างนุ่มนวล นี่มันใช่คนที่จับตัวเรามาเมื่อคืนหรือเปล่า? จุนซูยืนมองการกระทำของคนตรงหน้าอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเดินเข้าไปจับกระทะที่ตอนนี้ไข่ดาวเริ่มตั้งท่าจะไหม้แล้ว
“นี่นายไม่ควรทำอะไรหลายอย่างในเวลาเดียวกันนะ ดูสิมันจะไหม้แล้ว มาให้ฉันช่วย”
“ขอบใจ” แทคยอนหันมายิ้มให้คนข้างๆ ก่อนจะหันไปทอดเบคอนต่อ
อาหารเช้าเต็มโต๊ะ แต่จุนซูไม่มีอารมณ์จะแตะต้องมันแต่อย่างใด ในใจยังเอาแต่สงสัยว่าผู้ชายที่ท่าทางดูดีและใจดี จะจับตัวเขามาทิ้งไว้ที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร เขาไปทำอะไรให้คนๆนี้กันนะทั้งๆที่ไม่เคยพบหรือรู้จักกันมาก่อน
“นาย...” จุนซูเอ่ยปากออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ว่าไง”
“นายจับฉันมาทำไม?”
“....” อีกฝ่ายเงียบไปและทำท่าไม่สนใจกับคำถามของเขาจนจุนซูเมหงุดหงิด หรือเขาจะไม่เข้าใจ คนเกาหลีหรือเปล่า? หรือว่าคำถามเขามันยากเกินไป
“นายเป็นใคร?”
“ฉันชื่ออ๊กแทคยอน”
“อ๊กแทคยอน.... นายเป็นพี่ชายของอูยองเหรอ?” จุนซูมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ พี่ชายอูยอง แม้ไม่เคยพบหน้าแต่อูยองก็เคยเล่าให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ ว่าแต่...พี่ชายอูยองจับตัวเขามาทำไม
“แล้วนายจับฉันมาทำไม?”
“นายอย่ารู้เลย เอาเป็นว่า นายต้องอยู่ที่นี่สักพัก”
“สักพักน่ะนานแค่ไหน ฉันมีงานใหญ่ต้องทำ คิมจุนเคผู้นี้จะต้องแต่งเพลงให้คนอีกหลายคน ฉันไม่ว่างมานั่งกินนอนกินอยู่ที่นี่หรอก”
คิมจุนเค?
“เมื่อกี้นายว่านายชื่ออะไรนะ” แทคยอนถามย้ำเพื่อความแน่ใจ หัวใจเต้นระรัว จะใช่ไหม จะใช่เจ้าของสมุดเล่มนั้นหรือเปล่า
“คิมจุนเค แต่ไม่ใช่ชื่อจริงของฉันหรอกนะ เป็นชื่อที่ใช้เวลาแต่งเพลงน่ะ ทำไมเหรอ?”
“...” แทคยอนเงียบไป เขาใช่จริงๆนะเหรอ? ใช่คนๆนั้นเมื่อ5ปีก่อนจริงๆนะเหรอ?
“มีอะไรหรือเปล่า?”จุนซูเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป
“นาย...เคยมีสมุดสีดำ ใช่ไหม?”
“ใช่ สมุดที่น้องของฉันซื้อให้ แต่มันหายไปนานมากแล้ว ว่าแต่?นายรู้ได้ไงว่าฉันมีสมุดสีดำ” แทคยอนไม่ตอบอะไร แต่กลับลุกออกไปจากโซฟา ค้นหาของบางอย่างในลิ้นชักของตู้ใบใหญ่ ปรากฎเป็นสมุดเล่มดำที่นอนนิ่ง
“นั่นมัน...”
“ของนาย ใช่ไหม?” แทคยอนยื่นสมุดเล่มนั้นให้จุนซู ร่างเล็กรับมันมาก่อนจะนั่งกอดสมุดเล่มนั้นร้องไห้
“นายเจอมันที่ไหน?” เขาถามทั้งน้ำตา
“มันหล่นอยู่ที่สนามบินน่ะ ตอนที่นาย..เอ่อ...เดินชนฉัน”
“นายเก็บมันไว้เหรอ”
“อืม”
“ขอบคุณนะ สมุดเล่มนี้สำคัญมากจริงๆ เพลงในนี้ฉันแต่งไว้ให้น้องชายของฉันที่ตายไป แต่หน้าแปลกครั้งแรกที่ฉันเห็นอูยอง เขาทำให้ฉันนึกถึงน้องชายของฉัน ฉันรักเด็กคนนั้นเหมือนน้องชายแท้ๆ นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมที่ฉันอยากจะเป็นพี่ชายของน้องนายอีกคน”
“...” แทคยอนเงียบไป คิมจุนซูรักอูยองเหมือนน้องชาย แล้วทำไมนิชคุณถึงบอกว่าสองคนนี้คบกันอยู่ล่ะ เขาไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหน ใครบอกเขาอย่างนั้น
“ว่าไง? ถ้านายหวงน้อง ฉันไม่เป็นก็ได้” คิมจุนซูกอดอกทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กอนุบาลที่ไม่ได้ดั่งใจ จนแทคยอนหลุดขำออกมาไม่ได้
“เปล่า ฉันไม่ได้หวงน้อง อูยองคงจะดีใจที่มีพี่ชายเพิ่มมาอีกคน” แทคยอนพูดพลางก้าวเข้าไปใกล้ๆคิมจุนซูที่ยืนมองเขาตาปริบๆ แขนแกร่งโอบรอบเอวเล็ก
“...” คิมจุนซูนิ่งอึ้งไปกับการกระทำของแทคยอน หัวใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง แก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“แต่...นายจะเป็นพี่ชายอีกคนของอูยองในฐานะ พี่สะใภ้”
TBC
มาแล้วกับตอนนี้ มีใครอยู่บ้างเอ่ย?
เนื่องจากไรท์เตอร์จะเปิดเทอมแล้วเลยมาฝากตอนนี้ไว้
ก่อนจะหายหน้าหายตาไปมุดหัวอยู่กับหนังสือ แต่ถ้าว่างจะรีบมาแต่งต่อทัน
เราไม่อยากให้คนอ่านรอนาน เดี๋ยวจะทิ้งกันไปซะก่อน กระซิกๆ
ตอนนี้เต็มอิ่มไหมค่ะ กับคู่ที่ทุกท่านรอคอย พอพี่แทครู้ว่าพี่คิมเป็นใคร
ความรู้สึกในใจก็ชัดเจนออกมา ส่วนชานนูนอก็เริ่มหวั่นไหวกันแล้ว
ตอนต่อไปก็ยังจัดเต็มอยู่กับสองคู่นี้อีกเช่นเคย แต่ก็มีคุณด้งด้วยนะ
รอติดตามกันด้วยนะ
ปล. อยากคนอ่านโหวตว่าอยากอ่านแนวฮาๆ หรือว่าเอาแบบโรแมนติกดราม่า เรื่องต่อไปเราจะได้จัดให้ เพราะมีพลอต
อยู่สองเรื่องอ่ะ ช่วยเราหน่อยน้า^^
ความคิดเห็น